Λιβύη: Η καλύτερη και πληρέστερη ανάλυση, που έχουμε δει

"οικολο...γείτσες"

από

τον

Δον

ΨΥΧΩΤΗ

Περί Λιβύης, Καντάφι, αεροπορικών επιθέσεων

Η διαφορά της Λιβυκής εξέγερσης

Η εξέγερση στη Λιβύη φαίνεται να διαφέρει ως προς εκείνες των υπολοίπων χωρών της Β.Αφρικής από δύο απόψεις:

1. Πρόκειται για εξέγερση σε μια χώρα στην οποία ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης του ΟΗΕ, στο βαθμό που τέτοιες στατιστικές έχουν όντως κάποια σημασία, είναι ο υψηλότερος στην Αφρική - συμβατός έτσι με τα ειωθότα για πετρελαιοπαραγωγό χώρα, αλλά που φαίνεται ότι βελτιώθηκε θεαματικά μετά την άνοδο του Καντάφι καθώς διαχύθηκε ο πετρελαϊκός πλούτος ευρύτερα στην κοινωνία. Μέχρι την τελευταία δεκαετία ήταν μια δικτατορία που διατηρούνταν και με την ωμή βία αλλά και με την εξασφάλιση ενός σχετικά υψηλού βιοτικού επιπέδου για την μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων, καθώς και με την δημιουργία ενός πλατιού στρώματος ιδιαίτερα ευνοημένου από το καθεστώς, μάλλον με όρους φατρίας / φυλής. Η φατρία φαίνεται πως θα αποτελέσει την κοινωνική μονάδα - θεμέλιο λίθο για την δημιουργία οιασδήποτε διάδοχης στον Καντάφι κατάστασης, παρά την αμφισβήτησή της από την νεολαία που ξεκίνησε την εξέγερση, όπως εξηγεί αυτό το πολύ διαφωτιστικό άρθρο από την, επίσης φατριαστικά επικαθοριζόμενη, κοινωνία της, επίσης αγωνιζόμενης, Υεμένης. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις ο συνήθως οξυδερκής Pepe Escobar των Asia Times, εκτιμά πως πρόκειται για μια εξέγερση φατριών στην Λιβύη, αντίθετα με τις υπόλοιπες εξεγέρσεις της περιοχής, αλλά παρόλα αυτά πραγματική εξέγερση.

 

2. Πρόκειται για μια ένοπλη εξέγερση, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες στην περιοχή. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι συγκρούσεις έγιναν στρατιωτικές, μεταξύ ενόπλων τμημάτων και με ανταγωνισμό στον έλεγχο εδαφών. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά έχει σημασία εικάζω ότι ο Καντάφι εξόντωσε (με την Χιτλερική έννοια) κάθε πιθανή εστία πολιτικής αντιπαράθεσης την τελευταία 40ετία περίπου που κυβερνά και ότι δημιούργησε μια τεράστια ασυμμετρία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Λιβύης.

