Γιατί δεν το παλεύουμε;

Όχι, μην περιμένετε κάποια βαριά ανάλυση και ολοκληρωμένη προσέγγιση.

Δεν το παλεύουμε, γιατί δεν είμαστε "μαζί". Δεν είμαστε Κοινότητα. Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός.

Ακόμα κι όταν κάποιες ομάδες απευθύνουν κάλεσμα ενότητας, μέσα στις λέξεις διακρίνεται μίσος προς κάτι ή κάποιον. Συνήθως,   αυτό το κάτι είναι ο άλλος, η άλλη ιδεολογία, η άλλη άποψη.Έχουμε κάλεσμα ενότητας με στοιχεία διαίρεσης.

Αυτό συνέβη και με την τελευταία αναλαμπή των ελλήνων που ήταν οι "αγανακτισμένοι". Κάθε είδους ομάδα, κόμα ή άτομα που είχαν "άποψη" , το μεγάλο αίτημα για "δημοκρατία, τώρα" το μετέφραζαν όπως ο καθένας ήθελε, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με την βασική προϋπόθεση της αντίστασης που είναι η ενότητα. Όλοι προτίμησαν την επιβολή ή την κυριαρχία της δικής τους "τέλειας" και "ορθότατης" άποψης ή ιδεολογίας, από την ελεύθερη συνάντηση και έκφραση ελεύθερων ανθρώπων. Κατόπιν τούτου, οι "αγανακτισμένοι", όπως απεκάλεσαν τον ενωμένο λαό στους δρόμους και τις πλατείες διαλύθηκαν, μη βρίσκοντας αυτό που θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των "διανοουμένων" σε μια απελευθερωτική διαδικασία. Η ενότητα δεν μπορεί να είναι πολιτική ή ιδεολογική, δηλαδή ισοπεδωτική και μαζοποιημένη. Είναι αφύσικο. Η ενότητα είναι αυτή που παράγεται από την έννοια και το νόημα που λέγεται πατρίδα, (μικρή ή μεγάλη). Ενότητα ανθρώπων είναι αυτό που δημιουργείται στον τόπο που ο καθένας κατοικεί. Δεν  είναι έκκληση, πολιτική πρόταση ή κάτι τέτοιο. Είναι ο τρόπος των ανθρώπων. Κατανοώντας τον διπλανό μας, το γείτονα , με τον τρόπο που κάνουμε φίλους, θα κατανοήσουμε τον κόσμο, τους ανθρώπους και θα βρούμε το νόημα της αντίστασης, που είναι τα δικαιώματα των πολλών ενάντια στους λίγους που διαχειρίζονται απάνθρωπα τις ζωές μας. Όταν θα μάθουμε να μη βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, για ψύλλου πήδημα...,  όταν η κατανόηση και η αγάπη πάρουν, στην καθημερινότητα μας, τη θέση του θυμού και της κακεντρέχειας, τότε, οι καλύτερες μέρες είναι εδώ, δίχως ανακοινώσεις και διακηρύξεις.

Και τώρα, όλοι αυτοί απορούν γιατί ο λαός δεν ξεσηκώνεται. Αυτοί που διαρκώς τον προδίδουν. Απορούν γιατί ο λαός ψηφίζει ναζισμό. Αυτοί που δεν του έχουν προτείνει μιαν αξιόπιστη εκλογική επιλογή, που να εμπεριέχει το αυθεντικό - ελληνικό στοιχείο της δημοκρατίας, ως πρόταγμα.

Ας ασχοληθούμε με τον διπλανό μας. Με το γείτονα , το χωριό, τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ας αδιαφορήσουμε κι ας παρακάμψουμε τις κάθετες σχέσεις, τους πολιτικούς, τηλεοπτικούς ή κομματικούς ενδιάμεσους στις μεταξύ μας σχέσεις. Ας αδιαφορήσουμε  και για τις άνωθεν ιδεολογικές, κομματικές, πολιτικές ή ταξικές "ενότητες". Ας διακόψουμε τις κάθε είδους εντάξεις  σε ιδεολογίες, κόμματα και στρατόπεδα, που μας έρχονται από αλλού, και ας ενταχθούμε, μέσα σε αυτό που ζούμε. Ας ξαναγίνουμε κοινότητες ανθρώπων,δημιουργικές και απελευθερωτικές  κοινωνίες του δώρου.

Δεν υπάρχει καμιά προοπτική αντίστασης, αν αυτή δεν είναι ο τρόπος της ζωής μας και οι σχέσεις μας με τον άλλον. Να μιλάμε για ανθρώπους, με σάρκα, οστά, σκέψεις, ιδιαιτερότητες και την ελευθερία του καθένα να εκφράζεται, όπως θέλει ή νομίζει στα κοινά, δίχως να μπαίνει στο στόχαστρο.

