Γράμμα προς τα αδέρφια της Κύπρου

 (στάλθηκε, βασισμένο σε συζητήσεις, εν όψει των προεδρικών εκλογών της Κύπρου)

Κύπρος: "Δεν ξεχνώ" ή ξεχάσαμε;

Η Κύπρος ζει αυτό που ζεί η Ελλάδα , με 2-3 χρόνια καθυστέρηση: Σαμαράς ή Παπανδρέου; Να μη ζει κανείς ή να μη ζει;
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο δίλημμα, όπου υπάρχει κοινοβουλευτισμός και δεν υπάρχει δημοκρατία. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Διαλέγουμε εκπρόσωπους της παγκόσμιας Οικονομικής Αυτοκρατορίας. Κόμμα που να υπηρετεί, εμπράχτως, και να επαγγέλλεται δημοκρατία δεν υπάρχει. Δύο σκέλη διλήμματος, κάθε φορά, με ίδιο περιεχόμενο. Κι από κοντά κάποιες "τρίτες λύσεις ή δρόμοι", που σιγοντάρουν τους δύο πρώτους.
Αφήνεται έτσι το πράγμα να ρέει, ίσως, γιατί όσοι βλέπουν το αδιέξοδο, διατηρούν τη σκέψη και τον προβληματισμό τους, ασυνείδητα,  στα ιδεολογικά ψυγεία, που γέννησαν οι προηγούμενοι τρεις αιώνες. Για την ακρίβεια του λόγου, οι ιδέες και οι σκέψεις προέρχονται από και συντηρούνται σε ...καταψύκτες. Πώς να λειτουργήσεις, με τον νου  σε κατάσταση κατάψυξης;  Τόσοι αιώνες ιστορίας, φιλοσοφίας και τρόπων άσκησης δι-οίκησης και ασχολούμαστε με ότι έφτιαξε η δύση , τελευταία!

Κοινό χαρακτηριστικό του προβληματισμού των φίλων της Κύπρου (και όχι μόνο) η "αντίσταση". Στην τρόικα, στα μνημόνια, στους επαγγελματίες πολιτικούς, στις ξένες δυνάμεις. Τι να προστατεύσεις, αντιστεκόμενος και ενίοτε περιχαρακωνόμενος; Επί μέρους "Δικαιώματα" και "κατακτήσεις";
Η λέξη "επίθεση" απουσιάζει από το λεξιλόγιο των "αντιστασιακών". Στην καλύτερη περίπτωση, κάπου κάπου ακούμε τη λέξη "αντεπίθεση".

Η συζήτηση παραμένει εγκλωβισμένη σε αναλύσεις και αντιθέσεις, που αφορούν τις νεωτερικές φαντασιώσεις και όχι τη σκληρή πραγματικότητα.  Αριστερά - δεξιά, εθνικισμός ή πατριωτισμός; και άλλα ανάλογα διλήμματα.
 
Αποτελεί χαρακτηριστικό αδιέξοδης αυτοϊκανοποίησης η διαπίστωση: "Μεγάλο μέρος του λαού πλέον ούτε εκφράζεται από, ούτε ακολουθεί, τις κομματικές ηγεσίες: υλοποιεί νέο πολιτικό δρόμο, δικό του." Ε, και;
Ποιος είναι ο δρόμος;
"Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια..." Ωραίο για συγκινήσεις.
"Αν δεν διεκδικήσουμε εμείς, πρώτα, με τα δικά μας μέσα, την επιβίωση μας ως Έλληνες αυτού του τόπου, την αντίσταση μας στην ρατσιστική Διζωνική και την οικοδόμηση μιας μελλοντικής μας δυνατότητας για απελευθέρωση, ποιά άλλη δύναμη θα το κάμει για μας;"
Στην Ελλάδα και φαντάζομαι και αλλού, το ακούμε χρόνια και με έμφαση τα τελευταία τρία-τέσσερα.
...ως άνθρωποι, θα διεκδικήσουμε τίποτα; Ακόμα και η λέξη "έλληνες" ακούγεται απολογητική. Μη και δεν την πούμε και μας κακοχαρακτηρίσουν.
"Αντίσταση στη Διζωνική", σημαίνει επιλογή εγκλωβισμού στα επιβληθέντα διλήμματα, είτε με τα όπλα είτε με το λόγο και την παιδεία.

