Οι σύγχρονες "μοναρχίες"

(αφιερωμένο σε "εθνικιστές" και "διεθνιστές" όλων των κομματικών και ιδεολογικών αποχρώσεων)

Οι βορειοδυτικοί  λαοί της Ευρώπης και η διανόηση που πήγασε από αυτούς ποτέ δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τη λογική της ύπαρξης μιας μοναρχίας, σαν το καταλληλότερο πολιτικό σύστημα.

Προσπάθησαν. Αλλά οι προσπάθειες αποτελούν πια στιγμές της ιστορίας, δίχως αντοχή στο χρόνο.

Ο διαφωτισμός. στηριγμένος στην αναγέννηση και την παλαιολόγεια επιστροφή του ελληνικού πνεύματος στην επικαιρότητα της εποχής, ήταν η πρώτη προσπάθεια και το καθοριστικό θεωρητικό πλαίσιο μιας τεράστιας αλλαγής, που οδήγησε από τις κληρονομικές και ελέω Θεού μοναρχίες στα "μοναρχικά" πολιτεύματα του σήμερα.

Η Μοναρχία έγινε πολυπρόσωπη και στη θέση του "Εγώ είμαι το Κράτος" πέρασε σε μια κραταιά κατάσταση ιδεών, θεωριών, πολιτικών σχεδίων, τρόπων διακυβέρνησης και στην εκφυλισμένη μορφή του στη "μοναρχία" χαρισματικών ηγετών. Στη θέση του "εγώ είμαι το κράτος" μπήκαν τα " εγώ είμαι είμαι το έθνος, η ιδέα, η αλήθεια, η επιστημονική γνώση, το μέγα έλεος, η μόνη λύση". "Εγώ", οι "ολίγοι εμείς" και κανείς άλλος, από το μέγα πλήθος, το μέγα πάθος και τις πολλές αλήθειες.  Σήμερα, έχουμε και μια άλλη μοναρχία, αν και μόνο στην Ελλάδα, σε τόση ένταση: "Ένα είναι το νόμισμα"!!!! (...και μοναδικοί ιδιοκτήτες του, οι τραπεζίτες, αλλά την παρένθεση δεν τη λένε).

Η "ανατροπή" της μοναρχίας γεννήθηκε στις πόλεις του βορρά, πόλεις που δημιουργήθηκαν από τη συγκέντρωση όλου του  φιλελεύθερου  και ανυπότακτου στοιχείου που διέρρεε από τα φέουδα της εποχής. Ριζοσπάστες, από ένστικτο, πνεύμα, σώμα και φύση, περιπετειώδεις και ανυπότακτοι, οι κάτοικοι  των πόλεων, οι αστοί  (δίχως τη σημερινή "ταξική" έννοια του όρου),  ανέπτυξαν σημαντική εμπορική, ναυτική  και βιοτεχνική δραστηριότητα. Ήταν η αναγκαία και ισχυρή βάση των μεγάλων ανατροπών.

Όμως, στη θέση των μοναρχιών, τοποθετήθηκαν πολλές "μοναρχίες". Δεν μπορούσαν, δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους.

Η αμερικάνικη επανάσταση, η γαλλική και η ρώσικη επανάσταση, οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848, ήταν οι κορυφαίες αντιμοναρχικές εκδηλώσεις των αστών,  του λαού των πόλεων. Στις αντιμοναρχικές - δημοκρατικές απόπειρες μπορούμε να προσθέσουμε την κομμούνα (κοινότητα) του Παρισιού, τα "λαϊκά μέτωπα" του μεσοπόλεμου, την αυτοδιοικητική διαχείριση της πολιτικής και της ζωής σε κάθε επαναστατική φάση, τα απομεινάρια πραγματικής δημοκρατίας, στις ΗΠΑ και την Ελβετία ή όπου αλλού.  Ακολούθησαν τα απελευθερωτικά - αντιαποικιακά κινήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου και οι αντισταλινικές εξεγέρσεις των λαών του "υπαρκτού σοσιαλισμού".

