ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ, ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ - Μίκης Θεοδωράκης κ.λ.π.

To κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε, μετά την Πανελλαδική Συνάντηση των Σπιθών και τα όσα συνέβησαν σε αυτή. Όπως το συνηθίζει , η "επίσημη" ιστοσελίδα διέγραψε το κέιμενο, μετά από λίγες μέρες και σήμερα δεν θα το βρείτε. Μα , επιτρέπεται να σβήνονται κείμενα που υπογράφει ο Μίκης; Το κείμενο θα το βρίσκατε εδώ, αν δεν το είχαν σβήσει.

Αν και με καθυστέρηση, το κείμενο είναι πάντα χρήσιμο και ενδεικτικό μιας δημοκρατικής φιλοσοφίας, γι' αυτό το παραθέτουμε:

Τα συμπεράσματά μου από τη Συνδιάσκεψη υπήρξαν θετικά.

 Σχετικά με το πολιτικό θέμα: Τονίζω για άλλη μια φορά ότι ο άξονας του ιδεολογικο-πολιτικού μας προσανατολισμού είναι ο Δεκάλογος. Μαζί με την Ιδρυτική Διακήρυξη αποτελεί τη βάση για την ολοκληρωμένη ή όχι ένταξη στις γραμμές της Κ.Α.Π. Δεν υποχρεώνουμε κανένα να ανήκει στις γραμμές μας. Δεν ανεχόμαστε όμως κανένα να αμφισβητήσει τους λόγους της ένταξής του. Ως ιδρυτής της Κίνησης επιβλέπω προσωπικά τη διατήρηση της ιδεολογικής καθαρότητας. Και ειλικρινά δεν κατανοώ την κριτική ορισμένων που αμφισβήτησαν τις θέσεις μου. Τότε γιατί θέλουν να ανήκουν σε μια πολιτική οργάνωση η οποία ταυτίζεται και εκφράζει αυτές τις θέσεις; Εάν σκέφτονται διαφορετικά, εάν διαφωνούν και εάν με καταγγέλλουν, είναι φανερό ότι έχουν κάνει λάθος επιλογή. Δεν είναι δικό μου το λάθος αλλά δικό τους

 Όσο για την παρέμβαση του Γιώργου Καραμπελιά, νομίζω ότι είναι κατώτερη του ονόματος και της ιστορίας του. Θα μπορούσα να του απαντήσω μόνο με μία ερώτηση: «Αφού ο ρόλος μου μέσα στη Συμβουλευτική και στην Κίνηση ήταν ανύπαρκτος, μιας και το μόνο που με απασχολούσε ήταν το οργανωτικό, πώς φτάσαμε στα Προπύλαια και στη Θεσσαλονίκη; Στις 150 Σπίθες; Και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη; Πώς και γιατί το κύρος μας εκτινάχθηκε στα ύψη και αποτελεί σήμερα η Κίνησή μας στοιχείο αναπόσπαστο της πολιτικής μας ζωής; Και τέλος το πιο σπουδαίο: Η παρουσία της Σπίθας υπήρξε ή όχι καταλυτική για την ιδεολογική θωράκιση των μαζών, την κινητοποίησή τους και την πλήρη αποδοχή από μέρους τους των δικών μας στόχων;».

Εδώ όλοι μας λένε ότι αλλάξαμε τη ροή των γεγονότων κι εκείνος με ανεξήγητο πάθος με κατηγορεί -αφού έφυγα- για ζητήματα που είχε αναλάβει ο ίδιος, ο οποίος μετά από δική μου εισήγηση έγινε μέλος της Επιτροπής Προετοιμασίας της Συνδιάσκεψης. Η Επιτροπή αυτή συνήλθε τέσσερις φορές (εκείνος έλαβε μέρος μόνο σε δύο συνεδριάσεις όπως με πληροφόρησαν τα υπόλοιπα μέλη της) και τελικά απέτυχε παταγωδώς στην κύρια αποστολή της, δηλ. την πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία.