Το "δια ταύτα" δεν βρίσκεται στα επιμέρους, αλλά στο όλον. Και δεν είναι αντίσταση, αλλά επίθεση. Να ανακτήσουμε ότι έχει χαθεί, με τρόπο ολικό, ολοκληρωτικό και αμετάκλητο. Πέρα από τα εδαφικά και ιδεολογικά σύνορα που η νεωτερικότητα επέβαλλε στα μυαλά και τις ζωές των ανθρώπων.
Ας βάλουμε εμείς τα ερωτήματα ή τα διλήμματα, αν θέλουμε να δώσουμε εμείς τις απαντήσεις.
Τι είναι έθνος;
Ως ότου, γύρω στο 1850, να εμφανιστεί η λέξη "εθνικισμός" με τη σημερινή σημασία της, το έθνος για το ελληνικό κοσμοσύστημα αξιών ήταν κάτι πολύ μεγάλο, που δεν είχε σύνορα. Κατ' αρχήν, έθνος ήταν ο λαός. Είναι ο λαός και όχι το κράτος. Το έχει περιγράψει ο Ρήγας Φεραίος, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος και πολλοί άλλοι. Ήταν ο Τούρκος, ο Έλληνας, ο Βλάχος, ο Βούλγαρος, ο Αλβανός εκείνης της εποχής. Ο "Αυτοκράτωρ λαός" του Ρήγα. Σήμερα, Ελλάδα είναι ο κόσμος. Και Έλληνας είναι ο Άνθρωπος.Σε πλήρη αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με όσα η Εσπερία γέννησε. (Ας ξαναδιαβάσουμε, προσεχτικά, τα "Δίκαια του Ανθρώπου" και το Σύνταγμα του Ρήγα, κι ας το δώσουμε να το διαβάσουν οι Κύπριοι του βορρά σας, οι Τούρκοι ή οι Σλάβοι και οι λοιποί γείτονες μας. Για αρχή).
"Είμαστε όλοι Έλληνες", φώναξαν και φωνάζουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Εσπερία. Ο άλλος τρόπος να πουν "είμαστε όλοι δημοκράτες".
Η πεμπτουσία της πράξης και της σκέψης βρίσκεται στην Ελευθερία των ανθρώπων και τον μοναδικό τρόπο που αυτή μπορεί να γίνει πραγματικότητα: Δημοκρατία. Μόνο την Ισλανδία να φέρουμε ως παράδειγμα, ιδού ο δρόμος. Ο λαός φτιάχνει το Σύνταγμα του. Ορίζει τον δικό του δρόμο.
Και η Ισλανδία, όπως και η Κύπρος είναι νησί με πληθυσμό τον μισό της Κύπρου.
Η δημοκρατία αφορά τους Έλληνες, τους Τούρκους, τους Ισλανδούς, τους Μάγιας και τους Ίνκας στην κοιλάδα της Τσιάπας ή στη Βολιβία, στην Ελλάδα,στα κατεχόμενα, ή στην "ελεύθερη" ζώνη. Αφορά τον κόσμο όλο, που πλήττεται και βρίσκεται υπό την απόλυτη κυριαρχία της Νέας Ολιγαρχικής Αυτοκρατορίας.

Μια λέξη είναι ο στόχος και την είπαν οι "αγανακτισμένοι", με τρεις: "Άμεση δημοκρατία, τώρα". "Δημοκρατία", παντού. Το ξεχάσαμε;
Όσοι την πιστεύουν κάνουν "κόμμα", συνάντηση ανθρώπων, με πρόσκαιρους και προσωρινούς αρχηγούς και τη στήνουν στα πόδια της, στη θέση της Ρεπούμπλικας. Ο "Άρχων", στα ελληνικά, είναι μετοχή Ενεστώτος Χρόνου, του ρήματος "άρχω" και δείχνει την προσωρινότητα της αρχής. Εμείς, αργότερα, κάναμε τον "άρχοντα" όνομα ουσιαστικό, απομακρύνοντας την προσωρινότητα και την ουσία κάθε Αρχής, που έχει για κέντρο τον άνθρωπο.  Συμπολιτεία αντί για κράτος.  Όπου η γειτονιά, η πόλη, το χωριό, ορίζουν το περιεχόμενο και τον τρόπο δι-οίκησης, κάθε εδαφικής περιοχής που απελευθερώνεται από τα Μοναρχικά μορφώματα που λέγονται Κράτη. Ορίζουν τον τρόπο συν-οίκησης μιας εδαφικής περιοχής, δηλαδή τον τρόπο  δι-οίκησης και συν-κατοίκησης με άλλους. Η διοίκηση έχει για ρίζα την οικία, τη συν-οικία πολλών ανθρώπων. Αλλά και ο "Νόμος" έρχεται από τον καλά ριζωμένο στον τόπο του άνθρωπο. Από το "νέμω", που σημαίνει "κατέχω", αλλά και "μοιράζω" ή "μοιράζομαι". Τι μεγάλες λέξεις! Δεν υπάρχει νόμος, δίχως οικία, κατοχή κάποιου πράγματος, δίχως, τελικά, πατρίδα. Η ιδιοκτησία, για τους έλληνες εμπεριέχει τη μοιρασιά! "Μοιράζω" και "μοιράζομαι":  Ενεργητική και Παθητική φωνή, με ίδιο περιεχόμενο!!!!!
Η δική μας ιστορία, ο δικός μας τρόπος, ο τρόπως των ελλήνων, ενίοτε, κρύβεται στις λέξεις. Και είναι πολύ πιο μεγάλος ο τρόπος και η ιστορία των ελλήνων. Ίσως, τυχαία, αλλά συμβαίνει, αρέσει - δεν αρέσει. Οι βόρειοι δεν έχουν ιδέα για το δικό μας νόημα της ιδιοκτησίας, της εργασίας, της δι-οίκησης, της συγκατοίκησης, της γειτονιάς, της πατρίδας, του έθνους. Δεν μιλάνε ελληνικά. Δεν έχουμε τις ίδιες ρίζες, μήτε στο χώμα, μήτε στις λέξεις.

