Μια καλημέρα

• "ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ, ὅτι θέλω τρέφει εἰς τὴν καρδίαν μου ἀδιάλλακτον μίσος ἐναντίον τῶν τυράννων της πατρίδος μου, ὀπαδῶν καὶ τῶν ὁμοφρόνων μὲ τούτους". (από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας)
• «...Τελειώνοντας την προσευκή μου, περικαλώ την παντοδυναμία σου να σώσει πρώτα την πατρίδα μου και την θρησκεία μου και όλους τους τίμιους ανθρώπους, όσ' είναι καλοί άνθρωποι εις την κοινωνίαν, όποιας θρησκείας κι αν είναι...». (Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης)

Πατρίδα και ιστορία είναι αυτό και το άλλο. Είναι πράξεις ανθρώπων σε παρελθόντα χρόνο.

Είναι η Σφαγή της Χίου και η Σφαγή της Τριπολιτσάς. Κι εσύ διαλέγεις.

Αρκεί να ξέρεις την αλήθεια. Αρκεί να ξέρεις τι θα πει σοφή διαδικασία αναζήτησης.

Οι καλοί έλληνες και οι κακοί τούρκοι. Οι κακοί τούρκοι και οι καλοί έλληνες. και στη μέση ...οι εβραίοι!

Ποιο είναι το νόημα της περηφάνειας σου, για κάτι που έκαμε κάποιος άλλος, κάποτε;

Ποιο το νόημα της τοποθέτησης "συσκευασιών" στα γεγονότα;

Ποτέ δε μ' άρεσαν οι συσκευασίες. Είναι δημιούργημα μιας κοινωνίας, που πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης. Τώρα, που σκέφτομαι να γίνω ξανά μελισσοκόμος, θυμήθηκα την άρνηση μου να πληρώσω διαπιστευτήρια "βιολογικής καλλιέργειας" σε παρασιτικές εταιρείες.

"Είμαι αυτό που είμαι κι αυτό που παράγω για σένα". "Αν μού' χεις εμπιστοσύνη, το περιεχόμενο, στο βάζο, είναι αυτό που σου λέω. Αν όχι, δε θα βάλω κάποιον τρίτο, συνήθως διαβλητό, να το πιστοποιήσει".

Συνήθως, οι συσκευασίες είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Και ακόμα πιο συνήθως, η ετικέττα πιο ακριβή από όλα.

Ετικέτες πληρώνουμε. Ετικέτες χρειαζόμαστε. Γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και κυρίως δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Θέλει "ηγέτες", "καθοδηγητές", "ιδεολογίες", μια κάποια συσκευασία, τέλος πάντων. Που να εγγυάται για την αλήθεια, που εμείς δεν μπορούμε να δούμε. 

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε υπερήφανοι, για αυτό που κάνουμε εμείς κι όχι γι' αυτό που έκαμαν κάποιοι άλλοι.

----

• Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν μια βαθιά περιφρόνηση προς την εργασία. Περιφρόνηση προς αυτό, που η αριστερά και η δεξιά και ο καθένας μας θεωρεί υπέρτατο δικαίωμα, προσόν, ανάγκη, υποχρέωση!
• Ξέραμε για τους δούλους και τη διπλή δουλεία τους, προς τον αφέντη και τις ανάγκες τους. Δεν ξέρουμε, (γιατί είναι επικίνδυνο) πως βαθειά περιφρόνηση  είχαν και προς τον ελεύθερα εργαζόμενο τεχνίτη και προς τον συλλέγοντα πλούτη, έμπορο. 

Αμφότεροι ήσαν εξ ίσου δούλοι με το δούλο. Δούλοι  των αναγκών τους και των επιδιώξεων τους για  πλουτισμό! Κατά τον Αριστοτέλη, οι ασκούντες χειρωνακτική εργασία δεν έπρεπε να συμμετέχουν στα κοινά. Δεν είχαν το χρόνο, για παιδεία και κριτική σκέψη.  Δεν είχαν τη δέουσα ελευθερία και δεν την είχαν ...από δική τους επιλογή!

