ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Από το Ithacanet, αφιερώνεται σε όσους προσπάθησαν να κόψουν ένα τόσο δα δεντράκι από το χωράφι τους ή ζήτησαν άδεια δασαρχείου, για να στήσουν ένα καλύβι. Μπορείτε να κάνετε, ελεύθερα, σύγκριση. Η μόνη ελευθερία που μας απέμεινε (προσωρινή κι αυτή).

Στο "γκριστουγεννιάτικο Νυστέρι",σελ.10, υπάρχει μια μικρή αναφορά, στο πως ο Σουλτάνος "λειτουργούσε" τα ορυχεία ασημιού στα Μαντεμοχώρια. Τα είχε δώσει, έναντι ενός αντίτιμου, στους χωρικούς. Κάθε σύγκριση είναι επιτρεπτή.

Ακολουθεί κέιμενο, που μας εστάλη με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:

Ι. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Αν εξετάσουμε τους αγώνες των διαφόρων τοπικών κοινωνιών, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά,  ενάντια σε κρατικούς σχεδιασμούς που αφορούσαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο το ίδιο το περιβάλλον των κοινωνιών αυτών, βλέπουμε ότι ο κοινός παρανομαστής δικαίωσης, ήταν σχεδόν πάντα η ανυποχώρητη στάση που έφτανε στο σημείο να αψηφήσει το νόμο. Κάτι τέτοιο είναι άλλωστε λογικό και αναμενόμενο: μια μειοψηφική ομάδα σπάνια μπορεί να κάνει το δικιό της να ακουστεί αν δεν το επενδύσει με πάθος, ανυποχωρησία και συχνά πυκνά παραβίαση των νόμων. Αν το δίκιο της πλειοψηφίας ή των ισχυρών δε μπολιαζόταν με το μειοψηφικό δίκιο, η ιστορία δε θα μπορούσε να προχωρήσει. Και η αντιπαράθεση σε καθαρά νομικό επίπεδο μεταξύ του δικαίου των ισχυρών και του δικαίου των αδυνάτων θα έβγαζε πάντα νικητές τους ισχυρούς και θα είχαμε ένα στατικό, ολέθριο για τον άνθρωπο, καθεστώς.

Έτσι πχ κατακτήθηκε 8ωρο στην εργασία ή η η εξίσωση των δικαιωμάτων μεταξύ μαύρων και λευκών. Και έτσι, τη δεκαετία του ΄80, ο αγώνας των κατοίκων της Αρραβησού και λίγα χρόνια αργότερα του Πουρίου για την υπεράσπιση των νερών του τόπου τους, κατέληξε νικηφόρα, αλλά μετά από εκρήξεις στις εγκαταστάσεις που ήθελαν να μεταφέρουν τα νερά της περιοχής σε Θεσσαλονίκη και Βόλο αντίστοιχα. Παρόμοιες διαδρομές ακολουθήθηκαν και στα μέσα του ΄90 στην Ολυμπιάδα της Χαλκιδικής, στον τότε αγώνα των κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία της tvx gold, αλλά και πιο πρόσφατα, στην Κερατέα. Οι νίκες δεν ήρθαν μέσω των νόμων, αφού άλλωστε είναι καλά γνωστό ότι σε μια έννομη αντιπαράθεση κερδίζει συνήθως αυτός που έχει την ισχύ να ερμηνεύσει και να επιβάλλει τους νόμους, όχι αυτός που υφίσταται τις συνεπειές τους.

