ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Πηγή: Καρτέσιος (Και όχι αυταπάτες προπαντός)

Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, που είναι το Πολυτεχνείο, οεο; Αντί για τρόπος ζωής έγινε «σύμβολο». Τα σύμβολα, όμως, είναι νεκρά. Εις μνήμην οι γιορτές τους. Κακά τα ψέματα. Το περιουσιακό στοιχείο της Αριστεράς χάθηκε στη λήθη. Ως νόημα, διότι ως ημερομηνία υφίσταται. Η γενιά του Πολυτεχνείου συνεμορφώθη με τις υποδείξεις της εκάστοτε πραγματικότητας. Οι αντεξουσιαστές έγιναν εξουσία. Κάποιοι άλλοι φυτοζωούν εμπορευόμενοι το όνομα που έφτιαξαν τότε, όπως στο Βερολίνο πουλάνε ακόμη πέτρες από το Τείχος σε τέτοιες ποσότητες, που αναρωτιέσαι αν τελικά γκρέμισαν το Τείχος του Βερολίνου ή το Σινικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου κράτησε για την πάρτη της όλη την ιστορία. Και η Αριστερά – τι όρος κι αυτός! – διαχειρίστηκε το όλο θέμα σαν προϊόν της. Ακόμη και σήμερα αν τολμήσεις να μιλήσεις για το Πολυτεχνείο και δεν είσαι «δικός τους» σε κοιτάζουν στραβά. Για να ξεχαστεί το Πολυτεχνείο και η εξέγερση των Ελλήνων δε χρειάστηκε αυτή τη φορά να βοηθήσει το Σύστημα. Φρόντισαν γι’ αυτό οι ιδεολογικοί ιδιοκτήτες του. Και τα κατάφεραν μια χαρά. Προτίμησαν εγωιστικά να κρατήσουν τη σκυτάλη για τον εαυτό τους και να μην την παραδώσουν στους επόμενους. Όμως η σκυταλοδρομία των γεγονότων χρειάζεται πολλούς. Διαφορετικά οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν και στο τέλος σέρνεσαι. Φέρνεις το τέλος της διαδρομής πιο κοντά για να αντέξεις να τερματίσεις. Αυτό συνέβη και σε αυτή την περίπτωση. Βαλσάμωσαν το Πολυτεχνείο για να μην τους το πάρουν. Αρνήθηκαν να αξιοποιήσουν τη δύναμή του για να μην τη μοιραστούν. Γι’ αυτό μ’ εκνευρίζουν απίστευτα κάτι τύποι ανάμεσα στα 50 με 60 που κάθε τέτοια μέρα βογκάνε «αχχχχχ, εμείς τότε στο Πολυτεχνείο…». Σε καμιά δεκαριά χρόνια θα τα διηγούνται στα εγγόνια τους μπροστά στο τζάκι για να ολοκληρώσουν το κακό. Να μετατρέψουν το μύθο σε παραμύθι. Δεν αντέχω άλλο αυτούς τους κοτσιδοφόρους φαλακρούς της γενιάς τους. Η κοτσίδα τους μου θυμίζει τα βραχιολάκια για το AIDS και τις ροζ κορδέλες στο πέτο για τον καρκίνο του μαστού. Αν σήμερα το Πολυτεχνείο στέγνωσε από μηνύματα και νοήματα, δε φταίει κανείς άλλος από εκείνους που το είδαν σα φραντζόλα και νόμισαν ότι από τις φέτες που μοιράστηκαν θα ‘χουν να τρώνε μια ζωή. Ε, λοιπόν, το ψωμί τελείωσε, όπως και τα ψωμιά τους ως εμποράκοι εξαιρετικών επαναστατικών στιγμών. Από το Πολυτεχνείο απέμειναν κάτι ψίχουλα. Όποιοι μπορούν, ας τα προστατέψουν.