ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΠΗΛΙΩΤΗ: "...του βυθού της θαλάσσης οι Ναύτες" - Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ ( THE D DAY)

 

Ιουνίου  6, 1944.     Έχουν  περάσει  πάνω από 60 χρόνια από την ημέρα, που σύσσωμος ο τότε ελεύθερος και σκλαβωμένος κόσμος  έδωσε ότι καλύτερο  είχε για την λευτεριά.  Αυτή  την «Κόρη   Ελευθερία»,  που είναι τόσο ακριβή όσο και πολύτιμη.

Ο χρόνος έριξε τη σκόνη της λήθης και ο άνθρωπος αφού απέκτησε την ελευθερία του  την παρέδωσε  στην  σκλαβιά  της ύλης για να την χάσει παντελώς.

Ξέχασαν οι δάσκαλοι  να την διδάσκουν στα σχολειά,  ξέχασαν οι πολιτικοί  την αναγνώριση των αγώνων για να μαθαίνουν οι νεότεροι τις ηθικές αξίες  και τη σπουδαιότητα της απόβασης της Νορμανδίας, σαν να  είναι θέμα αποκλειστικά και μόνο του Γαλλικού λαού να γιορτάζει αυτή την επέτειο.

Να τι έγινε τότε στην Νορμανδία.

Βρισκόμαστε  στον τέταρτο χρόνο της κατοχής του Β΄ παγκοσμίου πολέμου  και τα μόνα ελεύθερα κράτη στην Ευρώπη είναι η Αγγλία και η σκληρά δοκιμαζόμενη από τον πόλεμο Ρωσία.  Η  Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Σουηδία και Ελβετία  ενώ  «δηλώνουν ουδέτεροι»  προμηθεύουν με πρώτες ύλες την Γερμανία  στο όνομα της  «καλής σχέσης μεταξύ ουδετέρων κρατών ….»  και η Γερμανική πολεμική βιομηχανία παράγει πολεμικό υλικό για να υποτάξει τον κόσμο. Τα  Γερμανικά υποβρύχια   πάνω από  1500  οργώνουν τον Ατλαντικό, τον Ινδικό και τη Μεσόγειο βυθίζοντας τα  «ύποπτα» εμπορικά πλοία ανεξαρτήτου σημαίας.  Τα Ιταλικά ανταγωνίζονται τα  συμμαχικά τους (Γερμανικά) στην Μεσόγειο, στο νότιο Ατλαντικό και στον Ινδικό Ωκεανό, προσπαθώντας να   κλέψουν τον θαυμασμό του Φύρερ  και να αποκαλέσει το φίλο του τον Μπενίτο «  Boun’ ragatso».   Τα Γιαπωνέζικα  υποβρύχια   ξεφυτρώνουν διάσπαρτα  στον Ειρηνικό και  Ινδικό Ωκεανό στην προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν  τα περάσματα της Σιγκαπούρης και τον ωκεανό.

 Η μεταφορά ανεφοδιασμού και  πρώτων υλών  από την Αμερική  στην Ευρώπη γίνεται με  τα   ένδοξα «Liberty» ,  που κατασκευάζονται  δύο την ημέρα στα  ναυπηγεία των ΗΠΑ και προορίζονται μόνο για ένα ταξίδι.

 Φεύγουν φορτωμένα από   Αμερική και Καναδά για την Αγγλία σε κομβόι των  20 και 30 πλοίων συνοδευόμενα από   πλοία του ναυτικού των ΗΠΑ, Καναδά για επτά ημέρες διασχίζοντας τον βόρειο Ατλαντικό (παράλια της Γροιλανδίας). Εν συνεχεία  αφού ταξιδέψουν  κάποιες ημέρες άνευ  συνοδείας ( επειδή τα πλοία του πολεμικού ναυτικού έπρεπε να επιστρέψουν λόγω ανεφοδιασμού καυσίμων) συναντούν  τα πολεμικά πλοία του Αγγλικού Ναυτικού για να τα συνοδέψουν ασφαλή μέχρι τα λιμάνια του προορισμού των στην Αγγλία.   Το ίδιο γίνεται και από τα λιμάνια της Αγγλίας  όταν φεύγουν τα πλοία άδεια  με προορισμό την Δύση να φορτώσουν και να  επιστρέψουν.

