Κόμματα: Τα μαξιλαράκια ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος

 Είναι η ώρα που η ζωή σε οδηγεί στο αυτονόητο: Υπερασπίσου ότι απειλείται και πάρε πίσω ότι σου πήραν. Αν δεν το κάνεις εσύ, ποιος;

Αυτή την ώρα έρχονται τα κόμματα και λένε: Εμείς. "Επεξεργαζόμαστε νόμους και νομοσχέδια σωτηρίας όλων και με αυτά θα κυβερνήσουμε".

Έρχονται για να απορροφήσουν τους πιθανούς  κραδασμούς.

Σαν το "λεφτά υπάρχουν" του Παπανδρέου.

Σαν "τα 18 σημεία" του Σαμαρά.

Ποτέ δεν θα σου πουν το "Έλληνες, πάμε όλοι μαζί. Σμίξετε, ενωθείτε, γκρεμίστε και χτίστε. Κι εμείς, κάπου εκεί κοντά και δίπλα σας, με ότι μπορούμε και διαθέτουμε".

Ένας είναι ο ρόλος τους :

Να διαιρούν και να απορροφούν την αγανάκτηση, τον θυμό, την απόφαση για αντίσταση ως τη λευτεριά. Να απομακρύνουν την επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη αυτοοργάνωση, πουλώντας ελπίδες. Για να μην έρθει ποτέ το "κόμμα" των αποκάτω, των πολλών, αυτών που ξέρουν ότι το "μαζί" είναι η απάντηση. 

Σε καλούν να διαλέξεις την ομορφότερη, στα δικά τους καλιστεία. Για να μη διαλέξεις ποτέ το ΜΑΖΙ.

Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα, εκπεμπόμενο από όλο το πολιτικό φάσμα:

Μην κάμεις τίποτα. Μην κουραστείς. Περίμενε και θα σε σώσουμε. Ο καθένας με τη σειρά του, έτσι όπως την ορίζουν τα ΜΜΕ και οι πάτρωνες τους.

Αρκεί να ψηφίσεις. Αρκεί να πιστέψεις. Όπως τόχεις κάμει τόσες φορές.

Κι εσύ έχεις την απελπισιά για συντροφιά και κακή παρέα. Έχεις κι ένα βουνό μπροστά σου να ανέβεις και μια θάλασσα αγριεμένη να περάσεις. Κι εσύ ξυλάρμενο να θαλασσοδέρνεσαι και μόνος να ορειβατείς. Η απελπισιά, η κούραση κι ο φόβος κάνουν τον πνιγμένο απ΄τα μαλλιά να πιάνεται. Δηλαδή, να μην κάνει τίποτα, περιμένοντας χέρι σωτηρίας, από αυτόν που το πιο πιθανό είναι να δαγκώσει το δικό του. Ότι άφησαν από αυτό οι καρχαρίες που πέρασαν πιο πριν.

Ενίοτε, η σωτηρία δεν έρχεται από ένα κόμμα, αλλά από την πίστη σε μια ιδεολογία ή την "εκμάθηση" μιας άλλης παιδείας (που θα σου υπαγορεύσουν -και όχι διδάξουν- οι Γνωρίζοντες). Το λένε αυτοί που βγήκαν από τις πλατωνικές σκιές του σπηλαίου και είδαν το "φως το αληθινό". Κι επιστρέφουν για να στο μεταλαμπαδεύσουν. (Δεν αρκεί η μια μου Πίστη στο εσώτερο και εξώτερο Θείο. Πρέπει να αποκτήσω κι άλλες).

Πίστευε και μη ερεύνα, τον λόγο των κομμάτων. Το πόθεν έρχονται και πού το πάνε, μη το ψάχνεις. Πίστευε και η Αυτοκρατορία θα παραμείνει αλώβητη.

Μην προσέξεις καθόλου ότι σου αναγγέλουν τη σωτηρία σου, δίχως να παρενοχλούν το Κακό. Θα σε σώσουν, δίχως να πειράξουν αυτό που σε κάνει άθλιο. Τα λεφτά της ημετέρας σωτηρίας  θα τα κόψουν από τον τοίχο ή θα τα δανειστούν. Επειδή το πρώτο είναι αδύνατον να συμβεί, θα υιοθετηθεί το δεύτερο, για να διαιωνιστεί το δέσιμο της μιας και μόνης ζωής σου στο μαγγανοπήγαδο.

Θα χορτάσουν το σκύλο και η πίτα θα παραμείνει ολόκληρη.

----------------------

Υπάρχει, βεβαίως, και ο τρόπος του "γάμου ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας".

• λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· γεμίσατε τὰς ὑδρίας ὕδατος. καὶ ἐγέμισαν αὐτὰς ἕως ἄνω. ὡς δὲ ἐγεύσατο ὁ ἀρχιτρίκλινος τὸ ὕδωρ οἶνον γεγενημένον -καὶ οὐκ ᾔδει πόθεν ἐστίν· ... Tαύτην ἐποίησε τὴν ἀρχὴν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐφανέρωσε τὴν δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ .

Αυτό το θαύμα έκαμε ως αρχήν των θαυμάτων του ο Ιησούς εις την Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε το μεγαλείον της θείας εξουσίας του και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί του.

Το ίδιο θα κάμουν και τα κόμματα: Το ύδωρ οίνον. 

Αφού οι τράπεζες κάνουν τη δουλειά του Θεού, κατά τον κ. Λόιντ Μπλάνκφεϊν, αφού μπορούν να δημιουργούν χρήμα εκ του μηδενός, μπορούν και τα κόμματα να επικαλεστούν το Θείο και το Θαύμα. 

Όλα, για να παραμείνουν το μεγαλείον και η δόξα της Τραπεζικής εξουσίας, αλώβητα, πάντα "σωζώμενα"  και πάντα δοξαζόμενα.

---------------------------------

Εμείς, με αυτά και άλλα, ας πάμε να βρούμε καταφύγιο στον εθνικό μας ποιητή( εβραίος στην καταγωγή, ωραίος ως έλλην):

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.

«Σοφολογιότατε, αυτά είναι τα μαθήματα που τους δίνετε και θέλετε να τους φωτίσετε! Τότε κάνει να τους φωτίσετε και με μιά φούχτα στάχτη στα μάτια. Σας δίνω όμως την είδησιν οτι ετελείωσε το βασίλειόν σας εις την Ελλάδα, με των Τούρκων το βασίλειον. Ετελείωσε και ίσως αναθεματίσετε την ώρα της Επαναστάσεως...».

Και ο ποιητής συνεχίζει τον φιλιττπικό του κατά των σκοταδιστών:

«... Αλλη έγνοια δεν έχετε παρά να διακονεύετε λέξες με τα κεφάλια σας, και τα κεφάλια σας είναι άλαλα και ξερά, ωσάν τα κρανία που κοιμούνται στα χώματα».

Και συνεχίζει με μιά κεραυνωτική οργή:

«... Κοράκοι όλοι κοράκοι αληθινοί και χειρότεροι από τον κόρακα, οπού βγήκε από την κιβωτό και εθρεφόταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου...».

Με αυτή την ορμή και αγανάκτηση πολεμούσε ο Σολωμός τους σοφολογιότατους, οι οποίοι προσπαθούσαν να τυφλώσουν το Γένος με την καθαρεύουσα τους, τους τόνους και τα πνεύματα της. Αγωνιζόμενος γιά τη γλώσσα καθαγίαζε ταυτόχρονα ενα μέρος της πνευματικής ελευθερίας. Η βαθύτερη ιδέα που κρύβει ο «Διάλογος» βρίσκεται στην περίφημη φράση του ποιητή:
«Υποτάξου πρώτα στη γλώσσα του λαού κι αν είσαι αρκετός (άξιος), κυρίεψε την».

Ετσι ο Σολωμός με τον «Yμνον εις την Eλευθερίαν» μας έδωσε το νόημα της «Εθνικής ελευθερίας», με τους «Ελεύθερους πολιορκημένους», το νόημα της «Ηθικής ελευθερίας», και με το «Διάλογο» του το νόημα της «Πνευματικής ελευθερίας».

... Ο πατριωτισμός του ποιητή απ τούς «Ελεύθερους Πολιορκημένους» δέν είναι κάτι το συγκεκριμένο, που ξέραμε στα προηγούμενα ποιήματα. Η πατρίδα εδώ εξιδανικεύεται σε τέτοιο βαθμό, που δεν είναι ελληνική πατρίδα, αλλά μιά πατρίδα υπερεθνική και υπερούσια, η πατρίδα του «ανθρώπου». Μας το λέει ο ίδιος στους «στοχασμούς» του:

« Ο μικρός κύκλος» της πολιορκημένης πόλης (τού Μεσολογγίου) «να ξεσκεπάσει εις την ατμόσφαιρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδος... και... τα μεγαλύτερα συμφέροντα της άνθρωπότητος» .

ΠΗΓΗ

Το ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΤΕ είναι ο μικρός κύκλος της πολιορκημένης πόλης του Μεσολογγίου, που ο καθένας μας καλείται να χτίσει γύρω από τον εαυτό του, από όσα δημιούργησε και από όσα είναι η ζωή του, που θα ξεσκεπάσει τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδος...και... τα μεγαλύτερα συμφέροντα της ανθρωπότητας.

Ας μάθουμε την ιστορία μας. Ας γράψουμε τη δική μας.

Ας θυμόμαστε πάντα τους ποιητές, ως απάντηση στα κελεύσματα του στέρφου κομματικού λειβαδιού:

• Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσης του κάμπου τα κατσίκια; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παρά πάνω, κάτι που, μα τον Θεό, δεν ήκμασε ποτέ κάτω στους κάμπους έχεις εδώ την Λευτεριά!

(η εικόνα έχει κάτι από το λόγο του ποιητή Δον ΨΥΧΩΤΗ. Είναι η δική του απάντηση στα λόγια των κομμάτων)