Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗΣ ΚΟΜΠΑΝΙΑΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

«Στοχαζόμενοι λοιπόν τον τόπον, την κατάστασιν, τας δυνάμεις, τους τρόπους, τας γνώμας, τα συμφέροντα, την ειρήνην και ησυχίαν των Ελλήνων, ευρίσκομεν ότι κανέν άλλο είδος πολιτεύματος δεν αρμόζει εις αυτούς παρά τα κατά τόπους Κοινά, συνδενόμενα προς άλληλα με μιάν ομοειδή κοινήν πολιτείαν. Υπό την κυβέρνησιν αυτής δύνανται να  συμπολιτευθώσι κατά παρόμοιον σχεδόν τρόπον, καθ' όν συμπολιτεύονται και οι Ελβετοί, με των οποίων τας τοπικάς και πολιτικάς περιστάσεις έχει πολλά όμοια η Ελλάς».

 (Ιωάννης Κοκκώνης, σύμβουλος Παιδείας στην κυβέρνηση Ι. Καποδίστρια, "Περί Πολιτειών", 1828-1829)

Αργοστόλι, Φεβρουάριος 2018

Η Συναδελφική Κομπανία, ξεκινώντας την επόμενη φάση οργάνωσης, η οποία είναι η έμπρακτη ανασύσταση των Κοινών των Ελλήνων, αποφάσισε να επικαιροποιήσει διακηρύξεις λαϊκών συνελεύσεων, που πραγματοποιήθηκαν στην Κεφαλονιά μετά το 2010. 

Εγκώμιο στην Ενότητα

Η «Συναδελφική Κομπανία»^[1] είναι οργάνωση πολιτών, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στις λαϊκές συνελεύσεις και οργανώσεις, όπως η «Σπίθα Κεφαλλήνων», η συνέλευση της πλατείας Αργοστολίου, η οργάνωση «χωρίς μεσάζοντες» και οι αποφασισμένοι οφειλέτες Κεφαλονιάς. Ίσως είναι η μόνη πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα που από της γέννηση της συμμετέχουν άνθρωποι, οι οποίοι προέρχονται από όλες τις κοινωνικές ομάδες και όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα. Ο καθένας έχει ή δεν έχει την ιδεολογία του και όλοι μαζί έχουμε ιδέες, που θέλουμε να κάνουμε πράξη. Αυτό που για άλλους θεωρείται αδύνατο στην Κεφαλονιά υπάρχει από το 2010 και έχει καλυφθεί κατ’ επανάληψη με σχεδόν ομόφωνες πολιτικές διακηρύξεις.

 Σκοπός μας είναι η επίλυση πραγματικών κοινών προβλημάτων και όχι η θεωρητική συζήτηση επί ιδεολογικών διαφορών. Η σύνθεση των γνωμών ξεκινά από την παραδοχή και κατανόηση ότι η δημοκρατία βασίζεται στις καλές σχέσεις γειτονίας, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη και στη φιλία. Κι αυτή η σχέση αντέχει επί 8 χρόνια και μας σπρώχνει να προχωρήσουμε στην επόμενη φάση οργάνωσης. 

Δημοκρατία και Ενότητα

Η δημοκρατία είναι ο φυσικός τρόπος συνύπαρξης των ανθρώπων και σκοπό έχει την διατήρηση της ενότητας. Δεν βασίζεται στην αρχή της πλειοψηφίας, αλλά στην επιδίωξη ομοφωνίας, σαν αποτέλεσμα της αρχής της πειθούς(πειθαρχία) και στην από κοινού αναζήτηση της Αλήθειας. Η κοινότητα χτίζεται στην πίστη ότι κανείς από μόνος του δεν κατέχει όλη την αλήθεια. Κοινότητα, κοινωνία και δημοκρατία είναι λέξεις συνώνυμες και η πρακτική εφαρμογή τους είναι ο μόνος τρόπος επίτευξης του άριστου αποτελέσματος.

Απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις της αυτοκρατορίας των τραπεζών και των εταιρειών, που κατέχουν την πατρίδα μας, πιότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία μας είναι αναγκαία η μέγιστη δυνατή ενότητα του πλήθους.

