Η ακατανόητη απουσία του αυτονόητου στην αριστερή στοχοθεσία

«Η πορεία για το Πολυτεχνείο εξελίσσεται όπως θα έπρεπε να εξελίσσεται μία πορεία» σχολιάστηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο» στις 17 Νοέμβρη, χαιρετίζο-ντας έτσι την εντελώς «ειρηνική» ως τη στιγμή εκείνη έκβασή της , αλλά συγχρόνως και προσδίδοντας το στίγμα, την ιχνογραφία της δεοντολογίας των λαϊκών κινητοποιήσεων και, εμμέσως πλην όμως σαφώς, καταδικάζοντας τις όποιες τυχόν βίαιες εκτροπές των μαζικών διαδηλώσεων.

Δεν τίθεμαι απροϋπόθετα υπέρ της βίας, όμως, άς μη λησμονούμε πως αυτή, τόσο στις  συνειδήσεις των περισσοτέρων όσο και στον οδηγό καθημερινής γλωσσικής χρήσης, παραμένει οριστέος όρος…

Κι ας μη παραβλέπουμε επίσης πως, χωρίς άλλο, τέτοιου είδους υπόρρητοι προσδιο-ρισμοί του πολιτικώς ορθού, ύστερα από μια Μπρεχτική αποκωδικοποίηση, θα μπορούσαν να αναγνωστούν κάπως έτσι:

Ο Λαός να κατεβαίνει σύσσωμος, όταν Του το ζητάνε αυτοί που σκέπτονται πριν απ’Αυτόν γι’ Αυτόν, με την ηθική του καλού Χριστιανού, που ορίζει να γυρνά το μάγουλο στα κάθε λογής ραπίσματα της εξουσίας και την ακλόνητη πίστη του Χέγκελ πως ο νέος αφέντης Του, «ριζοσπαστικός» καλούμενος και δια της ψήφου Του ερχόμενος, -ιδού η πεμπτουσία της κατά τακτά διαστήματα από μηχανής δημοκρατίας - θα είναι η ενσάρ-κωση του πνεύματος στη σκληρή διαλεκτική της ιστορίας.

Ή κάνω λάθος;…

Η ολοφάνερη τούτη βούληση της αριστεράς, στην με πολιτικό λόγο έκφρασή της, διανθίζεται με κατά συρροή αναφορές σχετικά με το «έλλειμμα δημοκρατίας», το οποίο επικεντρώνεται στην αστυνομοκρατία, στην παραβίαση δικαιωμάτων των πολιτών από το κράτος και τα όργανά του και, πρόσφατα, στην άρτι εισαχθείσα στο πλουραλιστικό μας κοινοβούλιο Χρυσή Αυγή.

Η τελευταία δε αυτή, της οποίας την «ευδοκίμηση» πιστώνεται το παραληρηματικό πνευματικό νεφέλωμα που δημιούργησε η οικονομική κρίση καθώς και η απενοχοποίηση κι εν συνεχεία ασελγής οικειοποίηση παλαιόθεν καταπιεσμένων απ’ τον προοδευτικό κυρίως λόγο αισθημάτων εθνικής υπερηφάνειας, η τελευταία λοιπόν αυτή, η Χρυσή Αυγή λέγω, εν είδη πολιτικού μπαλαντέρ, έχει το απαράμιλλο προσόν να λειτουργεί ως ευπρόσδεκτο αντίπαλο δέος σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα πλην εαυτής.

Εύλογα κι αναμενόμενα, ο αριστερός λόγος συγκαταλέγει στο περιβόητο δημοκρατικό έλλειμμα τα «μνημόνια» και τις απορρέουσες αντιλαϊκές πολιτικές που, όχι μόνο εκπορεύονται από σχήματα εξουσίας στερούμενα λαϊκής νομιμοποίησης, αλλά και φλερτάρουν κυνικά με τα όρια του νεωτερικού πολιτικού φαντασιακού, τη συνταγμα-τικότητα εννοώ.

