Share |

Μικρέ μου φίλε, μικρή μου φίλη…

  Γιάννης Δελής

Είτε είσαι άνεργος, είτε ο Στρος Καν, γενετικό υλικό δίνεις με τη μία και γνωστή μέθοδο. Του αυνανισμού. Βάλτε λοιπόν σύντροφοι στο νου σας την εικόνα… Πανόραμα!!!

Η Πόλις

 

Είπες «Θα πάγω σ’ άλλη γή, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
Κ’ είν’ η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις –
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

(Αφιερωμένο στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις. Στους αυριανούς διαχειριστές του χάους που τους κληρονομούμε, τους ανυπεράσπιστους και ωραίους ιππότες της ελπίδας. Της μίας και μοναδικής ελπίδας που υπάρχει. Της ανωριμότητας και της ουτοπίας.)

Μικρέ μου φίλε, μικρή μου φίλη…

Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ.

Είμαι και γω ένας παλιάνθρωπος, δειλός, συμβιβασμένος, κακομοίρης, φοβισμένος, ένα από αυτά τα τέρατα, που ανάλγητα χρόνια τώρα, βάζουν το λερό τους χέρι στην περιουσία σου. Ένα από αυτά τα τέρατα που έφτιαξαν αυτό το παραμύθι στο οποίο, όπως θα ακούτε άλλωστε, οι αριθμοί δε βγαίνουν!!!

Είστε ίσως ή καλύτερα έχετε το θλιβερό προνόμιο να είστε, η μόνη γενιά στην παγκόσμια ιστορία, που δεν καλείται να συνεχίσει το χτίσιμο της προηγούμενης. Είστε η γενιά που για να επιβιώσετε πρέπει να αρχίσετε άμεσα το γκρέμισμα.

Το γκρέμισμα όλου αυτού του σαθρού οικοδομήματος, που εμείς με τη σαπίλα μας και την αδιαφορία μας, την αναξιοπρέπεια και τον εγωισμό μας, τον κοντόφθαλμο εγωισμό μας, χτίσαμε στο δικό σας οικόπεδο.

Αυτού του άθλιου παραπήγματος, που προσβάλει τους ποιητές, τσαλακώνει την αξιοπρέπεια και είναι μια καταστροφική, δειλή και ιταμή προσπάθεια υποθήκευσης της δικής σας ζωής.

Μιας ζωής με δηλητηριασμένο αέρα, δηλητηριασμένη γη, δηλητηριασμένη τροφή και δηλητηριασμένες ψυχές.

Θεοποιήσαμε τη βλακεία, την αρπακόλλα, την ψευτιά και τον αμοραλισμό και ξορκίσαμε την αξία, την ουσία, την κοπιαστική προκοπή, το κοινό και τελικό το μόνο αληθινό συμφέρον.

«Πώς να μην κλέψει ο υπουργός αφού ένα όραμα κονόμας
και ευζωίας και ανόδου ήταν το μέτρο ολονών μας», λέει με νόημα ο Σαββόπουλος

Ξηλώστε τα πάντα γύρω σας και ξεκινήστε να χτίζετε κάτι πιο στέρεο, κάτι πιο όμορφο, κάτι πιο ανθρώπινο. Κάτι που τα παιδιά σας θα θέλουν να συνεχίσουν περήφανα, να αυγατίσουν το δικό σας κόπο.

Φτιάξτε κοινωνίες ανθρώπων. Κοινωνίες, που δε θα ζουν και θα προκόβουν τα αρπακτικά, που δε θα σε μετράνε για αυτό που έχεις, αλλά για αυτό που είσαι πραγματικά. Έχεις, δεν έχεις.

Που θα ζουν άνθρωποι. Χωρίς ψέμα, αλητεία, κοροϊδία, βία, αναξιοπρέπεια, νοθεία, απαξία για τον άλλον, χωρίς κέρδος. Το κέρδος δεν είναι συμβατό με την ευημερία, ό,τι κι αν σου μάθουν στο Πανεπιστήμιο. Αυτό να ξέρεις είναι το μεγαλύτερο ψέμα της παγκόσμιας ιστορίας.

Θυμώστε με τις «Θεωρίες», τους Νομπελίστες και τις «σχολές τους». Μη γίνεστε όπως εμείς εύκολο και ανυποψίαστο θύμα της αιχμαλωσίας, που με συνέπεια υπηρετούν. Αυτοί συντηρούν και στηρίζουν το τέρας που μας κατέστρεψε. Ξορκίστε το κέρδος. Το κέρδος διαλύει, το κέρδος διχάζει, το κέρδος θυμώνει, το κέρδος διαβάλει, το κέρδος είναι αμείλικτο, ισοπεδώνει και φοβίζει. Θέλει δούλους, θέλει φερέφωνα, θέλει να φτιάξει ό,τι του μοιάζει, ό,τι το εξυπηρετεί. Αυτό και μόνο αυτό.

Θέλει να θάψει καθετί ελεύθερο, κάθε τι έξω από αυτό.

Χωρίζει τον κόσμο σε δισεκατομμύρια κομμάτια. Ο καθένας μόνος του.

«Ιδού λοιπόν εγώ». Το εμείς πουθενά. Επιμελώς εξαφανισμένο.

Φτιάξτε ένα κόσμο που να τους χωράει όλους. Γιατί με όλους θα ζήσετε. Τι να την κάνεις την προσωπική ευτυχία, όταν γύρω σου υπάρχει ένας ωκεανός δυστυχίας;

Δε βγαίνει, κατάλαβες;

Ο κόσμος, που εμείς σας δίνουμε, είναι ο κόσμος της «πάρτης». Του εγώ να ’μαι καλά. Ο κόσμος, που μόνη αξία έχει το τομάρι μας. Το ανεύθυνο τομάρι μας.