Η ανάγκη χρήσης μη-έννομων οδών, ώστε να μπορέσει να εγγράψει η μειοψηφία το δικιό της στο κοινωνικό πεδίο, αποτελεί άλλωστε -συχνά σε ενστικτώδες επίπεδο- κοινή θεώρηση, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Γι΄αυτό και κάτοικοι χωριών, ξεκάθαρα συντηρητικών απόψεων, αναφέρονται συνήθως πολύ θετικά σε ενέργειες που αφορούν πχ την ανατίναξη μηχανημάτων που ετοιμάζονται να εκτρέψουν ένα ποτάμι της περιοχής. Γιατί όλοι κατανοούν πόσο δύσκολο είναι να ακουστεί η φωνή σου όταν είσαι μακρυά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Προκαλεί οπότε ιδιαίτερη εντύπωση που η πρόσφατη επίθεση στα μηχανήματα της χρυσοθηρικής πολυεθνικής στις σκουριές της Χαλκιδικής, αντιμετωπίστηκε με αμηχανία ακόμα και από αυτούς που είναι ξεκάθαρα κατά της εν λόγω λεηλασίας. Ενώ δηλαδή σχετικά πρόσφατα, ακόμα και ανήκοντες σε συντηρητικές παρατάξεις μπορούσαν να διακρίνουν το δίκιο μιας πράξης ανεξαρτήτως της νομιμοτητάς της, τώρα ακόμα και οι πρωτοστατούντες στην εναντίωση στα σχέδια του κράτους, της πολυεθνικής εταιρείας και του μπόμπολα, ψελλίζουν καταδίκες της ενέργειας ή υποψίες για προβοκάτσια. Με λίγα λόγια φοβούνται να επενδύσουν τα επιχειρηματά τους με τη δύναμη και το πάθος που εκλύεται από μια τέτοια ενέργεια. Μια ενέργεια που για να υπενθυμίσουμε, απλά κατέστρεψε μερικές –αμφιβόλου νομιμότητας, ούτως ή άλλως- εταιρικές εγκαταστάσεις.

Αυτό που με φρίκη διακρίνουμε τις τελευταίες μέρες είναι έναν άνευ προηγουμένου φόβο και μια εσωτερίκευση –σε ένα βαθμό- της κυρίαρχης προπαγάνδας της εποχής: της καταδίκης της βίας απ΄όπου και αν προέρχεται. Και αν για το φόβο δε μπορούμε να πούμε και πολλά, είναι άλλωστε λογικό να φοβάται κάποιος όταν η κυβέρνηση περιφέρει θριαμβευτικά τα βασανισμένα πρόσωπα συλληφθέντων, ή όταν επικρατεί ένα όργιο αστυνομικού τραμπουκισμού όπως αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στα χωριά της χαλκιδικής, η εσωτερίκευση της κρατικής προπαγάνδας, χρήζει κάποιας σκέψης. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή που η πληροφορία ρέει ελεύθερα, όσο ποτέ άλλοτε, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι. Και ίσως το πρόβλημα έγκειται ακριβώς εκεί.

Αν μια αυταρχική κυβέρνηση στηρίζει την προπαγάνδα της σε ένα-δυο κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα και απαγορεύει όλα τα υπόλοιπα, οι πληροφορίες που διακινούνται στο λαό μπορούν να είναι πλήρως ελεγχόμενες. Μόνο που ο κόσμος, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται σε ένα βαθμό αυτό το έλλειμμα πληροφόρησης τείνει να δημιουργεί δικούς του τρόπους και οδούς για την κατανόηση όσων συμβαίνουν γύρω του. Συζητάει, ακούει πειρατικά ραδιόφωνα, ξένους σταθμούς, παραγγέλνει έντυπα από εξωτερικό, δίνει βάση σ΄αυτά που παρατηρεί ο ίδιος και στις μαρτυρίες συνανθρώπων του. Και αυτά είναι πράγματα που δύσκολα μπορούν να ελεγχθούν από μια κυβέρνηση, ακόμα και αν πρόκειται για μια στρατιωτικού τύπου δικτατορία.

Όταν όμως έχεις αντιθέτως μια πλειάδα εφημερίδων και εντύπων και –κυρίως- το διαδίκτυο στη διαθεσή σου, η ερμηνεία της πραγματικότητας τείνει να γίνεται αποκλειστικά από εκεί. Η αμεσότητα της εμπειρίας ως ερμηνευτικό μέσο κατανόησης του κόσμου, ωχριά μπροστά της διαμεσολαβημένη πληροφόρηση του διαδικτύου. Ο καλύτερος τρόπος άλλωστε να κρύψεις μια αλήθεια δεν είναι την αφανίσεις, αλλά να τη θάψεις κάτω από τόνους προπαγάνδας και θορύβου –άχρηστης δηλαδή πληροφορίας. Με άλλα λόγια, η πιο επιτυχημένη προπαγάνδα δεν έχει να κάνει με το να φιμώνεις τις φωνές των αντιπάλων σου (αν και θα χρειαστεί ενίοτε να το κάνεις και αυτό), αλλά με το να εξασφαλίζεις ότι οι δικές σου φωνές θα υπερτερούν σε ποσότητα και ένταση. Κάτι που γίνεται εύκολα δένοντας, ή μάλλον, διαπλέκοντας,  τα οικονομικά συμφέροντα όσων μπορούν να φωνάξουν δυνατότερα και περισσότερο, με τα συμφέροντα της κυβέρνησης. Σ΄ότι αφορά την πληροφορία, η ποσότητα υπερνικά πάντα την ποιότητα. Πόσο μάλλον σε ένα ελαφρώς θολωμένο, από τον διαδικτυακό καταιγισμό δεδομένων, ανθρώπινο εγκέφαλο. Όσο καθαρό και να είναι το σήμα της αλήθειας που θα εκπέμψει ένα μπλογκ ή ένα ανεξάρτητο έντυπο, θα χαθεί στο θόρυβο της προπαγάνδας.

