Θυμάσαι που δεν έβλεπες την ώρα να μεγαλώσεις;

Τα γλειφιντζούρια γίναν τσιγάρα.
Οι αθώες γίναν παλιοκόριτσα και οι αθώοι παλιόπαιδα.
Οι εργασίες… για το σπίτι πάνε πια στα σκουπίδια και τα κινητά χρησιμοποιούνται στις σχολικές αίθουσες.
Η τιμωρία που μας έβαζε ο δάσκαλος να μείνουμε μέσα την ώρα του διαλείματος έγινε άφεση με αναστολή.
Το αναψυκτικό έγινε βότκα.
Τα ποδήλατα γίναν αυτοκίνητα.
Τα βρακάκια γίναν στρινγκ.
Τα σλιπάκια γίναν μποξεράκια.
Θυμάσαι που το «θα τη βρούμε» σήμαινε τη σπηλιά στο βράχο μέσα στο δάσος;
Που η προστασία ήταν απλώς ένα κράνος;
Που το χειρότερο που μπορούσες να κολλήσεις από το αντίθετο φύλο ήταν ιλαρά, ανεμοβλογιά ή ψείρες;
Θυμάσαι που οι ώμοι του μπαμπά ήταν το πιο ψηλό μέρος στον κόσμο και η μαμά ήταν ο ήρωας σου;
Που ο χειρότερος εχθρός σου ήταν τα αδέρφια σου;
Ο ρατσισμός έφτανε μέχρι τον πιο γρήγορο στο τρέξιμο.
Ο πόλεμος ήταν απλώς ένα παιχνίδι με κάρτες.
Το μόνο γνωστό φάρμακο ήταν το σιρόπι για το βήχα.
Το να φοράς φούστα δεν σε χαρακτήριζε παλιοθήλυκο.
Το να ήθελες να γίνεις παλαιστής δεν σε έκανε γκέι.
Θυμάσαι που το μόνο πράγμα που σε πονούσε ήταν τα γδαρμένα γόνατά σου και που το αντίο είχε ισχύ μόνο μέχρι αύριο;

Και δεν κρατιόμασταν να μεγαλώσουμε!

ΠΗΓΗ: Ενδιαφέροντα.com

(Ζωγραφική: Γεράσιμος Στέρης, άστεγος, μετά την κατάληψη του κτηρίου που προοριζόταν για Πινακοθήκη)