Τις ημέρες που το κομβόι ταξίδευε  ασυνόδευτο,  τα Γερμανικά   υποβρύχια αναδύονταν  και  κτυπούσαν τα απροστάτευτα   «Liberty»    τορπιλίζοντάς  και βουλιάζοντάς τα.  Όσα από αυτά τα πλοία κατάφεραν να σωθούν μεταφέρουν από την Δύση  ότι ήταν αναγκαίο για την  επιβίωση της σκλαβωμένης Ευρώπης και για την προετοιμασία της  μεγάλης απόβασης.

 Με   αρχηγό τον Αμερικανό  στρατηγό   Αϊζενχάουερ, τον Άγγλο στρατηγό Μοντγκόμερι οι σύμμαχοι συγκέντρωσαν στα λιμάνια της Αγγλίας  μία δύναμη που όμοια δεν έχει  ξαναγίνει  από την  εκστρατεία της Τροίας.

Στρατιωτικές πηγές αναφέρουν για   3 εκατομμύρια  στρατιώτες,  20.000 οχήματα, 11.000 αεροπλάνα, 7.000 πλοία και όχι μόνο.  Η δύναμη αυτή μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Αγγλία με τα  ένδοξα  «Liberty».

Από την μεριά των Γερμανών,  τα οχυρά που κατασκεύασαν στις  ακτές της βορείου   Γαλλίας  εκτείνοντο  για περίπου 70 χιλιόμετρα από  το Χεμβούργο μέχρι την Χάβρη. Ο Χίτλερ ήταν  υπερήφανος ότι  παρόμοια οχυρά δεν υπήρχαν στον κόσμο και  με  επικεφαλή τον στρατάρχη Ρόμελ, που είχε νικηθεί  στην έρημο της Αφρικής από τον στρατηγό Μοντγκόμερι,  περίμεναν την «εισβολή των εχθρών»  όπως την αποκαλούσαν.

Στο βιβλίο « Εν καιρώ  πολέμου»   του Επίτιμου Αρχηγού του  Λ.Σ  Χρ. Ντούνη    καταγράφονται ονόματα πλοίων και ναυτικών από όσα ναυάγια  έγιναν είτε εξ αιτίας   τορπιλισμών είτε  βομβαρδισμών  από Γερμανικά, Ιταλικά και Γιαπωνέζικα  πολεμικά πλοία,  υποβρύχια και αεροπλάνα.

  Οι ναυαγοί άλλοι ζωντανοί κατασπαράχθηκαν από τα σκυλόψαρα, άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν και οδηγήθηκαν στα κολαστήρια  του Γ΄ Ράιχ και άλλοι πέθαναν από το ψύχος  στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού και Ατλαντικού.  Μερικοί που έφτασαν σε κάποια στεριά διηγήθηκαν την φρίκη του πολέμου στην θάλασσα.  Κάποιοι ναυτικοί  τορπιλίσθηκαν όχι μία αλλά δύο και τρεις φορές, αφού επέστρεφαν στην θάλασσα ξανά. Αυτή και αν δεν είναι   ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά του εχθρού,  που δυστυχώς δεν αναγνωρίσθηκε  ποτέ από καμία Ελληνική κυβέρνηση.

Υπολογίζεται ότι κατά την διάρκεια του Α΄ και Β΄ παγκοσμίου πολέμου χάθηκαν   πάνω από 600 Ελληνικά εμπορικά πλοία, θρηνήσαμε πάνω από 3.000 ναυτικούς, άλλους τόσους τραυματίες, άλλοι (άγνωστο πόσοι) μετά τον τορπιλισμό του πλοίου οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και 180 που τρελάθηκαν.

