Όταν στη συνέντευξη του, στο Αργοστόλι, ο κ. Άκης Τσελέντης υπερασπίστηκε την «πρόβλεψη Παπαζάχου, για σεισμό 7 ρίχτερ εντός της προσεχούς δεκαετίας», μόνο αν είσαι στρουθοκάμηλος, δεν καταλαβαίνεις τι ήθελε να πει.
Και, εξ αρχής, κυβερνητικοί και τοπικοί παράγοντες προσπαθούν να κρύψουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί του καθιστικού, με το επιχείρημα «να μην πληγεί ο τουρισμός». Αντί να σχεδιάζουν, με βάση αυτό που για το κεντρικό Ιόνιο είναι δεδομένο, ότι «ο σεισμός είναι μέρος της ζωής μας», προσπαθούν να καθησυχάσουν, με τρόπο κοντόφθαλμο και, βαθύτατα, επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, εφησυχάζουν, καθήμενοι σε αναμμένα κάρβουνα.
Η σεισμολογία είναι ενόργανη επιστήμη. Οι προβλέψεις δεν είναι προϊόν γυάλινης σφαίρας ή χαρτορίχτρας, αλλά συνδυασμός στατιστικών και ενόργανων παρατηρήσεων. Είτε, χρησιμοποιώντας δορυφόρους και την επιστήμη της γεωδαισίας, είτε το «καταραμένο» βαν, είτε την απλή εμπειρία, είτε οποιαδήποτε άλλη μέθοδο, ο σεισμός είναι μέρος της ζωής του πάλαι ποτέ Βασιλείου του Οδυσσέα (Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα).
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι άλλο πρέπει να ειπωθεί, για να γίνει κατανοητό ότι στους ιδιωτικούς και δημόσιους σχεδιασμούς μας πρέπει να συμπεριλάβουμε έναν και περισσότερους επικείμενους σεισμούς:
Α) Αμέσως μετά τον πρώτο σεισμό, ο καθηγητής Παπαζάχος μίλησε για σεισμό 7 ρίχτερ, εντός της προσεχούς δεκαετίας. Κανείς από τους «αντιμαχόμενους» σεισμολόγους δεν το αρνήθηκε. Η εμπειρία των κατοίκων θυμάται ένα σεισμικό 7,2, «συνεπικουρούμενο» από πλήθος άλλων μεγάλων σεισμών, το 1953 και ένα 7άρι το 1983. Τα 30 χρόνια, έκτοτε, έχουν παρέλθει. Για όσους δεν θυμούνται, το 1953:
Β) Ο κ. Τσελέντης θεωρεί εύλογη και πιθανή την πρόβλεψη Παπαζάχου, στη συνέντευξη του, και «φωτογραφίζει» το θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ζακύνθου και Κεφαλονιάς. Αυτόν που είχε δώσει το σεισμό του 53, λέγοντας ότι «παρακολουθεί αυτό το ρήγμα».
Γ) Επανέρχεται, ο κ.Τσελέντης (10.2.2014):
Οι σεισμολόγοι, όχι μόνο προβλέπουν, αλλά και «φωτογραφίζουν» την περιοχή, μεταξύ Ζακύνθου και Κεφαλονιάς.
Κι όμως, οι κρατούντες κινούνται, σα να μην πρόκειται να συμβεί το αναμενόμενο. Και δεν είναι μόνο τα λόγια, αλλά και οι πράξεις τους, που κινούνται με ανάλογο τρόπο.
Με τη μέθοδο του «άρπα κόλα» προσπαθούν να «επουλώσουν» πληγές και σχεδιάζουν «αποκατάσταση» ζημιών, με κριτήρια εξοικονόμησης χρήματος. Αγνοούν, επιδεικτικά, τα νέα δεδομένα που έδωσαν οι δύο σεισμοί της 26ης Ιανουαρίου και 3ης Φεβρουαρίου, καταγράφοντας πρωτοφανείς επιταχύνσεις (0,60 και 0,75g).
Κρατικές υποδομές και ιδιωτικές κατασκευές, σχεδιασμένες για επιταχύνσεις 0,36g άντεξαν, πλην όμως, αποδομήθηκαν. Σώθηκαν, το πιο σημαντικό, οι ζωές των ανθρώπων, αλλά η μορφολογία του εδάφους άλλαξε και οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν γίνει στα κρατικά έργα, υποδομές και κτήρια. Και κανείς δεν έχει πει, ως τώρα, ότι αυτά που πρέπει να επισκευαστούν, ανακατασκευαστούν ή κατασκευαστούν πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα νέα δεδομένα.
Προχωρούν, σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Σα να μην περιμένουν κάτι. Σαν, ότι ήταν να γίνει έγινε.
