Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΚΑΙ Α-ΨΗΦΙΣΕ, ΜΕ ΣΟΦΙΑ.

(Το κείμενο είναι απάντηση σε σωρεία ύβρεων κατά του λαού)

Στο σχολείο, μαθαίνουν ότι "άλλο το Βυζάντιο κι άλλο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία". Και ο δάσκαλος έβαλε ερώτηση: "Ποια η σχέση του Βυζαντίου με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;" 

Με τέτοια "εκπαιδευτική" εκκίνηση και με άλλα πολλά τέτοια, ως μάθηση, είναι να απορείς, που ο λαός, ακόμα, λειτουργεί, ως σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης, παρά τις φωνασκίες τις παρασιτικής και κρατικοδίαιτης ελίτ, ότι "είμαστε και πρέπει να παραμένουμε Ευρώπη". 

Για να κατανοηθεί το σήμερα είναι χρήσιμο να ανατρέχουμε στην ιστορία. Ως το 1453, ο Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης - Νέας Ρώμης είχε τον τίτλο "Εν Χριστώ τω Θεώ Πιστός Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων". Η πρώτη εισβολή βάρβαρων φυλών στη ρωμαϊκή Δύση γίνεται το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα. Πρόκειται για γερμανικά φύλα(Φράγκοι, Γότθοι, Αλαμανοί, Σάξονες, Θουριγγιανοί, Βάνδαλοι, Βουργουνδοί κ.ά.), που πιεσμένοι από την επέλαση των Ούννων, κινήθηκαν δυτικά και νότια. Επρόκειτο για κτηνοτροφικούς πληθυσμούς, με λιγοστή γνώση στη γεωργία, δίχως γραπτό λόγο και με μοναδική αρετή την πολεμική ικανότητα. Το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καταλύεται από τον Οδοάκρο το 476 μ.Χ. Στη θέση της Ρωμαϊκής Πολιτείας δημιουργήθηκαν ιδιωτικά κράτη - Βασίλεια και η γη μοιράστηκε σε ιδιωτικά Φέουδα. Η μόνη πολιτειακή μορφή της Δύσης ήταν το φέουδο και ο Φεουδάρχης ήταν ιδιοκτήτης γης, χωριών και ανθρώπων - δουλοπάροικων, οι οποίοι καλλιεργούσαν τη  γη, με υποχρέωση να προσφέρουν υπηρεσία στο φεουδαρχικό και βασιλικό στρατό και να δίνουν μερίδιο στον ιδιοκτήτη - φεουδάρχη κι αυτός με τη σειρά του στον Βασιλιά.  

Τον 60 αιώνα, ο ιστορικός της εποχής Γρηγόριος της Τουρ αποδίδει τον χαρακτηρισμό του "κράτους"(δημόσιου οργανισμού: respublica) μόνο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με κέντρο τη Νέα Ρώμη - Κωνσταντινούπολη. "Τα βασίλεια και οι ηγεμονίες της Δύσης είναι ατομικές ιδιοκτησίες κάποιου δυνάστη" -όχι κοινωνικά μορφώματα με θεσμούς και νόμους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Η "ιδιωτικοποίηση των πάντων"(privatisation générale) είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ευρώπης των Βαρβάρων((Michel Rouche και J. Le Goff, από το βιβλίο του Χρ. Γιανναρά "Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα"). 

Το όνομα "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" επινόησε ο Ιερώνυμος Βολφ, 109 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, και είναι το όνομα, που διδάσκονται τα παιδιά στα "ελληνικά" σχολεία. Από τον 8ο αιώνα, η Παπική Δύση άρχισε να μην αναγνωρίζει τον τίτλο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για την Κωνσταντινούπολη, μια και οι Πάπες σκόπευαν να τον δώσουν στους Φράγκους, στους διαδόχους του αγράμματου Καρλομάγνου, "Πατέρα της Ευρώπης", προς τιμή του οποίου η τραπεζοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καθιερώσει το "βραβείο Καρλομάγνου". Από τη γέννηση της, η "Ευρώπη" ήταν ιδιωτική υπόθεση, και σ' αυτό θέλει να επιστρέψει, επινοώντας "ιδεολογίες", όπως ο "νεοφιλελευθερισμός", για τους αγράμματους "ιδεολόγους".