Πρόσφατα,  ένα από εκείνα τα δοξασμένα   Liberty  με το όνομα «ΕΛΛΑΣ» δόθηκε τιμής ένεκεν από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα και βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά.     

Τότε  είχα εκφράσει   την ευχή  λέγοντας:  Ευελπιστούμε ότι κάποιος  ευαίσθητος  πατριώτης, όπως γίνεται από τους Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα, θα συγκινηθεί ώστε να αναδειχθεί το «ΕΛΛΑΣ» σε ναυτικό μουσείο, και  από τους πολιτικούς να νομοθετήσουν  περί αυτού, ώστε η σκουριά να μη προλάβει να λιώσει το  δοξασμένο   «ΕΛΛΑΣ»  και να καταλήξει σε παλιοσίδερα.

 Η ευχή τότε έπιασε.  Όπως γίνεται πάντα από τους Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα, ο αείμνηστος  καπετά - Βασίλης Κωσταντόπουλος μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά είδε το «ΕΛΛΑΣ» να γέρνει … γιατί έμπαζε νερά….   Με δική του πρωτοβουλία πήρε την απαιτούμενη άδεια και μετέφερε το «ΕΛΛΑΣ»  στο Πέραμα για επισκευή. Τώρα βρίσκεται δεμένο  στον ντόκο στα Λιπάσματα, θυμίζοντας τα  γεροντάκια απόμαχους ναυτικούς, που καθισμένα σε μια πίντα του μόλου αγναντεύουν την θάλασσα…..

Στην μνήμη αυτών των ναυτικών, που έδωσαν τη ζωή τους  και που κοιμούνται στην αγκαλιά της Ωκεανίδας θεάς, ο Γιώργος  Σπηλιώτης  πρώην αξιωματικός γέφυρας του εμπορικού ναυτικού, αφιέρωσε  στον  Άγνωστο Ναυτικό  τα ακόλουθο ποιήματα:  Η Φτερωτή Νίκη, Το Ωραίο Ταξίδι, Ωδή Αθανάτων.

14     Η   Φτερωτή  Νίκη               

                                          Στον  Άγνωστο Ναυτικό  και  φρουρό  του βυθού της θαλάσσης

Πανέμορφη Κόρη*1,

τα φτερά σου σαΐτες

χτυπούν τους αιθέρες, αέρινη

φτερουγίζεις πα’   στα πελάγη.

Τα μαλλιά σου βρεγμένα, στολισμένα

με φύκια, κογχύλια και άνθη.

 

Αστραπή η ματιά σου,

πάνω σε όλα τα μήκη και πλάτη

τ’ αφρισμένο σχίζει  του βορρά

 και του νότου της  θαλάσσης  το κύμα.

 

Ψάχνει, ψάχνει στο διάφανο φως

το  βυθό  της θαλάσσης,

για να βρει  τα συντρίμμια,

που  σπέρνει ξωπίσω η οργή του πολέμου.

 

Πανέμορφη Κόρη*1 , 

η αγκαλιά σου γεμάτη  λουλούδια

και δάφνης στεφάνια, να στολίσεις εκείνους

που  εδώσαν τη ζωή τους

για την άλλη την Κόρη*1,

να  χαιρόμαστε  ’μεις  λευτεριά.

Αστραπή η ματιά σου,

πάνω σε όλα τα μήκη και πλάτη

τ’   αφρισμένο σχίζει  του βορρά

 και του νότου της  θαλάσσης  το κύμα.

 

Να τα! Να τα! Σ’ όλα τα πλάτη

και σε βάθος χιλιάδων λευγών

μύρια με σημαίες καράβια

στολίζουν το βυθό της θαλάσσης.

Κτυπούν οι πλωριές οι καμπάνες,

όλα σφυρίζουν,  λες και  είναι γιορτή!

 

Σκουριασμένο τ’ όνομά τους,

κάπου διαβάζεις

Αιγεύς, Αικατερίνη, Αλιάκμον,

Άνδρος, Αστέρια, Αττική.