Στην Κεφαλονιά έχουν πληγεί δύο βασικές οδικές αρτηρίες, μόλις δύο μήνες πριν την τουριστική περίοδο: Ο δρόμος Αργοστόλι – Ληξούρι και ο δρόμος προς Άσο και Φισκάρδο. Όπως – όπως έβαλαν τους μαθητές στα σχολεία και με τον ίδιο τρόπο θα προσπαθήσουν να λειτουργήσουν τα υπόλοιπα χτυπημένα κτήρια. Βαδίζουν με το νόμο των πιθανοτήτων και με τη γνώση ότι, προς ώρας, δεν θα έρθει κάτι μεγάλο. Κοιτάνε «να διασώσουν» τη φετινή τουριστική περίοδο και όχι να διασώσουν το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον του νησιού. Και για να γίνει σαφέστερη η διαχειριστική ικανότητα των κρατούντων, εκδηλώθηκε και ενδοδημαρχιακή διαφωνία για το αν θα πρέπει να γίνει «μπαστούνι για κρουαζιερόπλοια» στο Ληξούρι! (Ρώτησαν αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι πλοιοκτήτες ή εφαρμόζουν το «ότι κατεβάσει η γκλάβα μας»;) Το κάθε λιμάνι και καημός ή κάθε λιμάνι και μπαστούνι θυμίζει το κάθε χωριό και βιολογικός καθαρισμός (κι ας μη λειτουργεί). Αρκεί κάποιοι να βγάλουν λεφτά και «γαία πυρί μειχθήτω». Έτσι σκέφτονται και έτσι σχεδιάζουν.
Η ζωή μας δεν θα είναι και δεν μπορεί να είναι ξανά ίδια. Ή την παίρνουμε στα χέρια μας ή την αφήνουμε στην τύχη της(και στα χέρια άλλων).
Στο Ληξούρι έδωσαν τη δική τους απάντηση σε όλα αυτά:
ΨΗΦΙΣΜΑ
Οι υπογράφοντες το παρόν ψήφισμα, κάτοικοι του Ληξουρίου και της πρώην επαρχίας Πάλλης, αφού συγκεντρωθήκαμε σε ανοιχτή λαϊκή συνέλευση στις 20/2/2014, διαδηλώνουμε τις ομόφωνες αποφάσεις μας και τα αιτήματά μας:
Β) Ως πρώτη και άμεση ανάγκη για την επανασύσταση του Δήμου μας, καλούμε όλους να αντιληφθούν ότι την διεκδίκηση των αποζημιώσεων μετά τους σεισμούς και τον σχεδιασμό της ανάπλασης του Ληξουριού και των χωριών του, μόνο εντόπιες αρχές και εκπρόσωποι μπορούν να συντονίσουν αποτελεσματικά.
Απαιτούμε άμεσα από κάθε αρμόδιο να αντιληφθεί ότι η επανασύσταση του Δήμου μας είναι η μόνη πραγματιστική και τελέσφορη πολτική και με κάθε μέσο θα την διεκδικήσουμε.
Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για την φιλοσοφία αυτών που ψήφισαν:
Είναι η ώρα να μιλήσουμε για την πολιτική των πολιτών. Για το δικαίωμα του πολίτη να νομοθετεί.
ΥΓ.:
Σχετικά με τις επιταχύνσεις(Με τούτους τους σεισμούς, η Κεφαλονιά "δίδαξε" πως το μέγεθος του σεισμού σε κλίμακα Richter δεν έχει άμεση συσχέτιση με τις βλάβες που θα συμβούν σε μία κατασκευή. Ο κύριοι παράγοντες που καθορίζουν τις βλάβες που θα συμβούν είναι η εδαφική επιτάχυνση στη θεμελίωση της κατασκευής, η χρονική διάρκεια του σεισμού και ο τύπος του εδάφους θεμελίωσης):
Στην εξαιρετική εργασία του Π. Θεοδωρόπουλου παρουσιάζεται το φαινόμενο των αυξημένων επιταχύνσεων.
Μία παρατήρηση μόνο:
Οι μετρήσεις της επιτάχυνσης έχουν στενή σχέση με την απόσταση του καταμετρητή από το επίκεντρο. Στο ενδιάμεσο των δύο σεισμών τοποθετήθηκαν καταγραφείς σε Χαβριάτα και Ληξούρι, όπου εμφανίστηκαν οι μεγάλες επιταχύνσεις. Αν δούμε ότι οι επιταχύνσεις που καταγράφηκαν σε Αργοστόλι και Βασιλικάδες ήταν μικρότερες στο δεύτερο σεισμό, πολύ πιθανά, αν υπήρχαν τα όργανα στο Ληξούρι και τα Χαβριάτα στον πρώτο σεισμό, θα κατέγραφαν πολύ μεγαλύτερες επιταχύνσεις από αυτές του δεύτερου!
Παραθέτοντας την υποψία μας στον συνεργάτη του κ. Θεοδωρόπουλου, Ανδρέα Δεμπόνο, λάβαμε αντίστοιχη απάντηση: "Πάρα πολύ πιθανό αυτό με την επιτάχυνση, απλά να ξέρουμε ότι ήταν κοντινό ρήγμα και διαφορετικός σεισμός ο δεύτερος. Κι εμένα αυτή τη σκέψη μου προκάλεσε".
Και κάποιοι προχωρούν, σαν να μην έχει συμβεί κάτι το απρόσμενο, κάτι το εξαιρετικό.
Ας δούμε κάτι που μας ενώνει:
Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα (και οι πέριξ του Ιονίου τόποι):
Με τέτοιο κράτος, με τέτοιες αντιλήψεις, με τέτοιους σχεδιασμούς και ικανότητες ελέγχου, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΞΕΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΤΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ.
Έχουμε κάμει την επιλογή να ζήσουμε σε τούτα τα νερά και σε αυτή τη γη, με συγκεκριμένο τρόπο και ποιότητα. Τους σεισμούς δεν τους φοβόμαστε ή και όταν τους φοβόμαστε, μπορούμε να τους διαχειριστούμε. Το κράτος και τις επιλογές του φοβόμαστε.
Ας αποτελέσει αντικείμενο κοινού Δημοψηφίσματος το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ.
Στη μνήμη του Σάκη Μπουλά :