Θυσία στου νεογνού τον ερχομό...

του Σταύρου Παπαδάτου, Σάμη Κεφαλονιάς

Καρδιά μου σιωπούσα ανατέλλοντα ήλιε! Μια πνοή σου μου νότισε τα χρόνια ως τα τώρα…Και η καρδιά μου, καρδιά που αντιστέκεται στο πυρωμένο χρυσό ηλιοβασίλεμα! Θάλασσά μου, ίχνος δικό μου και βογκητό παγκόσμιας μάνας !
Στοργική αγκαλιά τ ακρογιάλια ! Βουνίσιο αγέρι που καλπάζει στα γυμνά σου στήθη κι έρωτας γίνονται... όλα τριγύρω! Θεμελίωσες στης ελιάς τη ρίζα, τη ζωή μου, με αρχή, μέση και τέλος… Τα σύγνεφα εμπλέκονται στης ψυχής μου το στρόβιλο…
Κι η ανάσα σε μυρωδιά γιασεμιού να εξέρχεται απ τα σπλάχνα μου… Στου Αυγούστου το καυτό μαγεμένο όλα!
Απέραντο το χρώμα, το βαθύ και το σκιερό, το απάνεμο του σύμπαντος λιμάνι.
Αγγέλων, Ποιητών, Ηρώων σύναξης … Αστρόφεγγο είδωλο της Πατρίδας μου σχήμα στου ουρανού τον θόλο … Στο αδιάβατο και αδιόρατο του ανθρώπου!
Θυσία ότι μου μένη στη Σπίθα, που καίει το παγωμένο εγώ μου…
Κατάρα στο τίποτε που κέντησε τον αργόσυρτο θάνατο του όλα!
Σφαγή στης αδιάφορης ματιάς το σβηστό!
Τιμωρία για τα απάνθρωπα, όπου ανάσκελα στον τάφο!
Εκδίκηση για το ανάξιο ανθρώπων έργο!
Στη φωτιά! Στην πορεία για το λιόφτασμα… Για μιαν, άξια των ανθρώπων γενιά!
Στο ανέβασμα… Για μια στάλα φεγγαρόζουμο… Να σταθούμε φλογάτοι στο μπόι των ιδεών … Θυσία στου νεογνού τον ερχομό, στης αξιοπρέπειας το κέλυφος!

Κυπαρισσοπνιγμένη κορυφή … κι όλα τα πίσωθε… σκιασμένα …
Ακουμπώ το χέρι μου στο χέρι το δικό σου… Μια φλόγα απ τον καρπό να σέρνεται . . . προς τα κει που αγαπήσαμε η πρέπει να αγαπάμε! …