Και πιο πέρα  το Ιθάκη, το Ρόκκος,

το Καλυψώ και Ανδρέας Βεργωτής,

Να το  Στρατής,  το  Κεφαλλωνιά,

το Φλώρα, το Άρης, το Πολέμης,

να το Πηλεύς.

 

Και πιο βόρεια ακόμη να το Ελένη,

το Ιωάννης,  το Κύμα, το Διαμαντής…

Ωχ  Θεέ μου!  Τόσα  συντρίμμια

άφησε πίσω η οργή του πολέμου

και χιλιάδες ακόμη με ξένη σημαία.

 

Μα τι βλέπω! Τι θαύμα!

Οι ναύτες όλοι παρόντες  στα πόστα

τραγουδάνε, παραμένουν  φρουροί,

«Ωκεανίδες Θερμοπύλες» φυλάνε.

Νάτος, ο καπετά  Παναγής*2

στου «Ανδρέας» την πλώρη.

Νάτος, ο Αργύρης*3 σηκώνει  γαλάζια σημαία

στου  «Νεμέα» την  πρύμη.

Τιμονιέρης ο Γιάννης  στο «Κύμα»,

να ο Νικολής*4,  ο Χριστόφορος*5 στο «Ιθάκη».

Νάτοι,  κάποιοι  ναύτες  στου «Πηλέα» τα ξάρτια

 αγναντεύουν  μακριά…μακριά…

 

Αγναντεύουν και προσμένουν  εσένα

πότε θα  ’ρθεις,  Πανέμορφη Κόρη*1,  

για να στήσουν γιορτή.

Όλοι παρόντες  οι ναύτες στα πόστα

με σφρίγος και νέοι,

όπως ήτανε τότε, στην οργή του πολέμου,

όπου  ’δώσαν  ό,τι πολύτιμο είχαν σε   μας.

 

Τρέξε, τρέξε  Κόρη  Λευκάτη*1,

τρέξε στην  Κίμωλο, στη Χιό,

στον Αίνο, στην Ύδρα, στην Κρήτη,

τρέξε  στην Ελλάδα παντού.

 

Τρέξε και πες  το μαντάτο  στη μάνα.

Τρέξε, τρέξε και πες το στη χήρα,

στο παιδί  και στον  Άϊ - Νικόλα

ότι ΖΕΙ ο πατέρας, ότι ΖΕΙ το παιδί!

Όλοι παρόντες οι ναύτες

στα πόστα, με σφρίγος και νέοι,

όπως ήτανε τότε στην οργή του πολέμου,

όπως ήτανε τότε την ημέρα που γίνανε φως.

 

Τρέξε,  Κόρη,  πες το στη Δόξα

ότι είναι παρόντες  οι ναύτες  στο πόστο.

Ήλθε η ώρα να στολίσεις το πέτο με δάφνη,

με μυρτιές και λουλούδια,

έτσι  τιμημένοι να μείνουν στολισμένοι,

και νέοι για πάντα,  με μάτια που λάμπουν,

αέρινες μορφές, με χείλη που ψάλλουν,

οι φρουροί  του βυθού της θαλάσσης.

 

Έτσι που να μένουν  μυρωμένοι

στην ψυχή, στην καρδιά

και στη σκέψη  μας  πάντα,

γιατί ζούμε με την Κόρη*1 την άλλη,

που χαρίσαν δώρο σε μας

του βυθού της θαλάσσης οι Ναύτες.

