Δημήτρης Ιατρόπουλος, στους «Πνευματικούς Ανθρώπους» του τόπου: "Είσαστε Ξεφτίλες!"

Υπάρχουν ξέρετε, δύο τρόποι που φεύγει απ’ αυτή τη ζωή ένας άνθρωπος: Ή αφήνοντας την τελευταία του πνοή, ή την τελευταία του πορδή.
Εσείς, αυτές τις ιερά δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μου, βγάλατε οριστικά εισιτήριο για να αναχωρήσετε με τον δεύτερο τρόπο.

* Γράφει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος

Ποιος μικροαστικός σεισμός ταρακούνησε ωφελιμιστικά την κρανιακή σας κάψα, ω «πνευματικοί άνθρωποι» αυτής εδώ της πατρίδας, (αν τη θεωρείτε ακόμα πατρίδα την Ελληνίδα Γη) και το βουλώσατε;

Ποιος υπαρξιακός πανικός σας πέταξε στην άκρη των γεγονότων, την ώρα ακριβώς που Εσείς, πρώτες και πρώτοι, έπρεπε να μιλήσετε, να εκραγείτε, να ειδοποιήσετε, να οδηγήσετε;

Ποιος μίζερος λογαριασμός ατομικού μικροσυμφέροντος, άραξε μπροστά απ το χαρτί σας, το τελάρο σας, την κινηματογραφική σας μηχανή, τον υπολογιστή σας, το καμαρίνι σας, το βεστιάριό σας, τα σενάριά σας, τα θεατρικά σας έργα, τα αδημοσίευτα ή δημοσιευμένα σας ποιήματα, τα χίλια μύρια καλλιτεχνικά και
πνευματοειδή σας τερτίπια, με τα οποία τόσα χρόνια ισχυρίζεστε ότι παράγετε πολιτισμό;

Που είναι η φωνή σας μωρέ; Πού είναι ο Λόγος σας, γραφτός, προφορικός, έστω κι ένας απλός Λόγος της Τιμής δεν χτύπησε την πόρτα της μαραγκιασμένης σας ψυχής, όπως θα σας έλεγε αν ζούσε ακόμα ο Σεφέρης;

Μια φούχτα άνθρωποι μείναμε μονάχοι μας, δε λέω ονόματα, τα ξέρουν όλοι πια, μια φούχτα κλαρίτες ξεμείναμε, με την κάπα μας κρεμασμένη στην αλυγαριά, να σύρουμε φωνή.

Κι εσείς, κουτσομπολεύετε στα εκδοτικά σας καφενεδάκια, στα κοσμικά σας μπαράκια, στους διαδρόμους των εφημερίδων με τα κυριακάτικα «ένθετα Τέχνης και Πολιτισμού», τα λέτε τηλεφωνικά από σπίτι σε σπίτι και χαζογελάτε..

Ότι εμείς οι πέντε-δέκα, πάει πια, «καήκαμε» στο «καινούριο» ΔουΝουΤουΕλλαδιστάν, δεν θα έχουμε προφανώς στον ήλιο μοίρα, έτσι δε λέτε;

Και σερνόσαστε ακκιζόμενοι στην θλιβερή μιζέρια σας και τολμάτε ακόμα να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας;

Το ξέρετε πως μόλις περάσει η πρώτη μπόρα του πολιτικού γιαουρτιού, η επόμενη ομάδα που θα μαζέψει τη ροχάλα της αγανακτισμένης, προδομένης και εξαγριωμένης νεολαίας, θα είσαστε εσείς;

Η κατάντια σας θα γεμίσει με πελατεία τους ψυχίατρους, έτσι που κρυφτήκατε στα λαγούμια του σέχταρ σας..

