Ο Στρος-Καν στο μπαλαούρο

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Τα 'χουμε ξαναπεί για το σοσιαλιστή, διεκδικητή της γαλλικής προεδρίας και, αύριο μεθαύριο, δελφίνο μιας γαλατικής εναντίον μιας γερμανικής Ευρώπης. Τώρα έχει τη θέση του δεσμοφύλακα -τελειώνει το αγροτικό του, εάν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει «αγροτικό» σε όλα τα επαγγέλματα. Δηλαδή, διευθύνει το ΔΝΤ. Ενα ταμείο που σώζει τους δανειστές από πολλά ντράβαλα. Με τον τρόπο του, είναι ένα αλεξικέραυνο εναντίον των πραξικοπημάτων, επειδή οι δανειστές, όποτε είδαν κι απόειδαν ότι δε θα πάρουν τα χρωστούμενα, έριχναν μια δικτατορία και τέλευαν.

Τώρα, ο Στρος-Καν ήρθε στας Αθήνας, και δεν προσκόμισε καμία γλαύκα. Ηρθε για να ποζάρει, και ορθώς, ήρθε για να μην ξεχάσουμε ότι ηγείται της ασυμπαθούς τάξεως των δανειστών μας. Και (μεταξύ μας) να φέρει σε θεογνωσία τον Σαμαρά και να ανακουφίσει ελαφρώς τον πρωθυπουργό και έναν υπουργό ονόματι Παπακωνσταντίνου. Οι άλλοι δε χαμπερίζουν από τέτοια. Από τι χαμπερίζουν; Ευχαρίστως να σας πω:

Στα κοντά οκτώ χρόνια που σας συντροφεύω από αυτήν τη στήλη, έχω αναφέρει το ανέκδοτο του Ωνάση άλλες δυο φορές. Ενας καημένος πλησιάζει στο ξενοδοχείο του τον Ωνάση και του λέγει: είμαι πατριωτάκι σου, αλλά οι ομοιότητες σταματάν εδώ. Είσαι λεφτάς, κατάφερες την Κάλλας και την Τζάκι, σε αγαπούν και σε μισούν οι πάντες. Αμάν σώσε με. Δε θέλω λεφτά. Θέλω, περνώντας από το λόμπι του ξενοδοχείου, που έχω ένα κρίσιμο επαγγελματικό ραντεβού, να μου φωνάξεις από μακριά «Γεια σου Τάκη». Με λένε Τάκη. Τα υποψήφια συνεταίρια μου θα κομπλάρουν αν δουν ότι με ξέρεις και θα κάνω συμφωνία, θα ξελασπώσω. Ο Ωνάσης τον λυπήθηκε και όντως, αργότερα, του φωνάζει ένα «Γεια σου Τάκη». Οπότε ο Τάκης απαντά ενοχλημένος: «Ασε μας ρε Τέλη, δε βλέπεις που έχω δουλειά;».

Ενα κόμμα δε θα πατήσει στο κοινοβούλιο, επειδή έρχεται ο φορατζής. Ο Στρος-Καν θα μιλήσει σε μια επιτροπή. Ανοίγοντας οι πύλες της, ένας θα βγει και θα πει «του έτριξα τα δόντια του βάρβαρου», άλλος θα πει «έχομεν εκείνην την βαθυτέρας αξιοπρέπειας που ήκαμε τον ΕβραιοΓαλάτην να μουδιάσει στην γωνιά του», ένας τρίτος θα κραυγάσει «τον τάπωσα τον τάχα και δήθεν». Κι όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, θα απαντήσει στην επίσκεψη «Ασε μας ρε Στρος και ΛεβιΣτρώς και αυλάρχη της Μέρκελ Λεβίδη, δε βλέπεις που έχουμε και δουλειά;».

Θεωρώ πιθανό να τον κλείσουμε σε ένα αποθηκάκι με πετρέλαια και σκοινιά σιζάλ και να του πετάμε ένα ξεροκόμματο κάθε βράδι, ώσπου οι κουτόφραγκοι να μας χαρίσουνε τα χρέη για να γλιτώσει ο καρλομάγνος τους, ο βαλανιδοφάγος. Στο μπαλαούρο, ο μαιτρ με τις μπαγκανότες. Κι αν, επιστρέφοντας στη γραφειούκλα του, μας ρίξει κάνα επιτόκιο παραπάνω στα μούτρα, πρέπει να παραδεχτεί ο κόσμος κι ο ντουνιάς ότι του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Διότι ο Ελλην παραπονιέται κι ας σέρνει το κάρο…