Η ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΣ

(Δημοσίευση: 1 Μαΐου 2012) Ὁ φίλος ἀναγνώστης ποὺ διάλεξε νὰ ὑπογράψει μὲ τὸ εὔγλωττο ὄνομα Odyssey ἀπὸ τὸ "Δίκτυο Ἰθάκη" μᾶς ἔστειλε, μὲ φόντο τὶς εκλογὲς, κείμενο γεμάτο πάθος καὶ ἀσυμβίβαστη οὐτοπία - ποὺ βρίσκεται λίγο πιο κεῖ ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ χεριοῦ μας.

Η μεγαλοφυία της  τριανταφυλλιάς

Ραούλ Βανεγκέμ: Πολιτική, σαν ποίηση.

Όταν μιλά και γράφει ο Raoul Vaneigem, όταν δημιουργεί πολιτική σκέψη, το κάνει με τον τρόπο των ποιητών.

Το Φλεβάρη στην Liberation, δήλωσε, παρέα με τον Γιάννη Γιουλούντα:

"Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Φυσικά, δεν αναφέρεται στην Ελλάδα των πολιτικών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της μισαλλοδοξίας, των ατιμώρητων φυλετικών δολοφονιών, των κολαούζων της Siemens, των αναξιόπιστων κομμάτων, της ολιγαρχικής - ναζιστικής διακυβέρνησης ενός ακόμα παγκόσμιου Ράιχ.

Με τρόπο πολλαπλό και πολύπλοκο,  το θέμα μας, σήμερα, είναι:

Η μεγάλη τέχνη δεν στηρίζεται σε κανόνες. Δημιουργεί νέους και γίνεται σημείο αναφοράς. Αυτό για τον Βανεγκέμ και όχι μόνο.

"...πώς είναι δυνατό να διαμορφώσει κανείς έγκυρη κρίση όταν πρόκειται για κάτι που εμφανίζεται ως κατ' εξοχήν αντικείμενο αυθαιρεσίας, δηλαδή για το έργο τέχνης", γράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, μιλώντας για αυτό το ερώτημα από το έργο του Καντ, η Κριτική της κριτικής. Και συνεχίζει: "Ο Καντ, αναφερόμενος στο έργο τέχνης, λέει ότι είναι πάντα έργο μεγαλοφυίας. Κατ' αυτόν, είναι σαφές ότι τα μικρά πράγματα στερούνται ενδιαφέροντος: ή είναι έργο τέχνης ή δεν είναι τίποτα. Ορίζει όμως το εγάλο έργο τέχνης ως έργο που θέτει τους ίδιους του τους κανόνες, που είναι δηλαδή πρωτότυπο, με την έννοια ότι το ίδιο γίνεται πρότυπο και κανόνας άλλων πραγμάτων..." (Η ελληνική ιδιαιτερότητα, τόμος Α').

Προεκλογικώς, πού μπορεί κάποιος να ανταμώσει την πρωτότυπη σκέψη και ποιο να διαλέξεις για  πρότυπο, ανάμεσα σε 36 κόμματα και πολιτικές; Όλα κακέκτυπες αντιγραφές πολιτικών σχεδίων, που πήγασαν από πολύ σοφούς ή ελάχιστα έξυπνους άνθρώπους.

Υπάρχει έστω κι  ένα προς θαυμασμό; Κάτι το ερωτεύσιμο; Έστω μια και μόνη καινούργια ιδέα, σκέψη, πράξη; Μία... ; Ένα...;

Και πάει πολύ να αναζητήσουμε κάποιο έργο τέχνης. Μένει το τίποτα. 36 πολιτικά τίποτα και χιλιάδες άνθρωποι γύρω από αυτά τα τίποτα. Οι χιλιάδες κανένας. Τι ζητούν από μένα; Από μας;

Ο Βανεγκέμ γράφει ποίηση, όταν κάνει πολιτική, άρα δημιουργεί έργο τέχνης. Βάζει κανόνες, με τον τρόπο του, με τη ζωή του, με το έργο του. Όχι απλώς η πολιτική ως τέχνη, αλλά και η ζωή του, κάπου σε κάποιο χωριό, περιτριγυρισμένη από ένα μποστάνι και αληθινούς ανθρώπους.