Πώς τολμάτε και αποπειράστε ακόμα να «δημιουργείτε», αν αυτό το ρήμα είναι πλέον ικανό να φιλοξενήσει τον πανικόβλητο φιλοτομαρισμό σας;

Για ποιους «παράγετε πολιτισμό»; Ποιος να σας πλησιάσει, τι να σας κάνουμε, τι να μας πείτε, αφού το πρώτο απ όλα που έπρεπε να πείτε, ένα ΟΧΙ απέναντι στη Νέα Άλωση που επιχειρείται, δεν τολμήσατε να το ξεστομίσετε;

Είσαστε Ανάξιοι της Πατρίδας!

Αντί να βγείτε, με ομαδικές διαμαρτυρίες, με ψηφίσματα, με προσωπικές παρουσίες, με δυνατή αντιστασιακή κραυγή, να δηλώσετε παρούσες και παρόντες, εσείς κρυφτήκατε ακόμα πιο βαθιά στον υπόνομο της δειλής σας προσωπικής τραγωδίας, περιμένοντας τις «εξελίξεις»!

Περιμένοντας να κατακαθίσουν τα πράγματα και να ξαναβγείτε σαν τα σαλιγκάρια μετά απ τη βροχή, να γλείψετε τους καινούριους «άρχοντες», όποιοι και να είναι, Έλληνες προδότες, ή εισαγόμενοι «διαιτητές»,δεν σας νοιάζει, αρκεί να προσκυνήσετε ως επιτυχημένοι σφουγγοκωλάριοι, τον επόμενο «αυθέντη».

Για τίποτε επιχορηγήσεις, για κανένα «πρόγραμμα» απ’ τις Ευρώπες, για κάνα μηχανισμό ψευτοπροβολής από κάποιο δήθεν «Υπουργείο Πολιτισμού του Πολυπολιτισμικού Πολίτη», που θα στηθεί για ξεκάρφωμα, στην καινούρια «ελλαδίτσα» που μαγειρεύουν, τα τομάρια της παγκόσμιας συμμορίας.

Με ενοχλεί που τα ξέρατε όλα, που κανείς δεν σας έπιασε στον ύπνο, που είχατε τις πληροφορίες εδώ και αρκετά χρόνια, και κάνατε όλες και όλοι το κορόιδο!

Με τρομάζει ότι πέρασε ο Σικελιανός από την πόρτα της ψυχής σας, τραντάζοντας το πνευματικό σας σεράι με το «Ηχήστε σάλπιγγες» και τον κλείσατε απέξω!

Την παλιά εκείνη μαγνητοταινία με τη δήλωση του Σεφέρη και τη σιωπηλή κηδεία του, την πετάξατε στο τζάκι σας να καεί μαζί με τα παραμύθια-φούμαρα που ταΐσατε τη γενιά μου και τις επόμενες, για «πνευματική άνοιξη», για «λόγο ελληνικό», για «πολιτισμική επανάσταση και δράση».

Τους χιλιάδες άγνωστους ήρωες και τους νεκρούς ποιητές των αγώνων της ιστορίας αυτής της χώρας, τι τους κάνατε; Πήγατε και κατουρήσατε στους τάφους του Περικλή Γιαννόπουλου, του Λορέντζου Μαβίλη και του Γιώργου Σαραντάρη, με τη βρώμικη υστερία του πανικού σας, δειλές και δειλοί!

Υπάρχουν ξέρετε, δύο τρόποι που φεύγει απ’ αυτή τη ζωή ένας άνθρωπος: Ή αφήνοντας την τελευταία του πνοή, ή την τελευταία του πορδή.

Εσείς, αυτές τις ιερά δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μου, βγάλατε οριστικά εισιτήριο για να αναχωρήσετε με τον δεύτερο τρόπο.

Όσες και όσοι, δεν βγαίνετε να κατατεθείτε επώνυμα, υπεύθυνα και δημόσια, γι αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας, είσαστε Ανάξιοι της Ελλάδας.

Είσαστε Ξεφτίλες!

(Σκίτσο: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)