Άννα μην κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι

Άννα μην κλαίς, θα γυρέψουμε βερεσέ απ΄ το μπακάλη…

Γράφει ο Ιαβέρης

Διαβάζοντας σχόλια κακείθεν, μαζί με τις  «ανόητες» απορίες κι επικρίσεις προς την κ. υπουργό παιδείας μας, μούρθαν αυτά τα Μπρεχτικά λόγια στο μυαλό, δεν ξέρω γιατί, απλώς μούρθαν.

Πικρή διαπίστωση για τον «Μιθριδατισμό» που διακατέχει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.

Τυφλές φραστικές επιθέσεις, όχι προς το καταρρέον πολιτικό σύστημα, αλλά στο πρόσωπο μιας υπουργού που δεν κάνει τίποτε περισσότερο από αυτό που λέμε, ο καθείς εφ ό ετάχθη.

Και η κ. υπουργός δεν ετάχθη να υπηρετήσει την Παιδεία αυτής της χώρας, δεν την ενδιαφέρει πρωτίστως ως άνθρωπο, τι θα κάνουν οι μαθητές της, δεν την ενδιαφέρει η θέση  υπουργού, είτε στο συγκεκριμένο υπουργείο, είτε σε κάποιο άλλο υπουργείο.

Η δημόσια κοινή  γνώμη θα έπρεπε να έχει καταλάβει, τι την ενδιαφέρει τι την  απασχολεί, δεν είναι μυστικό ότι ενδιαφέρει τον κάθε υπουργό, ότι ενδιαφέρει τον κάθε βουλευτή, ότι ενδιαφέρει τον κάθε πολιτευτή, ανά την επικράτεια.

Η αξιωματική αντιπολίτευση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, γιατί στη συγκεκριμένη συνέντευξη  η κ. υπουργός μίλησε για την οικονομία.

Μα δεν μίλησε ούτε για την οικονομία, ούτε και για την Παιδεία, ως αποκλειστικά αυτήν τη στιγμή όφειλε.

Μίλησε όπως μιλούν όλοι και όλες, ως εν δυνάμει «δελφίνος».

Στο πλαίσιο δηλαδή της ίδιας «παθογένειας» όλων των πολιτικών σχηματισμών, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.

Να δηλώσουμε την ηγετική μας παρουσία να «φύγουμε» και να αποφύγουμε τα δικά μας καθήκοντα, τις δικές μας υποχρεώσεις.

Σε ευνομούμενη πολιτεία δεν θα είχε προλάβει να τοποθετηθεί υπουργός που θα είχε άγνοια, ότι η σχολική χρονιά θα άρχιζε χωρίς βιβλία, το τι μπορεί να καταφέρει ο καθένας που τον τοποθετούν σε υπουργικό πόστο, το γνωρίζει πολύ καλά ο «ηγήτορας» του υπουργικού συμβουλίου.

Τον είδατε να μιλήσει όχι βέβαια είναι και αυτός  επιφορτισμένος από τον θεό, να σώσει την χώρα, μη γελάτε, το πιστεύει!!!

Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι όχι μόνον εδώ, αλλά και αλλού τα ίδια και χειρότερα γίνονται.

Στο διαταύτα και η σχολική χρονιά χωρίς βιβλία, και δια του φαβοριτισμού οι τοποθετήσεις εκπαιδευτικών, και κανείς δεν θα  μιλήσει επί της ουσίας για όλα αυτά, κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.

Δεν τα γνωρίζουν τα κόμματα* δεν τα γνωρίζει η εκπαιδευτική συνδικαλιστική ηγεσία, επομένως,απορία ψάλτου βήξ!

Κλείνω με το με μελαγχολικό αλλά και αισιόδοξο Μανώλη Αναγνωστάκη.

κι ήθελε ακόμη...  (Μανώλης Αναγνωστάκης)

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους. 
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις…

*Θα μας προκαλούσε εντύπωση αν μας έδιναν τα κόμματα και οι συνδικαλιστές μας τις «αποσπάσεις» μελών τους σε κομματικές αποστολές υπηρεσίες!!