ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ: "Ήταν απαγωγή"

Θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ και θέλω να πω κατ΄ αρχήν, πριν αναφερθώ στα χθεσινά γεγονότα, ότι είμαι σοκαρισμένος και εξοργισμένος. Δεν ξέρω τι από τα δύο περισσότερο. Για όσα έγιναν χθες θέλω να πω ότι δεν ήταν προσαγωγή. Ήταν απαγωγή. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και γιατί το λέω. Και θέλω να πω επίσης ότι θα καταθέσουμε μήνυση σε βάρος αυτών που με υπέβαλαν αυτή την ανείπωτη και τρομοκρατικού τύπου ταλαιπωρία.

Γύρω στις 4 χθες το μεσημέρι κατευθύνομαι πεζός προς το σπίτι, εφ΄ όσον δεν υπάρχουν μέσα μεταφοράς. Λίγο πριν το ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ και καθώς κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα όπου μένω βρίσκω στο δρόμο μια ταυτότητα, σταματάω, κοιτάζω, βλέπω την εκδούσα Αρχή -είναι το Α.Τ. Κυψέλης- σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να την πάω. Δεν μπορώ να την πάω στην Κυψέλη, αφού δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς, κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα να την παραδώσω και να γυρίσω σπίτι μου. Πράγματι λοιπόν κατευθύνομαι προς το σπίτι και σε απόσταση περίπου 10 λεπτά από το σπίτι μου βγαίνει ένας άνδρας με πολιτικά, μου λέει ασφάλεια και μου προτάσσει το περίστροφο. Σε έναν πρώτο χρόνο θεωρώ ότι είτε δεν συμβαίνει αυτό που λέει, είτε, αν συμβαίνει, αν όντως δηλαδή ήταν άντρας της ασφάλειας, θα μου δοθεί ευκαιρία να δώσω την ταυτότητά μου, να εξηγήσω ποιος είμαι και αφού δουν τα στοιχεία μου να με αφήσουν να πάω στο σπίτι μου. Τα πράγματα όμως πολύ γρήγορα καταλαβαίνω ότι δεν είναι έτσι. Βγαίνουν από το στενό από το οποίο βγήκε ο άνδρας αυτός περίπου τους 10-15 με πολιτικά, πολλοί εκ των οποίων είναι κουκουλοφόροι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι με χτυπούν βίαια. Φωνάζω βοήθεια γιατί νιώθω ότι απειλούμαι και έχω την αίσθηση ότι είμαι θύμα παρακρατικής επίθεσης. Καταλαβαίνετε ότι στο αίτημά μου και με φωνές, δείξτε μου έστω τα στοιχεία σας, να ξέρω ότι είμαι με την αστυνομία, όχι μόνο δεν έχουν ανταποκριθεί, αλλά με έχουν βρίσει και με έχουν χτυπήσει απίστευτα. Φωνάζω λοιπόν βοήθεια και λέω ότι έχω την ταυτότητά μου μαζί μου ώστε στο μεν βοήθεια να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι -Με σταμάτησαν στη Φορμίωνος που είναι μια κεντρική λεωφόρος για τον Βύρωνα- Λέω βοήθεια για να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι και λέω ότι έχω τα χαρτιά μου στην περίπτωση που όντως είναι αστυνομικοί να τους δείξω τα χαρτιά μου για να με αφήσουν, να εξηγήσω τουλάχιστον τι συμβαίνει.

Τρώω απίστευτο ξύλο. Με ακινητοποιούν, με ρίχνουν κάτω, με έχουν ρίξει κάτω δέκα και με χτυπάνε. Μου περνάνε τις χειροπέδες. Με χτυπάνε, ενώ μου έχουν περάσει τις χειροπέδες. Με βρίζουν απίστευτα και άνδρες και γυναίκες με καλυμμένα πρόσωπα με βάζουν σ΄’ ένα συμβατικό αμάξι, εξ όσων μπόρεσα να δω, και με οδηγούν χτυπώντας με και σιδηροδέσμιο σ΄ ένα μέρος που εγώ δεν ξέρω.