Παράλληλα, η ύπαρξη τέτοιας υποτιθέμενης πολυφωνίας σε τηλεοπτικά μέσα, εφημερίδες και διαδίκτυο, καυχάται την απόλυτη εγγύηση στη δημοκρατική πληροφόρηση. Έτσι, παλιότερα ακόμα και ένας δεξιός δεχόταν το επιχείρημα ότι κάτι διαφορετικό μπορεί να συμβαίνει από αυτό που λέει η τηλεόραση, γιατί μπορούσε να καταλάβει εύκολα το πώς μπορείς να ελέγξεις τους δημοσιογράφους όταν πρόκειται για κρατικούς υπαλλήλους και άρα να δώσει βάση στη δική σου αφήγηση. Ενώ τώρα, στην εποχή της πολυφωνικής φλυαρίας, δε θα κάτσει καν να σε ακούσει. Είναι δύσκολο να διακρίνεις άλλωστε τον εχθρό όταν δεν πρόκειται για κάτι το υλικό, μια ομάδα ανθρώπων ή τα μέλη μιας κυβέρνησης, αλλά για ένα οικονομικό σύστημα.

ΙΙ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος. Αυτός που θα δει έναν φτωχό άστεγο και θα σκεφτεί «πως μπορώ να βοηθήσω αυτόν τον κακόμοιρο άνθρωπο» και αυτός που θα τον προσπεράσει και θα προσπαθήσει να βγάλει την εικόνα του από το μυαλό του. Θα επρόκειτο για κάποιον με μια ιδεαλιστική και ξεκάθαρα λανθασμένη θεώρηση των πραγμάτων. Γιατί αυτό που κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιστορία είναι ένα τρίτο είδος ανθρώπου, αυτού που θα σκεφτεί «κοίτα έναν κακόμοιρο, μάλλον μπορώ να τον  εκμεταλλευτώ εύκολα, για να δούμε τι μπορώ να κερδίσω από τον βρωμιάρη».

Η άνευ προηγουμένου υποτίμηση της εργατικής αξίας και όλη αυτή η εισβολή της μιζέριας στις ζωές μας δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης. είναι ο στόχος για την επίτευξη του οποίου έχει επιστρατευθεί η κρίση. Αυτό δε σημαίνει ότι η κρίση δεν είναι πραγματική (όσο πραγματικότητα μπορεί να κουβαλάει μέσα του ένα σύστημα πιστωτικής φούσκας και παραγωγής χρήματος από υποσχέσεις). Αλλά ότι η άμεση συνέπεια της κρίσης, δεν είναι τόσο ότι η οικονομία δε μπορεί να λειτουργήσει πλέον με τους όρους του 2008, όσο ότι για να συνεχίσει να παράγεται το ίδιο υπέρογκο κέρδος για τους κεφαλαιούχους, πρέπει να αλλάξουν οι όροι που παιζόταν το παιχνίδι: οι μισθοί να μειωθούν, όπως και τα εργατικά δικαιώματα και οι περιβαλλοντικοί όροι να εξαλειφθούν. Η χώρα δε μπήκε στο δντ λόγω του χρέους της, άλλωστε όλα τα κράτη και οι επιχειρήσεις χρωστάνε, έτσι λειτουργεί η αγορά και ο καπιταλισμός εν γένει, με συνεχείς δανεισμούς και χρέη, αλλά για να χρησιμοποιήσει την χρεωκοπία και την κρίση ως άλλοθι και κυρίως ως φόβητρο, ώστε να επιτύχει επίπεδα λεηλασίας των ζωών μας που θα ήταν αδιανόητα πριν μερικά χρόνια.