Δεν είναι ιεροσυλία, λοιπόν, η δική μας κρίση για το μεγάλο έργο. Οι κανόνες έχουν τεθεί. Eμείς, ούτε λίγο πιο κει, δεν μπορούμε να πάμε, αγνοώντας την αναφορά στους κανόνες όσων κάνουν Μεγάλη Τέχνη. Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο που υπερβαίνει, δίχως να γνωρίζει, τον Βανεγκέμ.

Ραούλ Βανεγκέμ: Δεν ψηφίζω. ...Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους... Απ' την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων»... Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου. Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά -στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών-αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν: • Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων. • Πώς θα ιδρυθεί ένας eπενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της. • Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ. • Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά. • Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.) • Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα. • Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις. • Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ' όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους. • Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών. • Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει. • Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες. • Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους. • Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία. Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!».

Η ουτοπία του ποιητή, σαν προϋπόθεση ψήφου! Κάπως έτσι σκέφτονται κι άλλοι πολλοί και απέχουν  ή ψάχνονται.

Οι τοπικές κοινότητες είναι το κλειδί. Εγώ κι εσύ. Το θέμα έχει τεθεί κι ίσως εκεί, στις κοινότητες των ανθρώπων, να βρίσκεται το αίτημα, η απάντηση, το θαυμαστό, το έργο τέχνης.

Πρόκειται για την απάντηση των ελλήνων, με τον δικό τους παλιό τρόπο. Τρόπος, που δεν είναι υλοποίηση κάποιου προετοιμασμένου σχεδίου, και είναι λιγότερο ουτοπικός, από αυτόν που προτείνει ο Ραούλ. Έχει λιγότερα κενά, λιγότερη βία, δεν έχει δοσμένη αρχιτεκτονική, δεν στηρίζεται σε κάποιο προετοιμασμένο σχέδιο. Με τρόπο απρόβλεπτο, κάτι χτίζεται. Κάτι γίνεται.

Ίσως, όχι με όρους αυτονομίας, δηλαδή πλήρους συνείδησης, του τι έχει ξεκινήσει, δημιουργείται και μορφώνεται. Απλώς, συμβαίνει.

2011, με τρόπο απρόσμενο, ο λαός βγήκε στους δρόμους και επικρινόμενος πανταχόθεν, ζήτησε (άμεση) δημοκρατία!! Κανείς τους δεν ήξερε τον Βανεγκέμ ή τον Καστοριάδη. (Αυτοί που τους ήξεραν είναι αλλού γι' αλλού)

Κανείς από αυτό που αυτοαποκαλείται "διανόηση" ή "πρόοδος", "πολιτική" ή "σωτήρια λύση" δεν άκουσε, δεν υιοθέτησε, δεν αγάπησε τους "αγανακτισμένους" και το μικρό, το μέγα αίτημα τους: Δημοκρατία, τώρα!

2012, ξεκίνησε το "κίνημα της πατάτας"!! Κι αυτό "σωστό" είναι!  Δεν γίνεται δημοκρατία, δίχως την αγορά της. Πού θα ανταμώνουν οι άνθρωποι, δίχως αγορά; Πού θα αγοράζουν και θα αγορεύουν;

Ο λαός, μόνος του!!  Ούτε εγώ ούτε εσύ. Δίχως "διανόηση", δίχως γραφή και ανάγνωση. Ο λαός κάνει Μεγάλη Τέχνη:

Το 2011, έδωσε το πρόταγμα, το αίτημα, το στόχο. Το 2012, έδωσε τον τρόπο: Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, δίχως αγορά. Καταρράκωσε τα νεωτερικά και επικρατούντα συνθήματα του τύπου: "Πρώτα ο άνθρωπος και μετά οι αγορές".