• Ο κοινοβουλευτισμός της Αγγλίας, όπως αυτός προέκυψε από την "ένδοξη επανάσταη" του 1689, δεν ανήκει στην κατηγορία δημιουργίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Ήταν ο τρόπος των αριστοκρατών, υιοθετημένος από την ανερχόμενη ελίτ των αστών. Αντέγραψαν τον τρόπο των αριστοκρατικών λεσχών κι έφτιαξαν κόμματα, για να διαιωνίσουν την ανάγκη ενός συνεκτικού και συγκεντρωτικού τρόπου διακυβέρνησης, ανάλογου με αυτόν του μονάρχη. Ούτε ο Μαρξ, ούτε άλλος σοφός, πολιτικός ή φιλόσοφος μπόρεσε να συνδέσει το καθοριστικό γεγονός της εμφάνισης του κοινοβουλευτισμού με την εμφάνιση της Τράπεζας της Αγγλίας (1693) και τη νομιμοποίηση της τράπεζας να τυπώνει χρήμα, χωρίς "αντίκρυσμα" και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Τελικά, αυτό που κυριάρχησε και τελικά επιβλήθηκε, μέσα στις απελευθερωτικές διαδικασίες των νεωτερικών χρόνων ήταν η "ανάγκη" για συνοχή και ομοιομορφία κάθε κρατικού και πολιτικού μορφώματος, όπου αυτό έπαιρνε σάρκα και οστά.  Η επιρροή της μοναρχικής λογικής ήταν διάχυτη σε όλο το φάσμα των ευρωπαϊκών απελευθερωτικών διαδικασιών. Η ανάγκη της μιας αλήθειας, σταύρωσε και σταυρώνει την αλήθεια και τους φορείς της, που δεν μπορεί να είναι άλλοι, από τους πολλούς ανθρώπους.

Στη θέση της "ελέω θεού" μοναρχίας και της μία και μοναδικής εκ Θεού αλήθειας μπήκαν οι συνεκτικές έννοιες του κράτους από τον Χέγκελ, του έθνους από τις χαρισματικές αντιμοναρχικές ηγεσίες, της ηγέτιδας τάξης από τον Μαρξ και της μίας και μόνης ιδεολογίας, του κομμουνισμού. Ακολούθησαν πληθώρα ιδεών, που δεν ήταν κάτι περισσότερο από αφηρημένα πλατωνικά οράματα και σχέδια σοφών ανθρώπων, όπως ο αναρχισμός, σοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, φασισμός, φιλελευθερισμός κ.ά. τα οποία υιοθετούσαν, κατά καιρούς πολιτικοί και συστήματα εξουσίας, που αναζητούσαν το ένα και μοναδικό, που θα τους καθιστούσε κυρίαρχους.

Κανένα σύστημα, ιδέα, ιδεολογία ή κόμμα δεν ήταν και δεν είναι ανεκτικό ή σεβαστικό προς μία άλλη άποψη. 

Η πολυχρωμία του ελληνικού πνεύματος, το παιχνίδισμα της ελεύθερης σκέψης, η ποικιλία της ανθρώπινης δημιουργικότητας,  αντικαταστάθηκαν από πολλές "μοναδικές" αλήθειες και τελικά σε μια διαιρετική κατάσταση μέσα στα μυαλά των λαών, που ήταν ταυτόχρονα, συνεκτική για τα καθεστώτα και σήμερα, για το ένα και μόνο καθεστώς.

Σήμερα, οι νεωτερικές συνιστώσες αθροίζονται σε ένα μεγάλο μηδενικό, μέσα στις κοινωνίες και τις στερούν από τη συνεκτική - ενωτική δύναμη, σαν αναγκαία προϋπόθεση ανατροπής της βαναυσότητας. Ταυτόχρονα, ο πνευματικός κατακερματισμός και η καλλιεργούμενη σύγχιση στη βάση, η κατάργηση της ουσιαστικής παιδείας και μόρφωσης, αποτελούν τον βασικό παράγοντα συνοχής μιας νέας μεγάλης αυτοκρατορίας.

Πίσω από τη σύγχιση και την οργανωμένη και καθοδηγούμενη αοριστία και αοριστολογία, κρύβεται καλά από τα μάτια του κόσμου, η μεγάλη αλήθεια: Όπως κι αν ονομάσεις το καθεστώς, όποια μορφή κι αν του δώσεις, επειδή δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρα μοναρχικό, εμφανίζεται με τη μία και μόνη μορφή που μπορεί να γίνει πιστευτό: την Ολιγαρχική.

Αποφασίζουν οι λίγοι κυρίαρχοι και όχι οι πολλοί. Η δημοκρατία εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο. (Στην καθαρή μορφή της, σαν κοινώς αποδεκτό αίτημα εμφανίστηκε σε ένα μόνο μέρος του κόσμου: την Ελλάδα του 2011).

Εδώ ήταν που παρακολουθήσαμε από πολύ κοντά, ζήσαμε και ζούμε, τον τρόπο με τον οποίο το πολυπρόσωπο αριστεροδεξιό πολιτικό κατεστημένο αποδόμησε, ενσωμάτωσε, παραποίησε και εξουδετέρωσε το αίτημα της (άμεσης) δημοκρατίας.