Να μιλάμε με τους ανθρώπους, σαν την οικογένεια μας, πριν τους βάλουμε στο στόχαστρο της μίζερης καθημερινότητας μας. 

Να συνδημιουργούμε αυτό που είναι ζωή και χαρά.

Το παράδειγμα που ξεχάσαμε, αλλά κυρίως χάσαμε, είναι η Ελλάδα,ως κοσμοσύστημα, τρόπος σκέψης, ζωής και κόσμος ιδεών με παγκόσμια αναγνώριση. Την εγκαταλείψαμε, για να υιοθετήσουμε βάρβαρες ιδεολογίες και ανέφικτα, μη ανθρώπινα, σχέδια που έφεραν στην πατρίδα βορειοδυτικοί άνεμοι.

Τη μέρα, που μέσα στην επανάσταση του 21 και δίπλα στον κοτσαμπασισμό των προυχόντων και των ηγετών στήθηκαν τα πρώτα κόματα, σύμφωνα με τα  βορειοδυτικά πρότυπα, τη μέρα που εγκαταλείφθηκαν τα "Κοινά των Ελλήνων", οι λαϊκές συνελεύσεις της εποχής, οι έλληνες άρχισαν να χάνουν το παιχνίδι. Σιγά σιγά ξέχασαν την ταυτότητα τους, που ήταν η δημοκρατία, σαν τρόπος ωραίας κοινοτικής ζωής, τρόπος συνεργασίας και παραγωγής (και οικονομικής ισχύος, για όσους τους αρέσει αυτό το τελευταίο).

Κι ένα "ξένο" παράδειγμα:

Κορυφαία στιγμή, για την αντίσταση των πολλών ενάντια στους λίγους εξακολουθεί  να είναι το κίνημα των ζαπατιστικών κοινοτήτων. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, εξακολουθεί να είναι κίνημα και αντίσταση, γιατί πρώτα απ' όλα είναι κοινότητα.  Κι αυτό, όλοι οι στρατοί του κόσμου, δεν μπορούν να το καταστείλουν.

Raúl Zibechi:

Μια νέα γέννηση

Προς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των πολιορκημένων από την καταστολή και τους παραστρατιωτικούς ζαπατίστικων κοινοτήτων.

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από το Μεξικό. Σε αντίθεση με άλλα ταξίδια, αυτή τη φορά η προσοχή μου επικεντρώθηκε στο Ομοσπονδιακό Διαμέρισμα, όπου μπόρεσα να επισκεφτώ αστικές κοινότητες όπως η Acapatzingo, του Ανεξάρτητου Λαϊκού Μετώπου Francisco Villa (FPFVI). Προς έκπληξή μου, σ’ αυτό τον αστικό χώρο όπου ζουν 596 οικογένειες λειτουργεί ένα είδος λαϊκής εξουσίας, ή όπως θέλουμε να πούμε αυτό το είδος κοινοτικής ζωής όπου τις αποφάσεις τις παίρνουν όλοι και όλες, και όπου δεν διατάζουν ούτε η κυβέρνηση ούτε oι ένοπλοι μηχανισμοί της.

Αυτές τις μέρες οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες άρχιζαν ένα σεμινάριο για τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό και την αυτονομία, με μεγάλη συμμετοχή των κατοίκων, και πάνω απ’ όλα, των νέων γυναικών με τα παιδιά τους, των εργαζόμενων και αγωνιζόμενων γυναικών και μιας χούφτας ανδρών.
Μοιραστήκαμε το πρωινό και το μεσημεριανό, συζητήσεις και χώρους όπως το φυτώριο (που αγωνίζεται για την διατροφική αυτονομία), το κοινοτικό ραδιόφωνο και τους χώρους για τα παιδιά, τους νέους και την τρίτη ηλικία.
Σε λίγο καιρό θα σηκώσουν τα κτίρια για το δευτεροβάθμιο σχολείο και την κλινική. Οφείλω να πω ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ισχυρούς αστικούς διαφορετικούς κόσμους που γνωρίζω στη Λατινική Αμερική, με αυξημένα επίπεδα οργάνωσης, συνείδησης και συμμετοχής. Δεν λέω ότι είναι ο μοναδικός, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω ότι είναι ένας από τους πιο συνεπείς που γνωρίζω. Κατά κάποιον τρόπο είναι ένα είδος αστικού καρακόλ.
Αισθάνομαι ότι ανήκει στο ίδιο είδος οικοδόμησης του ζαπατισμού στην Chiapas, πέρα από τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες.

