Καλέ μου Φρόυντ που χάνεσαι στις πιο δύσκολες ώρες;

Τελευταία, σχεδόν απεγνωσμένα, αναζητώ τη συμβολή ψυχαναλυτή.

Καλέ μου Φρόυντ που χάνεσαι στις πιο δύσκολες ώρες;

Έλα να πιάσουμε το γαμημένο μου υποσυνείδητο να του βάλουμε μια φωτιά να το κάνουμε στάχτη...

Σκηνοθεσία για όσκαρ. 

Το χειμωνιάτικο μοτίβο, το ημίφως του σπιτιού, το μελαγχολικό πορτατίφ του γραφείου, το τζάκι που καίει, οι σκιές στους τοίχους, η πένα που μου έκανε δώρο μια περαστική, η ταφική σιγή του κινητού, εκείνη που λείπει, 

και αυτή η λευκή σελίδα. 

Δύσκολη ανηφόρα οι λευκές σελίδες.

Πιο δύσκολη αν πρέπει να τη διαβείς κουβαλώντας ένα τσακισμένο δάκρυ ή ένα θαμπό χαμόγελο...

Ας αλλάξουμε θέμα...

Τουλάχιστον η ψιψίνα μου τη βρίσκει να χουζουρεύει τεμπέλικα στο χαλάκι. Εκεί δίπλα στο τζάκι. Στην επικράτεια της. Πιάνει και λίγο τόπο στην καρδιά μου, ξέρετε. Αυτό το μυστικό, το 'χει καταλάβει μάλλον η πουτανίτσα και συχνά πυκνά εκμεταλλεύεται την αδυναμία μου.

Μελίνα τη λένε. Το παίζει λιγάκι ντίβα, λιγάκι δύσκολη αλλά την πάω με χίλια γιατί είναι φινετσάτη, αριστοκρατική και δύσκολα τη ρίχνεις με μία απλή κονσέρβα.... Πληρώνω ακριβά τη συντροφιά της.. Αλλά δε γαμιέται.... Το αξίζει..... 

Ένα θηλυκό πάντα αλλάζει την αύρα σε μία γκρι ψυχή...

Πότε δε συλλογίστηκα άλλοτε, πόσο βαρύ είναι το κενό. Πόσο ζυγίζει η σιωπή. 

Δύσκολα να τα βάλεις με τη σιωπή.

Το κάτωθι χωρίο λειτουργεί ως μία all times classic εισαγωγή για κάθε ζεστή και καλομαγειρεμένη χυλόπιτα και μία που εσχάτως προσπαθώ να χωνέψω...

έρως ανικατε μαχαν,

έρως, ος εν κτήμασι πίπτεις,

ος εν μαλακαίς παρειαίς

νεάνιδος εννυχεύεις,

φοιτάς, δ' υπερπόντιος εν τ'

αγρονόμοις αυλαίς..

Έρωτα ανίκητε στην μάχη... 


Κάθε τραγωδία έτσι αρχίζει...


Το ίδιο και η δική μου.... 


Να δούμε πως θα τελειώσει...


Το τέλος δεν ορίζεται...


Έλα Σοφοκλή να μου κάνεις το μνημόσυνο pls....


Λοιπόν, σαν κάθε Νάρκισσος που σέβεται τον εαυτό του έτσι και εγώ έζησα την προσωπική μου αυταπάτη.


Μία υπέροχη νεφέλη.


Και το φινάλε προδιαγράφεται grande..


Φαντασμαγορικό...


Η αυλαία έπεσε και έμεινα ολομόναχος στη σκηνή..


Καλλιτέχνης, διανοούμενος ή μαλάκας;


Και πόσο;


Πάρτααα! Μαλάκα....!!


Νεολληνιστί....


Ας μείνει το χειροκρότημα..


Γι' αυτό έζησα..


Γι' αυτό πεθαίνω...


Κύριοι, ας κάνουμε μία πρόποση πριν τη μεγάλη βουτιά....


Σε κείνους που γελάνε μαζί μου γιατί τους φαίνομαι διαφορετικός...

Σε κείνους που γελάω μαζί τους γιατί μου φαίνονται όλοι ίδιοι.. 


Σε κείνους τους Μικρούς Πρίγκιπες που έμειναν μικροί...


Και σε κείνους που μεγάλωσαν...


Αλλά κυρίως σε κείνους που έμειναν Πρίγκιπες.....


Για κείνους που δόθηκαν σε ένα σκοπό δίχως εκπτώσεις...


Σε ένα σκοπό δίχως προϋποθέσεις...


Σε μία νεφέλη...


Σε ένα λουλούδι...


Σε ένα σύννεφο....


Σε ένα λυγμό...


Σε ένα άρωμα...


Στο άρωμα της...


Στη μυθιστορία της ψυχής...


Σε μία ψυχή παραδομένη στην πυρά...


Παραδομένη στο παράλογο...


Σε ένα ολοκαύτωμα...


Σε ένα απροσδιόριστο "επέκεινα"...


Στη "Μόνη Αλήθεια"...


Στην "Πρώτη Αλήθεια"...


Στο "καλύτερο ψέμα"...


Σε ένα "Μεγάλο Ναι"...


Σε ένα "Μεγάλο Όχι"...


Σε ένα κερί που έλιωσε κάποιο βράδυ...


Εκείνο το βράδυ...


Σε μία πόρτα που έκλεισε...


Σε ένα σύμβολο....


Σε ένα δάκρυ...


Στο φιλί...


Με γλώσσα κυρίως...


Σε ένα βλέμμα...


Σε ένα τίποτα....


Στο τίποτα...


Σε καμία...


Σε κείνη....


Σε κάποια....


Σε κάποια Σιμόν...


Σε κάποια Μελίνα...


Σε κάποια Μαρίνα...


Σε κάποια Εμμανουέλα...


Σε κάποια Έμμα....


Στη Μάνια....


Μπιιιιιιιιιιιππππππππππππ............


Σε μία αρχή......


Στο τέλος......








Σβήστε τα φώτα...


Με θάμπωσαν...


Πάω να πιω...


Καληνύχτα... 

Γρηγόρης Αν. Σταμούλης

(πρώτη φοτό: Χρήστος Αγραφιώτης)

Κάθε σοβαρό άρθρο έχει και τη φωτογραφία του αρθρογράφου. Ο κ.Γρηγ. Σταμούλης συνελήφθη από το φακό σε ώρα εργασίας. Στα διαλείμματα, γράφει.