Από την υποτέλεια στην Κατοχή

Το νεοελληνικό κράτος, από την ίδρυση του ήταν  υποτελές σε ξένες δυνάμεις. Η πατρίδα ενεπλάκη σε εμφύλιους και σε διχασμούς και η αξιοποίηση του πλούτου της παρέμεινε περιορισμένη, επειδή οι αντιτιθέμενες πολιτικές μερίδες και η κυρίαρχη  τάξη είχαν συνδέσει την τύχη τους και την τύχη της Ελλάδας με κάποια υπερδύναμη. Οι προβεβλημένοι ηγέτες της χώρας ουδέποτε επεδίωξαν τη δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου κράτους.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς για να περάσει κάτω από την εξάρτηση άλλων «μεγάλων δυνάμεων», ενώ από το 2010 βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής, δημοσιονομικής, νομισματικής και οικονομικής κατοχής. Σήμερα η τάξη των υπερπλούσιων έχει συνδέσει την τύχη της με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ενώ τα κόμματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από υπηρέτες του  «διαίρει και βασίλευε» μιας αυτοκρατορίας που αποτελείται από τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες. Τα κόμματα -ακόμα και όταν δηλώνουν «αντιστασιακά»- υπάρχουν για να νομιμοποιούν την Κατοχή, διεκδικώντας την παρουσία τους μέσα στην κατοχική Βουλή.

Αν στο παρελθόν οι ηγέτες της χώρας ήταν υποτελείς στις μεγάλες δυνάμεις, σήμερα οι κυβερνήσεις είναι κατοχικές και το κοινοβούλιο και οι εκλογές είναι η στάχτη στα μάτια του κόσμου. Με αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορούμε ούτε να αποφασίζουμε, ούτε να επιλέγουμε τους ηγέτες που θέλουμε. Το χρήμα επιλέγει πριν από μας για μας.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ

Ο εχθρός του καθενός μας, όπως και του διπλανού μας, είναι ένα κράτος κατεχόμενο από διεθνείς τοκογλυφικές και άλλες πολυεθνικές εταιρείες, που με τη χρήση βίας, φορολογίας και αυθαίρετων νόμων λεηλατεί τους κόπους και τις ζωές των πολλών.

Το χρέος των πολιτών και του κράτους είναι αποτέλεσμα μιας διαχρονικής συμπαιγνίας τραπεζιτών και πολιτικών. Από την ίδρυση του το ελληνικό κράτος είχε παραδώσει την κεντρική εκδοτική του τράπεζα  σε ιδιώτες και αυτή η πράξη ολοκληρώθηκε με την ένταξη στην Ε.Ε., η οποία απαγορεύει στα κράτη-μέλη της να λαμβάνουν το ευρώ από την Ε.Κ.Τ..  Όταν οι τράπεζες ή οι «αγορές» δανείζουν πολίτες και κράτος, δημιουργούν χρήμα εκ του μηδενός. Μόνο ο Θεός και οι τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν κάτι εκ του μηδενός. Τα δάνεια είναι αυτά που δημιουργούν τις καταθέσεις κι όχι το αντίστροφο, όπως νομίζουμε. Έτσι σχεδόν το σύνολο του νομίσματος που κυκλοφορεί στον κόσμο είναι δημιούργημα ιδιωτικών τραπεζών. Οι τράπεζες δανείζουν αέρα κοπανιστό και οι λαοί καλούνται να πληρώσουν με το αίμα τους. Αυτά που χρωστά ο πλανήτης είναι πολύ περισσότερα από όσο νόμισμα κυκλοφορεί και το χρέος είναι αδύνατον να εξοφληθεί. Κάπως έτσι μια χούφτα άνθρωποι κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας.

Το σύνολο του χρέους πολιτών και κράτους είναι αποτέλεσμα αυτής της απάτης, ενώ το σύνολο των κομμάτων συστηματικά την απέκρυπτε και συνεχίζει να την αποκρύπτει. Οφειλέτες όλων των ειδών, όσοι νιώθουμε δυσβάστακτη τη φορολογία, φτωχοί, άνεργοι, άστεγοι και απειλούμενοι με καταστροφή, ας ενωθούμε. Βοήθεια άλλη από αλλού δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Η μόνη λύση για όλους μας είναι αρχαία και είναι ελληνική. Η δημοκρατία ξεκίνησε με μία σεισάχθεια:  