 

Απριλίου 23, 2009

Γιώργος  Σπηλιώτης

*1 Κόρη: Πρόκειται για τις αδελφές:  Φτερωτή Νίκη,  Δόξα,  Ελευθερία

*2 Καπετά Παναγής  Λευκόκυλος πλοίαρχος στο «Ανδρέας Βεργωτής

  από Κουρκουμελάτα, Κεφαλλονιά,

 *3 Αργύρης Πελοπονήσιος  ναύτης «Νεμέα » από την Κίμωλο

*4 Νίκος  Κουμπενάς , θερμαστής «Ιθάκη». από την Αίγινα 

 *5 Χριστόφορος  Μπενετάτος, λοστρόμος «Ιθάκη» από τα Φάρσα, Κεφαλλονιάς 

 

 

 

  Το   Ωραίο  Ταξίδι

Την νύχτα της 5^ης  προς την 6^η  Ιουνίου  του 1944 και ενώ  στην θαλάσσια περιοχή της  Μάγχης  έπνεαν σφοδροί  άνεμοι  (λέγεται για 8 μποφόρ)  τα περήφανα  εμπορικά πλοία με   εθελοντές ναυτικούς τραβούσαν  με πορεία  προς την Δόξα! 

 Εκείνα τα χρόνια  τα λιμάνια της Αγγλίας ήταν γεμάτα από ναυτικούς αναμένοντας κάποιο μπάρκο για το εφτάφλουδο ψωμί της επιβίωσης.  Ανακοινώθηκε στην πιάτσα ότι ζητούνται ναυτικοί να επανδρώσουν  δύο πλοία για δημιουργία κυματοθραύστη  στις  Γαλλικές ακτές  της  Νορμανδίας.  Πάνω από χίλιοι ναυτικοί  δήλωσαν συμμετοχή.

 Οι ήρωες αυτοί ναυτικοί μπαίνοντας στα πλοία  της απόβασης αποχαιρετούσαν  τους φίλους τους με μια αγκαλιά και δυό φιλιά γεμάτοι συγκίνηση και ρίγος  με αυτά τα λόγια: « Αν πας ποτέ σου στην Ελλάδα  χαιρέτα την για μας» και οι άλλοι απαντούσαν: «  Στο καλό και καλή επάνοδο παιδιά, η Παναγιά κοντά σας» ενώ τα μάτια όλων ήταν βουρκωμένα, όχι γιατί θα χανόντουσαν, αλλά  από συγκίνηση που έφθασε η ώρα να δώσου, να δώσουν ότι μπορούν για την Κόρη τη Λευτεριά. 

    Τα μεσάνυχτα  της 5ης Ιουνίου 1944  τα πλοία  αυτά κατάφεραν να  πλησιάσουν  τις Νορμανδικές ακτές,  να προσαράξουν το ένα  πίσω από το άλλο για να σχηματίσουν έναν απέραντο κυματοθραύστη  σε απόσταση βολής από τα οχυρά, ενώ τα  Γερμανικά  πυροβολεία ξερνούσαν φωτιά και σίδηρο….Τα εμπορικά πλοία  «Αγ. Σπυρίδων» και  «Γεώργιος Π.»  με πληρώματα  που απαρτίζονταν με  εθελοντές Έλληνες ναυτικούς από τα λιμάνια της Αγγλίας,   έχοντας υψωμένη την Ελληνική σημαία  ήταν τα πρώτα που   άρχισαν το σχηματισμό  του κυματοθραύστη  για να  δύνανται τα πολεμικά πλοία να κάνουν  προσγειάλωση.  Ο καπετάνιος  αφού  προσάραζε το  πλοίο του,  το  ανατίναζε  για  να καθίσει στις ξέρες. Για την αυτοβύθιση του σκάφους είχαν τοποθετηθεί δύο βόμβες σε κάθε αμπάρι καθώς και   200 τόνοι άμμου.  Το πλήρωμα    εγκατέλειπε το πλοίο και έμπαινε με  βάρκες.     Από το ένα μέρος  βάλλοντα  από τα Γερμανικά πολυβόλα και από το άλλο  καθέλκυαν  τις βάρκες  με  θαλασσοταραχή (8 ) bauffor.Μπρος γκρεμός και πίσω φωτιά, διάλεξε και πάρε.