Και συνεχίζει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ερμηνεύοντας τον Καντ:

"(Κατά τον Καντ)...η μεγαλοφυία δημιουργεί το έργο αυτό χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς κάνει ούτε γιατί το κάνει: δεν το δημιουργεί επομένως ούτε κατόπιν υπολογισμού ούτε συλλογισμού ούτε επαγωγικά, αλλά ως φύση: δηλαδή της φύσης ως αυτό που παράγει το είναι, αυτό που γεννά τα πράγματα, ως γενεσιουργός δύναμη, που δεν είναι σε θέση να δώσει έλλογο απολογισμό των πεπραγμένων της, όπως ακριβώς η τριανταφυλλιά που δεν είναι σε θέση να εξηγήσει γιατί και πώς κάνει τριαντάφυλλα".

Το γένος των ελλήνων, που οι πατεράδες και οι μανάδες του έδωκαν τη γλώσσα την ελληνικήν διέλυσε νοήματα, πολιτικές και συνθήματα κι έβαλε στη θέση του κενού το δικό του νόημα.

"Οι άνθρωποι είναι οι αγορά. Λέξη ελληνική, που σημαίνει "τόπος συνάντησης ανθρώπων". Δεν υπάρχουν αγορές, δίχως συνάντηση και δίχως ανθρώπους".

Η μεγαλοφυΐα στον τρόπο με τον οποίο ένας λαός υλοποιεί, ασυνείδητα, το αίτημα για (άμεση) δημοκρατία!! Το κάνει με τον τρόπο της τριανταφυλλιάς, που δεν ξέρει γιατί κάνει τριαντάφυλλα. Απλώς, τα κάνει!

(Σημ.: Πριν λίγες μέρες, στον μικρό μας τόπο, διαφωνήσαμε, όταν κάποιος, μόνος του(!), με άγνοια κινδύνου,  πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει εγγραφές για παραγγελία 25 τόνων πατάτας. Σε ένα τόσο μικρό τόπο και σε τόσες λίγες μέρες, εμείς οι σπουδαγμένοι, το θεωρήσαμε αδύνατο. Λίγες μέρες, μετά, η ποσότητα έχει παραγγελθεί! Και ένα ακόμα θαυμαστικό: Μόνοι τους, άνθρωποι αγοράζουν για λογαριασμό ανθρώπων που δεν έχουν! Κανείς δεν τους το είπε. Ήρθε και αυτό, ως φύση!)

Η Ελλάδα, οι Ἐλληνες πάνε πέρα από τον Βανεγκέμ και είναι βέβαιο πως αυτός θα χαίρεται.

Σε λίγο, όπου νάναι, έρχεται η συνέχεια, σαν κάτι το φυσιολογικό, "ως φύση", κι όχι γιατί κάποιος το διάβασε κάπου:

Δεν θα λένε μόνο "αγοράζω ελληνικά", αλλά και "παράγω όσα εγώ θέλω να μοιράζομαι, με τον πλησίον μου". Κι ας μην τον ήξερα και ας μη τού 'δινα σημασία, ως τα χτες. Έτσι μ' έμαθαν, έτσι έκανα. Τώρα, όλα είναι αλλιώς. η ρωτάς το πώς και το γιατί.

Το ρήμα "μοιράζω" και "μοιράζομαι", σε ενεργητική και παθητική φωνή είναι ενεργητικό. Προϋποθέτει ενέργεια, πράξη, πάθος, έρωτα για τον πλησίον.

