Ο Νικόλας Άσιμος ομιλεί εκ του τάφου
Το χαμένο μου αγώνα, τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'. Δεν αποκαρδιώθηκα, και νεκρός θα πολεμάω δεν είμαι ραγιάς εγώ, δεν υπήρξα κατεργάρης, δεν είμαι κουραμπιές. Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Αλήτη μ' ανεβάζανε, φρικιό με κατεβάζαν, Υπήρξα αλήτης και χίπυς και ο τρομοκράτης ο πρώην, ο πιο φοβερός καραγκιόζης των δρόμων και έγκλειστος ψυχιατρείων μα έγινα τώρα καλός!. Στον πόνο, πείνα, δίψα και στο χρόνο άντεξα χωρίς βοηθό. Απ' το πολύ που με βασάνισα έπαθα ανοσία. Στις κακουχίες γυμνώθηκα και στο κορμί μου σας χώρεσα, τα κρίματά σας συγχώρεσα. Έμαθα αμαρτίες ν' αφαιρώ των ανθρώπων που δεν ξέρουν πως επέζησα εγώ. Αντίς να φτιάξουνε σε μένα εκκλησίες, να με λατρέψουν σαν συμπέρασμα γυμνό, χωρίς θεόλογα και παπαδοπορδίες, παν και τις φτιάχνουνε στον ίδιο το θεό.
Η φωτογραφία είναι από τη "χρεοκοπία των πολιτικών".
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