 Αναφορικά με την Εισήγησή μου για το Οργανωτικό, οι γνώμες που διατυπώθηκαν από τον ίδιο και από μερικούς άλλους και που θέτουν σε αμφισβήτηση τόσο την ουσία των προτάσεών μου όσο και τις τυπικές-καταστατικές παραβιάσεις σχετικά με την απόφασή μου να προτείνω να ψηφιστούν ορισμένες βασικές προτάσεις μου από τη Συνδιάσκεψη, έχουν το ελάττωμα ότι παραβιάζουν τα εσκαμμένα. Δηλαδή με πλάγιο τρόπο με κατατάσσουν στην κατηγορία των «παλαιο-κομμουνιστών» (sic) την οποία όχι μόνο δεν αποδέχονται αλλά την θεωρούν ξεπερασμένη σε σχέση με τις δικές τους σύγχρονες αντιλήψεις που θέλουν να μας επιβάλουν.

 Κι εδώ βρίσκεται, νομίζω, ο «κόμπος» του προβλήματος. Μόλις διάβασα κείμενο του Δημήτρη Παπαλεωνίδα (ο οποίος δηλώνει φανατικός θαυμαστής του Γιώργου Καραμπελιά) -απάντηση στον Όθωνα Ιακωβίδη που σπεύδει να τον χαρακτηρίσει ως άτομο «γκεμπελικής νοοτροπίας». Φοβάμαι λοιπόν ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι η Κ.Α.Π. είναι το σπίτι μας. Καλώς ή κακώς κάποιος παρουσίασε ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο και είπε «Προτείνω να χτίσουμε το σπίτι μας -το καθαρά και αποκλειστικά δικό μας σπίτι- με βάση το σχέδιο αυτό». Και έτσι δημιουργήθηκαν οι Σπίθες. Που σημαίνει ότι όσοι αποφάσισαν να το κατοικήσουν, νοιώθουν μια χαρά. Αγαπά και εκτιμά ο ένας τον άλλο και είμαστε ευτυχείς, γιατί μας ενώνει κάτι κοινό. Αυτό το αρχιτεκτονικό σχέδιο, του όποιου αρχιτέκτονα.

 Και το ερώτημα που απευθύνω σε όσους μας αμφισβητούν στρογγυλοκαθισμένοι μέσα στο δικό μας σπίτι είναι «Αφού δεν σας αρέσει, τι γυρεύετε εδώ μέσα; Να ρίξουμε τους τοίχους; Να ξηλώσουμε τα πατώματα; Να σφραγίσουμε τα παράθυρα; Και γιατί δεν πάτε να χτίσετε το δικό σας Μέγαρο που να εκφράζει την ιδιαιτερότητά σας, την ανωτερότητά σας; Και κυρίως το δικαίωμά σας που δεν ξέρω πώς το αποκτήσατε, να μας θεωρείτε ξεπερασμένους και να πονάτε γιατί "ταλανίζουμε" τις Σπίθες...». Δεν νομίζετε ότι ξεπεράσατε κάθε όριο να αυτοανακηρύσσεσθε προστάτες των Σπιθών; Όχι κύριοι! Οι Σπίθες δεν είναι δικές σας. Το σπίτι αυτό που ονομάζεται Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, δεν είναι δικό σας. Και γι' αυτό καλώ όλες τις Σπίθες, όλα μας τα μέλη, να συσπειρωθούν γύρω από όλους και όλα εκείνα που τους έφεραν στις γραμμές μας και να έχουν τη δύναμη και το θάρρος να πουν ευγενικά σε κάθε ξένο «Βρεθήκατε κοντά μας από λάθος. Αν πάλι μπήκατε στο σπίτι μας με την ανόητη σκέψη να μας πετάξετε έξω και πάλι κάνατε λάθος. Με λίγα λόγια είστε για μας ένα λάθος και σας παρακαλούμε ευγενικά να ψάξετε να βρείτε αλλού στέγη, για να εφαρμόσετε τις πρωτοποριακές σας ιδέες».

 Η παρέμβαση Καραμπελιά ανέδειξε επίσης την ύπαρξη ομαδοποιήσεων με κύριο γνώρισμα την ουσιαστική αμφισβήτηση και απόρριψη της δικής μου παρουσίας, των απόψεων, των ιδεών και των πρωτοβουλιών μου χωρίς να έχουν όμως το θάρρος να πουν τα πράγματα με τ' όνομά τους.