Πες πως "θέλω ένα σύνταγμα, όπου ο λαός θα φτιάχνει τους νόμους του" και είπες όλα όσα θέλεις.
Πες, για να βρεις συμμάχους σε όλο τον κόσμο, "θέλω ένα σύνταγμα, που θα ορίζει πως το νόμισμα το φτιάχνει η δημοκρατία και όχι οι τραπεζίτες".  Για να μπεις στο μάτι της εξουσίας, πως ξέρεις τι θα πεί Χρέος και πως δεν χρωστάς, παρά μόνο στα παιδιά σου. "Αφήσαμε τις τράπεζες να πτωχεύσουν" , είπε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Ισλανδίας, εξηγώντας το "Θαύμα".

Πολιτεία και πόλεις Αυτόνομες (ορίζουν τους Νόμους), Αυτόδικες (ορίζουν τους δικαστές και τη δικαιοσύνη), Αυτοτελείς (ορίζουν τους εκτελεστές της διαθήκης, της εντολής, του λαού). Όχι ως "αντιπρόσωποι", αλλά ως εντολοδόχοι με μικρή και σχεδόν άμισθη θητεία.  Σε χρόνο Ενεστώτα και προσωρινό, πολύ προσωρινό, σαν τις ζωές μας και όχι σαν τις αξίες μας.  Σαν μετοχή πολύ ενεστώτος χρόνου. Από τον Θουκυδίδη στο σήμερα.
Η Εσπερία και οι εισαγόμενες αριστεροδεξιές ιδεολογίες δεν ξέρουν τι πάει να πει δημοκρατία. Δεν την έχουν στο λεξιλόγιο τους, μήτε στην ιστορία τους.
Απλό είναι. Αρκεί να μπορούμε να αγαπάμε τον διπλανό μας, όσο μακριά κι αν είναι. Αυτόν με τις άλλες ιδέες, το άλλο χρώμα, την άλλη πίστη.
Τα υπόλοιπα θάρθουν, με τρόπο απροσδόκητο και ενίοτε θαυμαστό ή τραγικό. Θα είναι, όμως, πάντα θέλημα λαού και με το απόλυτο δικαίωμα στην ελευθερία, ατομική, κοινωνική και πολιτική, μπορεί είτε να διορθώσει τα λάθη είτε να παραδώσει την εξουσία στους "τριάκοντα τυράννους".
Αλλά να μπορεί να το κάμει.

Τι κι αν τάγραψα όλα τούτα; Ακόμα προσπαθώ να τα κάμω πράξη. Να πείσω άλλον έναν και δεν τα καταφέρνω. Μάλλον, δικό μου το λάθος. Δεν έχω άλλο τρόπο εκτός  από την "Πειθαρχία". Την Αρχή της Πειθούς. Δεν υπάρχει "εγέρθητι", δίχως πειθώ και ενότητα.

Με πολύ αγάπη από τη "μακρινή" Κεφαλονιά.

στην εικόνα ο ληξουριώτης Δον ΨΥΧΩΤΗΣ ..."γράφει" (πάλι και πάντα)