Η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" του Χίτλερ είναι εδώ στην απόλυτη μορφή της: Μια χούφτα τραπεζίτες, σε τούτη τη χρηματική οικονομία, όντας ιδιοκτήτες του χρήματος, συντηρούν την εξουσία τους και εξουδετερώνουν τις επιθυμίες των λαών.

• Και , για κάποιους ψευδοαριστερούς ολιγάρχες:

Ναι. υπάρχει διευθυντήριο, όπως σε κάθε ολιγαρχικό καθεστώς. Δεν νοείται ολιγαρχία, δίχως κέντρο στρατηγικών αποφάσεων. Η παγκόσμια ομοιομορφία δεν είναι τυχαίο γεγονός ή δαρβινική εξέλιξη. Είναι σχέδιο, όχι βέβαια εκ Θεού, αλλά συγκεκριμένων ανθρώπων. Οι κυρίαρχοι αποφασίζουν για το τι είναι κρίση, τι είναι λύση και το κυρίαρχο πολιτικό όπλο τους, φυτεμένο στα μυαλά των ανθρώπων, είναι το θατσερικό: "δεν υπάρχει άλλος δρόμος".

• Και για τους ξενόφερτους και αλλοτριωμένους "εθνικισμούς":

Ας αναζητήσουν στους τελευταίους των ελλήνων, στον Ρήγα και τον Καποδίστρια, ξεκινώντας από το μεταλατινικό βυζάντιο, τον Βησσαρίωνα, τον Πλήθωνα και τους Παλαιολόγους, για να μάθουν τι θα πεί Ελλάδα, έθνος, κοινότητα, πολιτική και πολιτισμός.

Είναι όλοι τους εχθροί της πατρίδας, αλλά και των ανθρώπων του πλανήτη. Εχθροί των πατρίδων και των ανθρώπων όλου του κόσμου, είτε δηλώνουν εθνομηδενιστές είτε εθνικιστές. 

Επιμένουν στην δική τους αλήθεια, όταν η αλήθεια της δημοκρατίας δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να είναι μία.

Ο μοναδικός συνεκτικός κρίκος μιας επανάστασης, το πολιτικό πρόταγμα, για όλο τον πλανήτη, δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που γέννησε η ελληνική σκέψη: Δημοκρατία και Ανθρωπισμός, σε σχέση ενιαία, ομοούσια και αδιαίρετη. Έχει την ουσία της Ελλάδας, του ελληνισμού και τελικά των ανθρώπων ελλήνων.

Το μίσος διαιρεί ανθρώπους και συντηρεί απάνθρωπα καθεστώτα. 

Όταν, από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, ακούγεται η φωνή: "Είμαστε όλοι έλληνες" , δεν εννοούν τα υπό κατασκευή στρατόπεδα συγκέντρωσης, την φυλετική διαίρεση, το μίσος, την φτήνεια των μετρίων, τον καλά αμοιβόμενο κομματισμό, την αριστερά και τη δεξιά. Ελλάδα είναι κάτι πέρα από όλα αυτά και δεν διδάσκεται.

Ελλάδα είναι Δημοκρατία και Αγάπη. Φιλία και Έρως. Είναι Κοινότητα Ανθρώπων, είναι Κοινωνία του Δώρου. Ούτε της συναλλαγής, ούτε του χρήματος, ούτε της ανταλλαγής. 

Η Πίστη και η Γνώση οδηγούν στη Μόρφωση, στο δόσιμο ανθρώπινης μορφής σε όσα κάνουμε.

Η Ελλάδα δεν έχει σύνορα. Έχει τον κόσμο, είναι ο κόσμος, το κόσμημα  και υπάρχει σε όλες τις στρεβλές ιδεολογίες, σαν άλλοθι και αναγκαίο υλικό υποκρισίας.

Όχι. Η Ελλάδα, οι έλληνες και οι πολλές σκέψεις τους, δεν είναι ο φυλετικά "περιούσιος λαός". Είναι απλώς ένας τρόπος, που δεν απαντάται σε αυτό που, σήμερα επανεμφανίζεται σαν επικίνδυνη καρικατούρα τραγικών  εποχών ,   και είναι ο "ελληνοχριστιανικός" κομματισμός.

Ελλάδα δεν είναι ο Χίτλερ, ο Στάλιν ή ο Φρίντμαν.

Ελλάδα είναι δημοκρατία και αγάπη. Οι προαναφερθέντες είναι το αντιδημοκρατικό και το απάνθρωπο.

(στην εικόνα, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)