Μετά την Τζαμαχιρία και τον "Λιβυκό Σοσιαλισμό": το ΔΝΤ και η Δύση

Η επανάσταση του 1969, της οποίας ηγείθηκε ο 27χρονος Καντάφι, ανέτρεψε το βασιλιά Ίντρις και εγκατέστεσε έναν Λιβυκό (περίπου) Νασερισμό. Το 1977 ο Καντάφι έχρισε την χώρα "Δημοκρατία των μαζών" (τζαμαχιρία), ένα σύστημα "άμεσης" υποτίθεται δημοκρατίας υπό την αυστηρότατη καθοδήγηση της Κανταφικής ελίτ και κατά τα γραφόμενο στο "Πράσινο Βιβλίο" του τζαζεμένου ηγέτη. Το πετρελαϊκό μπουμ και η αναδιανομή εισοδημάτων που πέτυχε τα πρώτα χρόνια το καθεστώς, το κατέστησαν μάλλον, έστω και μερικώς, λαοφιλές, αν και το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν ιλιγγιωδώς από την δεκαετία ήδη του 1960. Η ύφεση στις πετρελαϊκές τιμές και η στασιμότητα της οικονομίας της χώρας οδήγησαν σε ύφεση την δεκαετία του 1980, η οποία αντιστράφηκε την δεκαετία του 1990, όταν άρχισε να ανοίγεται περισσότερο το καθεστώς. Σε όλη αυτή την περίοδο, παρά την σκληρότατη καταστολή κάθε διαφωνίας μέσα (και έξω ακόμα) από την χώρα, η οικονομική κατάσταση ήταν εξαιρετικά καλή για τον γενικό πληθυσμό σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής και (κυρίως) της Αφρικής, και η Λιβύη ήταν ενεργό τμήμα ενός, ας πούμε, αντι-ιμπεριαλιστικού μετώπου, ενώ η χώρα και ο ίδιος ο Καντάφι δέχτηκε προσωπικά στοχευμένο και δολοφονικής πρόθεσης κτύπημα στο παλάτι του, που σκότωσε ένα από τα παιδιά του. Η ανάμνηση της περιόδου αυτής, με τις συμμαχίες και τις επαφές που καλλιέργησε σε μέρος του κινήματος, τότε των Αδεσμεύτων και στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα πάσης φύσης, είναι κυρίως αυτό που κάνει τον Φιντέλ και τον Τσάβες να λένε σιχαμένες ανοησίες περί Καντάφι σήμερα. Πρόκειται για αναχρονισμό όμως, ακόμα και για το μικρό πεδίο ισχύος μιας τέτοιας αναγωγής...

Ήταν τα τελευταία 10-15 χρόνια όμως που η Λιβύη γνώρισε μια μεγάλης έκτασης μεταρρύθμιση και προς τα έξω και προς τα μέσα: Συντάχθηκε με την Δύση εναντίον των ισλαμιστών μετά την 11η Σεπτεμβρίου - για τους οποίους υπήρξε πάντα κόκκινο πανί, ενώ στηρίζουν σήμερα κάθε προσπάθεια ανατροπής του (παρά την περσινή χειρονομία ανοχής του Καντάφι), αποζημίωσε τα θύματα της θηριωδίας του Λόκερμπι, εξομάλυνε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, διακήρυξε την στροφή προς τον "λαϊκό καπιταλισμό", ζήτησε συμμετοχή στην Παγκόσμια Τράπεζα, άνοιξε την χώρα, έκανε συμφωνίες με την ΕΕ, πήρε αποζημίωση (έστω και κάλπικη) από την Ιταλία για την αποικιοκρατία που υπέστη, και έδρεψε δάφνες από το ΔΝΤ για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που ο νεοφιλελεύθερος υπουργός οικονομικών (και σήμερα επικεφαλής της κρατικής εταιρείας πετρελαίου) Σουκρί Γκανέμ επιτάχυνε, καθώς μεταξύ άλλων περιέκοπτε (όπως έκαναν και οι ομόλογοί του στην Αίγυπτο και την Τυνησία υπενθυμίζω) επιδοτήσεις σε τρόφιμα και ενέργεια για τους φτωχότερους. Ο Καντάφι χρησιμοποίησε ως λομπίστες-πλύστρες της εικόνας του τα τελευταία χρόνια, μεγάλη εταιρεία συμβούλων με κονέ στο Χάρβαρντ και, μέσω αυτής, τον νεοσυντηρητικό ιέρακα της κυβέρνησης Μπους, Richard Perle... Ενώ δωροδόκησε (επί της ουσίας) και πολιτικούς και πανεπιστημιακούς για τη σχετική λάντζα...
Τα αποτελέσματα όλων αυτών ήταν πολλαπλά: Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα, και εν μέρει και στον ιδιωτικό είναι παγωμένοι στα επίπεδα του 1982 ενώ αυξάνεται ο πλούτος της χώρας με ταχύτατους ρυθμούς, και όλο και περισσότεροι μένουν απέξω από το σύστημα. Κοινωνικές εντάσεις βρίσκουν ως βαλβίδα εκτόνωσης τους πολυπληθείς μετανάστες στην χώρα: ο ενδημικός στη χώρα από ότι φαίνεται ρατσισμός εξερράγη βίαια το 2000 όταν οι Aφρικανοί μετανάστες στη χώρα έγιναν στόχος αιματηρών πογκρόμ, καθώς παράλληλα η Λιβύη πουλάει προστασία στην ΕΕ εμποδίζοντας τους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική να μετακινηθούν προς την Ευρώπη (εξαιρετικό σχετικό άρθρο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Λιβύη, αλλά και γενικότερα για το μεταναστευτικό και τις σχέσεις της Λιβύης με την ΕΕ στο Statewatch από το 2005). Είναι συμπτωματικά η εποχή περίπου που ο Καντάφι θυμάται τους "εχθρούς της επανάστασης" και ορκίζεται να τους εξοντώσει.