Διαλύστε τα και ξεχυθείτε στους δρόμους. Στους δρόμους μαζί με τους αδερφούς σας, τους συντρόφους σας.

Σπάστε τα δεσμά της κοινωνίας των αρπαχτικών, της κοινωνίας των άξεστων, της κοινωνίας των δειλών. Των δειλών μπροστά στην ευθύνη. Των φοβισμένων μπροστά στην προσφορά. Ζήστε γενναία και περήφανα, με ευθύνη και αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη και προσφορά.

«Εγώ μωρέ θα αλλάξω τον κόσμο;» ήταν το δικό μας ευαγγέλιο.

«Ναι, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο», ας γίνει το δικό σας. Γιατί ο κόσμος είστε εσείς. Όλοι μαζί εσείς.

Γελάστε με του αφθέντες, γελοιοποιήστε τους αφέντες.

Σπάστε τους κώδικες. Οι κώδικές μας έχουν αριθμούς. Σκληρούς, στεγνούς, στυγνούς. Απόλυτες τιμές. Τα νούμερα βλέπεις νομίζαμε πως μας βοηθούσαν να βάζουμε τα πράγματα σε τάξη.

Και να η κατάντια μας.

Μια γενιά τζερτζελέδων ,που αγωνιά για την βαθμολογία των επιθεωρητών των αγορών και την πιστοληπτική ικανότητα των τραπεζών, που βάζει πρώτο θέμα στις τηλεκυβερνήσεις των οκτώ την άνοδο και την πτώση των σπρεντ και των τιμών των swaps!!!! Ενώ ταυτόχρονα έχτισε και συντηρεί με την αφασία του τις παρανοϊκές υποδομές του συστήματος.

Ανεργία, εξαθλίωση, πείνα, προσφυγιά, λιμοκτονία, πένθος, απελπισία, αρρώστιες, εχθρότητα, εθνικισμός, εμφύλιοι, μόλυνση, πορνεία, ναρκωτικά, βία, εγκληματικότητα... Αυτά είναι τα αποτελέσματα που καταφέραμε. Και τα καταφέραμε, ζώντας με την προσδοκία ενός κόσμου αστραφτερού, γυαλισμένου απέξω, γεμάτου υποσχέσεις για μια δήθεν καλύτερη ζωή. Το χτίσαμε πέτρα πέτρα με λάσπη από τα ψέματα και την κοροϊδία εκείνων, που δεκαετίες τώρα με τη δική μας συνενοχή, με τη δική μας ανοχή, μας διαφεντεύουν. Επιχειρηματίες και πολιτικούς. Παπάδες και δασκάλους. Εμένα και τους ομοίους μου.

Μια κοινωνία, όπου ο κάθε πολίτης ανά πάσα στιγμή είναι υποψήφιο θύμα δολοφονίας. Στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στα δικαστήρια, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις υπηρεσίες, στα μαγαζιά, μια διαρκής δολοφονία του καθημερινού ανθρώπου και της αξιοπρέπειάς του.

Και να θυμάστε. Τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αγώνα. Τίποτα δεν μοιράζεται δωρεάν.

Αποδείξτε πόσο γελοία και αστήριχτη είναι η φασιστική ρήση, που θέλει τα «όμοια να γεννάνε όμοια». Αλλοίμονο…

Δεν είστε παραφυάδες δικές μας. Δεν έχετε δικαίωμα απέναντι στα παιδιά σας να καταντήσετε έτσι.

Τουλάχιστον όχι τόσο κάτω…

Όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, όλο και πιο δυνατά, αδίστακτοι εκμεταλλευτές, ξετσίπωτοι απατεώνες, πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, χτίζουν πάνω σε τραγικά γεγονότα μια νέα τάξη πραγμάτων. Έναν ακραίο σοβινισμό, έναν επικίνδυνο εθνικισμό, μια ανιστόρητη «ηθική». Αλλά επειδή η ιστορία έχει την μακάβρια συνήθεια να επαναλαμβάνεται, ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν, όσοι το αγνοούν, τι συνέβη πριν από εξήντα χρόνια. Μια παρόμοια οικονομική κρίση που την ακολούθησε μια έκρηξη του σωβινισμού είχε σαν αποτέλεσμα 65.000,000 νεκρούς και 150.000,000 εξαθλιωμένους.

Η Ιστορία δεν είναι απλώς μια αφήγηση σύντροφε…

Και τελειώνοντας θέλω να αποχαιρετήσω δυο «σεμνούς» ανθρώπους. Δε θα χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό. Μου αρκεί αυτός. Σε μια εποχή ξεδιάντροπη, αλαζονική και επηρμένη, η σεμνότητα είναι πιο σπάνια και από το ατόφιο χρυσάφι.

Και όταν μια κοινωνία βγάζει τέτοια μεταλλεύματα, τότε δεν μπορεί παρά να έχει ελπίδα. Έχει λοιπόν Ελλάδα μπροστά μας, όσο πυκνοί και δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί…

Σέβομαι το Λάκη Σάντα.

Σέβομαι το Θανάση Βέγγο.

Καλό τους ταξίδι.

Και για όλους εμάς που μένουμε πίσω, μια ευχή:

Σεμνά………………..

Γιάννης Δελής

 

ΠΗΓΗ: ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

(εικόνα : Στέρης)