Κηδείες και μνημόσυνα

Η κηδεία έγινε, καλά Σαράντα

της Μαρίας Μαγδαληνής

Στις κοινωνίες όλων των μορφών και όλων των εποχών, υπήρχε πάντα πρόβλεψη για λύση του γάμου. Και στις πιο συντηρητικές κουλτούρες ο γάμος μπορούσε υπό προϋποθέσεις να λυθεί, π.χ. αιτία διαζυγίου ήταν η σεξουαλική ανικανότητα του συζύγου (δε φτάνει που οι γυναίκες έπαιρναν γουρούνι στο σακί αν δεν μπορούσαν να το ξεφορτωθούν κιόλας, όντας ανίκανο να εκτελέσει το συζυγικό καθήκον του, θα αυτοκτονούσαν ομαδικά).

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται στον 21 αιώνα, με πολιτισμική εμπειρία αμέτρητων χρόνων, τούτη η πολύπαθη χώρα δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο από τους εταίρους, ούτε από το παρελθόν της. Έχει επιπτώσεις λένε. Σε ποιους λέω εγώ; Στους πάτρωνες που έβαλαν την υπογραφή τους σαν ισόβιοι αντίκλητοι των Ελλήνων, σε μένα τη Μαίρη, τη Μαιρούλα, το μεράκι, την απλή νοικοκυρά που με κατάντησαν ζητιάνα στον τόπο μου; Αλήθεια, σε τι ποσοστό ανέρχεται η νόμιμη προμήθεια όταν υπογράφονται συμβάσεις κάθε είδους και περιεχομένου; Και δεύτερη απορία για τις προμήθειες: Γιατί τις κρύβουν; Πάντα η ανταμοιβή όσων υπηρετούσαν με αφοσίωση τα συμφέροντα των αφεντικών τους ήταν χρυσός, νομίσματα, κοσμήματα, ότι υπήρχε πρόχειρο βρε παιδί μου. Γνωστή προϋπόθεση και κίνητρο της απαίτησης για αφοσίωση. Οι σύγχρονοι γιατί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους όταν …. οι συκοφάντες (!) αναφέρονται στις νόμιμες αμοιβές που εισπράττουν;

Άβυσσος η ψυχή του σύγχρονου πολιτικού ζώου.

Στο θέμα μας πάλι.

Τους απάντησα. Την 6η Μαΐου. Με σαφήνεια. Τι δεν καταλαβαίνουν;

Δεν θέλω να τους βλέπω. Για μένα είναι τελείως νεκροί, περισσότερο δε γίνεται. Έκανα την κηδεία τους, έκλαψα(λέμε τώρα) για την απώλεια, σκούπισα τα μάτια και συνεχίζω τη ζωή μου. Γιατί επιμένουν να κυκλοφορούν σε τούτο το μάταιο κόσμο; Απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση να με σώσουν.  Θέλω να αδειάσουν τον τόπο, κρατάνε χώρο όπως τα παλιά άχρηστα αντικείμενα στην αποθήκη μου. Στον επικήδειο είπα ξεκάθαρα, στο καλό κύριοι, αριστεροί και δεξιοί, αρκετή ενέργεια απομυζήσατε από μένα. Να πάτε αλλού να ρουφήξετε την ικμάδα από άλλα θύματα. Πως αλλιώς να το πω για να το χωνέψουν; Σκούζουν εναντίων των προβάτων που το έσκασαν από το μαντρί. Επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες απειλές, μου ξαναβάζουν το πιστόλι στον κρόταφο. Μεταφέρουν την αποτυχία της ύπαρξης τους πάνω στις δικές μου πλάτες. Χωρίς να ρωτήσουν αν έχω καμιά όρεξη να την κουβαλήσω. Φωνάζουν, είσαι ανεύθυνη, φορτισμένη συναισθηματικά, τσαντισμένη, όποια μ… χμ! (βλακεία) τους κατέβει.

Δικαίωμα μου ρε! Όταν ψηφίζατε τον εκλογικό νόμο που ισχύει ξέρατε τι έρχεται και προετοιμαστήκατε. (Καταγράφεται ως άσχετο που υπολογίσατε με γνώμονα την ιδεοληψία πως είστε αναντικατάστατοι και τώρα το εργαλείο που χρησιμοποιήσατε γύρισε εναντίον σας).  Μπράβο! Δεν με αφορά. Δεν με αφορούν οι υποχρεώσεις σας. Δεν με αφορούν οι συμφωνίες σας. Δε με αφορούν οι απειλές σας. Ξέρω ότι θα τις εφαρμόσετε στο ακέραιο. Αλίμονο μου, τι με περιμένει. Έχασα πολλά και θα χάσω περισσότερα. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα. Είναι σαν τον εμετό, όσο και να ξερνάς το στομάχι δεν αδειάζει τελείως και ξαναξερνάς.