Τις μέρες που πέρασα στο Ομοσπονδιακό Διαμέρισμα, μου τράβηξε την προσοχή η επικράτηση (ανάμεσα στην αστική μεσαία τάξη, τους από τα πάνω αναλυτές και σημαντικό μέρος της θεσμικής αριστεράς) πολιτικών θέσεων που βεβαιώνουν (πάνω κάτω) ότι “ο ζαπατισμός είναι απομονωμένος στην Chiapas και πια δεν ασκεί επίδραση στη μεξικάνικη κοινωνία”. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ακόμη και ότι ο ζαπατισμός δεν υπάρχει, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι έχασε όλη του την ισχύ. Και ποιος δεν άκουσε αυτά τα λόγια τα τελευταία χρόνια!!

Η αστική κοινότητα Acapatzingo είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αυτές οι ιδέες είναι βαθιά λαθεμένες. Όσοι σκέφτονται έτσι, δεν βλέπουν πιο πέρα από τη συγκυρία, γενικά την εκλογική συγκυρία. Τείνουν να δίνουν πολιτική αξία σ’ αυτό που μαζεύει ψήφους και πρωταγωνιστεί στα ΜΜΕ. Δεν ακροάζονται τους χτύπους των διάφορων από κάτω, αυτών που παλεύουν στο Cherán και την Huesca, για να δώσω μόνο δυο παραδείγματα από αυτά που μπόρεσα να ακούσω και να μάθω.

Υπάρχει κι άλλη τάση, τυπικά αριστερίστικη και διανοουμενίστικη, τόσο μικροπρεπής όσο και η προηγούμενη, που θεωρεί σαν ζαπατισμό τα ανακοινωθέντα του EZLN (ακόμα καλύτερα αν υπογράφονται από τον εξεγερμένο υποδιοικητή Marcos), που εστιάζει το ζαπατίστικο κίνημα στις δημόσιες δράσεις και εμφανίσεις των διοικητών και τίποτε άλλο.Μόλις που μπαίνουν στο οπτικό τους πεδίο τα καρακόλ και τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης.
Ακόμη λιγότερο οι κοινότητες. Οι κοινοί άνθρωποι, αυτοί που πραγματικά κάνουν την ιστορία, είναι μόλις μια μακρινή αναφορά, μία παράθεση στο υποσέλιδο, μία νεφελώδης φωτογραφία που χρησιμεύει για φόντο για τους ηγέτες. Αυτή η από τα πάνω ματιά, είναι που πιστεύει ότι ο ζαπατισμός έχασε ισχύ.

Γι’ αυτό, αυτές τις μέρες τις οποίες δεκάδες κοινότητες και βάσεις στήριξης δέχονται επιθέσεις, όπως συμβαίνει στους συντρόφους στο Unión Hidalgo, στο Comandante Abel, στο Guadalupe los Altos, στο San Marcos Avilés, στο Jechvó και στο Moisés Gandhi, σχεδόν δεν ακούγονται ειδήσεις, ούτε αναλύσεις γι’ αυτές τις νέες στρατιωτικές επιθέσεις ενάντια στους από κάτω. Εκατοντάδες οικογένειες πολιορκούνται από ομάδες παραστρατιωτικών, με τον απροκάλυπτο στόχο να θέσουν τέλος σε μία από τις πιο αξιοσημείωτες εμπειρίες της εξουσίας των από κάτω που υπάρχει στον κόσμο.

Δεν θα το καταφέρουν εξαιτίας της σταθερότητας των κοινοτήτων που στηρίζουν το σχέδιο ζωής τους εδώ και δεκαετίες, παρά την καταστολή, το θάνατο, την πείνα και την απομόνωση.

Δεν θα το καταφέρουν γιατί ο ζαπατισμός είναι ένας σπόρος που διαδόθηκε από το Φτάνει Πια της 1ης Ιανουαρίου του 1994. Γιατί ρίζωσε στις καρδιές εκατομμυρίων στην Πορεία του Χρώματος της Γης και έγινε πεισματική μάχη για τη ζωή με την Άλλη Καμπάνια.

Ο ζαπατισμός είναι άφθαρτος ανάμεσα στους πολλούς από κάτω που παλεύουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν, που εργάζονται όλες τις μέρες για να οικοδομήσουν έναν νέο και διαφορετικό κόσμο.

Όλη την αλληλεγγύη στις πολιορκημένες κοινότητες. Να χτυπήσουν όλες οι καρδιές μαζί, τονώνοντας την αμοιβαία υποστήριξη ανάμεσα στους από κάτω, γιορτάζοντας την αδερφοποίηση όλων των αγώνων, όλων των διαφορετικών κόσμων.

Raúl Zibechi
Μοντεβιδέο, 5 Νοέμβρη 2012