Ο εφιάλτης του Θοδωρή Ηλιόπουλου πρέπει να τελειώσει

Αλληλεγγύη εν όψει της δίκης της 11ης-1-2011

Οι παρακάτω υπογεγραμμένοι, που συναντηθήκαμε και συνεργαστήκαμε με τον Θοδωρή Ηλιόπουλο στην έκδοση του βιβλίου Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική (εκδόσεις διάπυροΝ, Νοέμβριος 2010, ηλεκτρονική έκδοση http://politikiviadiapyron.wordpress.com/), δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας προς αυτόν, εν όψει της δίκης του στη Χαλκίδα, στις 11-1-2011.

Η δίκη αυτή είναι μια ντροπή για την ελληνική πολιτεία – και αποτελεί μία ακόμη στιγμή ενός καφκικού εφιάλτη τον οποίο έζησε και ζει ο Ηλιόπουλος εδώ και δύο χρόνια. Συνελήφθη έξω από τη Νομική Σχολή της Αθήνας στις 18-12-2008 ενώ περπατούσε στον δρόμο με τους φίλους του, κουβαλώντας ένα μικρό σακίδιο με προσωπικά αντικείμενα. Στη συνέχεια, παρά το ότι και οι τέσσερις αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν πως δεν είχε κάνει απολύτως τίποτε,  χαλκεύτηκε εναντίον του ένα αδιανόητο κατηγορητήριο που περιλάμβανε 3 κακουργήματα (κατοχή εκρηκτικών βομβών, έκρηξη κατ’ εξακολούθηση, απόπειρα σωματικής βλάβης) και 2 πλημμελήματα (αντίσταση, διατάραξη κοινής ειρήνης), χαρακτηρίστηκε «εχθρός της δημοκρατίας» και προφυλακίστηκε για 8,5 μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του 2009, οπότε και αποφυλακίστηκε μετά από απεργία πείνας 49 ημερών. Ο εφιάλτης αυτός έχει και συνέχεια, καθώς στις 11 Ιανουαρίου 2011 θα δικαστεί στη Χαλκίδα με το ίδιο εξόφθαλμα χαλκευμένο κατηγορητήριο, αντιμετωπίζοντας ποινή καθείρξεως.

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, με τη συγκλονιστική στάση του στη φυλακή αλλά και με την υπόλοιπη ζωή του, κομίζει μια συνολική πρόταση ανθρωπισμού, ήθους, ευαισθησίας, καθημερινής αλληλεγγύης και έμπρακτης αντίστασης στην κτηνωδία. Δεν είναι τυχαίο πως μετά το τέλος της προφυλάκισής του, ενώ ήταν ένα έμβλημα ενός ολόκληρου κοινωνικού χώρου, είχε το θάρρος να πάρει ξεκάθαρες και ανυποχώρητες θέσεις ενάντια σε κάθε βία (κρατική ή «αντιεξουσιαστική») και έτσι να δυσαρεστήσει ακόμη και ορισμένους από όσους του συμπαραστάθηκαν. Εξάλλου σε αυτό το πλαίσιο συναντηθήκαμε και εμείς μαζί του· στο κείμενο που αποτελεί τη δική του συμβολή στον τόμο  (http://politikiviadiapyron.wordpress.com/2010/10/11/iliopoulos/?csspreview=true) ο Ηλιόπουλος γράφει: « […] Από όπου και αν προέρχεται η πολιτική βία, είτε από το κράτος ως καταστολή ή πρόκληση είτε από ομάδες που συγκρούονται με αυτό ως απάντηση ή διεκδίκηση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ανθρώπινες απώλειες. Είναι αυτές οι απώλειες που, αν όχι αυτόματα, μετέπειτα θα ευνοήσουν και θα ενδυναμώσουν το ίδιο το κράτος, όταν σε ρόλο προστάτη θα εγκλωβίσει τις μάζες στην καταστολή. Είναι τέτοιο το συμφέρον, που ο προστάτης αυτός από «θύμα» δεν θα αργήσει να γίνει θύτης, δημιουργώντας εστίες που το ίδιο θα κληθεί να σβήσει. Έτσι, ένα οπλισμένο χέρι, αν δεν είναι του κράτους, σίγουρα του το χαϊδεύει.»

Περιμένουμε τη δίκη της Χαλκίδας με συναισθήματα αγωνίας και απορίας: πόσο κατακερματισμένη κοινωνία είμαστε, πόσα αντανακλαστικά διαθέτουμε, πόσο μπορούμε να κρατούμε την ανθρωπιά μας και να υπερασπιστούμε έναν αθώο συνάνθρωπό μας – και μάλιστα σε καιρούς όπου εξαγγέλλονται τείχη στον Έβρο για να μην περνούνε οι απελπισμένοι μετανάστες; Ο εφιάλτης του Θοδωρή Ηλιόπουλου πρέπει να πάρει τέλος. Και στ’ αλήθεια περιμένουμε, μετά την (αυτονόητη) αθώωσή του, να βρεθεί ένας εισαγγελέας και να απαγγείλει κατηγορίες κατά όλων εκείνων των «κρατικών λειτουργών» που, χαλκεύοντας με πρόθεση στοιχεία, ασέλγησαν τόσο βάναυσα πάνω στη ζωή, την υγεία, την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, μετέτρεψαν το κράτος σε παρακράτος και πλήγωσαν βαθιά τη δημοκρατία μας, αποκαλύπτοντας μια ακόμη κτηνώδη εκδοχή της κρατικής βίας και απανθρωπιάς.

7 Ιανουαρίου 2011

Περικλής Κοροβέσης

Τέος Ρόμβος

Αλέκος Γεωργόπουλος

Παναγιώτης Δημητράς

Ναυσικά Παπανικολάτου

Μιχάλης Μαραγκάκης

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)

Θανάσης Μακρής

Κυριάκος Αθανασιάδης

Γιάννης Εξαδάκτυλος

Θανάσης Τριαρίδης

Ελεάννα Ιωαννίδου

Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα

Γιάννης Ευαγγέλου

Θανάσης Πολλάτος

Γιώργος Μοναστηριώτης

Παναγιώτης Σιαβελής

Άγγελος Νικολόπουλος

Γιάννης Κορομηλάς

Συγγραφείς (μαζί με τον Θοδωρή Ηλιόπουλο) του τόμου

Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, (διάπυροΝ, 2010)