Η χειρότερη συνέπεια της κρίσης δεν είναι η φτώχεια αυτή καθαυτή. Η έλλειψη υλικών πόρων θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπιστεί –σε ένα βαθμό τουλάχιστον, έστω και μικρό- με την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη, ή με μια αλλαγή συνηθειών. Η χειρότερη συνέπεια της κρίσης είναι ότι γινόμαστε εύκολη λεία αυτού του τρίτου είδους ανθρώπων, των επενδυτών. Που σαν τα όρνεα, δεν επιτίθενται ποτέ σε έναν υγιή οργανισμό, αλλά μόνο σε πληγέντες από αρρώστεια και εξαθλίωση. Βέβαια τα όρνεα, δεν ευθύνονται ποτέ για την πρωτύτερη κακή κατάσταση των θυμάτων τους, οι επενδυτές αντίθετα πολύ συχνά προκαλούν οι ίδιοι την απαραίτητη εξαθλίωση στα θυματά τους, πριν την επιθεσή τους.

Οι επενδυτές άλλωστε συρρέουν παραδοσιακά σε χώρες όπου επικρατεί εξαθλίωση, σε αφρική και ασία κυρίως - μια και στη λατινική αμερική η αριστερά δείχνει να παίρνει το πάνω χέρι- και ομολογουμένως συνήθως τερματίζουν την εξαθλίωση: με τον ίδιο τρόπο που και τα όρνεα σύντομα τερματίζουν το μαρτύριο του ζώου στο οποίο επιτίθενται. Οι επενδυτές μπορεί να είναι χρήσιμοι σε μια εύρωστη και υγιή οικονομία (όπου και θα μετατραπούν από όρνεα σε οικόσιτα πουλιά, κότες ή γαλοπούλες πχ) – σε μια παραπαίουσα οικονομία όμως, όπως η δική μας, είναι απλά το φως στο τούνελ. Που με φρίκη διαπιστώνεις ότι προέρχεται από το επερχόμενο τραίνο.

Η ελλάδα προσφέρει ένα επιπλέον πεδίο λεηλασίας σε όσους γυρεύουν να κάνουν την κρίση ευκαιρία. Ένα –συγκριτικά με χώρες της δυτικής ευρώπης- σχετικά ανεκμετάλλευτο φυσικό περιβάλλον. Γι΄αυτό και μια από τις πρώτες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης της τρόικας ήταν το περίφημο φαστ τρακ, που ουσιαστικά εξαλείφει την ανάγκη περιβαλλοντικών μελετών. Παράλληλα, με μια ανηλεή προπαγάνδα περί ανάγκης έλευσης επενδύσεων, καλλιεργείται το κατάλληλο κλίμα υποτίμησης της αξίας δέντρων και βουνών, παραλιών και νερών, στο επίπεδο της πλήρους απαξίωσης. Τα επενδυτικά όρνεα δεν καλοβλέπουν τόσο το υποτιμημένο εργατικό δυναμικό (άλλωστε από αυτό υπάρχει άφθονο και στην υπόλοιπη ευρώπη) όσο ένα εξέχων πεδίο λεηλασίας που προσφέρει ο ορεινός και θαλάσσιος πλούτος της χώρας.