Αν ζούσαν αυτοί οι αρχαίοι, σήμερα, θα "έβλεπαν" μια κοινωνία δούλων , εκεί που εμείς "βλέπουμε" άλλα.  Είμαστε έρμαια παθών, ψεμάτων και βλακείας.

Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος και ανθρώπινος, όταν μπορούσε να διαλέξει ελεύθερα, ανεξάρτητα από τις βιοτικές του ανάγκες.  Οι ασχολούμενοι με αυτές και την ικανοποίηση τους, είχαν χάσει , προσωρινά ή μόνιμα, το αίσθημα της ελευθερίας. Το δικαίωμα και τη δυνατότητα της αγοραίας συναναστροφής . Έλειπαν από τις μεγάλες συναντήσεις και συναποφάσεις της αγοράς!

Ο μόχθος και η εργασία ήταν δράσεις, προερχόμενες από τη φύση. Ο τρόπος ζωής που ήταν ανθρώπινο δημιούργημα και όχι "εκ της φύσεως", ήταν εκείνος που αφορούσε το "ωραίον"! Αυτός ή αυτοί οι τρόποι  ζωής, που αφορούσαν πράγματα που δεν ήταν αναγκαία , ούτε απλώς χρήσιμα:

• η ζωή των σωματικών απολαύσεων, όπου το ωραίον αναλώνεται αμέσως.
• η ζωή που αφιερώνεται στα ζητήματα της πόλεως, όπου η υπεροχή γεννά ωραίες πράξεις!
• και η ζωή του φιλοσόφου, ο οποίος αφιερώνεται στην έρευνα και την ενατένιση αιωνίων πραγμάτων, που η αδιάφθορη ομορφιά τους δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί ή να καταναλωθεί!

Για τους έλληνες , ο μόχθος και η εργασία δεν είχαν αρκετή αξιοπρέπεια ώστε να συνιστούν έναν πλήρη βίον, έναν αυτόνομο και αυθεντικά ανθρώπινο τρόπο ζωής!

Με αυτά, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Άνταμ Σμίθ, του Καρλ Μαρξ και των επιγόνων τους.

Σήμερα, σας πρόσφερα την ιστορία, μέσα από μια άλλη συσκευασία.

Πετάξτε τη δική μας συσκευασία και ψάξτε την ιστορία, στο πρωτότυπο, με σκέψη, κριτική και ανεμόεσσα, που μπορεί να σας οδηγήσει οπουδήποτε, ακόμα και στο αντίθετο από αυτά που διαβάσατε, εδώ.

----

Πρωινό Κυριακής και το  Δικαίωμα στην τεμπελιά αναβράζει.

Μας έφυγε ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ! Διέγραψε το προφίλ του στο facebook, άφησε κι ένα δυο αποχαιρετιστήρια σκίτσα, χάσαμε τον απίστευτο πλούτο ιδεών, εικόνων και λόγων και  ελπίζουμε να ανταμωθούμε, ξανά. Real. Είναι μικρός ο κόσμος και μεγάλες οι καρδιές μας. Ευχαριστούμε Δον, γιατί μας άφησες να συνοδοιπορήσουμε.

Συνεχίζει στα blogs του. (Έχει 3-4).

Άφησε σκίτσο:

New Address:

...there !

------

Το σκίτσο της αρχής τιτλοφορείται από τον Δον : "άλλη μια καλημέρα"

Όμορφο πράγμα να μετράς καλημέρες, δον.

-----

Κι αφού έγραψα όλα αυτά, βρήκα στο email, ένα μήνυμα:

"ιωάννη είμαι σε ταξιδι συγγραφικου περιεχομένου, τηρω σιγή facebook ασυρμάτου, αλλα τα blogs μου παραμένουν ανθισμένα! θα σ'αφινα ανοιξη χωρίς λουλουδια; σε καιρό ανθοπολέμου; ΟΧΙ βεβαια.. dum spiro sperno;)"