Παράλληλα, ενδεικτικοί ήταν οι έπαινοι του ΔΝΤ τον περασμένο Οκτώβριο για την απόλυση 340.000 δημοσίων υπαλλήλων (σε μια χώρα 6 εκατομμυρίων) εκ των οποίων το ένα τέταρτο μόλις είχε βρει άλλη δουλειά (και η ενθάρρυνση για περαιτέρω απολύσεις), καθώς και τα δεκαετή πλάνα για την ιδιωτικοποίηση της μισής και πλέον οικονομίας της χώρας, σε συνδυασμό με την ανεργία που σταδιακά μεγάλωνε (σε μια χώρα μέχρι την δεκαετία του 1990 εγγυημένης εργασίας), και το 2009 έφτανε το 20% επισήμως, αλλά μάλλον το 30% στην πραγματικότητα, ενώ η ανεργία των νέων φτάνει σε επίπεδα-ρεκόρ για την Β.Αφρική, μεταξύ 40-50% (και περί το 85% λέγεται στην Βεγγάζη). Ας το σημειώσουμε αυτό: όλες οι Βορειοαφρικανικές τουλάχιστον εξεγέρσεις εξελίσσονται μέσα σε πλαίσιο διογκούμενης ανεργίας, ειδικά των νέων, που συχνά έχουν πανεπιστημιακή ή τεχνική μόρφωση και μηδενικές δυνατότητες αξιοποίησής της.

 

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα με πλεόνασμα προϋπολογισμού για το 2010 στο 14,7% και όπου ταυτόχρονα το ένα τρίτο του πληθυσμού, κατά το BBC, ζει στην φτώχεια, μέσα σε προσδοκίες για πολύ περισσότερα πράγματα και με μια ντε φάκτο μεγαλύτερη έκθεση στο τι συμβαίνει στον έξω κόσμο...

Δύο άρθρα από τα μέσα της δεκαετίας δίνουν μια εικόνα της έκτασης των μεταρρυθμίσεων:
- ένα από την Monde Diplomatique, με τίτλο "Libya Rejoins the World", του Ιουλίου του 2006
- και ένα εξαιρετικό και εκτενέστατο "γράμμα από την Λιβύη" στο New Yorker με τίτλο "Circle of Fire" τον Μάιο του 2006.
Είναι αδύνατον να συνοψίσω τα όσα γράφονται στα δύο αυτά κείμενα, αλλά προτείνω ανεπιφύλακτα και τα δύο αναγνώσματα, για να πάρει κανείς κάποια ιδέα της υπό μετασχηματισμό Λιβύης, την κοινωνία της και τα δεδομένα της, ανάμεσα στα οποία μπορεί κανείς να εντοπίσει πολλά από τα στοιχεία εκείνα που θα κινητοποιούνταν με το ξέσπασμα του Αραβικού κύματος εξεγέρσεων...

Επίσης έχει μάλλον σημασία να σημειώσουμε την έκθεση των Λίβυων πολιτών στον υπόλοιπο κόσμο και στην επικοινωνία από τα μέσα του 1990 και μετά, με την δορυφορική τηλεόραση, το Αl Jazeera, και μετά με τα διαδικτυακά εργαλεία επικοινωνίας, που διευκόλυνε το ίδιο το καθεστώς . Πέρυσι τέτοια εποχή, η Λιβυκή κυβέρνηση είχε πάντως μπλοκάρει το youtube, αλλά ο έλεγχος της διαδικτυακής επικοινωνίας (όπως θα σας δείξει μια βόλτα στο twitter) ήταν πέρα από τις δυνατότητές της...