Σήμερα, επιστρέφουμε στη πρωτογενή βαρβαρική εποχή της ιδιωτικοποίησης προσωπικής και κρατικής περιουσίας -στην εποχή της Φεουδαρχίας- , με τη βοήθεια και τη συνενοχή όλου του χρηματοδοτημένου, από μια ολιγάριθμη ντόπια ελίτ, κομματικού συστήματος. 

Στη θέση του Φεουδάρχη θα είναι κάποια Εταιρεία -και αυτή είναι η μεγαλύτερη πολιτική πρόοδος της Δύσης στους τελευταίους 16 αιώνες. Υπήρξε ένα διάλλειμα δύο αιώνων με επαναστάσεις λαών, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με την παροχή σωρείας "ατομικών δικαιωμάτων", πλην του πιο μεγάλου δικαιώματος -αυτού του να αποφασίζει ο λαός. Το αποκάλεσαν Ρεπούμπλικα, που εμείς στην Ελλάδα το μεταφράσαμε "Δημοκρατία" και κανείς δεν πρόσεξε ότι και η Αυτοκρατορική - Ολιγαρχική Ρώμη ήταν Ρεπούμπλικα και ποτέ Δημοκρατία. Στην Αυτοκρατορική Ανατολή, όμως, διασώθηκε η έννοια της Εκκλησίας του Δήμου, γενόμενη Εκκλησία των πιστών. Στη Δύση, η σχέση ανθρώπων ευρισκόμενων σε κατάσταση Εκκλησίας, αγωνιζόμενων για την προσωπική και, συνάμα, συλλογική σωτηρία, αντικαταστάθηκε από την ιδιωτικοποιημένη ατομική σωτηρία και την Πίστη –όχι στο πλήρωμα της Εκκλησίας, δηλαδή στον διπλανό του (το λαό)- αλλά στο ατομικό εγώ και σε κάτι, άλλο θεϊκό, άθεο ή ιδεολογικό.

Αυτά, σαν εισαγωγή και ιστορία, για να γίνει κατανοητό το σήμερα των εκλογών του 2015. 

Παρ' όλο που κάποιοι λένε ότι ο λαός ακύρωσε, με την πρόσφατη ψήφο του,  το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, μια δημοσκόπηση, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές, δίνει 65% "Όχι στα μνημόνια". Επίσης, λίγοι έδωσαν σημασία στο ότι το 61,3% του δημοψηφίσματος εμπεριείχε ψηφοφόρους  των κομμάτων, που υπερασπίστηκαν το "ναι". 

Τι συνέβη; Ο λαός πάσχει από "διχασμό προσωπικότητας"; Άλλαξε κάτι; Πώς, ενώ ο λαός, που επιμένει, κατά 65%, να λέει όχι στα μνημόνια, ψήφισε "μνημονιακά"; 

Η απάντηση είναι απλή: Ο λαός δεν είναι ηλίθιος.  Έχει μέσα του τη " μεγαλοφυΐα της τριανταφυλλιάς", που, όπως αυτή, ενώ δεν γνωρίζει το γιατί, βγάζει όμορφα τριαντάφυλλα. Η μεγαλοφυΐα του λαού και κάθε προσώπου, που συναποτελεί το πλήθος του λαού, είναι  ενστικτώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Την "αποκλίνουσα ενόραση", τη βάση της δημιουργικότητας του ανθρώπου, την έχουν όλα τα παιδιά, από τη γέννηση τους, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα, με τον τρόπο που προαναφέραμε, εμποδίζει την ανάπτυξη της, βυθίζοντας τους ανθρώπους στην άγνοια των βασικών λειτουργικών συστατικών του "άρχειν και άρχεσθαι" , παρέχοντας ψεύτικη "γνώση". Ο λαός, όμως, για μια ακόμα φορά, όπως το 2011, με τους "αγανακτισμένους", που ζητούσαν Δημοκρατία, όπως στο δημοψήφισμα, που ζήτησαν "Εθνική Ανεξαρτησία", έπραξε σοφά και στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Επέλεξε από ένα καλά κατασκευασμένο μενού κομμάτων, αυτό που ήταν το άριστο στη συγκεκριμένη στιγμή. 

