Απορρίπτουμε την καθεστηκυία πολιτική. Συμμετοχή στις εκλογές κ' αγώνας για τη δημοκρατία.

Αφορμή για αυτό το άρθρο μας έδωσε το άρθρο του Νίκου Ηλιόπουλου:

"Γιατί απορρίπτουμε την καθεστηκυία πολιτική; Εκλογική αποχή κ' αγώνας για τη δημοκρατία".

Πολύ σωστά μας λέει ο Νίκος Ηλιόπουλος τι είναι η "καθεστηκυία πολιτική" :

• "Είναι το πολιτικό καθεστώς που κυριαρχεί σήμερα όχι τόσο λόγω της απουσίας ανοιχτής αμφισβήτησης όσο λόγω έλλειψης μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης".

Δεν τα λέει σωστά, όταν γράφει:

• "Είναι οι εκλογές, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, και οι άνθρωποι, επαγγελματίες συνήθως στα κόμματα και τα συνδικάτα, οι οποίοι συμμετέχουν και συμβάλλουν στη λειτουργία τους".
   

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τα πράγματα και δεν είναι καθεστώς. Οι άνθρωποι αλλάζουν τα πράγματα και το καθεστώς.

Και με ανάλογο τρόπο σκέψης, δίνει κι άλλα χαρακτηριστικά της "καθεστηκυίας πολιτικής":

• "το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση των απόψεων, το δικαίωμα στις διαδηλώσεις και τις απεργίες, το δικαίωμα σε μια επιλεγμένη ελεύθερα από τον καθένα ιδιωτική ζωή, το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, κ.ά.".

Εμείς λέμε ότι όλα αυτά είναι το "εποικοδόμημα", το αποτέλεσμα και ο τρόπος ενός ολιγαρχικού στην ουσία του καθεστώτος.

Αν δεν γνωρίζεις ποιο είναι το καθεστώς και πώς λειτουργεί δεν μπορείς να το αλλάξεις. 

Η Κεφαλαιοκρατία αντικατέστησε τη Φεουδαρχία, με τρόπο απόλυτο, όταν επινόησε το πιστωτικό και άϋλο ιδιωτικό χρήμα. Και, σήμερα, για την ίδια αιτία, επιστρέφουμε στη Νεο-Φεουδαρχία των εταιρειών. Αυτό είναι το καθεστώς και η αιτία του.

Οι παραδοσιακοί χώροι της "αριστεράς",  της "αυτονομίας" και της "δημοκρατίας" δεν γνωρίζουν. Οι ηγεσίες της καθεστηκυίας αριστεράς γνωρίζουν, αλλά κάνουν το κορόϊδο. Ο Ν. Ηλιόπουλος δεν γνωρίζει ή γνωρίζει τα μισά και ως εκ τούτου δεν έχει να προτείνει μια "αξιόπιστη εναλλακτική λύση".

• Αλλιώς δεν θα έλεγε: "5. Τι είναι η καθεστηκυία πολιτική; Είναι οι εκλογές που νομιμοποιούν μια προσχηματισμένη ελίτ να αποφασίζει για εκατομμύρια πολιτών που θεωρούνται υπήκοοι".

Δηλαδή, αν εγώ κερδίσω τις εκλογές, αυτόματα, είμαι ή γίνομαι "μια νομιμοποιημένη και προσχηματισμένη ελίτ που θα αποφασίζει για εκατομμύρια υπηκόων";

Αν δεν έχω σκοπό να το κάνω; Αν αυτό δεν είναι η πρόθεση μου; Αν αυτό που θέλω είναι δημοψηφίσματα και "λαϊκές συνελεύσεις", για να αποφασίζει ο λαός; Αν στην πολιτική μου πράξη και λόγο, εμπεριέχεται ο αγώνας "με όλα τα μέσα", ως την εγκαθίδρυση δημοκρατίας; Αν για να επιτευχθεί αυτό, συνδημιουργήσουμε, λιγότεροι ή περισσότεροι, το πρώτο Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο του κόσμου, για την παροχή και διάδοση όλων των γνώσεων που είναι αναγκαίες για έναν πολίτη που δεν είναι υπήκοος;

Όλα αυτά σβήνουν γιατί θα έχω συμμετάσχει σε εκλογές;

Κι αν δεν έχω σκοπό να χάσω την ψυχή μου, όντας προσωρινός κάτοχος ενός μερίδιου εξουσίας, απαράδεκτα μεγαλύτερου από το ίσο μερίδιο που αναλογεί σε κάθε πολίτη, θα τη χάσω, οπωσδήποτε;

Προφανώς, δεν υπάρχει απάντηση. Η απάντηση θα δοθεί και θα φανεί στην πράξη.