"...Το ιδιο ισχυει και για τους παθιασμενους, αυτα τα παιδια που ξαναανακαλυφθηκαν μεσα στον εαυτο τους. Οι εραστες δινουν τα παντα και παιρνουν τα παντα ανεπιφυλακτα. Σαν να συναγωνιζονται ποιος θα προσφερει τα περισσοτερα διχως να ζητα τιποτα σε ανταποδωση. Κι αυτο δεν παυει να δινει περισσοτερη δυναμη στον ερωτα, που αντλει νεες απολαυσεις ακομα κι απο τις ατονιες του και τις εξαντλησεις του...Αν η συγκυρια των συναντησεων μου προσφερει τον ερωτα σου και σου προσφερει τον δικο μου, μην υποβιβαζεις  την αρμονια των επιθυμιων μας σε ανταλλαγη... [Πρεπει να ζητω ανταποδοση] για να αγαπησω; ...τοσο λιγο αγαπω τον εαυτο μου; ...Οποιος δεν ειναι γεματος απο τις δικες του επιθυμιες δεν μπορει να δωσει τιποτα. Οποιος βαδιζει στο δρομο του δουναι και λαβειν, προχωρα σιγα σιγα προς την ανια, την κουραση και το θανατο..." (Raoul Vaneigem)

Ξαναανακαλύπτουμε την Ελλάδα, τον άνθρωπο, το νόημα και τη σημασία, με τρόπους απλούς. Σαν τα παιδιά που ερωτεύονται, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί.

Ο λαός τους παίρνει τις αγορές, το μόνο πράγμα που φτιάχνει περιουσίες για λίγους ή δημοκρατία για τους πολλούς!!

"Η αγορά είμαστε όλοι εμείς", φαίνεται να λένε. Δίχως εμάς, δεν έχουν τίποτα.  Ο βασιλιάς θα γυμνωθεί ενώπιον του πλήθους.

Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας; Τις δημιουργούμε*, αφαιρώντας την υπεραξία, από αυτούς που πουλούσαν και κέρδιζαν χρήμα, ισοδύναμο ζωών κατεστραμμένων!

Όπου νάναι, πάει περίπατο η αντίθεση παραγωγού - καταναλωτή. Όλα θα ισορροπήσουν, αργά ή γρήγορα, στηριγμένα σε ένα νόμισμα που θα το λένε αγάπη. Δίχως τους κανόνες των εκπροσώπων του τίποτα.Δίχως σχέδιο και κονσερβαρισμένη ιδεολογία.

Θα φτιαχτεί κι ένα κόμμα, το οποίο θα μπορεί να ψηφίσει και ο Ραούλ Βανεγκέμ. Ένα κόμμα - ομοσπονδία, όπου κομματικές οργανώσεις θα είναι οι κοινές αγορές της γειτονιάς, της πόλης, του χωριού, της περιφέρειας, της Ελλάδας και θα κάνουμε ανταλλαγή και εξαγωγή ιδεών, προϊόντων και επανάστασης.

Κομματική οργάνωση, με έδρα το μπακάλικο των συνεταίρων της γειτονιάς. Πάντα ανοιχτό σε όλους. Πολύ λιγότερο ουτοπικό, από το όραμα του Ραούλ.

Γιατί να καταλάβεις  το εργοστάσιο του άλλου; Σε ποιον θα πουλήσει, όταν εμείς είμαστε η αγορά; Όταν δεν τους χρειαζόμαστε; Όταν τους γυρίσουμε την πλάτη; Θα μας δώσουν τα κλειδιά, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.

Δεν έχουμε ευρώ, έχουμε, όμως αγάπη, θέληση, φαντασία.