Στη διαδρομή, η οποία κράτησε περί τα 20 λεπτά, αν μπορώ να υπολογίσω, με απειλούν και με βρίζουν βάναυσα. Ένας απ΄ αυτούς μου λέει, παρακάλα μόνο να καθαρίσεις κι εγώ θα σε περιμένω έξω. Ένας άλλος μου είχε πει, ήθελες και σουβλάκι κάθαρμα. Το κάθαρμα είναι η πιο ανακοινώσιμη από τις βρισιές που μου είπαν. Αυτό σημαίνει ότι με παρακολουθούσαν, γιατί όντως μεταξύ ΚΑΡΑΒΕΛ και του σημείου που με έπιασαν είχα σταματήσει να πάρω κάτι να φάω. Ένας άλλος μου είπε ότι ήθελες να κάνεις ξαφνικό πλησίασμα καθίκι και ότι η 13η -γιατί ήταν 13 χθες- ήταν γρουσούζικη για σένα και γιατί κι εγώ για σένα έχασα την παραμονή Πρωτοχρονιάς μου. Ένας από αυτούς μου είπε ότι είμαι περιβαλλοντολόγος, κάτι πράγματα ακατάληπτα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Το μόνο που μπόρεσα να ρωτήσω σε μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη είναι αν με κατηγορούν ή αν μου κάνουν ό,τι μου κάνουν θεωρώντας ότι έχω κάποια σχέση με βίαιες ενέργειες ή με τρομοκρατικές οργανώσεις. Φυσικά δεν μου απάντησαν και συνέχισαν μια άθλια συμπεριφορά, μια τρομοκρατική συμπεριφορά ενώ ήξεραν ότι και τα στοιχεία μου και την ταυτότητά μου έχω μαζί μου αλλά και ότι είμαι μέλος και στέλεχος του ΣΥΝ. Τους είπα μάλιστα ότι συνεργάζομαι με το Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς». Τους εξήγησα ότι πρόκειται για το θεωρητικό ίδρυμα του ΣΥΝ. Τους λέω ότι είμαι υποψήφιος διδάκτορας. Λίγο πριν ή λίγο μετά ένας απ΄ αυτούς πετάει ότι πήγε να δει τον δάσκαλο το καθίκι, αλλά δεν πρόλαβε. Πράγματι πριν με συλλάβουν, πριν με απαγάγουν είχα συνάντηση με τον καθηγητή μου στο διδακτορικό. Ένας απ΄ αυτούς κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου στη ΓΑΔΑ -όπως έμαθα αργότερα, δεν ήξερα πού με πάνε- είπε, φοβάται την ακροδεξιά το καθίκι, κάτι τέτοιο και με χειρότερες βρισιές. Θα πω μετά ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να εξηγήσουν πώς και τι, πώς με συνδέουν με πράγματα και αν με παρακολουθούσαν για ένα διάστημα πριν. Δεν μπορώ να το ξέρω , αλλά έλεγαν πράγματα το οποίο έδειχναν αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, με οδηγούν, χωρίς να βλέπω και χτυπώντας με και όντας πολύ δύσκολο να σταθώ στα πόδια μου γιατί έχω μουδιάσει και έχω χτυπηθεί και πράγματι μέχρι και σήμερα με δυσκολία κάθομαι και σηκώνομαι, μέχρι χθες με υποβάσταζαν, εκτός από τα σημάδια που έχω στο πρόσωπό μου, με οδηγούν λοιπόν σ΄ ένα κτίριο κουκουλοφόροι. Δεν βλέπω πού είμαι, δεν μου λέει κανείς τι έχει συμβεί. Με ανεβάζουν στο ασανσέρ και με οδηγούν σε ένα δωμάτιο το οποίο είναι σκοτεινό, στο οποίο με την άκρη του ματιού μου, γιατί δεν μου επιτρέπουν να δω, βλέπω ότι περιστοιχίζομαι από κουκουλοφόρους. Με έχουν να κοιτάζω στον τοίχο, αφού με έχουν χτυπήσει. Με απειλούν και με βρίζουν με απίστευτο τρόπο. Και κάποια στιγμή μου ζητάνε να βγάλω τα ρούχα μου. Δεν έχω φυσικά περιθώρια να αρνηθώ. Βγάζω τα ρούχα μου, τα εσώρουχά μου, είμαι γυμνός μπροστά σε 7-8 άτομα -αν μπορώ να υπολογίσω καλά. Κάποιοι με πλησιάζουν, δεν με αγγίζουν. Μένω έτσι περί τα 20 λεπτά. Και λίγο αργότερα μου δίνουν τα ρούχα μου ένα προς ένα, αφού έχουν ψάξει τα πράγματά μου και τα έχουν καταγράψει, με απίστευτα σχολαστική ακρίβεια, μέχρι δηλαδή και τις ημερομηνίες στα φύλλα των εφημερίδων που βρέθηκαν στο σακίδιο μου. Μου δίνουν λοιπόν τα ρούχα μου, εξηγώντας μου ένας απ΄ αυτούς, ο μόνος που έχει αφήσει το πρόσωπό του ακάλυπτο και ο μόνος που μου μίλησε σε στοιχειωδώς ανθρώπινο τόνο, μου εξηγεί λοιπόν ότι έχει γίνει ένα απίστευτο λάθος, ότι μοιάζω πάρα πολύ με κάποιον απ΄ αυτούς που ψάχνουν κι ότι εν πάση περιπτώσει σε λίγο θα φύγω. Μου παίρνουν αποτυπώματα και με οδηγούν στην υπηρεσία προστασίας του πολιτεύματος. Είναι μια υπηρεσία που λέγεται ΔΑΕΕΒ. Δεν γνωρίζω τι σημαίνουν τα αρχικά. Είπαν όμως ότι είναι ο δωδέκατος της αντιτρομοκρατικής. Όπου, αντί να μου απολογηθούν για την απίστευτη ταλαιπωρία -και είμαι επιεικής- στην οποία με έχουν υποβάλει, βρίσκομαι να απολογούμαι για την ταυτότητα η οποία βρέθηκε επάνω μου -σας είπα πώς βρέθηκε. Εξηγώ , σοκαρισμένος και εξοργισμένος μαζί, όπως είμαι και τώρα, ότι δεν είναι ακριβώς λογικό να απολογηθώ εγώ γι αυτή την ταυτότητα, εφ΄ όσον μπορώ να εξηγήσω αμέσως τι έχει συμβεί και το ζήτημα είναι η ταλαιπωρία την οποία έχω υποστεί και η βία την οποία έχω υποστεί. Ρωτάω, γιατί τόση βία. Βλέπω λοιπόν ότι το πράγμα από τη σύλληψη-απαγωγή μου έχει πάει στην ταυτότητα και πράγματι λίγο μετά με κατεβάζουν στην κρατική ασφάλεια,, στον έκτο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, όπου μου ζητάνε κατάθεση γι αυτή την ταυτότητα. Ζητάω να δω δικηγόρο ή έστω να μιλήσω με τους δικούς μου και δεν μου επιτρέπουν να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό μου. Όταν τους λέω τι έχει συμβεί μ΄ αυτή την ταυτότητα, πού την βρήκα, τι έκανα όταν τη βρήκα, τι σκόπευα να κάνω κ.ο.κ. -σημειωτέον όλα αυτά χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και σ΄ ένα κτίριο στο οποίο λίγο πριν έχω ακούσει ουρλιαχτά ανθρώπων οι οποίοι μάλλον είχαν λίγο χειρότερη τύχη από τη δική μου. Ένας από τους άντρες της ασφάλειας, αξιωματικός απ ότι μπόρεσα να καταλάβω, αστυνόμος, όπως είδα στη σφραγίδα του στο έγγραφο που υπέγραψα, στην κατάθεσή μου δηλαδή, με πλησιάζει και μου λέει ότι, φιλολογικά μιλώντας, τι θα πίστευα για κάποιον ο οποίος συλλαμβάνεται επ΄ αυτοφώρω να κλέβει ένα σπίτι, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τον σπάει στο ξύλο γιατί τον κλέβει και ο κλέφτης παραπονιέται γιατί τον χτυπούν.