 Απέναντι σ' αυτά τα φαινόμενα που μου θυμίζουν άλλες εποχές, ομολογώ ότι αισθάνομαι ανθρώπινα πάρα πολύ άσχημα. Ήμουν βέβαιος ότι είχα απομακρυνθεί οριστικά από αυτή τη σχολή σκέψεων και συμπεριφορών, οι οποίες κάτω από ένα διάτρητο δήθεν προοδευτικό μανδύα κρύβουν τις πιο καταπιεστικές φασιστικές αντιλήψεις μικροαστικής καταβολής. Δεν θέλω να τα ξέρω. Και αποτελεί για μένα ύψιστη οδυνηρή δοκιμασία το να διαπιστώνω ότι καταφέρνουν να διεισδύουν μέσα στο δικό μας σπίτι και μάλιστα με τον τουπέ του ιδιοκτήτη! Αυτό ξεπερνά κάθε όριο αναίδειας και έπαρσης και ευλογώ την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να αποκαλυφθούν, ούτως ώστε να γίνει δυνατή η απομάκρυνσή τους από τις γραμμές μας. Το ταχύτερο. Για τον σκοπό αυτόν καλώ τις Σπίθες να οργανώσουν Γενικές Συνελεύσεις όπου υπάρχουν τέτοια κρούσματα, ώστε οι αποφάσεις μας να έχουν το κύρος της δημοκρατικής διαδικασίας.

 Όσο για τον Γιώργο Καραμπελιά, θα συγκαλέσω την Συμβουλευτική Επιτροπή, η οποία και θα αποφασίσει εάν θα εξακολουθήσει να παραμένει ή όχι μέλος της. Βεβαίως αυτό θα εξαρτηθεί και από τις εξηγήσεις που θα κληθεί να δώσει ο ίδιος.

 Και τώρα περνώ στο ουσιαστικό μέρος της διαδικασίας που διακόπηκε λόγω «ανωτέρας βίας» και που προτείνω να συνεχιστεί με τη βοήθεια του Διαδικτύου.

 Η πρόθεσή μου ήταν να περάσουμε από τη σημερινή θεσμική λειτουργία, δηλαδή ΙΔΡΥΤΗΣ-ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ-ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ, ΤΥΠΟΥ & ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ, στην ψήφιση μιας νέας ηγεσίας που θα προέλθει από την επιλογή και τις ψήφους όλων των μελών της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Μέσα σ' αυτό το νέο θεσμικό πλαίσιο με τη νέα ηγεσία: ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ και εκλεγμένες ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ, ΤΥΠΟΥ & ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ, ο ιδρυτής και η Συμβουλευτική Επιτροπή παύουν να έχουν θεσμικό ρόλο.

 Και σας ρωτώ: Υπάρχει άραγε προηγούμενο όπου μια κατεστημένη de facto ηγεσία να επιδιώκει την κατάργησή της;

 Μπαίνει όμως το ερώτημα: Το Μοντέλο Οργάνωσης που προτείνω (και που είναι αναρτημένο στην Ιστοσελίδα μας) είναι αποδεκτό; Γι' αυτόν τον λόγο δήλωσα ότι η ψήφος των εκπροσώπων δεν είναι δεσμευτική και ότι την τελική απόφαση θα την πάρουν τα μέλη της Κ.Α.Π.

 Αν δεν θέλουν το Μοντέλο που προτείνω, ας ψηφίσουν κάποιο άλλο. Είναι απολύτως ελεύθεροι να το κάνουν. Η θέση η δική μου είναι ότι θεωρώ ότι η Κ.Α.Π. θα προχωρήσει γρηγορότερα και καλλίτερα με μια νέα ηγεσία, που θα αναδειχθεί με οποιονδήποτε τρόπο μέσα από τα σπλάχνα της Οργάνωσης.

 Με άλλα λόγια ομολογώ ότι το ηγετικό σχήμα ΙΔΡΥΤΗΣ-ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ δεν θα είναι όσο πρέπει ικανό να οδηγήσει από δω και πέρα την Κ.Α.Π. σ' αυτό το νέο στάδιο ανάπτυξης, εν όψει μάλιστα και των καινούριων σημαντικών εξελίξεων που μας περιμένουν. Γι' αυτό βιάζομαι. Φυσικά όπως δήλωσα, τόσο εγώ όσο και η Συμβουλευτική Επιτροπή θα παραμείνουμε στη διάθεση της νέας ηγεσίας.

 Και σας ρωτώ, τώρα που γνωρίζετε το βάθος της σκέψης μου και των προθέσεών μου, είναι δυνατόν μια τόσο καθαρή πρόταση να συναντήσει αυτή τη σκοτεινή και μικρόψυχη υποδοχή;

 Για όλους αυτούς τους λόγους θέτω στην κρίση των Σπιθών την Εισήγησή μου επί του Οργανωτικού και προτείνω να προχωρήσετε το συντομότερο στην ανάδειξη της νέας Ηγεσίας.