 

Ο κυματοθραύστης  αποτελείτο από πολλά πλοία  και δημιουργήθηκε τα μεσάνυχτα  σε διάστημα  τριών ωρών. Έτσι τα πολεμικά πλοία των συμμάχων προστατευμένα από τη θαλασσοταραχή  με αυτόν τον κυματοθραύστη, που εκτεινόταν  κατά μήκος  των ακτών, μπόρεσαν να κάνουν  απόβαση  από τα χαράματα της 6^ης  Ιουνίου  και προχωρώντας οι στρατιώτες σε ορδές ο ένας πίσω από τον άλλον, βρεμένοι μέχρι τη μέση από τη θάλασσα έφθασαν στην ακτή όσοι επέζησαν.   Η απόβαση έγινε σε πέντε μέτωπα εκ των οποίων  τα δύο  άκρα δεξιά είχε  ο Αμερικανικός στρατός, τα δύο αριστερά είχε ο Αγγλικός στρατός και το μεσαίο οι διάφοροι σύμμαχοι.

 Όλη την ημέρα μάχονταν στήθος με στήθος, βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο, χωρίς να σταματήσουν καθόλου και  μετά από λυσσαλέες μάχες σε όλα τα μέτωπα το βράδυ της ίδιας ημέρας μπόρεσαν να  καταλάβουν τα οχυρά των Γερμανών υποχρεώνοντας τους Γερμανούς  να παραδωθούν!

Το τίμημα βαρύ! Από τις  13.000 Αμερικανούς αλεξιπτωτιστές μετά την πτώση τους  που έγινε νύχτα συγκεντρώθηκαν μόνο 2.700. Οι υπόλοιποι  χάθηκαν στους  βάλτους της  περιοχής.

Μεταξύ  των πεζοναυτών που έλαβαν μέρος στην απόβαση  ήταν και ο εθελοντής στρατιώτης του Αμερικανικού Στρατού Ευάγγελος Κλωνής από την Κεφαλλωνιά, ο οποίος  διασώθηκε.  Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε στην Κεφαλλωνιά. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο του οικισμού  Κοριάνα, Κεφαλλωνιάς  με την φωτογραφία του κατά την απόβαση της Νορμανδίας, ενθύμιο, όταν   τιμήθηκε  από το Αμερικανικό κράτος να γίνει γραμματόσημο.

Μέλος του πληρώματος του Αγ. Σπυρίδωνα  ήταν ο Μενέλαος Σπηλιώτης, από το Ρατζακλί, Κεφαλληνίας ο οποίος επέζησε.  Είχα την τύχη να τον συναναστραφώ   τα χρόνια που υπηρετούσα ναυτάκι στο Λιμενικό Σώμα    και να μου αφηγηθεί ναυτικές ιστορίες.  Οι απώλειες τρομακτικά μεγάλες….  πέραν των αρχικών εκτιμήσεων.

Για να γίνει όμως αυτή η απόβαση των συμμάχων υπήρξε πολύχρονη και πανάκριβη σε απώλεια ανθρώπινου και υλικού  δυναμικού  στις θαλάσσιες διαδρομές των εμπορικών πλοίων.

Η συμβολή του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικούμε   εθελοντές ναυτικούς κατά την διάρκεια του  Β΄ Παγκοσμίου  Πολέμου  με την μεταφορά  από την Αμερική στην   υπόδουλη Ευρώπη πολεμικού υλικού, τροφίμων και πρώτων υλών ήταν μεγίστη και καταλυτική.   Αναφέρεται ότι κατά το Β΄ πόλεμο εκτός των άλλων ειδών πρώτης ανάγκης  μεταφέρθηκαν    πάνω από δύο εκατομμύρια στρατός, αεροπλάνα και οχήματα για την απόβαση.

 Σύμφωνα με  πηγές που αναφέρονται στο το βιβλίο του Νίκου Πηγαδά

 « Εθελοντές στα κομβόι του θανάτου»  κατά την διάρκεια του Α΄ και  Β΄ παγκοσμίου πολέμου το Ελληνικό  Εμπορικό Ναυτικό πρωτοστάτησε στις θαλάσσιες μεταφορές από την Ν. Αμερική για να κρατήσουν την Ευρώπη ζωντανή.

