«Πολιτικοί λαμόγια. Βουλή των βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων»

Εμείς , οι άθλιοι, αυτοεξευτελιζόμαστε, παινεύοντας εαυτούς. (Φοβόμαστε μήπως και κάποιος σκεφτεί να μας κάμει υπουργούς. Τέτοιο κακό, ούτε στο χειρότερο εχθρό σας).

Γράφει ο "Ιαβέρης ο Τάφιος":

Ξεφύλλιζα το νέο βιβλίο του «μάγου» Οικονομολόγου  και πολύ κ.Ρουμπινί, άρτι εκδοθέν από τον «οίκο» Πατάκη  περί κρίσεως ,δεν το αγόρασα τελικά, και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η παρέα του  ithacaNet.Τι προτείνει ο πολύς κ. Ρουμπινί χονδρικά, αφού κάνει την κατάλληλη προεργασία μαγείρεμα, με αναφορές λαικού έντυπου κλειδαρότρυπας, με ανούσιες αναφορές για τον Πόλσεν ,τον Γκρίνσπαν, την Goldman…
Ζητά επαναφορά των ρυθμιστικών ελέγχων την επαναφορά του νόμου Glass, που κατήργησαν οι (αριστεροί)  Δημοκρατικοί του κ. Κλίντον.
Ας διαβάσει ο αναγνώστης του ithacaNet τι φωνάζει το blog τόσο καιρό: όχι στη λογική των κ.κ. οικονομολόγων, αλλά για το πολιτικό του ζητήματος με την κοινωνία και το λαό στο προσκήνιο σε πρώτο πρόσωπο και όχι στην αντιπροσωπευτική φενάκη της ρεπούμπλικας μιντιοκρατίας τους..
Στο κατόπι κοίταξα δεξιά αριστερά έκανα το σταυρό μου κι έφυγα από το βιβλιοπωλείο, έμπλεος από αυτάρεσκη ικανοποίηση, αλλά και «κάψα» να γράψω.
Όταν όμως βρέθηκα μπροστά στην οθόνη ο κ. Ρουμπινί  και οι μεγαλόσχημες «αναλύσεις» του είχαν μηδενιστεί στο κοντέρ της καψωμένης σκέψης. Είναι δυνατόν να «προσθέσεις» αγαπητέ μου άλλο ένα σχόλιο σε αυτό, που με τόση εμμονή κι επιμονή η τάξη των πολιτικών θέλει να είμαστε ΟΛΟΙ προσηλωμένοι.
Μετά θυμήθηκα την σαββατιάτικη «σύλληψη» της ΕΛΑΣ, ενός πανό σε ποδοσφαιρικό αγώνα,
 «Πολιτικοί λαμόγια. Βουλή βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων», γιατί ενοχλούσε την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα και ο κ. διαιτητής «διέκοψε» τον αγώνα. Τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον γνωρίζω, ούτε και έχω καμία περιέργεια να τον μάθω, απλά αναρωτιέμαι αν είναι τόσο ευαίσθητος,  για τα όσα διαδραματίζονται στους αγωνιστικούς  χώρους, και από μεράκι  μπήκε να υπηρετήσει την εκκλησία της κάθε SUPER LEAGUE.
Σκέφτηκα τη διαμάχη στους κόλπους της «αριστεράς» για τα γεγονότα της περασμένης Πέμπτης αλλά κι αυτό παραήτανε  έξω από τη διάθεσή μου. Τι να πρώτο γράψεις για την «αριστερά» όταν όλη τη δουλειά την έχει κάνει μόνη της…
Και μούρθε στο μυαλό ένα καταπληκτικό βιβλίο 14 χρόνια πίσω,1997, τη χρυσή περίοδο του Σημιτιστάν εν Ελλάδι πριν ακόμη ο αρχιερέας της διαπλοκής όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Κ.Καραμανλής,  τζογάριζε αυτός και οι υπουργοί του στο χρηματιστήριο, μαγείρευαν με την Goldman τους φακέλους για την Ευρωζώνη και ετοίμαζαν τις Ολυμπιάδες…
Οικονομική Φρίκη (εκδόσεις Λιβάνη), της Viviane Forrester, συγγραφέας δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας τότε στον Monde.
Από τις πρώτες σελίδες τα χαστούκια και οι γροθιές στο στομάχι απανωτές…
…Σε ποιο όνειρο μας κρατούν, ώστε να μας απασχολούν με κρίσεις που δήθεν θα τερματιστούν για να βγούμε από τον εφιάλτη;  Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει κρίση αλλά μια μετάλλαξη; Όχι η μετάλλαξη μιας κοινωνίας αλλά η πολύ βίαιη μετάλλαξη ενός ολόκληρου πολιτισμού;... ( τ΄ ακούς συναυνανιστή μου;)  ...Συμμετέχουμε σε μια νέα εποχή, χωρίς να κατορθώνουμε να το αντιληφθούμε. Χωρίς να παραδεχόμαστε ούτε καν να διακρίνουμε ότι η προηγούμενη εποχή έχει πεθάνει. Έτσι δεν μπορούμε να πενθήσουμε γι΄αυτή, παρά περνάμε τις μέρες μας ταριχεύοντάς την….

Για την ανεργία γίνεται λόγος παντού και διαρκώς.
Μας γεμίζουν με παρατραβηγμένες υποσχέσεις, απατηλές τις περισσότερες φορές, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα εμφανιστούν ως δια μαγείας στην αγορά κάποιες ελάχιστες (και κακοπληρωμένες) θέσεις εργασίας. Σε ποσοστά γελοία σε σύγκριση με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αποκλείονται από τη μισθοδοσία και που, μ΄αυτό το ρυθμό, θα εξακολουθήσουν να αποκλείονται για δεκαετίες…
Είναι αλήθεια ότι μας ενθαρρύνουν και με ορισμένες ευχάριστες απάτες , όπως ήταν η εξαφάνιση από τις στατιστικές 250.00 ως 300.000 ανέργων, μονομιάς, πώς με απλό τρόπο σβήστηκαν από τους καταλόγους εκείνοι που εργάζονται τουλάχιστον 78 ώρες το μήνα, δηλαδή λιγότερο από δύο εβδομάδες χωρίς καμία κοινωνική ασφάλιση.(Αυτό φαντάζει Όνειρο σήμερα με τις περίφημες «εφεδρείες» των Γιώργου & Αντώνη)…
Το πιο ολέθριο δεν είναι η ανεργία καθαυτή, αλλά η δυστυχία που προκαλεί και που σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στην αναντιστοιχία του όρου με τον ορισμό του. Η σύγχρονη μορφή του φαινομένου που εξακολουθούμε να αποκαλούμε ανεργία δεν αποσαφηνίζεται ποτέ, δεν ορίζεται ποτέ κι επομένως δεν θα αντιμετωπιστεί και ποτέ. Η ειρωνεία είναι ότι όλοι αυτοί επειδή ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία το αρνούνται σε τέτοιο  βαθμό, ώστε οι άνεργοι να είναι οι πρώτοι ( και καταβάλλονται προσπάθειες γι αυτό ΜΜΕ) που θεωρούν τους εαυτούς τους απροσάρμοστους σε μια κοινωνία της οποίας, ωστόσο, είναι τα πιο φυσιολογικά θύματα…

(Εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)