 Επίσης ζητώ από σας να επιβεβαιώσετε αν είναι δυνατόν με αποφάσεις Σπιθών που θα αναρτηθούν στην Ιστοσελίδα μας την προσήλωσή σας στις ιδεολογικές επιλογές (όπως η Ιδρυτική Διακήρυξη και ο Δεκάλογος) που σας έφεραν στις γραμμές της Κ.Α.Π.

 Μετά την εκδήλωση των γνωστών διαφωνιών που φθάνουν ακόμα και ως την απόρριψη των βασικών μου θέσεων, αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη από τη δική σας επανεπιβεβαίωση για να μπορέσω να συνεχίσω να λειτουργώ στο πλευρό σας, όπως το έκανα από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε η Σπίθα.

 Αυτά προς το παρόν και επιφυλάσσομαι να επανέλθω σε πρώτη ευκαιρία.

 Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
 Μίκης Θεοδωράκης

 Αθήνα, 23.VI.2011

 ΥΓ. Από την ερχόμενη Δευτέρα θα αφαιρεθούν από την Ιστοσελίδα μας όλες οι παρεμβάσεις οι σχετικές με τις ανωμαλίες που παρατηρήθηκαν στο τέλος της Συνδιάσκεψης και που αποτελούν πια ένα θλιβερό παρελθόν που εγώ τουλάχιστον το έχω ήδη ξεχάσει...

ΠΗΓΗ:  http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?...

Σημ. "Ι": Όπως καταλάβατε, η ιστορία δεν πρέπει να καταγράφει  διαλόγους.

  Θα απορεί κάποιος τι είναι αυτό που είπε ο κ. Γ.Καραμπελιάς και υποχρέωσε τον μεγάλο Μίκη να ασχοληθεί μαζί του. Ας δούμε και αυτό το κείμενο.

Η Σπίθα τρεμοσβήνει, η πυρκαγιά φουντώνει!

Ένα εγχείρημα παίρνει τέλος, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα, που σύντομα θα έλθουν