• διαγραφή των χρεών πολιτών και η άρνηση των χρεών του κράτους, ως προϊόν απάτης,
• επιστροφή όλης της κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας που χαρίστηκε, κατασχέθηκε, άλλαξε χέρια με αποφάσεις κατοχικών κυβερνήσεων (χωρίς καμία αποζημίωση). Κάθε τι που κατάσχεται σε καιρούς κατοχής είναι εθνική- δημόσια περιουσία και αρμόδιος να αποφασίσει για το ποιος πρέπει να λάβει και ποιος πρέπει να πληρώσει είναι ο λαός, ο συγκροτημένος σε δήμους.
• κατάργηση του κράτους, της άγριας φορολογίας του και της ένοπλης βίας του και  η αντικατάσταση του με τη δημοκρατία.

Στη δημοκρατία, το χρήμα είναι δημόσιο εργαλείο και δεν χρειάζονται έμμεσοι φόροι, ασφαλιστικές εισφορές και πολύωρη καταναγκαστική εργασία, κακά αμειβόμενη. Το χρήμα γίνεται τρόπος δίκαιης διανομής του πλούτου και οι φόροι υπάρχουν για να αποσύρεται από την αγορά το πλεονάζον νόμισμα, ώστε να αποφεύγεται ο πληθωρισμός και η υπερβολική ανισοκατανομή. Ο καθένας αμείβεται ανάλογα με την προσφορά του και τις ανάγκες του και η κοινωνία αναλαμβάνει να προστατεύει τους ανήμπορους και αδύναμους.

Μόνο στη δημοκρατία μπορεί να υπάρξει δίκαιο και δικαιοσύνη. Και δίκαιο είναι η ανταμοιβή του καθένα ανάλογα με την προσφορά του, το ήθος του και τις ανάγκες του. Νόμος που δεν είναι εγκεκριμένος από το λαό είναι άδικος νόμος. Για την τύχη όσων εγκλημάτησαν κατά του λαού θα αποφασίσει το αίσθημα δικαιοσύνης των Δήμων. Σήμερα στην Ελλάδα και στον κόσμο το μόνο δίκαιο που αναγνωρίζεται είναι το δίκαιο του ισχυρότερου. Ας γίνουμε ισχυροί, γιατί είμαστε οι περισσότεροι. Και η ισχύς υπάρχει πάντα εν τη ενώσει. Ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι ο αμυντικός πόλεμος και σ’ αυτόν θα έχουμε συμμάχους τους λαούς όλου του κόσμου, γιατί έχουμε τον ίδιο εχθρό. Μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί να υπερασπιστεί την Εθνική Ανεξαρτησία της πατρίδας και την ελευθερία των ανθρώπων της. Μόνο στη δημοκρατία ο πολίτης είναι και οπλίτης και η παλλαϊκή άμυνα έχει δείξει ότι μπορεί να συντρίψει κάθε υπέρτερη πολεμική μηχανή.

Αυτή είναι μία πολιτική πρόταση προς συζήτηση στις λαϊκές συνελεύσεις της Ελλάδας και του κόσμου.

Δίκαιο, Αλήθεια και Ηγεσία

Ο ανθρωπολόγος Τζάρεντ Ντάιαμοντ^[2] είχε διαπιστώσει ότι στον αρχαίο κόσμο των κοινοτήτων και των συνελεύσεων των φυλών η ενότητα ήταν πιο σημαντική από τη δικαιοσύνη κι αυτό είναι κάτι που συναντάμε στην πρώτη σύνοδο της εκκλησίας του Χριστού, παρουσία των Αποστόλων. Επίσης ο άθεος ανθρωπολόγος και αναρχικός ακτιβιστής  Ντέιβιντ Γκρέμπερ, στο βιβλίο του «Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια», κατέληγε στο συμπέρασμα ότι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης «ο Θεός είναι η κοινωνία και η κοινωνία είναι ο Θεός». 

Η ύπαρξη Θεού και η παρουσία νόμων, που έχουν στείλει οι θεοί, μέσα στις κοινωνίες της ανθρωπότητας απορρέουν από την ανάγκη της ειρηνικής συμβίωσης. Τα κοινά ιδανικά και οράματα είναι αυτά που ενώνουν.