Σκόρπιες σκέψεις για την υπό εξέλιξη επέμβαση

• Στην εμφύλια σύγκρουση υπάρχουν καλοί και κακοί. Είναι προφανές πως ο Καντάφι και οι πραιτωριανοί του δεν θα έπρεπε να είναι πλέον σε θέση να κυβερνούν την Λιβύη και πως από την άλλη πλευρά, οι σωροί πτωμάτων που έχει δημιουργήσει ένα βιαιότατο και δολοφονικό καθεστώς σε όλη την διαδρομή του, είναι φορτίο οργής, που θα κινητοποιεί την κάθε είδους αντιπολίτευση στον τύραννο, τώρα που έχουν ξεσπάσει τα πράγματα. Στην πραγματικότητα ο μόνος δρόμος για την σταθεροποίηση του καθεστώτος Καντάφι ως έχει, είναι ή μαζικές εκκαθαρίσεις, ή επιβολή ενός γενικευμένου πέπλου τρόμου και αίματος στη χώρα. Δεν νομίζω πως το καθεστώς είναι βιώσιμο από κάθε άποψη, και θεωρώ πως κάποιοι από τον κύκλο του Καντάφι (ο Σαΐφ αλ Ισλάμ, ίσως, ο μόνος γιος που μοιάζει να μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα), θα προσπαθήσουν να έρθουν σε κάποιου είδους συμβιβασμό - εναλλακτικά παραμονεύει το απόλυτο χάος. Δεν υπάρχει λύση που να μην αναγνωρίζει πως το καθεστώς Καντάφι, ως έχει, ξώφλησε και πως το αίτημα για δημοκρατία πολιτική και οικονομική - με την έννοια της κοινωνικής προστασίας και ανάπτυξης... Το τι είδους καθεστώς θα προκύψει όμως είναι αβέβαιο...

• Ίσως το πιο μετρημένο και σοφό κείμενο εναντίον μιας άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής της Δύσης στην Λιβύη που έχω δει είναι το "The drawbacks of intervention in Libya" των Ασλί Ου Μπάλι και Ζιάντ Αμπού-Ρις στο Αλ Τζαζίρα. Απόσπασμα:

Απλά μιλώντας, η εξαναγκαστική εξωτερική επέμβαση για την αλλοίωση της ισορροπίας ισχύος στο έδαφος της Λιβύης, υπέρ της αντικανταφικής εξέγερσης είναι πιθανό να γίνει μπούμερανγκ.
Το κόστος αν συμβεί κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα το υποστούν εκείνοι που καλούν για επέμβαση από έξω από την Λιβύη, αλλά από τον λαό της Λιβύης με τον οποίο ελπίζουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι... η υιοθέτηση του καλέσματος για αλληλεγγύη απαιτεί μια πολύ πιο προσεκτική εκτίμηση της παρεμβατικής επιλογής, ακριβώς επειδή τους κινδύνους που συνεπάγεται θα τους επωμιστούν Λίβυοι άμαχοι...