Του Γιώργου Καραμπελιά
 Δυστυχώς, ένα ακόμα εγχείρημα συγκρότησης πολιτικού πόλου, που άνοιξε στα τέλη του 2010 από τον Θεοδωράκη, με την πρόσκλησή του για  αυτοοργάνωση των πολιτών, μάλλον έληξε άδοξα στις 19 Ιουνίου, όταν ο ίδιος ο ιδρυτής του, τρομαγμένος από το ίδιο το δημιούργημά του, το ευνούχισε με έναν τρόπο που προσιδιάζει σε σχήματα τα οποία εύστοχα χαρακτηρίστηκαν ως ένας συνδυασμός σταλινικών πρακτικών και… Μόντι Πάιθονς, για το κωμικόν του πράγματος.
 Δυστυχώς, όλοι εμείς που συμμετείχαμε συγκρατημένα, και κρατώντας μικρό καλάθι σε αυτό εγχείρημα, επιβεβαιωθήκαμε. Εντούτοις, θα θυμίσουμε σε όλους τους φίλους, που μας κατηγορούν σήμερα ότι, «αφού τα ξέρατε γιατί συμμετείχατε», πως, από την αρχή, είχαμε φροντίσει, για όσους καταλάβαιναν, να ορίσουμε και τα όρια αυτού του εγχειρήματος. Γράφαμε λοιπόν στο κύριο άρθρο του περιοδικού Άρδην, στο τεύχος 83, τον Ιανουάριο του 2011:
 «Ωστόσο, για όσους είναι διστακτικοί και φοβούνται μήπως κάψει πρόωρα κάποιον κόσμο, δεν πιστεύουμε πως  υπάρχει τέτοιος κίνδυνος και δεν μπορεί να προκαλέσει και ζημιά, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. [ ] Μια ενότητα και ένα κίνημα που διαμορφώνεται γύρω από θέσεις και πάνω σε θέσεις δεν κινδυνεύει ούτε από αρχηγισμούς ούτε από σφάλματα των ηγετικών ομάδων [ ]. Διότι, ακόμα και αν εμείς ως Άρδην αλλάξουμε θέσεις, ακόμα και αν ο ίδιος ο Μίκης αλλάξει θέσεις, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως αυτές οι θέσεις είναι που συσπειρώνουν τον λαό και αυτές αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το κίνημα που έρχεται στη χώρα μας. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της οικονομικής δικαιοσύνης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της άμεσης δημοκρατίας». Αυτά γράφαμε τον Ιανουάριο του 2011.
 Το ότι σήμερα ο Θεοδωράκης, για μια ακόμα φορά, όπως δυστυχώς το έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του («Καραμανλής ή τανκς», «ελληνοτουρκική φιλία», συμμετοχή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, σωτηρία της κυβέρνησης Σημίτη στην υπόθεση Οτσαλάν, υποδοχή του Ερντογάν στο σπίτι του, μόλις ένα χρόνο πριν), επέλεξε να σπαταλήσει το τεράστιο απόθεμα της δημοτικότητας και της εμπιστοσύνης που του έχει προσφέρει αφειδώλευτα ο ελληνικός λαός, μας λυπεί ιδιαίτερα. Και παρότι προϊδεασμένοι, βρεθήκαμε και εμείς προ εκπλήξεων. Διότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τις μεγάλες ικανότητες και τα μεγάλα χαρίσματα, μπορούσε να διαπράξει μέσα πέντε μήνες τόσες μικρότητες και τόσες αυθαιρεσίες, που όποιος δεν τις έχει παρακολουθήσει από κοντά δεν θα μπορούσε να τις πιστέψει. Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να τις χρεώσουμε στην αντιφατική  φύση του ανθρώπου και στον πανδαμάτορα χρόνο.
 Έτσι, υποχρεωτικά, τα πράγματα οδηγήθηκαν στην παραίτησή μου, αρχικά από τη Συμβουλευτική Επιτροπή της Σπίθας και εν τέλει από την ίδια την Κίνηση, που ο ιδρυτής της θεωρεί τσιφλίκι του, στην αποχώρηση Σπιθών και, το χειρότερο, στη διαγραφή πολλών άλλων με την πιο οργουελιανή τακτική, χωρίς να τους ανακοινώσουν τίποτε οι κολαούζοι που έχουν αναλάβει το έργο των εκκαθαρίσεων, με το απλό σβήσιμό τους από την ιστοσελίδα του ηγέτη!