Ρωτάω τι σχέση έχει αυτό με τη δική μου την περίπτωση κι αν είμαι κάποιου είδους κλέφτης εν πάση [περιπτώσει και μου εξηγεί με δεύτερη ερώτηση, τι θα είχαμε να πούμε για κάποιον ο οποίος είναι ενάντια στο σύστημα και χτυπάει το σύστημα και θέλει να ρίξει το σύστημα και το σύστημα που θέλει αυτός να ρίξει κάποια στιγμή τον αρπάζει, τον χτυπάει, νιώθει πάνω του το σύστημα που θέλει να ρίξει. Τι θα λέγαμε γι αυτόν, όταν αυτός ζητάει τα δικαιώματά του και παραπονιέται ότι τον χτυπάει το σύστημα αυτό που αυτός χτυπάει.

Στο σημείο αυτό καταλαβαίνω ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν μπορώ να δώσω συνέχεια γιατί είμαι εξαντλημένος, είμαι χτυπημένος, δεν έχω απολύτως καμία βοήθεια και δεν καταλαβαίνω, προφανώς μάλλον Καταλαβαίνω ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια τύπου συζήτηση. Ζητάω λοιπόν να φύγω μια ώρα αρχύτερα. Το μόνο που έχω πει και θέλω να το πω και σε εσάς είναι ότι ούτε νιώθω κάποιου είδους κλέφτης και πολύ περισσότερο ότι πρέπει να απολογηθώ για την κατάσταση η οποία ήταν τουλάχιστον τρομοκρατική, όταν έχω δηλώσει τα στοιχεία μου, την πολιτική μου ιδιότητα, ότι έχω ταυτότητα, όταν θέλω να το λύσω τέλος πάντων με τον τρόπο που λύνονται αυτά τα πράγματα όταν ισχύει η έννομη τάξη. Το δεύτερο που είπα ότι, ακόμη και στην περίπτωση ενός ανθρώπου που έχει πρόβλημα με το σύστημα -και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό στα μυαλά τους- η δημοκρατία την οποία υποτίθεται ότι αυτοί φρουρούν και την οποία αυτοί εγγυώνται θα έπρεπε να δείξει σ΄ αυτόν που έχει πρόβλημα με το σύστημα ότι είναι ανώτερη και άρα να του παρέχεις τα δικαιώματα. Ξαναλέω ότι δεν ξέρω με ποιον τρόπο σχετίζομαι με το σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.