Η συνήθεια- το έθος και το έθιμο- γεννά το ήθος (που στον Όμηρο, εννοιολογικά συνδέεται με τον τόπο και το έθνος) και από αυτό προκύπτουν οι κανόνες ηθικής και δικαίου και τελικά οι νόμοι που θέλει μία κοινωνία να διέπουν τη συνοίκηση της και να τηρούνται ως κόρη οφθαλμού, με αποκλειστικό σκοπό τη διατήρηση της ενότητας και της συνοχής της κοινότητας. Μέσα σ’ αυτούς τους νόμους και μέσα στο Θεό βρίσκεται η Αλήθεια κάθε κοινωνίας, η ταυτισμένη με το ήθος και το δίκαιο.  Από τον Ηράκλειτο «Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα» έως το χριστιανικό «Εγώ ειμί η Αλήθεια» το συμπέρασμα είναι ένα: Η Αλήθεια, μαζί με την Αγάπη^[3] και την Ελευθερία^[4] υπάρχουν για να ενώνουν. Το ταξικό, φυλετικό, θρησκευτικό, ιδεολογικό κλπ μίσος έχει σχέση μόνο με απάνθρωπες ολιγομελείς εξουσίες.    

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα, που περισσότερο από κάθε άλλο θέλει ηγέτες και όχι «αντιπροσώπους». Ο αυθεντικός ορισμός του αληθινού ηγέτη υπάρχει μόνο στα ευαγγέλια: «ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος. ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Και σε όσους δεν αρέσουν τα ευαγγέλια, μπορούν να διαλέξουν τον Χείλωνα τον Λακεδαιμόνιο: «ο Ζεύς τά μέν υψηλά ταπεινών, τά δέ ταπεινά υψών»(στον Διογένη Λαέρτιο, Α’ 69). Ηγέτης είναι αυτός που θέλει ο κάθε συμπολίτης του να έχει εκείνο το ίσο μερίδιο εξουσίας που αναλογεί στον καθένα. Ηγέτης είναι αυτός που δημιουργεί πολλούς ηγέτες. Στην ελληνική εκδοχή κοινωνίας, η προσωπική τελείωση ολοκληρώνεται μέσα στο πλήθος, το συγκροτημένο σε εκκλησία.

Ας φτιάξουμε τις δικές μας οργανώσεις παντού, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε ότι αν πάψουν να είναι δημοκρατικές, αν βαρεθούμε τη συμμετοχή, αν υιοθετήσουμε και πάλι την «αντιπροσώπευση», είναι βέβαιο ότι θα περάσουν στα χέρια του εχθρού.

Η άριστη μορφή απελευθερωτικής οργάνωσης

Απελευθέρωση πατρίδας και ανθρώπων, με παράλληλη υπεράσπιση του πλούτου που μας θρέφει είναι οι σκοποί των οργανώσεων που ανήκουν στον παραδαρμένο λαό. Η μόνη μορφή οργάνωσης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών και διασφαλίζει τις επιθυμίες των πολλών, την ηθική και το δίκαιο, είναι η οργάνωση του πλήθους σε δήμους. Τα κόμματα και οι ιδεολογίες από τη φύση τους διαιρούν, περιχαρακώνονται, μισούν και λειτουργούν για το συμφέρον της παρέας που τα αποτελεί. Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι η αντικατάσταση των τραπεζιτών με το κόμμα στη διαχείριση του κράτους. Δημοκρατία έτσι δεν είδαμε και δεν θα δούμε ποτέ.

Η εκκλησία του δήμου είναι δημόσια, δηλ. ανοιχτή, οργάνωση, στην οποία συμμετέχει όποιος κατοικεί σ’ ένα τόπο και νοιάζεται για τον εαυτό του και τον διπλανό του. Ιδεολογική ή άλλη προϋπόθεση δεν υπάρχει.

Σκοπός της εκκλησίας του δήμου είναι οργάνωση της άμυνας  των πολλών, η οργάνωση και διεύρυνση της αλληλεγγύης και η προετοιμασία για την πολιτική ανατροπή αυτής της αθλιότητας μέσα στην οποία ζούμε. Η άμυνα είναι η αρχή μιας καλά οργανωμένης και νικηφόρας επίθεσης. Να σώσουμε τώρα όλα όσα σώζονται και να δυναμώσουμε, ώστε να πάρουμε πίσω  όσα χάνουμε.