ΙΙΙ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟ

Αυτό που συμβαίνει στη Χαλκιδική ξεπερνά σε σημασία το όποιο δίκιο των εκεί κατοίκων. Ξεπερνά σε σημασία τον κίνδυνο αφανισμού τους αρχαίου δάσους πλατύφυλλων, των αναρίθμητων πηγών και ρεμάτων, του βουνού και της θάλασσας της Χαλκιδικής, ακόμα και της υγείας των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Η λεηλασία της χαλκιδικής είναι κομβικό σημείο καπιταλιστικού σχεδιασμού, όχι τόσο για τα κέρδη από αυτή καθεαυτή τη λεηλασία (που δεν είναι και λίγα), αλλά γιατί αποτελεί όπως έχουν έρθει τα πράγματα ένα συμβολικό κατώφλι στη λεηλασία όλης της χώρας. Αν καταφέρουν και το διαβούν αναίμακτα, οι σύγχρονοι κονκισταδόρες θα πλιατσικολογήσουν ανενόχλητα υπέδαφος, δάση, βουνά, παραλίες και θάλασσα. Και φυσικά κάθε πτυχή των ζωών μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν φέρει το δντ, η ιστορία που επιστρέφει σα φάρσα, ο τραγικός υιός Γ.Α.Π., κατονόμασε τα μεταλλεία της χαλκιδικής ως μια από τις τρεις στρατηγικές επενδύσεις της χώρας (παρόλο που δε προβλέπεται ούτε ευρώ, ούτε δραχμή αν προτιμάτε, να πάρει το κράτος από δαύτη). Ο αφανισμός των κορυφογραμμών από ορεινή ναυπακτία έως τα καρδιτσιώτικα άγραφα από τις ανεμογεννήτριες της πράσινης ανάπτυξης είναι στα σκαριά, καθώς και η διχοτόμηση του εθνικού δρυμού της ροδόπης από έναν ακόμη αυτοκινητόδρομο. Όπως επίσης και η πώληση βραχονησίδων, ο αφανισμός δασών και διαφόρων ειδών βιότοπων για γήπεδα γκολφ και η αποψίλωση δασών για τουριστικές εγκαταστάσεις. Και κυρίως, τα μεταλλεία στο Πάικο, τον Έβρο και τη Θράκη –η οποία πιθανότατα θα είναι το επόμενο θύμα των χρυσοθήρων.

Αλλά προέχει η κατάκτηση της χαλκιδικής, όχι μόνο γιατί εκεί έχει προχωρήσει η λεηλασία, αλλά και γιατί οι αντιστάσεις της ντόπιας κοινωνίας είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Και με τον εφιάλτη της κερατέας ακόμη νωπό, οι επενδυτές θέλουν τη μετατροπή ενός μαχητικού ντόπιου πληθυσμού σε καλό επενδυτικό παράδειγμα. Σε αναλογία ίσως με τη μεταμόρφωση των κατοίκων αυτής της χώρας, από φερόμενους ως πλέον απείθαρχους στην ευρώπη, σε συμμετέχοντες στο τοπ 10 των πιο ξεφτιλισμένων υπηκόων παγκοσμίως. Μετά μπορεί να αρχίσει το φαγοπότι. Και ποια καλύτερη αρχή, σε συμβολικό επίπεδο, από το ξεκοίλιασμα ενός βουνού;

Λίγα λόγια για αυτή την στρατηγικής σημασίας επένδυση, ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα και για αυτές που έπονται. Το ελληνικό κράτος αγόρασε τα ορυχεία από την χρεωκοπημένη tvx gold για 11 εκ. ευρώ και την ίδια μέρα τα μεταπούλησε στην ελληνικός χρυσός στο ίδιο ποσό, άνευ διαγωνισμού. Η εταιρεία του αξιαγάπητου μπόμπολα αγόρασε: μεταλλευτικά δικαιώματα για 317.000 στρέμματα, 310 κατοικίες στο στρατώνι, 4.200 στρέμματα δάσους (προς αποψίλωση), προηγούμενες εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και εναπομείνων μετάλλευμα. Στα επόμενα χρόνια η ελλ. Χρυσός πούλησε το 95% στην European Goldfields για γύρω στα 300 εκ. ευρώ, η οποία με τη σειρά της συγχωνεύτηκε με την Eldorado Gold, με την αξία της να έχει εκτιναχτεί στα 2,2 δις. Λογικό αφού μόνο το μετάλλευμα χρυσού και χαλκού που προβλέπεται να εξαχθεί αξίζει 12 δις. Το ελληνικό κρατος δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα ποσοστού επι των όποιων κερδών.

Οι αναρίθμητες αρνητικές για το έργο περιβαλλοντικές μελέτες, κάμφθηκαν στα γρήγορα από τον αναξιοπαθούντα κο Παπακωνσταντίνου, ομοίως οι αποφάσεις του ΣτΕ και του τοπικού δασαρχείου καταστρατηγήθηκαν με απόφαση του υπουργείου περιβάλλοντος. Και έτσι άρχισε η υλοτόμηση των πρώτων 4.000 στρεμμάτων. Άλλωστε, εδώ και αρκετά χρόνια η διερευνητική υποτίθεται στοά στα μεταλλεία, έχει μετατραπεί σε αγωγό αποστράγγισης των υπόγειων νερών του βουνού, οπότε ούτως ή άλλως το δάσος δε θα την έβγαζε για πολύ καθαρή.

