Εξωδίκως

"Εξώδικη" διαμαρτυρία, για να έχει η διαμαρτυρία το κύρος της,  έστειλαν στο βουλευτή πρόεδροι 3 συλλόγων. Ώστε να μη ψηφίσει το συμπλήρωμα του μνημονίου. Κατόπιν τούτου, ο κ. Μοσχόπουλoς θα φοβηθεί και δεν θα το ψηφίσει.

Τι "εκπροσωπούν" οι σύλλογοι αυτοί;

 Την αδράνεια. Για να μην πούμε: κανέναν.

Η Παλλική έχει πάψει από πολλά χρόνια να συμμετέχει σε κινητοποιήσεις. Και ο άλλος σύλλογος έχει προσπαθήσει δύο - τρεις φορές, σε λίγες μέρες, να προβεί σε κάποια κινητοποίηση, αλλά δεν τα κατάφερε. Σταμάτησαν και οι παρεμβάσεις προς το ΣΔΟΕ.

Δεν φταίνε οι άνθρωποι που υπογράφουν, για όσα συμβαίνουν. Φταίει ο καθεστωτικός τρόπος σκέψης που έχει περάσει σε αυτό που λέγεται "διανόηση" και "αριστερά", και εμφανίζεται με το πρόσωπο της Διαφωνίας. "Αφού εγώ διαφωνώ, δεν είμαι μέρος του συστήματος. Έχω ήσυχη τη συνείδηση μου".

Είναι σαν τη συντεχνία των 25, που, όταν τέθηκε θέμα να μην υπογράψουν συμβάσεις με το δημόσιο σε ένδειξη συμπαράστασης σε 5  από αυτούς που στερήθηκαν τη σύμβαση, αποφάσισαν να στείλουν "διαμαρτυρία" και υπόγραψαν. Η διαμαρτυρία, ιδίως η γραπτή, ταχτοποιεί συνειδήσεις και εκφράζει μια αγωνιστικότητα που δεν υπάρχει.

Το εξώδικο εστάλη, για να δηλώσουν την διαφωνία και για να έχουν άλλοθι, άμα τους ρωτήσουν. Να βγει από πάνω τους το αίσθημα της συνενοχής. (Κάτι που, ο γράφων δεν μπορεί να το αποφύγει και τον ακολουθεί σαν το προπατορικό αμάρτημα).

Οι "εκπρόσωποι", στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούν τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους. Έχουν μείνει χωρίς βάση νομιμοποίησης, χωρίς κοινό και πολύ περισσότερο, χωρίς κίνημα.

Μη νομίσετε πως θα απαλλάξω τον εαυτό μου, ασκώντας κριτική σε τρίτους. Είμαι μέρος τους.

Το εξώδικο το έφεραν και στην πλατεία. "Εγκρίθηκε", αλλά κάποιος την τελευταία στιγμή, το σκέφτηκε και είπε πως αν δεν υπάρχουν εκατοντάδες υπογραφές, να μη σταλεί. Και κανείς δεν είχε όρεξη να πάει να μαζέψει υπογραφές.

Έχουμε χάσει το αίσθημα του μέτρου.

Η πολιτική, όταν παραμένει υπόθεση υπόθεση επαγγελματιών ή λίγων ακτιβιστών είναι μια υπόθεση της πλάκας. Είμαι μέρος μιας υπόθεσης της πλάκας.

Η "πλατεία" στο Αργοστόλι, όπως την ξέραμε, τέλειωσε την περασμένη Κυριακή. Και γράφω "όπως την ξέραμε", γιατί οι άνθρωποι της εξακολουθούν να υπάρχουν, να ανησυχούν και να σκέφτονται.

Το Ληξούρι ποτέ δεν κατάφερε να μαζέψει περισσότερους από 5 στην πλατεία. Κάποιοι από τους υπογράφοντες το εξώδικο προσπάθησαν.

Ακόμα και η ανύπαρκτη πολιτικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρήκε ευκαιρία, στο Σύνταγμα να στείλει σε διατεταγμένη υπηρεσία, 40 άτομα, ώστε να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας. Το κατάφερε, προσωρινά μόνο. Ο καθεστωτικός Σταλινισμός ή Φασισμός ή Κοινοβουλευτισμός δεν είναι θέμα μεγέθους ή κόμματος. Υπάρχει και επιβιώνει όπου δεν υπάρχει το πλήθος των ανθρώπων.

