Άφησα το πατίνι μου στην πλατεία, για να γράψω

• Με 100.00 ανθρώπους, ζώνεις το μπουρδέλο τη  βουλή και δεν ψηφίζει κανείς, τίποτα. Κι αυτό τους παγώνει το αίμα.
• Με λίγο περισσότερους, ψηφίζουν αυτό που αποφασίζουν οι πλατείες.
• Όταν εμφανίζεται η δύναμη της κοινότητας, η βία σωπαίνει, κρύβεται, χάνεται. Γίνεται περιττή και ανίκανη.
• Ένα ακόμα πιο μεγάλο μέγεθος αποφασισμένων ανθρώπων χρειαζόμαστε και τελειώνουμε, με το καθεστώς (και όχι απλώς την κυβέρνηση).  Και μένει η απάντηση σε ένα ερώτημα: Μετά, τι;
• Στην Αίγυπτο και την Τυνησία, που ήξεραν το τι δεν ήθελαν κι έδωσαν αίμα και ζωές για αυτό το όχι, ήρθε το ΔΝΤ, με 35 δις , οικονομική "βοήθεια". Δεν είχαν ξεκαθαρίσει το τι είναι αυτό που ήθελαν.
• Τι είναι αυτό που θέλουμε; Οι πλατείες δεν έχουν αγγίξει, ακόμα, το νόημα του "ναι". Τόχουν, όμως, χαϊδέψει. Το ψάχνουν. "Επώνυμοι" κι "ανώνυμοι" αναμασούν κομματικά αντισυνθήματα, αρνούμενοι τα κόμματα, αλλά όχι τη σκέψη τους. Όχι σε αυτό και στο άλλο. Λείπει το ναι και το θέλω. Σιγά σιγά, ψελλίζεται κι αυτό.

• Είναι, όμως, γεγονός πως μέσα και κάτω από την πολυφωνία των συνθημάτων, υπάρχει ένα μουσικό χαλί που παίζει, μονότονα, όμορφα και σταθερά. Δίνει το ρυθμό και την ουσία: Άμεση Δημοκρατία. 
• Και για να παινέψουμε το σπίτι μας, εκεί στην πλατεία του Αργοστολίου, έκαμαν τη διαφορά.
• Πολλά και ξεκάθαρα τα "θέλω". Δεν ήταν έκθεση ιδεών. Ήταν πρόταση και τρόπος. Όχι μόνο το τι, αλλά και το πώς.
• Τους ρωτάς να τοποθετηθούν επί της ουσίας ενός κειμένου και σου μιλούν, για τη συμπαράσταση που πρόσφεραν κάποιοι στους ...εργαζόμενους του ΟΛΠ. Αυτοί είναι οι  "διανοούμενοι".
• "Άμεση δημοκρατία" είναι η δημοκρατία που οι πολίτες ψηφίζουν τους νόμους τους και πολίτης είναι αυτός που μπορεί να κυβερνά και να κυβερνάται, εκ περιτροπής. Το δεύτερο, το έγραψε ο Αριστοτέλης.  Πρέπει να είναι ξεκάθαρο το τι θέλουμε. Οι "επώνυμοι αντιστασιακοί" παίζουν με τις λέξεις του συρμού κι έχει ο καθένας μια "άμεση δημοκρατία", κομμένη και ραμμένη για τον εαυτό του. Δεν μπορεί να τη διανοηθεί, χωρίς τον εαυτό του. 

• "Την θέλουμε, αλλά δεν είναι όριμος ο λαός. Δεν τον βλέπεις; Θέλει ηγέτες. Κι εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτό το ρόλο. Ξέρουμε πιο πολλά και μας εμπιστεύονται, γιατί είμαστε κοντά του". Κάπως έτσι το λένε. Δεν είπε κανείς πως είναι "όριμος" ο λαός. Παιδί είναι ακόμα και παίζει στις πλατείες ,όπως τότε, που είχε την ηλικία των παιχνιδιών.  Αλλά , άσε αυτόν να αποφασίσει για τον βαθμό της "οριμότητας" του. Μην παίζεις και μην προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες του, που τις ξέρει και ειναι έτοιμος, με εύκολο τρόπο, να σε εμπιστευτεί και να σου εκχωρήσει εξουσίες.

• Έχεις τη δύναμη να τους πεις, πως πρέπει να βάλουν ασφαλιστικές δικλείδες στην ασυδοσία του εκπροσώπου, που κατά τα φαινόμενα, θα είσαι εσύ; Έχεις τη δύναμη να τους πεις να σε βλέπουν σαν εν δυνάμει τύραννο; Έχεις το θάρρος να τους πεις , πριν σε επιλέξουν, τον τρόπο που θα σε ανακαλούν, κάθε φορά που θα διαπράττεις λάθη; Έχεις τη δύναμη να τους πεις πως η ζωή δεν είναι συνθήματα; Ένα "ναί" σε αυτό κι ένα "όχι" στο άλλο; Η ζωή και η πολιτική, η δράση των πολιτών, είναι αμφισβήτηση, είναι κόπος, είναι δημιουργία, λάθη, χαρές και πίκρες.