Αυτό που προβλέπεται είναι η αποψίλωση του –υπόλοιπου- αρχαίου δάσους των σκουριών, η πλήρης αποστράγγιση του βουνού από τα νερά του, το ξεκοίλιασμα του ίδιου του βουνού, η εναπόθεση τόνων από τοξικά απόβλητα σε τοξικούς λάκους και από κει μέσω των βροχών στη θάλασσα, και ο δηλητηριασμός των υδάτων με κυάνιο. Θα δουλέψουν 1.300 περίπου εργάτες για 10 κατά νηφάλιους παρατηρητές, 27 κατά την εταιρεία, χρόνια. Η αναδάσωση όταν μιλάμε για αιωνόβιες βελανιδιές και οξυές είναι πρακτικά αδύνατη. Ούτως ή άλλως το βουνό θα έχει μικρύνει αισθητά. 

Τα όρνεα είχαν ήδη αρχίσει να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, όταν την άνοιξη του ΄12, το ξύλινο παρατηρητήριο των αντιδρούντων στην επένδυση κάηκε ολοσχερώς και οι 40 περίπου κάτοικοι που ήταν παρόντες, ξυλοκοπήθηκαν άγρια από περίπου 300 μελλοντικούς υπάλληλους των ορυχείων, επίσης κατοίκων της περιοχής. Παρόμοια τύχη είχε και η πορεία του φθινοπώρου, όταν τα ΜΑΤ διέλυσαν κυριολεκτικά τον κόσμο, ξυλοκοπώντας, ψεκάζοντας και σπάζοντας κεφάλια και αμάξια.

Την τελευταία εβδομάδα τα όρνεα πετούν κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων. Μπάτσοι και εκαμίτες κυκλοφορούν στο χωριό απαγάγοντας και προσαγάγοντας κατοίκους και εξαναγκαζοντάς τους μέσω απειλών στο να δώσουν δείγματα γενετικού υλικού. Οι εργαζόμενοι εξαναγγέλουν μελλοντικούς τραμπουκισμούς, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι της εταιρείας περιπολούν το δάσος λες και είναι τσιφλίκι τους. Η ωμή βία και η προπαγάνδα φτάνει στο απογειό της. Τα πράγματα κοντολογής δε δείχνουν και πολύ καλά. Και είναι δεδομένο ότι το περιθώριο δράσης των κατοίκων της Β.Α. χαλκιδικής είναι πλέον εξαιρετικά περιορισμένο. Ας εξετάσουμε λοιπόν το δικό μας, μια που ο,τι συμβαίνει και θα συμβεί στη Χαλκιδική ξεπερνά το εκεί δάσος και τους κατοίκους του.

Η αντίδραση της κυβέρνησης μετά την εμπρηστική επίθεση της 17/2 ήταν η αναμενόμενη: βίαιη και αλαζονική. Επέλεξε το γνωστό δρόμο της κατά μέτωπου επίθεσης, του φόβου και της καταστολής χωρίς να πολυενδιαφέρεται για τη δημοσιοποίηση του όλου θέματος ή τις δημοκρατικές ευαισθησίες. Η κυβέρνηση δε προσπαθεί να κρύψει, αλλά μάλλον να τονίσει τη χουντικού τύπου πολιτική της. Θέλει η νίκη της να είναι και ολοκληρωτική και παράδειγμα τρόμου για ό,τι δύναται να επέλθει. Γνωρίζει άλλωστε ότι οι κάτοικοι (που ούτως ή άλλως είναι κυριολεκτικά μοιρασμένοι στα δυο) δεν έχουν τη δυνατότητα ενός αντάρτικου τύπου κερατέας.

Όταν ο εχθρός σου ρίχνει όλες τις δυνάμεις του σε μια μάχη όπου διατηρεί την υπεροπλία (στρατού και προπαγάνδας) δυο δρόμοι υπάρχουν.

α. Να αποφύγεις τη σύγκρουση, απονοηματοδοτώντας το σημείο και το διακύβευμα της μάχης και να χτυπήσεις αλλού. Αυτό είναι κάτι που προφανώς δε δύναται να γίνει πλέον, ειδικά μετά τις 17/2.

β. Να τραβήξεις τη σύγκρουση όσο το δυνατό γίνεται σε μάκρος χρόνου, υποχωρώντας, χτυπώντας στα αδύνατα σημεία, υποχωρώντας ξανά, να παρασύρεις όσο γίνεται τον εχθρό σε μια τρόπο τινά μάχη χαρακωμάτων, καθώς ο χρόνος και η φθορά που θα φέρει στον αντίπαλο είναι το μοναδικό στοιχείο που θα λειτουργήσει υπερ σου.