Δεν είμαστε και ούτε πρόκειται να γίνουμε επαγγελματίες της πολιτικής. Το σπίτι και τις ζωές μας θέλουμε να σώσουμε και ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των εκλογών.

• Μας λέει: "Σίγουρα, το να μη ψηφίζουμε στις εκλογές δεν αρκεί. Είναι όμως μια συμβολική πράξη μεγάλης σημασίας, πρώτο σημαντικό βήμα για να οραματιστούμε μια ουσιαστική πολιτική. Διότι οι εκλογές δεν είναι τελικά μόνο μια διαδικασία νομιμοποίησης της κυβερνητικής εξουσίας".

Για πόσο καιρό, ακόμα, θα "οραματιζόμαστε", όντας άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι; Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Ποιο είναι αυτό που αρκεί; Οι δικές μας εκλογές είναι η διαδικασία ή μέρος της διαδικασίας για την ανατροπή της Ολιγαρχίας.  Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πρόθεση και το σκοπό μας.

• Και, επειδή ο Ν. Ηλιόπουλος ξέρει -και το γράφει- "η αποχή δεν αρκεί" προτείνει διάφορα "εναλλακτικά": "Θαρραλέα αντιμετώπιση της αβύσσου, πρόταση μιας άλλης πηγής νομιμοποίησης, απαίτηση από τους επαγγελματίες πολιτικούς, με εντελώς δημοκρατικό και όχι βίαιο τρόπο, να σταματήσει η κυνική πορεία προς μια άλλη άβυσσο, αυτή της γενικής καταστροφής. ...η σύσταση παντού επιτροπών για την υπεύθυνη διαφύλαξη μιας μεταβατικής φάσης".
   

Από ποιον θα απαιτήσουμε να σταματήσει την κυνική πορεία προς την άβυσσο; Από τον επαγγελματία δολοφόνο ζητάς να μη σε σκοτώσει;

Μας προτείνει να φωνάξουμε: «Δεν είστε πια νομιμοποιημένοι. Παραιτηθείτε, νέοι άνθρωποι μπορούν να κυβερνήσουν. Όλοι είναι ικανοί για αυτό.» Το ζητήσαμε και εξαπέλυσαν εναντίον μας όπλα, χημικά και κόμματα. Τι απομένει; Εκλογές ή όπλα. (Εμείς λέμε "με όλα τα μέσα", άρθρο 120 του Συντάγματος. Πάντα, δημοκρατικά).

Και κλείνει το άρθρο του : "Τι θα μπορούσε να είναι σήμερα μια εναλλακτική πολιτική;"

Δεν θα αναφερθούμε σε όσα περιγράφει.

Έχουμε τη δική μας εναλλακτική πολιτική, φτιαγμένη στις πλατείες των "αγανακτισμένων", όταν όλοι μαζί ζητούσαμε "(άμεση) δημοκρατία, τώρα".

Εμείς έχουμε τη "Διακήρυξη που σκοτώνει", όπως αυτή έχει εμπλουτιστεί και τροποποιηθεί στα 3 αυτά χρόνια, πάντα, στους δρόμους και τις μάχες.

ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΕΙ ο Νίκος Ηλιόπουλος;

Η ελίτ της διανόησης, οι εκλεκτοί της σκέψης, μας έχουν αφήσει μόνους, μια και έχουν την πολυτέλεια να οραματίζονται και να προτείνουν, χωρίς να πράττουν. Ή στέλνοντας τους ανθρώπους, που βιώνουν την αθλιότητα, την κατάθλιψη και την καταστροφή, στον κόσμο του αφηρημένου και της απροσδιοριστίας. 

Είμαστε οι ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ ΞΑΝΑ, όπως αυτό έχει περιγραφεί σε όλα τα κείμενα μας.