• Αυτή την στιγμή ο Καντάφι έχει αποκτήσει τον έλεγχο των περισσότερων πετρελαιοπηγών και όλων των λιμανιών εξαγωγής. Κρατάει όλα τα λεφτά στα χέρια. Αν χωριστεί ντε φάκτο η χώρα στα δύο, έχει το πλεονέκτημα.
• Η κατάσταση ήταν ασταθής ως έχει. Αν και μεγάλο μέρος της "οργισμένης" Δύσης θα μπορούσε να ζήσει εύκολα με τον Καντάφι, όπως ζούσε τόσα χρόνια μετά το 2003 εν αγαστή συνεργασία, δεν θα μπορούσε να ζήσει εύκολα με τον Καντάφι - "θριαμβευτή επί πτωμάτων", που θα έφταναν σε αναλογία πληθυσμού καμποτζιανά επίπεδα κάτι που έμοιαζε να καλλιεργεί και ο ίδιος ως ορατό ενδεχόμενο. Πολλώ δε μάλλον που βιάστηκαν να προεξοφλήσουν την ήττα του και έσπευσαν, πρόωρα όπως αποδείχθηκε για την παραδοσιακή realpolitik, να τον καταγγείλουν με μη-αντιστρεπτό τρόπο. Έχοντας καταστρέψει την εικόνα του μεταμεληθέντος Καντάφι που η ίδια εξέθρεψε, η Ευρώπη έψαξε την λύση στους εξεγερμένους.
• Λέω η "Ευρώπη", παρά την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην επέμβαση, γιατί είναι μέχρι τώρα εμφανές πως οι ΗΠΑ θέλουν να εμπλακούν όσο γίνεται λιγότερο βαθιά σε περιπέτεια στην Λιβύη. Όλη η πολεμική ρητορική τις τελευταίες ημέρες δείχνει απόλυτη έλλειψη ενθουσιασμού και ενδιαφέροντος, αντίθετα με τις επεμβάσεις των ΗΠΑ το 1999 στο Κόσοβο και στο Ιράκ το 2003... στην πραγματικότητα η Λιβύη δεν έχει ψωμί για τις ΗΠΑ: φίλες και σύμμαχες χώρες της εκμεταλλεύονται και είναι αποδέκτες του ορυκτού της πλούτου... Υπάρχει η εκτίμηση (από οπαδούς γενικά των δυτικών "ανθρωπιστικών" παρεμβάσεων) πως ο Ομπάμα προχώρησε δύσθυμα στην συμμετοχή στην επίθεση στη Λιβύη για να ξανανομιμοποιήσει την ιδέα της "ανθρωπιστικής επέμβασης" για μελλοντική αμερικανική χρήση...
• Για τον ίδιο λόγο - επειδή δηλαδή δεν διακυβεύονταν άμεσα συμφέροντα - δεν υπήρξαν και βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, απλά αποχές. Αυτό μου λέει πως η Ρωσία, η Κίνα και η Γερμανία δεν θέλουν να αποτρέψουν καμία επέμβαση, απλά να έχουν το πάνω χέρι σε περίπτωση που η επέμβαση αποτύχει, και μη έχοντας να χάσουν τίποτα...
• Ντε φάκτο οι διάφοροι Ευρωπαίοι που εκμεταλλεύονται το πετρέλαιο και είναι οι αποδέκτες του (βλ. σχήμα κάτω - από εδώ) θα βρίσκονταν, αν επικρατούσε ο Καντάφι, χωρίς προμηθευτή σε δύσκολες εποχές. Από την άλλη νίκη της αντιπολίτευσης ως έχει, αφενός θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μακροπρόθεσμα (καθιστώντας την Λιβύη προβληματική παραγωγό πετρελαίου επί μακρόν) και αφετέρου η Ανατολική Λιβύη και οι εξεγερμένοι σε αυτήν δεν είναι ακριβώς δεδομένα φιλικά διακείμενοι στην Δύση και στο ΝΑΤΟ μια και:

  Η Βεγγάζη έχει στείλει περισσότερους μαχητές στο Ιράκ από οιαδήποτε άλλη πόλη στον Αραβόφωνο κόσμο. Σε κατα κεφαλήν αναλογία, διπλάσιος αριθμός ξένων μαχητών [της Ιρακινής αντίστασης σημ.] έχουν έρθει στο ιράκ από την Λιβύη - και συγκεκριμένα την Ανατολική Λιβύη από οιαδήποτε άλλη χώρα στον Αραβόφωνο κόσμο