Καλό είναι επίσης να έχουμε κατά νου ότι προφανώς η κυβέρνηση δεν αγνοεί τα παραδείγματα της ιταλίας αλλά και της γερμανίας στα τέλη του ΄70, αρχές του ΄80, όταν η στρατηγική της έντασης, έδωσε την ικανότητα στο κράτος να λειτουργήσει σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και να αφανίσει οποιαδήποτε αντίσταση. Όπως και το ότι το όριο του τι είναι επιτρεπτό, ο ίδιος ο ορισμός του αδιανόητου δηλαδή, έχει και αυτό ξεχειλωθεί ανατριχιαστικά.

Αν λοιπόν θεωρούμε το ό,τι συμβαίνει στη χαλκιδική κομβικής σημασίας ζήτημα για ό,τι (ακόμα πιο) ζοφερό μας προκύψει στο μέλλον οφείλουμε αρχικά να μην αφήσουμε το όλο θέμα να επικαλυφθεί απο οτιδήποτε προκύψει στην επικαιρότητα την ερχόμενη βδομάδα. Η κάθε μια μπορεί να στέλνει κείμενα σε γνωστούς και φίλους, ο καθένας να τυπώσει μια αφίσσα ή να κάνει μια ανάρτηση σε ένα μπλογκ. Να διοργανωθούν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και εκδηλώσεις, οτιδήποτε μπορεί να κρατά το θέμα στην επιφάνεια. Λειτουργώντας κυρίως στρατηγικά και όχι απαραίτητα συναισθηματικά. Μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους το αν το εν λόγω βουνό θα το λεηλατήσει το ξένο ή το ελληνικό κεφάλαιο, ή για να το πάμε ακόμα παραπέρα, το αν θα το λεηλατήσει το κεφάλαιο ή το ίδιο το κράτος. Αλλά επι του παρόντος ένα αδύνατο σημείο στη ρητορεία τους είναι τα αποκλειστικά κέρδη για το ξένο κεφάλαιο. Μπορούμε να εμμείνουμε σ΄αυτό για ένα διάστημα και μετά να το εγκαταλείψουμε, επιλέγοντας άλλο σημείο επίθεσης.

Και προπαντώς να αρνηθούμε να δώσουμε οποιαδήποτε μάχη σε πεδία που ορίζει ο εχθρός. Αν δηλαδή η κυβέρνηση ζητά καταδίκη της βίας στον εμπρησμό στις σκουριές εμείς δεν πρέπει ούτε να καταδικάσουμε, ούτε να στηρίξουμε, αλλά να καταγγείλουμε τη δικιά τους βια και να επιμείνουμε στην καταδίκη της. Σε μια μακρόχρονη διαμάχη τίποτε δεν είναι πιο αποθαρρυντικό από τα δικά σου όπλα που στρέφονται αίφνης εναντίον σου. Και η όποια σύγκρουση να έρθει σε χρόνο και χώρο που θα ορίσουμε και –κυρίως- θα είμαστε έτοιμοι να νοηματοδοτήσουμε, εμείς.

Το ζήτημα επαναλαμβάνουμε, δεν έχει να κάνει με ένα βουνό και μια παραλία, αλλά με τα βουνά και τις παραλίες συνολικά, ούτε με τους κατοίκους μιας περιοχής, αλλά με τους κατοίκους όλης της χώρας. Ας κάνει η κάθε μια οτιδήποτε περνά από το χέρι της. Αρκετά με την απάθεια. Σίγουρα, από αυτή τη ζωή περνάμε μόνο μια φορά, ας μην την χαραμίσουμε οπότε ζώντας την αναξιοπρεπώς.

Υ.Γ. Μερικά κείμενα που είναι αρκετά κατατοπιστικά για ό,τι συμβαίνει και μπορούν να αποστέλλονται σε γνωστούς:

http://topontiki.gr/article/49059/Gia-poia-ependusi-milame

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8767

για όσους προτιμούν την εικόνα:

http://www.youtube.com/watch?v=W64D5MuVFl

http://www.youtube.com/watch?v=UspHYgQcdaY

για διαρκή ενημέρωση:

http://antigoldgreece.wordpress.com/

 suckerpunch