Οι μέσοι όροι και οι αποκλίνουσες προσωπικότητες

Είναι όντως αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποσπά τους “μέσους όρους” από μιαν απεριόριστη ποικιλία,ένα εντυπωσιακό τρικ που καθιστά δυνατή την κατανόηση του ακατανόητου,αλλά το αντίτιμο είναι ότι έτσι όλα γίνονται αφηρημένα. Στο τέλος μας έχει επιβληθεί ένας κόσμος εξιδανικευμένος,στον οποίο εκατομμύρια γυναίκες προσπαθούν να μοιάσουν σε δέκα σούπερ τοπ μοντέλα οι οικογένειες έχουν 1,2 παιδιά, οι Κινέζοι πεθαίνουν κατα μέσον όρο στα 63 χρόνια κοκ. Από το ασίγαστο πάθος για τους μέσους όρους φτάσαμε στο σημείο να παραβλέπουμε ότι το φυσιολογικό έγκειται στο μη φυσιολογικό, στην απόκλιση. Η ιστορία της στατιστικής είναι η ιστορία της παρερμηνείας. Μας βοήθησε να κερδίσουμε μια κάποια εποπτεία , άλλα συσκοτίζει την ύπαρξη της ποικιλίας. Μας έχει αποξενώσει από τον κόσμο μας έχει αλλοτριώσει από το πραγματικό περιεχόμενο της ζωής....
Δεν θα πάψεις να είσαι ένα μόριο. Ένα μόριο ενός πολυποίκιλου συνόλου. Δεν είσαι απολύτως ίδιος με κανέναν άνθρωπο όπως και κανένα κύτταρο δεν μοιάζει στα άλλα σε κάθε λεπτομέρεια. Πάντα υπάρχει μια διαφορά. Έτσι πρέπει να βλέπεις τον κόσμο. Σαν αποκλίνουσες ομοιότητες. Δεν είναι παρήγορο να βλέπεις τον εαυτό σου σαν ένα κομματάκι ενός συνόλου όταν ξέρεις ότι είσαι μοναδικός;.
Είσαι ένα μόριο στο χώρο και το χρόνο...

Το σμήνος Φράνκ Σέτσινγ

...Η καταραμένη γενιά , η γεννημένη μετά το 1829...
Ξαφνικά το μέλλον έπαψε να ανήκει στους ποιητές τους ουτοπιστές,αλλά στην πάλη των τάξεων και τον εθνικισμό. Τι μπορεί ο ποιητής ενώπιον της βιομηχανικής επανάστασης; Ο καπνός των εργοστασίων είναι πολύ σταθερότερος από τα οράματά του. Οι προλετάριοι χρειάζονται επαναστάτες ηγέτες, οι αστοί οικονομολόγους,οι πολιτευτές τη Realpolitik και ασφαλώς πυροβόλα όπλα!!!
Η ιστορία της κατάθλιψης Ζώρζ Μινουά.

Δήμου Μούτση Κ.Τριπολίτη Δεν λες κουβέντα.
εκτέλεση Δημήτρης Μητροπάνος

(στην εικόνα, Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)