 Δυστυχώς, λοιπόν, μάλλον οδηγείται προς το τέλος του ένα ακόμα εγχείρημα, έχοντας απογοητεύσει αρκετούς ανθρώπους. Αλλά, όπως τονίζαμε και στο Άρδην, δεν πιστεύουμε πως η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Η εποχή είναι εποχή αγανάκτησης και  αγανακτισμένων. Η εποχή της κατάθλιψης δεν κρατάει πολύ. Και πολύ σύντομα, οι αγανακτισμένοι σπιθιστές θα επιχειρήσουν νέες προσπάθειες, νέα εγχειρήματα, έχοντας συσσωρεύσει μια απαραίτητη πείρα. Την πείρα που αποκομίσαμε συλλογικά, και που κάποιοι φίλοι του Άρδην και της Ρήξης προδιέγραφαν από την αρχή του εγχειρήματος και γι’ αυτό δεν συμμετείχαν και στη Σπίθα. Ωστόσο οι υπόλοιποι συμμετείχαμε, γιατί δεν θέλαμε να παριστάνουμε το βαρύ πεπόνι και τον παντογνώστη. Παρότι γνωρίζαμε πως όλοι οι άνθρωποι του συστήματος, όλοι όσοι το υπηρέτησαν με τον έναν ή άλλο τρόπο, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, παρά και τις πιθανές καλές πλευρές τους, είναι βαθύτατα φθαρμένοι, δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν με διάρκεια το νέο που γεννιέται.
 Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση πρέπει να γίνει κτήμα των αγανακτισμένων, που έχουν ανάγκη έστω και από παλιές φιγούρες για να κάνουν τα απαραίτητα βήματα. Έτσι ο κόσμος δέχεται ακόμα και εκείνους τους καθηγητάδες που έχουν υπηρετήσει το σύστημα σε όλες τις εκδοχές του, από τη δικτατορία μέχρι σήμερα, γιατί αυτοί έχουν πρόσβαση στις τηλεοράσεις, στα μέσα, στις εφημερίδες. Παράλληλα, όμως, μαθαίνει. Μαθαίνει από την πείρα του. Έτσι έμαθαν και οι σπιθιστές από κοντά το ποιόν ορισμένων «προσωπικοτήτων», και όχι από κουβέντες που θα μπορούσαμε να λέγαμε εμείς. Και έτσι θα έχουν λειτουργήσει εν τέλει θετικά και αυτοί, έχοντας αποτελέσει το προσάναμμα για να γίνει η σπίθα πυρκαγιά!
 Και αν μας χαρακτηρίζει κάτι, είναι πως  θέλουμε να είμαστε πάντα με τον κόσμο, έστω και αν κάποτε ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Όπως ήμαστε με την πλειοψηφία των Ελλήνων, τότε που ήθελαν να του αλλάξουν τις ταυτότητες, παρ’ όλο που ξέραμε πόσο φθαρμένη, και κάποτε αντιδραστική, είναι η ηγεσία της εκκλησίας.  Σημασία έχει να μπορούμε να τα δούμε μαζί με άλλους, διαφορετικά θα είμαστε κλεισμένοι σε ένα γυάλινο κλουβί.
 Έτσι, λοιπόν, ένα εγχείρημα οδηγείται προς το τέλος του, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα που σύντομα θα έλθουν.
 Υ.Γ.  Προφανώς, όπως όλοι μπορούν να αντιληφθούν, αυτή η επίταση των αυταρχικών συμπεριφορών, των διαγραφών και όλων των άλλων φαινομένων, συνδέεται με νέες πολιτικές στοχεύσεις –ή ίσως και αρχικές μεθοδεύσεις– του ιδρυτή και όσων εκτός Σπίθας τον επηρεάζουν: Έτσι, μέσα σε δύο μήνες, περάσαμε από το «λευκό και το άκυρο» στην υιοθέτηση ενός «ευρέως αντιμνημονιακού μετώπου». Με ποιους; Με τον Μαριά, μέχρι χθες υποψήφιο του Γιώργου Παπανδρέου, με τον Κοτζιά, εξ απορρήτων του ΓΑΠ, μέχρι πριν  τις τελευταίες εκλογές, και πιθανότατα με τους συνομιλητές τους, τον Τσίπρα –στο βάθος Βούτσης– και άλλους. Γι’ αυτό λοιπόν και εξαφανίστηκαν οι αναφορές στην Τουρκία, γι’ αυτό δεν γίνεται καθόλου λόγος για τη λαθρομετανάστευση, γι’ αυτό προπαγανδίζεται επιμόνως η «ουδετερότητα» της Ελλάδας, δηλαδή ο αφοπλισμός της μπροστά στην Τουρκία. Γι’ αυτό και έπρεπε να εκδιωχθούν ο Καραμπελιάς, το Άρδην καθώς και άλλες προσωπικότητες που έχουν ταυτιστεί με την πατριωτική αντίληψη! Γι’ αυτό και έπρεπε να εξοντωθούν οι Σπίθες, που στο σύνολό τους διαπνέονται από πατριωτικά αισθήματα. Γι’ αυτό έπρεπε ο Κρόνος να φάει τα παιδιά του!
 Το αν θα ευοδωθεί αυτό το εγχείρημα του «Μετώπου», που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, θα το μάθουμε σύντομα. Πάντως το ότι επιχειρείται είναι βέβαιο διά γυμνού οφθαλμού. Εκτός εάν προκύψει και κανένα «οικουμενικό» εγχείρημα !
 Εμείς λοιπόν πάμε για άλλα «μέτωπα». Διότι η πυρκαγιά έχει ήδη ανάψει στις πλατείες.  Οψόμεθα.