• Για ρίξτε μια ματιά, να δείτε πώς το λένε κάποια παιδιά, από τα οποία, πάρθηκε ο καμβάς, πάνω στον οποίο στήθηκε η διακήρυξη της πλατείας Αργοστολίου (πριν είχε απορριφθεί , ως κενή ουσιαστικού νοήματος, η πρώτη απόφαση της πλ. Συντάγματος):

  ΄΄ Αυτός ο νέος κόσμος θα επαναφέρει την πολιτική στο πεδίο που πραγματικά ανήκει: στα χέρια των πολιτών. Αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση με αυτό που αποκαλούμε σήμερα “πολιτική”, όπου κυριαρχούν τα κόμματα, οι “αντιπρόσωποι” και τα ΜΜΕ με μοναδικό σκοπό να εμποδίζουν τους ανθρώπους να ασχολούνται με αυτό που πραγματικά τους αφορά. Αντιθέτως, η πραγματική πολιτική εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι τολμούν να σκεφτούν, να οραματιστούν, να φανταστούν άλλα νοήματα, άλλους θεσμούς, νέες ιδέες που δεν υπήρξαν ποτέ πριν και να πουν: «ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;» ΄΄

• Μπορείτε; Ούτε ο Μίκης, ούτε ο Καζάκης, ούτε οι οι γύρω τους, ούτε πολλοί ακόμα, έχουν πει κάτι τέτοιο , ξεκάθαρα. Ούτε έχουν πει κάτι ανάλογο, με αυτά που καταγράφηκαν σε μια πλατεία μικρής πόλης, σαν τα "θέλω" τους. Τα μπορείτε; Κι αν δεν είναι "πολιτικώς ορθά" τα "θέλω" τους, μην τα προσπερνάτε. Πάρτε θέση. Έχει περάσει η εποχή των συνθημάτων. Μόνο, προσωρινά, μπορείς να ξεγελάσεις. Κι επειδή, πάει καιρός που περνάμε τον καιρό μας στους δρόμους κι επειδή έχει διασταυρωθεί με αρκετούς, ο λόγος μας και η αγάπη μας προς τα πρόσωπα τους, δεν τα λέμε τυχαία όλα αυτά. (Τα 2 αυτά ονόματα, τα έβαλα, γιατί τα σέβομαι)

Ρίξτε μια ματιά στις ομιλίες του Μίκη και στα βασικά όχι της "σεισάχθειας". Υπάρχει κενό.

Σήμερα, άφησα το πατίνι μου, κάτω, για να προκαλέσω.

Δεν είναι δυνατή η φωνή. Δεν έχουμε μεγάφωνα, αλλά αυτά δεν είναι λόγος,  για να προσπερνούν, αδιάφορα, τα "θέλω" μας.

Θα είναι πάντα μπροστά τους(μας). Ακόμα κι εκείνοι που τάβαλαν σε μια σειρά και σε μια κόλλα χαρτί, φοβούνται την αλήθεια και το νόημα. Τα έβαλαν, όμως κι είπαν να το παλέψουν και να τα κάμουν πρόταση και πρόκληση.

• Και συνεχίζουν τα ίδια παιδιά:

  ΄΄ Οι αποφάσεις λαμβάνονται ΑΠΟ το σύνολο και όχι (απλά) ΓΙΑ το σύνολο…

Ο Etienne de la Boetie μας έλεγε: «Αποφασίστε να μην είστε δούλοι και είστε ήδη ελεύθεροι». Η αληθινή κατάργηση της δουλείας, θα συνεπάγεται τη δημιουργία ενός πεδίου ισότιμης συμμετοχής όλων των ανθρώπων στη λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων, αποτελώντας ταυτόχρονα το τέλος της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης μεταξύ των ανθρώπων. Εφόσον οι πολιτικές αποφάσεις έχουν επιπτώσεις σε όλους πρέπει να λαμβάνονται από όλους· εφόσον οι νόμοι ισχύουν για όλους πρέπει να διαμορφώνονται και να ψηφίζονται από όλους. Διότι, η εξουσία δεν είναι υπόθεση των πολιτικών αλλά των πολιτών, δεν είναι ιδιοκτησία προσώπων ή ομάδων ή κομμάτων, αλλά ασκείται και οφείλει να ασκείται από όλους τους πολίτες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, οφείλουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί, πέρα από κόμματα, ιδεολογίες, ομάδες και θρησκείες για το «εμείς». Ένα «εμείς», που δεν θα συνθλίβει το άτομο, το «εγώ», αλλά θα το εμπεριέχει…

από την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην (άμεση) δημοκρατία & την κοινωνική αυτοκυβέρνηση.

Kαμιά επαναδιαπραγμάτευση του χρέους επαναδιαπραγμάτευση της πραγματικότητας,
 κάτω η τυραννία της κατάθλιψης και της απάθειας,
 άμεση δημοκρατία ενάντια σε κάθε ολιγαρχία,
 συνελεύσεις πολιτών ΠΑΝΤΟΥ και για ΠΑΝΤΑ,
 όλοι και όλες στους δρόμους και στις πλατείες.

Eκκεντρική υποτροπή διαρκούς αμφισβήτησης.΄΄

Πάμε, για ένα , δύο , τρία, πολλά κινήματα άμεσης δημοκρατίας. Για ένα δίκτυο τοπικών κινημάτων, που θα μιλούν στη γλώσσα και  το ρυθμό των τοπικών συνελεύσεων.

Παίρνω το ποδήλατο μου ...και σας αφήνω. Το πατίνι δε με κρατά πια. Είναι για τα παιδιά. Κι εγώ, μεγαλώνω. Στην ίδια πλατεία, που παίζαμε παιδιά, εξακολουθούμε να παίζουμε.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ  ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