Ο σοφός λαός, λόγω της "προδοσίας" ενός κόμματος, που δεν ήταν "προδοσία", αλλά έτσι του την πλασάρανε, βρέθηκε σε κατάσταση μεθοδευμένου και καλά οργανωμένου ΣΟΚ: Απώλεια ελπίδας, απογοήτευση και σύγχυση. Το κόμμα, το οποίο, εξ αρχής και συνολικά, δεν αμφισβητούσε το ιδιωτικοποιημένο ολιγαρχικό πολίτευμα, δεν "πρόδωσε". Η ηγεσία του ήταν έτοιμη από καιρό να πουλήσει το παιχνίδι, με βάση σχέδιο, και εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία, όταν παρίστανε την "διαπραγματευόμενη", επί 5 μήνες. Όταν, από το 2010, οι παραδοσιακοί εχθροί της Ελλάδας, σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο,  δεν διαπραγματεύεσαι. Οργανώνεσαι για να νικήσεις στον πόλεμο. Οι "ηττημένοι" στρατηγοί παραιτούνται -δεν ζητούν «δεύτερη ευκαιρία», αν δεν είναι συνένοχοι στην ήττα -αν δεν είναι η πέμπτη φάλαγγα της ήττας.  

Ο αιφνιδιασμένος λαός ευρισκόμενος σε κατάσταση ΣΟΚ, έπραξε το αυτονόητο: Από μια "ελπιδοφόρα" κατάσταση, όπως νόμιζε, περιέρχεται σε κατάσταση ΑΜΥΝΑΣ και φροντίζει να ψηφίσει ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ, για να δώσει χρόνο στον εαυτό του να μαζέψει τα κομμάτια του, ελπίζοντας ότι κάποιοι ικανοί γνώστες των πολιτικών παιχνιδιών, θα αποφασίσουν να συμβάλλουν και να βοηθήσουν σε μια, πραγματικά, αποτελεσματική απελευθερωτική διαδικασία. Με την ψήφο του, Ο ΛΑΟΣ ΕΔΩΣΕ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και στον καθένα μας απομένει να αξιοποιήσουμε αυτό το χρόνο. 

Πώς να ψηφίσει τους δήθεν αντιστασιακούς, όταν 

 1. Αρνούνται ν' ακούσουν τους συντρόφους τους, που τους είπαν "να μην κατέβουμε, αλλά να οργανώσουμε το λαό, μια και το αποτέλεσμα είναι δεδομένο". Τους το είπαν ακόμα και βουλευτές του ίδιου κόμματος, που δεν είχαν την πρεμούρα να ξαναγίνουν βουλευτές, και που, προφανώς, σήμερα, μπορεί κάποιος να τους λέει "ριψάσπιδες" (ασπίδα τίνος πράγματος, άραγε, πέταξαν;). Απαρνήθηκαν τη γοητεία μιας βουλευτικής καρέκλας, για να μην προδώσουν τις πεποιθήσεις τους και το λαό, συμμετέχοντας σε κόμματα του «άρπα – κόλα».  

 2. Αρνούνται την ενότητα του ΟΧΙ ή έστω το αριστερό μέρος αυτής της ενότητας, δηλώνουν εκφραστές του "όχι ως το τέλος" και κατεβαίνουν, τουλάχιστον σε τρία κομμάτια. 

 3. Κάνοντας χρήση αποτυχημένων ιδεολογιών του 19ου αιώνα, κατασκευάζοντας πλαστά και ανούσια διλήμματα του τύπου "ευρώ ή δραχμή" και "μνημόνιο ή αντιμνημόνιο", δεν μπόρεσαν να πείσουν κανέναν -και , τώρα, βρίζουν αυτόν που δεν έπεισαν. Η περιφρόνηση και το μίσος κατά του λαού δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ναζιστικών και λοιπών ολιγαρχικών δήθεν "φιλελεύθερων" κομμάτων.