Ερώτηση σε σένα, τον ένα, τον ίδιο, κατανεμημένο σε 36 έξυπνες και λιγότερο έξυπνες κομματικές πόζες:

(Στη γλώσσα του δρόμου και της πλατείας)

Γιατί ρε μάγκες "σωτήρες", το χρήμα να είναι ιδιοκτησία του τραπεζίτη; Όλοι οι άνθρωποι, λίγο ως πολύ, κάτι παράγουν. Αυτοί οι τραπεζίτες, τι παράγουν; Χρήμα από το τίποτα και το πουθενά; Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα;

Σήμερα,  εμείς "τυπώνουμε" το δικό μας χρήμα: Αγάπη, το λένε, ως τη μέρα που και τυπικά το νόμισμα θα είναι "ο ανταλλάξιμος αντιπρόσωπος της ανάγκης, με κοινή συμφωνία", όπως ακριβώς το είπε ο Αριστοτέλης.

Κρατείστε, φορολογείστε, τοκογλυφείτε και δώστε "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι..." . Ο λαός  κρατά τα δικά του, τα θεανθρώπινα. Το θαύμα, ως ανθρώπινο έργο. Και σε μας, τους γραμματιζούμενους θνητούς, απομένει ο θαυμασμός μιας πράξης που αναζητεί το  θείο, σε μέρη που δεν φαίνεται να φυτρώνει μήτε κάκτος. Στο έρημο χρηματοπιστωτικό τοπίο, σε Κρανίου τόπους, καμωμένους από κολαούζους που ζητούν ψήφο.

Γιατί το νόμισμα να ανήκει στον Καίσαρα;

Δεν χρωστάμε δεκάρα. Δημόσιο και ιδιώτες είμασταν θύματα μιας μεγάλης απάτης: Το χρήμα δεν ήταν δημόσιο αγαθό και κανείς δεν μας το είπε.

Πότε  συμφωνήσαμε να είναι εμπόρευμα στα χέρια των Ρόθτσιλντ, Ροκφέλερ και των υπολοίπων, αντί για δημόσιο εργαλείο;

Ο λαός παίρνει τις αγορές και θα τους πάρει και το χρήμα.

Όλα αυτά, η Ελλάδα είναι, ηλίθιε; Πού περίμενες να τη βρεις; Την ψάχνεις στην προκατασκευασμένη ψήφος προς προκατασκευασμένα κόμματα;

Τον ξέρουμε τον ένοχο και είναι γνωστή η αιτία. Ξέρουμε και τους συνεργάτες του.

Ο Ραούλ, ο Χόλογουεη, η Ευρώπη, ο κόσμος μας περιμένουν. "Είμαστε όλοι Έλληνες" , έχουν ήδη φωνάξει. Με τον τρόπο των ελλήνων που αντιστέκονται και όχι των προσκυνημένων της Siemens και του βεζύρη.

Κι αφού ο Ραούλ δήλωσε Έλληνας. Σας ενοχλεί που το αίμα του δεν είναι "ελληνικό";

Να του το πείτε. Σ' αυτόν και στους χιλιάδες, εκατομμύρια άλλους, που δηλώνουν Έλληνες. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος.

Και ο Βανεγκέμ συνεχίζει και "προφητεύει":

"Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι. ".

Μόνο αυτό δεν ξέρουμε: Το πότε. Όλα τα άλλα τα ξέρουμε και τα βλέπουμε να προχωρούν.

Αγωνία, για την Κυριακή των εκλογών έχουν μόνο οι ολιγαρχικοί απρόσωποι πολιτικοί. Η  ζωή είναι αλλού.

ΥΓ. Πώς το είπε, ο Ραούλ Βανεγκέμ;

«Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Αυτό τώρα τι είναι; "Διεθνιστικό" ή "εθνικιστικό";

Η Ελλάδα είναι, ηλίθιοι. Δίχως τα δικά σας μίζερα σύνορα στα μυαλά.

"Βάτος φλεγομένη και μηδέποτε καιομένη" είναι, εκ φύσεως, ο άνθρωπος. Τριανταφυλλιά που φυτρώνει εκεί που δεν την  έσπειρε κανείς.

Odyssey από το "Δίκτυο Ιθάκη"

(στην εικόνα , ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)