Eπισημαίνω για μια ακόμη φορά ότι στη γεωπολιτική αυτό που εχει σημασία δεν είναι οι καθηγητικοί τίτλοι αλλά η εμπειρία και ο κοινός νους που, φευ, παν άλλο παρά κοινός είναι!
Θα κλείσω δηλώνοντας τον θαυμασμό μου για τους μικρούς, τους αδύναμους, τους απροστάτευτους και φτωχούς πολίτες της χώρας μου, οι οποίοι διατηρούν τη ζωντάνια, το χιούμορ και τον ενθουσιασμό τους, παρά το γεγονός ότι έχουν παραπλανηθεί τόσο άσχημα από τους περισσότερους -όχι όλους- τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους.
Αυτοί , οι τελευταίοι -οι παραπλανήσαντες- παρά τη συμπάθεια που τρέφω για μερικούς σε προσωπικό επίπεδο με απασχολούν πλέον όλο και λιγότερο ως επαγγελματική ομάδα, καθώς μου δίνουν την εντύπωση ότι βλέπουν (ή έβλεπαν) την πολιτική σαν ένα απλό παιχνίδι αυτοπροώθησης, συγκαλυμμένο με τυπολατρικές σοβαροφανείς διακηρύξεις.
Αν και δεν είμαι πολιτικός, η πολιτική κυλά στο αίμα μου εδώ και αιώνες και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να με ξεγελάσουν οι συνήθεις διαβεβαιώσεις μερικών συγχρόνων πολιτικών -ιδίως εκείνων που συνέπραξαν στα προβλήματα της πατρίδας- μας ότι ενδιαφέρονται και για προβλήματα της πατρίδας μας- ότι ενδιαφέρονται και για άλλα πράγματα πέρα από την παραμονή (ή επιστροφή) στην εξουσία (και μερικοί την απόκτηση προσωπικού πλούτου). Από αυτούς τους ανθρώπους -τους πρώην πρωταγωνιστές της παρακμής- τέτοιες δηλώσεις είναι τόσο ανούσιες και μη πειστικές όσο οι πρόσφατες δηλώσεις τους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί ουδόλως είχαν ευθύνη για ό,τι έκαναν οι κυβερνήσεις τους!
Ευτυχώς, ο ελληνικός λαός στο σύνολο του -και όχι μόνο η "δικαίως ανήσυχη νεολαία" που κακώς ταυτίζεται με όσους από τους αντι-εξουσιαστές παρανομούν- έχει αρχίσει να συμμερίζεται αυτήν την κυνική άποψη. Τούτο, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα από τα λίγα ελπιδοφόρα σημάδια στην ελληνική πολιτική σκηνή των τελευταίων πέντε με δέκα περίπου χρόνων και, ελπίζω, μια μέρα θα εκδηλωθεί και στη διαμόρφωση μιας πατριωτικής και όχι υποχωρητικής εξωτερικής πολιτικής.
(απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του "Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα".)