Συνεχίζω. Δεν με αφορούν οι φοβίες σας, είναι δικές σας και να τις χαιρόσαστε. Αδιαφορώ για τις δεσμεύσεις σας. Τις αναλάβατε χωρίς να με ρωτήσετε. Αδιαφορώ αν θα σας τσιμεντάρει η ιστορία, όπως οι μαφιόζοι τους προδότες.

Σας ακούω να λέτε ότι πήρατε το μήνυμα που έστειλε ο λαός όταν άσκησε την υπέρτατη εξουσία που έχει. Μαλακίες. (είναι γνωστό ότι η μαλακία μνημονεύεται ανεξάρτητα από κάθε άλλη ασθένεια στα Ευαγγέλια, ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα περιγραφική λέξη για την ποιότητα των πράξεων σας εναντίον μου). Συνεχίζετε το ίδιο τροπάρι. Εσείς και τα αφεντικά σας. Εγώ δεν έδωσα εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας, αριστερόστροφη, δεξιόστροφη, οι στροφές με ζαλίζουν. Απαιτώ να αναπαυτείτε εν ειρήνη. Θέλω να ζήσω. Στο σπίτι μου, στο χωριό μου, στην πατρίδα  μου, στο χωράφι του παππού μου, στην τραγάτα του γείτονα. Θέλω να ακούω αλήθειες. Να αποφασίζω για τους νόμους που θα υπακούω. Να ελέγχω την τροφή, την τσέπη μου, τα κιλά μου, την εμφάνιση μου, την κυτταρίτιδα στα πόδια της φίλης μου. Να παντρεύομαι και να χωρίζω χωρίς να με φορτώνει κανείς ενοχικά σύνδρομα. Θέλω να σώσω εγώ τον εαυτό μου και ο συνάνθρωπος να σώσει το δικό του, με ατομική μας ευθύνη απέναντι σε εμάς και στους υπόλοιπους. Αποκόπηκα από τη μάζα κύριοι ζόμπι που επιμένετε να μπερδεύεστε στα πόδια μου. Είμαι άτομο και οι γύρω μου είναι και αυτοί άτομα. Μοναδικά με ακοπιάριστα δακτυλικά αποτυπώματα, σχήμα δοντιών και ίριδα ματιού, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σας ορκίζομαι, είμαστε πιο ικανοί από τις βδέλλες να βρούμε φόρμουλα ισορροπίας μεταξύ τους.

Εντέλει, θέλω να βιώνω την ευδαιμονία μου. Σίγουρα δεν ξέρω τον τρόπο. Φροντίσατε εσείς και οι όμοιοι σας γι’ αυτό. Θα τον μάθω όμως, στο σχολείο δεν έπασχα από μαθησιακές δυσκολίες! Αρκεί να σταματήσετε να κρύβετε τον ήλιο από τα μάτια του μυαλού μου!

Η ειρωνεία είναι η επιλογή των επόμενων εκλογών. Ακριβώς στις σαράντα μέρες. Μείνετε ήσυχοι. Έχω ήδη οργανώσει το μνημόσυνο, είναι χρέος που με χαρά αποδέχομαι. Έχω καλέσει 11 εκατομμύρια συνανθρώπους να ενώσουμε τις ικεσίες μας προς το σύμπαν, μπας και ανοίξει κανένα παραπόρτι να πάτε εκεί που ανήκετε επιτέλους. Θα φτιάξω και τα κόλλυβα με τα χεράκια μου (κάνω ένα βράσιμο στο στάρι αριστοτεχνικό!), θα βροντοφωνάξω «αιώνια σας η μνήμη αξιοκατάρατοι». Το πλήθος θα ενώσει τη φωνή του με τη δική μου για να καλύψουμε όλοι μαζί το Ωσσανά των Χερουβίμ μη τυχόν νομίσετε ότι απευθύνετε σε σας και μπερδευτείτε.

Τότε θα αναληφθείτε…. στο αλλού που λέγαμε.

Με τις ευλογίες μου!

Μαρία Μαγδαληνή

(εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)