Οι ιστορίες από  διασωθέντες ναυαγούς που αναφέρονται στο βιβλίο του Νίκου Πηγαδά είναι πέραν για πέραν αυθεντικές και αληθινές μαρτυρίες.

Αυτοί οι εθελοντές ναυτικοί με αυταπάρνηση εκτελούσαν ταξίδια και  επικίνδυνες  αποστολές, που χωρίς αυτές  η έκβαση του πολέμου θα ήταν   διαφορετική.

 

      Το  Ωραίο  Ταξίδι       “The  D  Day”

                      Ιουνίου 6, 2009,   Στο φίλο Νίκο Πηγαδά για την τιμή που έκανε

                                       στους  εθελοντές ναυτικούς (ναυαγούς του Β΄ Παγγ. πολέμου)

 

Έφευγαν οι μέρες για να ’ρθουν  άλλες

 απαράλλαχτες, ίδιες  οι χθεσινές,

 μαύρες,  μουντές

 όπως ο ουρανός της Μάγχης.

 

Κι  εμείς  για συντροφιά τις είχαμε

 καλοδεχούμενες σαν φίλες,

όπως τη  μοίρα μας, ανύπαρκτοι,

ακαταχώριστοι  στη λίστα ναυτικοί .

 

Ο ένας πάνω στον άλλον στοιβαγμένοι

στων λιμανιών τους καφενέδες

 τυραννιόμασταν, προσμένοντας οι άμοιροι

το κάλεσμα για ένα .. .κάποιο μπάρκο.

 

Κι ήρθε τόσο απροσδόκητα το μπάρκο

για ένα μόνο ταξίδι,

ταξίδι, που δεν  θα ’χε  γυρισμό.

Μα  θα  ’ταν χίλιοι  ναύτες

που  φώναξαν  το «ΝΑΙ»

σ’ αυτό τ’  ωραίο ταξίδι.

 

Δυό μπάρκα ήρθανε  απρόσμενα για πόστα

στο  «΄Αγιος  Σπυρίδωνας» και  στο  «Γεώργιος Π.»

 

Να χαιρετίσουμε είπαμε το κάλεσμα

σ’ αυτό το ωραίο ταξίδι

σηκώνοντας   ψηλά, ψηλά

το τελευταίο το ποτήρι 

που ενώθηκε με την ψυχή,

αφήνοντας να τρέξει κάποιο δάκρυ:

 «Γεια σας,  παιδιά, κι  αν πάτε

κάποια μέρα στην Πατρίδα,

το χώμα της φιλήσετε  για   μας».

 

Έτσι χαράχτηκε τη νύχτα εκείνη η ρότα,

στα κρύα της Μάγχης τα νερά.

 Η ρότα εκείνη π’ άνοιξε

της Λευτεριάς  τη  βλογημένη  στράτα.

 

Αναφέρεται για την απόβαση στην Νορμανδία 6 Ιουνίου 1944

Ιουνίου  6, 2009

Γιώργος  Σπηλιώτης

 

       Ωδή  Αθανάτων                                       

 

                                 Αφιερωμένο στη Μούσα Καλλιόπη

 

΄Ελα,  Μούσα,  να ψάλλεις τη Δόξα

των  φρουρών του βυθού της θαλάσσης.

Έλα, έλα  σιγανά – σιγανά

μην ξυπνήσεις  κανέναν.

 

Δες  τους, όλοι κοιμούνται

με  δάφνης  στεφάνια  στο πέτο,

με κλωνάρια ελιάς στολισμένοι.

Δες  τους,  πόσο όμορφοι είναι

στον ανθό της ωραίας της νιότης.

 

Έλα, έλα Μούσα, να ψάλλεις

της Δόξας  την αθάνατη  ωδή.

 

Νοεμβρίου  22,  2009         

Γιώργος  Σπηλιώτης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(οι γοργόνες είναι του Δον ΨΥΧΩΤΗ)