2 φορές προσπάθησαν να τροποποιήσουν τη διακήρυξη της πλατείας Αργοστολίου. Χωρίς να καταλαβαίνουν πως η πολιτική είναι θέμα και μεγέθους: Ή οι πολίτες δημιουργούν τη λέξη ή είναι υπόθεση της πλάκας.

Είναι και θέμα πολιτικής και θέσεων. Η διακήρυξη της πλατεάις Αργοστολίου ταξίδεψε και συγκέντρωσε υπερθετικά σχόλια, όσο καμιά άλλη διακήρυξη, και στη συνέχεια πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Λίγοι κατάλαβαν τι είχαν στα χέρια τους ή τι έλεγε. Και ύστερα απορούν, γιατί αφού έλυσαν το "σημαντικό" θέμα της οργάνωσης και των διαδικασιών της "πλατείας" έμειναν με την "οργάνωση" και χωρίς κοινό.

Ο "αριστερός" έχει βγάλει το συμπέρασμα του: "Φταίει ο λαός, που έχει βολευτεί ή υποταχθεί". Όχι, αυτός που είναι "αριστερός" δεν φταίει ποτέ. Εγώ δεν φταίω, που είμαι ανίκανος να πείσω κάποιον κόσμο,  που είτε υποφέρει είτε βλέπει την αδικία, να απομακρυνθεί από την καθεστωτική ιδεολογική  επικυριαρχία. Φταίει ο "κακός" που κακοποιεί και όχι ο "καλός" που είναι ανίκανος να βοηθήσει ή να κινητοποιήσει τα θύματα σε αντίσταση.

"Φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από μένα". Γι΄αυτό είμαι "αιστερός". Για να έχω άλλοθι. Η ιδεολογία της Διαφωνίας είναι μια καθεστωτική ιδεολογία, φτιαγμένη μόνο για όσους νομίζουν πως σκέφτονται , ενώ ζουν, οι λίγοι,  μέσα στην ημιμάθεια και οι πολλοί στην άγνοια.  Κατά τεκμήριο, η διανόηση είναι αριστερή.

Μην περιμένετε να ασχοληθώ με τις αιτίες. Κατ' επανάληψη, έχω προκαλέσει να τοποθετηθούν και αρνούνται ή δε διαβάζουν τις ερωτήσεις. 

Για μια ακόμα φορά, με προκλητικό τρόπο, θέτω θέμα διαλόγου. Δημόσιου Διαλόγου.

Από όλες αυτές τις προσπάθειες του τελευταίου χρόνου προκύπτει μια "υπόσχεση": Θα συνεχίσουμε και θα νικήσουμε", αλλά θέλει τρόπο και ανθρώπους. Κι έχουν βρεθεί αρκετοί. Όχι πολλοί.

Και γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, όπως γνώρισα και την "αντιστασιακή" αθλιότητα. Γνώρισα στο πετσί μου τη βίαιη αναπαραγωγή του καθεστώτος με όρους "αριστερής και σταλινικής υποκρισίας".

ΥΓ. Φωτεινό παράδειγμα, για όσα έγραψα είναι η κ. Αλέκα Παπαρήγα:

Μπροστά στους χαμογελαστούς Τρέμη και Τσίμα, χτες στο MEGA , η κ. Παπαρήγα είπε πως "στις πλατείες πάνε κάποιοι που δεν εκφράζονται μέσα από κόμματα, πολλοί ελληναράδες, γνωστοί χούλιγκανς και "φουσκωτοί", μπράβοι δηλαδή".

Μπράβο Αλέκα. Άξιος ο μισθός σου. Μπράβο ΠΑΜΕ, ΚΚΕ, ΠΑΣΕΒΕ κλπ "κλωνοποιημένα επαναστατικά"  αρκτικόλεξα. 

Να διαδηλώνετε μόνο με το ΠΑΜΕ, αλλιώς είστε μπράβοι, φουσκωτοί, χούλιγκανς , ελληναράδες.