6 Ιουνίου 2011

Μετά τη δήλωση Μίκη ακολούθησε δεύτερη δήλωση:
 

παραίτηση Γ. Καραμπελιά από τη Συμβουλευτική Επιτροπή της Σπίθας

«Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας»*…

Τα τελευταία γεγονότα στο εσωτερικό της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών έχουν τροχοδρομήσει αρνητικότατες εξελίξεις για το εγχείρημά μας. Η έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας, που παρατηρήθηκε στη συνδιάσκεψη, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνέχεια μιας τακτικής μηνών, με διαρκείς αντεγκλήσεις και συγκρούσεις χωρίς αρχές· αυτές, δυστυχώς, δεν αντανακλούν μόνο προσωπικές στρατηγικές, ή απειρία σε επίπεδο Σπιθών, αλλά εκπορεύονται κατ’ εξοχήν από λανθασμένες επιλογές και τακτικές της ίδιας της ηγεσίας της κίνησης: Η αλλαγή τριών (ή μήπως τεσσάρων;) οργανωτικών υπευθύνων, η προώθηση πέντε ή έξι νέων «οργανωτικών» σχημάτων και η έλλειψη παραγωγής πολιτικής –δεν υπάρχει ούτε μία επιτροπή επεξεργασίας θεμάτων– καταδεικνύουν μια μονόπλευρη εμμονή σε ένα μοντέλο οργάνωσης, σύμφωνα με το οποίο οι Σπίθες λειτουργούν μόνο ως μηχανισμοί προετοιμασίας μαζικών εκδηλώσεων της ηγεσίας της κίνησης, με πενιχρή αν όχι ανύπαρκτη παρέμβαση σε μαζικά κινήματα.
 Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τη συνδιάσκεψη, έθετα σε δεύτερη μοίρα αυτές τις διαπιστώσεις μου, κρίνοντας πως η «εξωτερική» δυναμική της Κίνησης υπερκάλυπτε τις εσωτερικές αδυναμίες –κάποτε και φαιδρότητες– στη λειτουργία μας. Εξ άλλου, είχα αποδεχτεί τη συμμετοχή μου στην Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της Κίνησης, παρά τους ενδοιασμούς μου, διότι η κρίση που περνάει η χώρα υποχρεώνει σε συστράτευση όλους όσους συμφωνούν γύρω από το τετράπτυχο, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία.
 Η Συνδιάσκεψη αποτέλεσε όντως ένα σημείο καμπής, όπως έγραφα σε πρόσφατο κείμενό μου. Κατ’ αρχάς θετικά, διότι με μεγάλη προσπάθεια κατορθώσαμε να μη βγούμε διασπασμένοι από αυτήν, παρά τις αντίθετες και συντονισμένες προσπάθειες, γεγονός που δείχνει τη δύναμη ενός συλλογικού σώματος. Επειδή όμως, για κάποιους, ο κίνδυνος είναι ακριβώς η συγκρότηση ενός συλλογικού υποκειμένου που διασκέπτεται, συνεδριάζει και αποφασίζει, αμέσως μετά, επικράτησαν τα αρνητικά στοιχεία και άρχισε μια μεθοδευμένη συκοφαντική εκστρατεία, με στόχο την αποχώρηση ενός μέρους της Κίνησης. Και δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την αθρόα δημοσίευση ψευδολόγων κειμένων, τη στιγμή που, επί μήνες, κείμενά μου –που συχνά είχα γράψει με προτροπή του ίδιου του Μ. Θεοδωράκη (για παράδειγμα, κείμενό μου για τις Θέσεις της Σπίθας ή για τα γεγονότα της Κερατέας, κ.λπ.)– έμειναν αδημοσίευτα σε αυτή την, ξαφνικά, τόσο «δημοκρατική» ιστοσελίδα.
 Αυτά θα πρέπει να συνδυαστούν με τις πρόσφατες συμμαχίες με ένα κομμάτι του συστήματος, το οποίο γυρεύει σήμερα να επιπλεύσει πάνω σε ένα αντιμνημονιακό σωσίβιο, οπότε ο ρόλος της Σπίθας γίνεται πολύ πιο διακοσμητικός, ενώ ενισχύεται η παρουσία και ο ρόλος παραγόντων που επιζητούν εκλογική επιβεβαίωση και βουλευτικούς θώκους. Δυστυχώς, κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε «μια από τα ίδια», τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, μέσα στη δίνη της κρίσης, δεν έχει ανάγκη από ένα πολιτικό σχήμα συναρμολογημένο από τα ερείπια του υπό κατεδάφιση παλιού κόσμου.
 Ο ελληνικός λαός, μέσα από τον υπό εξέλιξη ελληνικό «Μάη», χρειάζεται νέα πολιτικά εργαλεία, τα οποία, μέσα στο κλίμα της πραγματικής δημοκρατίας, θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του. Η ανάπτυξη ενός νέου μαζικού κινήματος, στο οποίο η Κίνηση και ο Μίκης Θεοδωράκης συνέβαλαν, αποτέλεσε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, σήμερα όμως χρειάζονται νέα βήματα και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε, και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσω να στρατεύομαι.
 Οι σχεδόν πέντε δεκαετίες μιας αδιάλειπτης πολιτικής δραστηριότητας, δίχως συστημικές παρεκβάσεις, δεν μου επιτρέπουν να ανεχτώ άλλο την επανάληψη πρακτικών που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στη σκληρότερη ματαίωση της πρόσφατης ιστορίας του και θέτουν σε κίνδυνο το νέο που γεννιέται. Και αυτή τη διαδρομή μου δεν θα την αμαυρώσουν αστεία ανταλλάγματα, όπως μια περίοπτη θέση σε ένα πολιτικό σχήμα, ή μια κοινοβουλευτική έδρα.
 Το δικό μου όραμα είναι φτιαγμένο από άλλα υλικά. Γι’ αυτό και σας κοινοποιώ την παραίτησή μου από την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της ΚΑΠ, η οποία υπήρξε όντως και κατ’ εξοχήν «συμβουλευτική»! Για περισσότερες εξηγήσεις και λεπτομέρειες θα επανέλθω αν και όταν χρειαστεί.

