Ο τελευταίος πειρασμός

Η ζωή ατενίζει ειρωνικά τις επικείμενες εκλογές. Λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή της, πιο αλλόκοτης, εκλογικής αναμέτρησης από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, η Ορθοδοξία τιμά τη μνήμη της Αγίας Σοφίας.

Τιμά τη Μητέρα της Αγάπης, της Πίστης και της Ελπίδας.

Πριν βιαστούν οι ετερόφωτοι μηδενιστές κάθε απόχρωσης να γελάσουν ειρωνικά με την επίκληση στις «δεισιδαιμονικές» μου πεποιθήσεις, προτείνω να καταπιούν τις κραυγές για μια φορά στη ζωή τους και να σκεφτούν με πνευματική και πολιτική ευθύνη.  Από πού αντλεί νομιμοποίηση η υπόσχεση που δίνουν οι επίδοξοι πάτρωνες (βλέπε κυβερνήτες/αντιπρόσωποι), όταν διεκδικούν την ψήφο μας; είναι κάτι διαφορετικό από την πίστη στην ειλικρίνεια τους, την εμπιστοσύνη του ψηφοφόρου στην κρίση του, την ελπίδα ότι θα πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις και την αγάπη για την ευημερία;  

Με πνευματική και πολιτική ευθύνη δηλώνω ότι διατηρώ την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στην κριτική ικανότητα και την κρίση μου, με κόπο ομολογώ, αλλά παρά τον νοητό ιδρώτα που κυλάει κάθε μέρα από την ύπαρξη μου είμαι ακόμα ικανή να αναγνωρίζω το Μεγάλο Σχέδιο πίσω από την κυριαρχία της Βλακείας.

Τα ζόμπι, οι νεκροί που δεν ξέρουν ότι είναι νεκροί, δεν αντιστάθηκαν στον τελευταίο πειρασμό της Ύβρης απέναντι στον Άνθρωπο. Να καταλύσουν τη Σοφία του νου μας. Τη βιάζουν επανειλημμένα, στα χρόνια μας πρώτη φορά τόσο οργανωμένα, αποστειρωμένα και ολοκληρωτικά. Χρησιμοποιούν κάθε επιστημονική γνώση που παράχθηκε για το καλό του είδους μας, κάθε τεχνολογική εξέλιξη που προήλθε από την εργασία κάποιων που με αγάπη έδωσαν τη διάνοια τους σε κοινή χρήση. Η απληστία τους είναι απεριόριστη. Πώς να αρκεστούν στον έλεγχο κάθε εξωτερικής εκδήλωσης στην κοινωνική ζωή, πώς να χορτάσουν τη δίψα τους για αίμα με περιορισμό της ατομικής ευθύνης διαμέσου της αντιπροσωπευτικότητας (ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς πως ικανοποιείται η βούληση δια αντιπροσώπου, λες και αν φάει ο γείτονας τη στιγμή που πεινάω θα χορτάσω εγώ). Με ποιο τρόπο να βάλουν ένα όριο στη βουλιμία τους όσο η εξουσία είναι τόσο γευστική;

Ο δικός τους τελευταίος πειρασμός.

Η εκμηδένιση των αρχομένων.

Χαλκομανία έκαναν την αυτοπεποίθηση μας, πιστεύουμε όλοι ότι κάπου χάσαμε το νόημα των λέξεων. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα νοηματικά χάσματα στο λόγο των ίδιων ανθρώπων. Εμείς χάσαμε κάποιο επεισόδιο, αποκλείεται οι άρχοντες της ζωής μας να συγκρούονται με τον εαυτό τους τόσο ανοιχτά. Ε, λοιπόν αυτός είναι ο στόχος. Να αμφιβάλουμε για εμάς και όχι για αυτούς. Οι οποίοι διαθέτουν το κύρος της εξουσίας. Αυτοί ξέρουν (κάτι σαν τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων). Εμείς είμαστε πρόβατα και τούτοι οι βοσκοί.

Γράφω και θυμάμαι τον αληθινό Τελευταίο Πειρασμό. Βλέπω με τα μάτια του νου τις λέξεις τους Καζαντζάκη να περιγράφουν Εκείνον όταν βγαίνει από το όραμα που είχε κυριέψει τη φαντασία του πάνω στο Σταυρό. Διψάει και πονάει, το σώμα του ενώνει τον ουρανό με τη γη αλλά πονάει. Βιώνει το μαρτύριο σιωπηλός. Όσο μπορεί να σκεφτεί, το όραμα συνεχίζει να κυριαρχεί στη σκέψη Του. Τι θα συνέβαινε αν είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Εκείνος θα ήταν αλλού και οι άνθρωποι που ζούσαν κοντά Του θα  είχαν διαφορετική εμπειρία από τη θέαση της Σταύρωσης.

Διέλυσε τη φανταστική εικόνα στο νου Του, ρούφηξε όσο αέρα επέτρεπε το καρφωμένο σώμα Του και υπέφερε μέχρι να πεθάνει. Για να μην στερήσει από τους ανθρώπους τη Γνώση που είχε έρθει να τους προσφέρει. 

Μελέτησαν προσεκτικά την ιστορία τα ζόμπι και έκαναν την ίδια διαπίστωση. Από το βοσκό εξαρτάται η τύχη του κοπαδιού. Η επιβίωση ή ο αποδεκατισμός του. Τους ξέφυγε μόνο ένα πράγμα. Το κοπάδι αγαπά το βοσκό του, πιστεύει στην καλή προαίρεση του και ελπίζει ότι θα προστατέψει κάθε πρόβατο χωριστά και όλα μαζί από τους κινδύνους. Με αυτούς τους όρους παραδίδει την αυτονομία του.

Αν αμφιβάλετε, ρωτήστε ένα βοσκό.

Μαρία Μαγδαληνή

Πιθανή ψηφοφόρος στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 και αυτό αν δεν έχω το μηνιαίο πονοκέφαλο μου!

(Στην εικόνα ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)