Βαγελιώ Τζανετάτου: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΠΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ.

Γιατί δεν μ' ενδιαφέρει η προσωπική αντιπαράθεση, αλλά η γόνιμη, χωρίς κανόνες επιβολής, μ' ενδιαφέρει η ζύμωση απόψεων και η από κοινού απόφαση δράσεων. Αν το Σύνταγμα και η Ελλάδα θέλει κάτι άλλο, λυπάμαι για το μέλλον τους και την αποτελεσματικότητά τους.

Γιατί είναι εύκολο να διαφωνούμε και να ψηφίζουμε προτάσεις και ψηφίσματα υπό μορφήν ντιρεκτίβας από άνωθεν, όποιο κι αν είναι αυτό το άνωθεν. Δεν το καθαγιάζει τίποτα, όταν καταδικάζει τις ιδιαιτερότητες να συνθλιβούν στη γενικότητα. Το δύσκολο είναι να απλώσουμε τα ακροδάχτυλά μας και να αισθανθούμε πού είμαστε, τι γίνεται και τι μπορούμε να κάνουμε, εκεί που εμείς οι ίδιοι βλέπουμε και μέσα απ' αυτό να αναδειχθούν τα κάθε λογής Συντάγματα κι Ελλάδες.

Κάθε ένας από μας που προσέρχεται σε μια κοινή προσπάθεια φέρει και το άτομο εκτός απ' τον συλλογικό του εαυτό. Αν στην κοινή προσπάθεια επικρατεί η άποψη, ότι η πλειοψηφία έχει προτεραιότητα και αποφασίζει για όλα, αυτόματα αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα ατομικά όρια. Με τα όρια δηλαδή, που καθορίζουν κάποιον ως σκεφτόμενο και δημιουργικό άτομο. 

Έλπιζα σε μια αυτοδιαχειριζόμενη ομάδα ανθρώπων, που θα έπερναν πρωτοβουλίες για να ακουμπήσει κι άλλος κόσμος, όχι πρωτοβουλίες που θα επιβληθούν στον άλλο κόσμο. 

Θεωρώ, ότι στην αρχή μιας συνεύρεσης άγνωστων ανθρώπων, η ελεύθερη από "δημοκρατικά" μοντέλα λειτουργία, θα ήταν ένα πρόσφορο έδαφος ωφέλιμου πειραματισμού, για ουσιαστική επικοινωνία σε πρώτο επίπεδο και σε δεύτερο για κοινές δραστηριότητες. 

Είναι αλήθεια ότι επιβλήθηκαν ήδη από τις πρώτες συναντήσεις μας μοντέλα αρχαιολογικής αξίας ομολογουμένως για τις δικές μου προσδοκίες και ανάγκες. Έλπιζα σε άλλο και εξεπλάγην. Βρήκα ένα σκηνικό που ζούσα το '75-'80, όταν εγκατέλειψα την οργανωμένη πολιτική μου δράση, βλέποντας τα αδιέξοδά της. Είναι θλιβερό, γέρικα μοντέλα, που εγκλώβισαν τη δική μου γενιά, να εγκλωβίζουν τις γενιές μετά από μένα και μάλιστα με το ίδιο πρόσχημα της επανάστασης, που όμως δεν έρχεται ποτέ, ακριβώς επειδή είναι αυτοσκοπός κι όχι αγωνία να συλλάβουμε το σφυγμό της λεπτομέρειας στην καθημερινή ζωή, τις πραγματικές ανάγκες κι όχι την κατά γράμμα εφαρμογή του χ,ψ,ω επανατατικού μοντέλου. 

Ναι το είδος της κοινωνίας που ζούμε τελειώνει και καθώς οι εκπροσωποί του προσπαθούν να κρατηθούν με σκληρό τρόπο στον αφρό της εξουσίας, αυτά που περιγράφω πιο πάνω δεν θα καταφέρουν να ελευθερώσουν τα νέα σπέρματα. Θα τα φιμώσουν. Θα τα σκοτώσουν, γιατί αυτό έκαναν πάντα.

Εγώ νιώθω, πως ούτως ή άλλως βρίσκομαι προς το φυσικό βιολογικό μου τέλος. Ομολογώ, πως ο λόγος που δεν θα ξαναέρθω στη συνέλευση, τουλάχιστον έτσι όπως τη βίωσα, είναι η κούραση κι όχι ότι δεν πέρασε η άποψή μου, που έκανα το "σφάλμα" να εκφράσω τόσο διαφορετικά από την κυρίαρχη σε όλη την Ελλάδα, όπως διάβασα να λέγεται εδώ. 

Επίσης ομολογώ ότι ενδόμυχα εύχομαι να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου και να γίνει η ουσιαστική επανάσταση έστω και χωρίς εμένα την ηλίθια μικροαστή του καναπέ. Μακάρι.

Και τώρα που ξεκαθάρισα, τουλάχιστον εγώ, ότι δεν έφυγα, επειδή δεν πέρασε "το δικό μου", σας εύχομαι καλή νύχτα και ό,τι νάναι άλλο...δεν ξέρω. Ίσως καλημεριστούμε στη γειτονιά, γιατί η αλήθεια είναι ότι μισώ τις προσωπικές αντιδικίες, ακριβώς όσο και τους κάθε είδους αυταρχισμούς.

Βαγελιώ Τζανετάτου