Καλλικράτης και Δημοκρατία

  Σε έναν κόσμο στον οποίο σχεδόν ανέκαθεν επικρατούσαν οι ολίγοι, οι οικονομικά ισχυροί και οι παντός είδους υπηρέτες τους, θα ήταν παράλογο να δεχτούμε ότι η Ιστορία και οι βασικές έννοιες Ελευθερία, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία που μας μαθαίνουν, δεν έχουν διαμορφωθεί από αυτούς με τρόπο που να εξυπηρετούνται αποκλειστικά και μόνο τα δικά τους συμφέροντα.

   Ο “συνωστισμός” στην παραλία της  Σμύρνης το 1922  αποτελεί ένα γνωστό σε όλους μας δείγμα πρόσφατης και προκλητικής πλαστογράφησης της Ιστορίας. 

   Όλοι οι μεγάλοι ξεσηκωμοί των τελευταίων αιώνων (Γαλλία, Ρωσία, Κούβα κ.λ.π.) κατέληξαν σε μάταιες ανθρωποθυσίες κυρίως διότι εφ’ ενός οι ηγεσίες που διαμορφώθηκαν πίστεψαν πως μόνο αυτές ήταν ικανές να σώσουν τον κόσμο και αφ’ ετέρου οι άνθρωποι  που τις ακολουθούσαν δεν γνώριζαν τι ακριβώς διεκδικούσαν.

 Για να ξελασπώσουμε θα πρέπει αρχικά να διαβάσουμε ξανά την ιστορία μας στο πρωτότυπο, όπως την έγραψαν ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφώντας, ο Αριστοτέλης και όχι μόνο, αγνοώντας όλες τις μεταφράσεις και όλα τα ερμηνευτικά σχόλια των ντόπιων και των ξένων, συνειδητά ή μη υπηρετών των ολίγων. 

   Ο Ξενοφώντας στο έργο του Λακεδαιμονίων Πολιτεία (Χ-7) μας λέει ότι ο Λυκούργος, που λέγεται ότι έζησε την εποχή των Ηρακλειδών (…προϊστορία), στους Σπαρτιάτες :

Επέθηκε δέ καί τήν ανυπόστατον ανάγκην ασκείν άπασαν πολιτικήν αρετήν (1). 

   Τοίς μέν γάρ τά νόμιμα εκτελούσιν ομοίως (2) άπασι(3)  την πόλιν οικείαν εποίησε (4), καί  ουδεν υπελογίσατο(5) ούτε σωμάτων ούτε χρημάτων ασθένειαν.

   Ει δέ τις αποδειλιάσετε τού τά νόμιμα διαπονείσθαι, τούτον εκείνος απέδειξε μηδέ νομίζεσθαι έτιτών ομοίων είναι(6)”.

Επέβαλε δε και την υποχρέωση που έως τότε δεν υπήρχε, να παίρνουν την κάθε πολιτική απόφαση.

   Σε αυτούς δηλ. που με όμοιο τρόπο εκπληρώναν τις πολιτικές τους υποχρεώσεις, σε όλους και χωρίς καμιά διάκριση παρέδωσε τηνεξουσίακαι δεν έλαβε υπόψη του ούτε την σωματική ούτε την οικονομική τους αδυναμία.

   Και όποιον δεν ήθελε να εκπληρώσει τις πολιτικές του υποχρεώσεις υπέδειξε αυτός να μην θεωρείται πια ως ένας εκ των ομοίων.

    -----------

(Σημειώσεις)

     (1) Επέθηκε….ασκείν άπασαν πολιτικήν αρετήν, επέβαλε …. την Λαϊκή Κυριαρχία.

     (2)ομοίως,   με όμοιο τρόπο όχι ίσο αλλά ανάλογο με τις δυνατότητες του καθ’ ενός.

     (3) άπασι,  σε όλους και χωρίς καμιά διάκριση μεταξύ των πολιτών.

     (4) την πόλιν οικείαν εποίησε,    παρέδωσε την εξουσία.

       (5) ουδέν υπελογίσατο, έβαλε τέλος στο Κράτος των ολίγων, των οικονομικά ισχυρών.

     (6) επέβαλε στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων. 

--------------

   To πολίτευμα των Λακεδαιμονίων προέβλεπε την ομοιότητα όλων των πολιτών ενώ το Πολίτευμα των 30 Δήμων της Αθήνας ( ή Αθηναϊκή Δημοκρατία ) προέβλεπε την ισότητα των  πολιτών (και ταυτόχρονα αναγνώριζε δυο κατηγορίες με διαφορετικά δικαιώματα).

   Η διαφορά αυτή που χώριζε τον αρχαίο ελληνικό κόσμο σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, ποτέ  δεν απασχόλησε τουλάχιστον δημόσια τους ιστορικούς  και τους “διανοουμένους” των τελευταίων αιώνων.

   Συστηματικά δηλώνουν έκπληξη αλλά και αδυναμία να ερμηνεύσουν την σκοπιμότητα του όρου “όμοιοι” και τον παρέρχονται.