Υ.Γ. Κάποιοι, ανενδοίαστα, αναφέρονται υβριστικά στο Άρδην και τη Ρήξη. Μπορώ να πληροφορήσω τους καλόπιστους –όχι βέβαια τους υβριστές–, ότι το Άρδην από το 1996 και η Ρήξη σε δύο περιόδους μετά το… 1980, αποτελούν συλλογικά εγχειρήματα μιας αναγνωρισμένης ποιότητας με εκατοντάδες συνεργάτες και συμβολή όσο κανένα άλλο έντυπο στην Ελλάδα στη διαμόρφωση του ιδεολογικού χώρου στον οποίο κινείται και η ΚΑΠ. Μερικοί από αυτούς συμμετέχουν στη Σπίθα, όχι όλοι βεβαίως, ούτε καν ολόκληρη η συντακτική επιτροπή των εντύπων μας. Και αν επαίρομαι για κάτι δεν είναι για τα δεκάδες βιβλία που έχω γράψει, ούτε για τους προσωπικούς μου αγώνες, όσο για το ότι μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες έχω συμβάλει στη διαμόρφωση συλλογικών υποκειμένων που διαμορφώνουν ανθρώπους με υψηλό πνευματικό επίπεδο, γενναίο φρόνημα και υψηλό ήθος. Αυτό το ήθος που λείπει από τους υβριστές και όσους δεν πάσχισαν ποτέ ειλικρινά για τίποτε το συλλογικό στη ζωή τους.

Γιώργος Καραμπελιάς

* Σύνθημα από τους τοίχους του Μάη του ’68

Ένα ακόμα καλό κείμενο που δείχνει το τι συμβαίνει, αλλά και τη συναντίληψη  όσων βρίσκονται στη Σπίθα είναι το ακόλουθο:

(Το κείμενο είναι επώνυμο, αλλά βάζουμε μόνο τα αρχικά:Α.Β.)
Ομάδες fecebook σχετικές με τις Σπίθες: Αρχή Δεκέμβριος 2010. Πορεία και εξέλιξη: Στην πλειοψηφία τους κατακλύζονται από ανούσιους, θλιβερούς διαλόγους αξιολύπητων αναιδών μικροαστών. Που πιστεύουν ότι θα την σκαπουλάρουν τελικά. Την ίδια στιγμή χάνεται η Πατρίδα. Κι εκείνοι στην κοσμάρα τους αμπελοφιλοσοφούν. Και δεν τους φταίει το σύστημα ούτε ο εαυτός τους αλλά ο διπλανός τους. Κι ούτε τόση δα τσίπα, λίγη ντροπή, κάτι έστω...Η πασοκική νοοτροπία και στάση ζωής είναι εδώ δυνατή και πάντα βρώμικη κι ελεεινή.Μείναμε με τις εξαιρέσεις. Χαιρετίζω τις εξαιρέσεις και προχωρώ μαζί τους. "Τους παλιούς μου φίλους καλώ" και συνεχίζω. ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ως το τέλος! Και οι ιδέες του Μίκη Θεοδωράκη ο Φωτεινός Φάρος στο πέλαγος.
05 Ιουλίου στις 4:52 μ.μ.