• Παρότι λοιπόν οι εξεγερμένοι είχαν βρεθεί με ηγετικά καθάρματα του κανταφικού καθεστώτος στο πλευρό τους έμπειρα και πρόθυμα από ότι φαίνεται να συνεχίσουν τα Κανταφικά νταλαβέρια με την Δύση (και εμείς είμαστε η "Δύση"), δεν είναι σαφές πως είναι αξιόπιστοι σύμμαχοι μακροπρόθεσμα, τόσο σε ό,τι αφορά τη λαϊκή νομιμοποίησή τους. Πρόκειται πάντως για ετερογενή αντικαθεστωτική συμμαχία που δεν είναι βέβαιο, καθόλου μάλιστα, πως θα διατηρήσει την συνοχή της...
• Επειδή δύσκολα, από ότι φαίνεται, (και αν δεν συμβούν δραματικές εξελίξεις κάποιου τύπου) θα μπορέσουν οι εξεγερμένοι, παρά την αισιοδοξία τους, να έχουν σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες ακόμα και με αεροπορική υποστήριξη - που ήδη έχει ξεπεράσει τα όρια που έθετε το ψήφισμα του ΟΗΕ, και ως εκ τούτου θα αρχίζει να συναντά την ενεργή αντίδραση αραβικών και όχι μόνο χωρών (βλ. Ερντογάν και την σκλήρυνση της στάσης Ρωσίας-Κίνας)- η κατάσταση οδηγείται μάλλον είτε σε μακριά περίοδο στασιμότητας (με τον Καντάφι να έχει τα πετρέλαια στο χέρι επισημαίνω και πάλι) ή σε κάποιου είδους διαπραγμάτευση. Στην διαπραγμάτευση αυτή, ο Καντάφι και η οικογένειά του, αποκλείεται να δεχτούν να φύγουν έτσι απλά από το κάδρο.
• Πολύ δε περισσότερο που από ότι φαίνεται ο Καντάφι έχει μια όχι πολύ μικρή βάση υποστηρικτών, όχι μόνο από την φατρία του, αλλά και από τα στρώματα που είχαν υψηλές προσόδους από το καθεστώς. Αυτοί θα είναι εκεί και θα στηρίξουν τον Καντάφι μέχρι το τέλος...
• Η αίσθησή μου είναι πως ο Καντάφι σχεδόν προκάλεσε τις επιδρομές και την Δυτική εμπλοκή, ίσως και εσκεμμένα με την λυσσασμένη και αιμοβόρα ρητορική και τις απειλές του. Είναι ίσως ο μόνος δρόμος για την επανανομιμοποίηση του καθεστώτος στην Αραβική κοινή γνώμη. Έχοντας ήδη ελέγξει τις κρισιμότερες περιοχές, ήλπιζε ίσως πως η ξένη παρέμβαση θα δρούσε και αποσυσπειρωτικά για τους εξεγερμένους που ήταν στην αρχή τουλάχιστον, εξαιρετικά αρνητικοί σε μια αμερικανική επέμβαση στην χώρα. Αν δεν είχε παρέμβει, σε χρόνο μηδέν για τα στάνταρ του οργανισμού, ο ΟΗΕ και είχε προχωρήσει σε κυριολεκτική σφαγή στη Βεγγάζη, θα είχε να αντιμετωπίσει μια εχθρικότατη αραβική κοινή γνώμη, πλήρη απομόνωση και εσωτερικούς κινδύνους από παντού. Τώρα, αν συνεχίσουν οι Δυτικοί την παραδοσιακή τους εγκληματική αδιαφορία για τις "παράπλευρες απώλειες" αμάχων (τους οποίους υποτίθεται πως προστάτευαν) τα πράγματα θα αρχίσουν να τον διευκολύνουν.
• Θα είναι καταστροφικό για την εξέλιξη των αγώνων και στην Λιβύη και στην υπόλοιπη εξεγερμένη Μέση Ανατολή και Β.Αφρική, η σύνδεση των Δυτικών παρεμβάσεων με τα κινήματα εκδημοκρατισμού.
• Εντυπωσιακή επίδειξη δύο μέτρων και δύο σταθμών από τον Κόλπο: Τα (δικτατορικότατα) Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το (δικτατορικότατο) Κατάρ συμμετέχουν τόσο στην υπεράσπιση τυράννου στο Μπαχρέιν, όσο και στην εκδίωξη τυράννου στην Λιβύη. Είναι η πιο κραυγαλέα από τις ανακολουθίες των μελών της "συμμαχίας των προθύμων" που αφήνουν τους εμίρηδες στον κόλπο και κυρίως στο Μπαχρέιν, με την συνδρομή του δικτατορικότερου κράτους της περιοχής (της Σαουδικής Αραβίας) πρακτικά χωρίς αντίλογο, χωρίς καμία συνέπεια να σφάζουν τον λαό τους χωρίς καν μια διαμαρτυρία, ενώ καταγγέλουν τον Καντάφι για το ίδιο πράγμα!
• Α, και μια που το έφερε η κουβέντα, ήρθε και η πρώτη δόση από το Κατάρ σήμερα χωρίς τη μεσολάβηση του Παμπούκη..

Προσθήκη: Βίντεο από διαδήλωση στην Βεγγάζη στις 11/3/11, όπου οι διαδηλωτές ζητούν No Fly Zone αλλά απορρίπτουν ξένα στρατεύματα¨

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

(σκίτσο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)