Τη μέρα που ο λαός θα νιώσει ότι είναι έτοιμος και θα αποφασίσει ότι με ένα περίπατο μπορεί να πάρει την κυβέρνηση και να αλλάξει την πολιτική υπέρ του το κοινοβούλιο θα καταληφθεί δημοκρατικά, για να αντικατασταθεί από την εθνοσυνέλευση και τις συνελεύσεις. Έχουμε πόλεμο και η οργάνωση του λαού σε κοινότητες είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

Η Συναδελφική Κομπανία Κεφαλονιάς είναι μία διαρκώς ανοιχτή πρόσκληση για ενότητα.

Πολιτική, Παραγωγική και Κοινωνική Ανασυγκρότηση

«Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας,  καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου... ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους».

 (Παναγιώτης Κονδύλης, από συνέντευξη στον Σπ. Κουτρούλη, 1998)

Η πολιτική ως έννοια γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα από την πάλη των φτωχών ενάντια στην ολιγαρχία των πλουσίων. Και η δημοκρατία επινοήθηκε σαν τρόπος αυτάρκειας, ευημερίας και ειρηνικής διαβίωσης όλων.

Η διαλυμένη από τον ατομικισμό και την απογοήτευση κοινωνία χρειάζεται ενωτική ανασυγκρότηση.  Κοινωνία χαμένη μέσα στη φτώχια και την ανέχεια και έτοιμη να ξεσπιτωθεί, δίνοντας καθημερινά αγώνα επιβίωσης, δεν μπορεί να αντιδράσει. Κι αυτό το ξέρουν οι κυβερνώντες τον κόσμο και γι’ αυτό επιδιώκουν την πλήρη εξαθλίωση, τη διάλυση των κοινοτικών και αλληλέγγυων σχέσεων, τη διαίρεση, τον εμφύλιο και τη μετατροπή του λαού σε φτωχούς περιφερόμενους νομάδες, που ζητιανεύουν εργασία για μια μπουκιά ψωμί.

Με σκοπό την πολιτική ανασυγκρότηση της κοινωνίας,  δημιουργούμε εκκλησίες του δήμου, στη γειτονιά, στο χωριό στην πόλη, στην περιφέρεια και σ’ όλη τη χώρα. Ο καθένας στον τόπο του, ως ότου σμίξουμε, συνεργαστούμε, μετρηθούμε και βρεθούμε δυνατοί.

Με σκοπό την οικονομική ανασυγκρότηση της κοινωνίας, δημιουργούμε συνεργατικές δράσεις των φτωχών και των απόκληρων και στηρίζουμε κάθε τοπική και ελληνική παραγωγική δραστηριότητα.

Η αγορά είμαστε εμείς, γιατί εμείς παράγουμε, αγοράζουμε και βοηθάμε τον διπλανό μας. Να πάρουμε πίσω την αγορά που εμείς οι ίδιοι έχουμε χαρίσει στον εχθρό, αγοράζοντας και ψηφίζοντας ό,τι διαφημίζεται. Δεν χρειαζόμαστε κεφάλαια και ξένους επενδυτές, για να ανακτήσουμε ό,τι έχουμε χάσει. Αρκεί να πάψουμε να χρηματοδοτούμε με τα δικά μας λιγοστά χρήματα τον εχθρό, αδιαφορώντας για όσα παράγει ο διπλανός μας. Αυτή η πράξη δημιουργεί τις προϋποθέσεις απελευθέρωσης από τα βάρη που μας έχουν φορτώσει. Επεμβαίνοντας συντονισμένα στην αγορά, αποδυναμώνουμε τον πλούσιο εχθρό και δυναμώνουμε τους φτωχούς. Η δική μας ζήτηση είναι αυτή που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους κι εμάς φτωχότερους και ασθενείς, γιατί κανείς δεν ξέρει τι μας ταΐζουν. Η στήριξη της τοπικής και ελληνικής παραγωγής φέρνει υγεία, μείωση του κόστους και της τιμής, βελτίωση της ποιότητας και αφήνει πλεόνασμα για αλληλεγγύη και νέες επενδύσεις. Εμείς είμαστε εκείνοι που μπορούμε να μετατρέψουμε τη δική μας ζήτηση σε παραγωγή, όταν νιώσουμε ότι ο παραγωγός μας κοροϊδεύει. Ελέγχοντας την αγορά, ελέγχουμε τη ζωή μας.  Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα με τους λιγότερους πλούσιους και τους λιγότερους φτωχούς.

Το «στηρίζω τον διπλανό μου, στηρίζω το τοπικό προϊόν, το τοπικό μαγαζί, την ελληνική παραγωγή» είναι υπέρτατη απελευθερωτική πολιτική πράξη. Όμως όλο αυτό πρέπει να βασίζεται στην αίσθηση ότι είμαστε κοινότητα.

Η κοινωνική ανασυγκρότηση -το χτίσιμο καλών κοινοτικών σχέσεων- είναι το πιο βασικό συστατικό της ενότητας και η πιο μεγάλη προϋπόθεση για την απελευθέρωση και την ευημερία όλων. Έχουμε ξεχάσει ότι οι Έλληνες, κάτω από τρεις αυτοκρατορίες και δίχως κράτος, είχαν γίνει οικονομική υπερδύναμη, χάρις στις κοινότητες τους. Η κοινοτική και εκκλησιαστική δομή του ελληνικού χώρου ήταν το πρώτο πράγμα που διέλυσαν οι Βαυαροί, ερχόμενοι ως κυβερνήτες και τοποτηρητές ξένων δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, οι κοινότητες άντεξαν ως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αποτέλεσαν τη βάση της αντίστασης στην τότε γερμανική κατοχή. Άρχισαν να ξεθωριάζουν μετά τον εμφύλιο σπαραγμό και σχεδόν χάθηκαν, όταν επιβλήθηκε η αντίληψη ότι «όλα πρέπει να τα κάνει το κράτος». Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να γίνονται όλα από τις εταιρείες, ιδιοκτησία των οποίων είναι και το κράτος.

Σήμερα, η Συναδελφική Κομπανία Κεφαλονιάς δημιουργεί τον πρώτο συνεταιρισμό της με σκοπό την οργάνωση και διεύρυνση της τοπικής αλληλεγγύης, μέσω της στήριξης και ανάπτυξης της τοπικής παραγωγής. Όταν η κεφαλαιοκρατία απολύει, φτωχοποιεί, δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας ή/και προσφέρει θέσεις δουλείας αντί για δουλειά, είναι η ώρα της δική μας επινοητικότητας για να δημιουργήσουμε κοινό πλούτο και πολλές θέσεις ελεύθερης εργασίας.

Να πάρουμε πίσω τις αγορές, γιατί η αγορά είμαστε εμείς. Σε καιρούς πολέμου οικοδομείς την αυτάρκεια σου και παράλληλα οργανώνεις την απελευθέρωση σου. Είναι καιρός να γίνει κατανοητό πως όταν η αγορά και η πολιτική λειτουργούν χωρίς μεσάζοντες, η ζωή γίνεται αυτόνομη, πλούσια και ελεύθερη.

Οι μικροί λαοί μόνο με ενότητα και δημοκρατία μπορούν να αντισταθούν σε υπέρτερες δυνάμεις. Με σύμμαχο τους λαούς όλου του κόσμου, που καταδυναστεύονται από την ίδια ασήμαντη σε μέγεθος ελίτ, εμείς οι λιγοστοί πολίτες-οπλίτες της μικρής, αλλά αληθινής, ελληνικής δημοκρατίας, σαν τους 300 του Λεωνίδα, σαν την Αλαμάνα και το Χάνι της Γραβιάς, θα μπορούμε να πούμε στις αυτοκρατορίες του σήμερα: Μολών Λαβέ. Είναι βέβαιο πως δεν θα τολμήσουν.

Υστερόγραφο:

Οι διακηρύξεις φτιάχνονται για να τηρούνται, να γίνονται πράξη, αλλά και για να αλλάζουν, όταν η εκκλησία του δήμου συνέρχεται σε σώμα και αποφασίζει άλλα.  Δίχως πρακτική εφαρμογή, ό,τι γράφτηκε εδώ δεν έχει καμία αξία. Είναι δέσμευση και δρόμος δίχως γυρισμό.

Όσοι επιθυμούν να διατηρήσουμε επαφή, για να ανταλλάξουμε ιδέες και προϊόντα, ώστε διαρκώς να δυναμώνουμε και να πλουτίζουμε, στο ithacanet.gr@gmail.com. Ως τη μέρα της Λευτεριάς.

Ο πλούτος των ανθρώπων είναι η ψυχή, το μυαλό και τα χέρια τους.