Εύλογα κι αναμενόμενα επίσης, ο αριστερός λόγος καταγγέλλει το κενό εκπροσώπησης μιας πλειοψηφίας του λαού, την απομάκρυνση του πολιτικού από την πόλη, τη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, την κρίση της παιδείας, του πολιτισμού, αίτιο των αιτίων αναντίρρητα…

Δεν ακούγεται ωστόσο όμως από πουθενά, όχι ως εκπεφρασμένο πρόταγμα μα ούτε καν με τη μορφή ασύντακτου ψιθύρου, πώς θα μοιάζουνε οι δημοκρατικές (και κατά συνέπεια σεβόμενες την πλειοψηφική βούληση) πολιτικές της αριστεράς, ανερχομένης στην εξουσία;

Θα θεσμοθετήσει, άραγε, τις λαϊκές συνελεύσεις δίνοντας πολιτική ταυτότητα στο σύνολο της κοινωνίας; Συνελεύσεις τοπικές, όπου ο λαός θα διαβουλεύεται και θα αποφαίνεται επί παντός πολιτικού;

Θα επαναπροσδιορίσει το τελευταίο αυτό ως αυτονομία και αυτοθέσμιση (στοχοθεσία, επιλογές αξιακές, πολιτισμικές,τεχνολογικές, οικονομικές, χωροταξικές, αισθητικές κλπ);

Θα δημιουργήσει οριζόντιες δομές στη θέση της σημερινής πυραμιδωτής ιεραρχίας, όπου η εξουσία θα ταυτίζεται με το σύνολο των πολιτών, ή καλύτερα ακόμα, των ανθρώπων;

Θα επαναφέρει την κλήρωση για να συνθλίψει τις όποιες σχέσεις εξάρτησης υποκρύπτει η εκλογική διαδικασία;

Θα άρει την τετραετή αντιπροσώπευση η οποία υποκλέπτει, με τους όρους του παιχνιδιού, τη λαϊκή κυριαρχία;

Θα επαναθεσμοθετήσει τη λογοδοσία, τα λαϊκά δικαστήρια, την ανακλητότητα, εκ των ών ουκ άνευ για την ομαλή διεξαγωγή της αναγκαίας αλλά υπό όρους και ποτέ εν λευκώ εκπροσώπησης;

Μ’ άλλα λόγια θα θεραπεύσει το δημοκρατικό έλλειμμα;..

«ο ποιητής ένα κενό»

Στο μεταξύ, μέρος της κοινωνίας, πάλαι ποτέ πολυθρονιούμενο και Λαζοπουλημένο, νυν δε αγχωτικά παραλυμένο, αβοήθητο εντελώς και σε απόλυτη σύγχυση, υιοθετεί μια εναλλακτική γκάμα Οστερικών επιλογών που κυμαίνονται απ’ την παθητική παραίτηση των «Αλτών», την μέχρι θανάτου καταπόνηση των «Δρομέων» ή το εφάμιλλο του opus dei αυτομαστίγωμα, που, εν τοιαύτη περιπτώσει, έχει και βαθειές Βυζαντινές ρίζες. Μέρος της κοινωνίας πάλι βρίσκεται σε αναμονή, δείχνει μετρήσιμη ανημποριά καθώς αρχίζει να σταθμίζει τις δυνάμεις τουˑ καθόσον η αριστερά, μεγάλο μέρος της, θα συμβουλεύεται αναλυτές και κοινωνιολόγους αναρωτούμενη πού οφείλεται η κάμψη της συμμετοχής του κόσμου στις διαδηλώσεις…

Όμως, το αυτονόητο θα παραμένει ο διηνεκώς απών !!!

Στους διφορούμενους καιρούς μας, με το θάνατο των ιδεολογιών, αρχίζουν πια να πέφτουν και οι μάσκες… μαζί κι οι ετικέτες… μαζί και τ’ ανεπίδοτα λαϊκά μανιφέστα… μαζί κι οι ελπίδες…

Το Ελληνικό φαντασιακό άνοιξε το δημοκρατικό δρόμο όταν, μη έχοντας τίποτα να ελπίσει, βάλθηκε να ταξιθετήσει το Χάοςˑ ατελείς προσπάθειες μόνο, παντελής απουσία προτύπων και η τραγικά αμφίσημη ενθρόνιση της Δόξας…

Κι αν η φάρσα επαναλαμβάνεται ως ιστορία;

Aφρήτωρ

ΠΗΓΗ: μας ήρθε με email

(στην εικόνα, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)