   Με την ομοιότητα σαφώς αναγνωρίζεται στον κάθε πολίτη τόσο η διαφορά στην ικανότητα προσφοράς του προς την πόλη όσο και η διαφορά των αναγκών του, που η πόλη θα πρέπει να

ικανοποιήσει.

   Ο όμοιος πολίτης προσφέρει στην πόλη του ανάλογα με τις σωματικές, τις πνευματικές και τις οικονομικές του δυνατότητες και λαμβάνει από την πόλη του ανάλογα με τις προσωπικές

του ανάγκες.

   Η αποδοχή της ομοιότητας των πολιτών καθόριζε την έννοια του κοινωνικού κράτους και για αυτό οι ολίγοι εξαφάνισαν από την ιστορία την όποια προσφορά της Σπάρτης αλλά και αδυνατούν (δεν θέλουν) να ερμηνεύσουν τον όρο “όμοιοι”.   

   Αντίθετα, υπεραμύνονται του όρου “ίσοι”.

   Οι πολίτες ήταν και είναι θεωρητικά ίσοι μόνο στην διαδικασία της εφαρμογής των νόμων (των ολίγων) και κυριολεκτικά άνισοι στην διαδικασία της διαμόρφωσής τους. 

   Η ισότητα των πολιτών  ασφαλώς αποτελεί  τον μεγαλύτερο, τον πιο πετυχημένο και ίσως τον αρχαιότερο λαϊκισμό στην ιστορία των ανθρώπων.

   Ο Θουκυδίδης γέννημα και θρέμμα του Κράτους των 30 Δήμων της Αθήνας για αυτό το πολίτευμα, διακινδυνεύοντας να χαρακτηρισθεί ως Λακωνίζων, τολμάει και μας λέει :

  “…η Σπάρτη πριν από 400 και πλέον χρόνια και μετά από εμφυλίους σπαραγμούς κατάφερε να ευνομηθεί και από τότε δεν ξαναγνώρισε τυράννους (αείποτε ατυράννευτος)…”

     Αυτό το πολίτευμα οι σύγχρονοι Ηρακλείς της Δημοκρατίας και οι συνειδητά ή μη υπηρέτες τους το απορρίπτουν αποκαλώντας το ολιγαρχικό και ανελεύθερο.

     Αντίθετα θαυμάζουν τον επιτάφιο που ο πανέξυπνος Θουκυδίδης έγραψε για να μας πει με ποια περίπου ρητορική δεινότητα και αλαζονεία ο Περικλής προσπάθησε να αιτιολογήσει στους τεθλιμμένους συγγενείς των παλικαριών που χάθηκαν την προσπάθεια επιβολής των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας του Κράτους των 30 Δήμων της Αθήνας στους άλλους Έλληνες.  Τον ίδιο ακριβώς επιτάφιο θα μπορούσε  να τον εκφωνήσει και ο οποιοσδήποτε  Αμερικανός πρόεδρος των τελευταίων δεκαετιών και να ισχυρισθεί μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο πως στην πατρίδα του έχουν Δημοκρατία.

Ο Αριστοτέλης στην  Αθηναίων Πολιτεία του,  χωρίς να αναφέρεται στον επιτάφιο, ανατρέπει όλα τα επιχειρήματα του Περικλή.

   Είναι προφανές ότι η όποια μορφή πλαστογραφημένης Δημοκρατίας όπως ο Καλλικράτης, η οποία θα συνεχίσει να δίνει την εξουσία σε τυχάρπαστους καιροσκόπους εκ του ασφαλούς θα οδηγεί τους πολλούς από το κακό στο χειρότερο. 

   Αν αυτοί που εκλέγουμε, έτσι όπως τους εκλέγουμε ήταν πραγματικά Αντιπρόσωποι των πολιτών και αν ασκούσαν την εξουσία αντ’ αυτών,  ως οφείλουν,  υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα μας είχαν χρεώσει με 300 δις ? 

   Οι εκλογές έτσι όπως γίνονται και για τον λόγο για τον οποίο γίνονται, σαφώς αποτελούν καταστρατήγηση της Δημοκρατίας και εμπαιγμό του πολίτη.

   Συνοψίζοντας, αν πρώτοι εμείς δεν ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς θέλουμε, μάταια θα επαιτούμε από τους άλλους, τους συνειδητά ή μη υπηρέτες των ολίγων, να μας σώσουν.

   Ζητούμενο δεν είναι η επιλογή τυραννίσκων με δημοκρατικό ένδυμα στην υπηρεσία των ολίγων και του προσωπικού τους συμφέροντος.

   Ζητούμενο είναι το ασκείν άπασαν πολιτικήν αρετήν.

   Μας έχουν πείσει ότι αυτό στην εποχή μας για πρακτικούς λόγους είναι ανέφικτο. Τι άλλο θα περιμέναμε δηλ. να μας πουν οι ολίγοι ?

   Θα περιμέναμε να μας πουν την αλήθεια ?  Να μας πουν δηλ. πως για τους ίδιους πρακτικούς λόγους που επικαλούνται, σήμερα είναι πιο εφικτό από ποτέ ?