Μου είπαν πράγματα που έδειχναν ότι έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή μου αρκετή ώρα πριν με απαγάγουν. Είδα δε σε ένα ιντερνετικό πόρταλ ότι υπάρχει κάποια υπόνοια.. «δημιουργεί ερωτήματα», μάλλον, αυτή ήταν η διατύπωση, δημιουργεί ερωτήματα πώς ένα στέλεχος του ΣΥΝ βρέθηκε πάνω από μια ταυτότητα. Θεωρώ αυτές τις διατυπώσεις και αυτούς τους υπαινιγμούς τουλάχιστον άθλιους. Έχω υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία. Και δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος θα ήταν πιο αδύναμος από εμένα, δεν θα είχε δηλαδή ούτε την ταυτότητά του, δεν θα ήταν μέλος και στέλεχος κοινοβουλευτικού κόμματος, θα ήταν ενδεχομένως μετανάστης, ενδεχομένως μετανάστης χωρίς χαρτιά, θα ήταν κάποιος ο οποίος δεν θα είχε τη στοιχειώδη εγγύηση και την στοιχειώδη στήριξη, όπω;ς είχα εγώ από τους δικούς μου ανθρώπους, από τους φίλους και τους συντρόφους μου, στήριξη για την οποία τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Δεν θέλω να πω άλλα πράγματα. Θα ήθελα αυτό το πράγμα να μην ξανασυμβεί. Δεν είναι ούτε λάθος να δέρνουν ένα σιδηροδέσμιο, ούτε να τον βρίζουν και να τον απειλούν, ούτε τα βασανιστήρια, γιατί το να σε κρατήσουν γυμνό δημόσια μπροστά σε ανθρώπους και να μην ξέρεις ποιοι σε κρατάνε είναι βασανιστήριο. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι αυτό το βασανιστήριο είναι λάθος. Δεν θεωρώ ότι δικαιολογείται ακόμα κι αν είχα κάνει αυτά τα οποί θεωρούσαν ότι μπορεί να είχα κάνει. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν είναι το αστυνομικό τμήμα της Άνω Κάτω Περαχώρας για να κάνει λάθη. Δεν μπορεί να επικαλείται την ομοιότητα με τον ύποπτο που ψάχνουν. Είναι τουλάχιστον αδιανόητο και εξοργιστικό το να μου λένε ότι μοιάζεις με ύποπτο και άρα γι αυτό σε μαζέψαμε. Έχω χτυπηθεί σιδηροδέσμιος κι αυτό δεν είναι λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Στην περιοχή μου, στον Βύρωνα, έχει χάσει τη ζωή του Αλβανός από καταδίωξη κατά λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό η βίαιη σωματική επίθεση σε μέλος του ΣΥΝ ή της Νεολαίας του -την πιο πρόσφατη την είπε ο Π. Σκουρλέτης , αφορά στον σύντροφο τον Ν. Ηλιόπουλο. Πρέπει μ΄ έναν τρόπο αυτό το πράγμα να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει δηλαδή μια λειτουργία της αστυνομίας η οποία στο όνομα της αποτελεσματικότητας και επικαλούμενη λάθη και μεμονωμένα περιστατικά μπορεί να κάνει αθλιότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Βύρωνα υπήρξαν κάτοικοι, υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, γνωρίζω κάποιους απ΄ αυτούς, που μίλησαν για βιαιότατη σύλληψη ενός ανθρώπου που φώναζε βοήθεια, είμαι αθώος, έχω την ταυτότητά μου. Κάποιοι απ΄αυτούς μάλιστα, δεδομένου ότι οι επιτιθέμενοι ήταν κουκουλοφόροι -σκεφτείτε το λίγο αυτό- πήραν τηλέφωνο την αστυνομία, την αστυνομία να μαζέψει την αστυνομία, γιατί συμπεριφέρεται, στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, με τρομοκρατικό τρόπο.

Δεν έχω να πω άλλα. Σας ευχαριστώ.

(ΦΟΤΟ: ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΑΤΟΥ)