Θέλουμε το μέλλον μας, τώρα

Ο "πρωθυπουργός, παρέα με τον "υπουργό" του, ζήτησαν χτες, "υπομονή και θυσίες".Ζήτησαν, ξανά, «τη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας σε δύσκολες αποφάσεις». Φυσικά, υποσχέθηκαν, όπως πάντα, ένα καλύτερο μέλλον, χάρις στις θυσίες.

 Κοιτώντας , ξανά, και το μνημειώδες κείμενο της Περιεφερειακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Ιόνιων Νησιών, άρχισα να αισθάνομαι μια αγαλίαση, για την επερχόμενη "Αναγέννηση". Ξεχάστηκα, λίγο. Αυτό που προσπαθούν, όλοι μαζί, είναι να ξεχάσουμε. Το χτες, το σήμερα και το αύριο. 

Να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι - δημιουργοί.

Ζητούν να ξεχάσουμε πως και το σήμερα είναι εκείνο το αύριο του χθες…

Στο "μνημειώδες κείμενο", έγραψαν για το χτες και το αύριο, λησμονώντας το παρόν. Μια φράση, όλη κι όλη, για όσα συμβαίνουν σήμερα: "...Υπ΄ αυτό  το  πρίσμα  αποδεχόμαστε  τα  μέτρα  του  Μνημονίου, ως έκτακτα  μέτρα εθνικής   ανάγκης,..."

"Έκτακτα" και "εθνικής ανάγκης" , τα μέτρα διάσωσης των τραπεζών. Βοά ο πλανήτης κι αυτοί βρίσκονται σε χρόνο άχρονο και σε τόπο άτοπο. Βρίσκονται αλλού για αλλού και προσπαθούν να παρασύρουν κι εμάς μαζί.

Τι μας λέει ο κ. Στέλιος Ράμφος;

"Η ιδεολογία που έφερε αναδρομικά το εμφυλιακό μένος ως περιεχόμενο της πολιτικής σε ειρηνική περίοδο, τροφοδότησε φαντασιώσεις ‘’απελευθερώσεων΄΄ οι οποίες συγκάλυψαν χρόνια νοσήματα...".

Πόσες φορές, πόσα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια; Στο ίδιο έργο θεατές.

Και συνεχίζει, ο δάσκαλος:

"Υπάρχει ωστόσο και κάτι πιο κρίσιμο: η μυθική πίστη στο υπέρλογο διαπερνά τη σκέψη μας και απωθεί τα έλλογα κριτήρια με την καθολικότητά τους, περιορίζοντάς τα σε υπολογιστική εξυπηρέτηση των γενικών επιδιώξεων που αρκούνται στην (κουτο)πονηριά... Μια κοινωνία μπορεί να ελπίζει όταν έχει επίγνωση πως τα ελεύθερα στις επιλογές τους άτομα είναι και υπεύθυνα για τις πράξεις τους. Αλλιώς τη θέση του μέλλοντος παίρνει η μεγαλομανία, ένα είδος παιδικής αυταρέσκειας. Τυχαία, άραγε, φτάσαμε από τις κωμωδίες των αγαθών ψυχών που επέμεναν να είναι κάτι άλλο από τον εαυτό τους, στη σουρρεαλιστική διάλυση των πάντων με τον Βέγγο; Στο πρόσωπο του τελευταίου ο Ρωμιός δεν τρέχει απλώς να βολέψει καταστάσεις με τις φαντασιώσεις του. Τρέχει και δεν φτάνει, ακριβώς γιατί δίνει στο βόλεμα εσχατολογικές διαστάσεις. Πληρώνει έτσι την ασυνειδησία  του χρόνου  και την αδυναμία του να ανοίξει στην πίστη χώρο για τη λογική και για την προσπάθεια που αυτή ζητάει."

Ε, ναι. Ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις και να "ερμηνεύσεις" τα πολιτικά δρώμενα είναι η πίστη. Να πιστέψεις σε κάποιον χαρισματικό Μεσσία, σε κάποια χαρισματική θρησκευτικού τύπου ιδεολογία, στην αναμονή της "Αναγέννησης", των "καλύτερων ημερών" , με ένα μόνο τρόπο: Να πιστέψεις, να δείξεις εμπιστοσύνη, να υπακούσεις , για να σώσεις , αν όχι την ψυχή σου, τουλάχιστον να σώσεις το μέλλον σου.

Να κληρονομήσεις τη Βασιλεία του Μέλλοντος σου, αφήνοντας στο κομματικό - ιδεολογικό Ιερατείο την εξουσία του, πάνω στο παρόν μας .

Κι όπως το λέει ο άλλος δάσκαλος,κ.  Γερ. Λυκιαρδόπουλος:

"Η μαρμαρωμένη βασιλεία—ή δημοκρατία—δεν υπάρχει. Μονάχα ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς υπάρχει (για να ξυπνήσει, μια μέρα, και να λαλήσει τη φλογέρα του)..."

Και συνεχίζει:  "Το μέλλον αυτό, άλλωστε, το ερχόμενο και μη παρερχόμενο, η ουτοπική—ου τόπος—προσημείωση που γράφομε απλόχερα, δίχως να ζητάμε συμπάθιο, απάνω σε μια τόσο στενεμένη επί γης ειρήνη αποτελεί, απέναντι στις καταδυναστευόμενες ανθρώπινες γενιές, το πελώριο άλλοθι των τυράννων ή δημαγωγών ή των ονειροπαρμένων που σφετερίζονται με το αζημίωτο, και πάντα με την τεχνική της δύναμης και της βίας, το αχαμνό ξενηστικωμένο παρόν μας... Για ένα μέτριο ή ελεεινό παρόν, για ένα παρόν πετσί και κόκαλο, μας προβάλλουν ολοένα το τετράπαχο αναμενόμενο μέλλον. Αυτό αποτελεί το άλλοθί τους: είτε στο όνομα ενός αρχηγού είτε στο όνομα μιας ομάδας. Ένας δανεικός και αγύριστος βερεσές απάνω στη χαμοζωή μας. Και οι διαδοχικές γενιές ή το πληθυντικό σφάγιο— το μπικάδι, στη γλώσσα των αναστενάρηδων της Θράκης—θυσιάζονται πότε με το ένα πότε με το άλλο πρόσχημα σε διαδοχικούς βωμούς (τα τελευταία εκατό χρόνια θυσιάζομε στο βωμό των απόστολων της κοινωνικής δικαιοσύνης, και ένα από αυτούς φιλοδόξησε , για ένα φεγγάρι—πληρώνοντας ακριβά—να γίνει και ο Πάουντ.) Και οι ανθρώπινες γενιές χαραμίζονται μονότροπα στους αχόρταγους βωμούς ή πηγαίνουν αράδα κατά δαιμόνου. Μία μία. Όλες μαζί. Σωρός. Η μία για την άλλη, την καλύτερη από τις προηγούμενες τη γενιά της πανανθρώπινης αδελφοσύνης, την παντοτινή αναμενόμενη. Καθεμιά θυσιάζει το παρόν (το μοναδικό της) για το παρόν της άλλης (και αυτηνής το μοναδικό της). Ετσι θερίζονται όλα τα παρόντα. — «Για τα παιδιά μας !» ξανακούγεται απόμακρος ο αντίλαλος από το χορό της αρχαίας τραγωδίας. Δε ζει κανένας (στο παρόν) για να ζήσουν όλοι(στο μέλλον)."

Μόνο με την επιστήμη της θρησκειολογίας  μπορείς να προσεγγίσεις, πια, τον πολιτικό λόγο και πράξη.

Έδιωξαν το Θεό, για να μπουν στη θέσηΤου, τα Λόγια τους. ( Έτσι κι αλλιώς, οι πράξεις τους δεν πείθουν, μήτε αντέχουν σε κάποια πολιτική κριτική ή επιστημονική προσέγγιση).

Αναζητούν την άλογη εμπιστοσύνη στο Λόγο τους. Την Πίστη στη νέα Θρησκεία, που είναι ένας ιδιαίτερα παλιός τρόπος υποταγής. Τα κόμματα και οι άνθρωποι τους είναι τα νέα Ιερατεία του Μαμμωνά, στη θέση των Ιερατείων των Φαραώ και κάθε είδους διαχρονικών δυναστών και τυράννων.  Οι "ιδεολογίες" τους είναι οι νέες θρησκείες. Δεν ζητούν τη λογική. Ζητούν την Πίστη μας.

Και κλείνουμε την ασήμαντη παρέμβαση μας, με το λόγο του δάσκαλου κ. Στέλιου Ράμφου:

"Το υποκείμενο δεν υπάρχει μόνο του, για λογαριασμό του: είναι στον εαυτό του παρόν, με συνείδηση των δυνατοτήτων του, έξω από την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας. Δεν υφίσταται εσωτερικότητα χωρίς εξωτερικότητα. Υπάρχουμε πραγματικά μέσα από κάθε τι που μας βγάζει από την κλεισούρα. Αυτοσυνείδηση δεν είναι να κάνουμε να στρεφόμαστε μέσα μας. Είναι να μάθουμε να νιώθουμε υπεύθυνοι όχι μόνο για το δικό μας αλλά και για τον άγνωστο άλλο, όχι μόνο για την ιδιοκτησία μας αλλά και για την πολιτεία. Σε αυτή την περίπτωση δεν αρκεί απλώς να πράττουμε  αλλά κυρίως να καταλάβουμε πως για να δώσει καρπό η πράξη μας χρειάζεται την αλήθεια".

Η αλήθεια είναι επαναστατική και αντικειμενική. Αν δεν είναι αντικειμενική δεν μπορεί να είναι επαναστατική.