 4. Μια δήθεν κινηματική αριστερά εναπόθεσε την επιβίωση, την προβολή και, τελικά, την ύπαρξη της στον τηλεοπτικό κοινοβουλευτισμό. Τι θα πάθαιναν οι ίδιοι ή ο λαός, χωρίς μια μικρή "αντιμνημονιακή" εκπροσώπηση; Τι περισσότερο θα πάθει η λαός, εξ αιτίας της απουσίας 10 βουλευτών στους 300; Την ημέρα της "προδοσίας" Τσίπρα ξύπνησαν; Ε, τότε πολύ σοφά, ο λαός ξεφορτώθηκε τους μικροεπαγγελματίες εργολάβους της δικής του "σωτηρίας". Ως τώρα, το μόνο που έχουν κάμει είναι να διαιρούν. 

Μένει να ξεφορτωθεί και τους μεγαλοεπαγγελματίες της πολιτικής, οργανωνόμενος, στη βάση μιας δημοκρατικής - απελευθερωτικής δομής, Όσοι το καταλαβαίνουν, ας συμβάλλουν. Σεβαστός ο πόνος κάποιων, αλλά ο λαός αρνήθηκε στήριξη, ακόμα και στους δήθεν αριστεροδεξιούς αντιστασιακούς, που έμειναν στη βουλή(Χ.Α. και ΚΚΕ παρέμειναν στα ίδια ποσοστά). Βρίζουν το λαό που ψήφισε τον Λεβέντη, κάνοντας πλάκα και περιφρονώντας τον σοβαροφανή κοινοβουλευτισμό, - και δεν κάνουν αυτοκριτική, που ήταν ανήμποροι να πείσουν. Βρίζουν το 7,5 % που προστέθηκε στην αποχή, αντί να κάμουν αυτοκριτική, που κανείς τους δεν μπόρεσε να τον πείσει. Είναι το τρίτο σε μέγεθος "κόμμα", για όσους δεν το κατάλαβαν. 

Κακή εκκίνηση, για τους εργολάβους του "όχι ως το τέλος". Το όχι ανήκει στο λαό, που βρίζουν. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και καμιάς παρέας κι ούτε εκχώρησε "πνευματικά δικαιώματα". 

Αν δεν ξέρεις πώς δουλεύει το "σύστημα" δεν μπορείς να το αλλάξεις.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ - ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΑΚΟΜΑ.
Αντί να σπέρνουμε απογοήτευση και να καλλιεργούμε ηττοπάθεια, ας συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση μιας απελευθερωτικής επαναστατικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής οργάνωσης.

Ο καθένας μας, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Στην πράξη –κι όχι στα λόγια- θα κριθούμε:

 «Για τον Έλληνα ή ελληνικής παιδείας πολίτη της ρωμαϊκής οικουμένης, το πέρασμα από την εκκλησία του δήμου στην εκκλησία των πιστών, από την πόλιν στο σώμα της ενορίας και επισκοπής, ήταν ένα πληρέστερο επίτευγμα (πρόκληση – πρόγευση πληρότητας) στο ίδιο πρωτεύον άθλημα να “αληθεύει” ο βίος, να στοχεύει έμπρακτα η ύπαρξη στον “κατ’ αλήθειαν” τρόπο, στην ολοκληρία της ελευθερίας από κάθε υπαρκτικό περιορισμό και αναγκαιότητα… Η γνώση για τους Έλληνες είναι εμπειρία σχέσης, δυναμική ερωτικών “επαναβρασμών”, που επαληθεύεται μόνο κοινωνούμενη» (Χρίστος Γιανναράς).

(η εικόνα, με τον τίτλο "Συννεφιασμένη Κυριακή", ανήκει στον Δον ΨΥΧΩΤΗ)