Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσιν. ..
Εντάξει. Δεν είναι " αι γενεαί πάσαι". Όσοι πιστεύουν είναι.
Μια ενδιαφέρουσα (και ωραία) προσέγγιση της παραβολής των δέκα παρθένων, από τους φίλους του indymedia της Κύπρου.
Αφιερώνεται στη ρητορεία εκείνων που διεκδικούν με τρόπο φυλετικό την πολιτική εκπροσώπηση του Θεού, στις εκλογές που έρχονται. Στην πραγματικότητα, διεκδικούν την εύνοια μιας Ιεραρχίας που κάνει διαφήμιση στο ΣΚΑΪ και τις άλλες πολυεθνικές, αγωνιζόμενη και αυτή "αντιμνημονιακά".
Ιεραρχία και όχι Εκκλησία. Εκκλησία είναι ο κάθε πιστός. Εκκλησία του Δήμου - Εκκλησία του Θεού. Δημοκρατία και στα δύο είναι το αίτημα.
Όχι να σταυρωθεί ο άνθρωπος για να αναστηθεί ο Θεός.
Και οι υπονοούντες ή ευθέως υποστηρίζοντες φυλετικές και άλλες διακρίσεις, συντηρώντας μια επιθετικότητα του ανθρώπου ενάντια στον άνθρωπο, ας προσέχουν.
"Είμαστε Ανεξάρτητοι - Είμαστε Έλληνες" (Καμμένος). Εμείς οι άλλοι δηλαδή δεν είμαστε; Ή θα χρειαστούμε "τη βοήθεια της Παναγίας", για να αποδείξουμε την "ελληνικότητα" και τις πολιτικές μας "αλήθειες";
Και οι άλλοι με τη "φυλή και το αίμα" (κι αυτοί με τη βοήθεια του Θεού), οι επίγονοι του ναζισμού. Οι πρώτοι ρατσιστές του πλανήτη, οι μεταφυσικοί και υπερφυσικοί δάσκαλοι του φυλετισμού του Χίτλερ ήταν οι εβραίοι, με τη λογική του "περιούσιου λαού".
Ο θάνατος γίνεται εναγώνιος όσο το πνεύμα αντιστέκεται ενώ το σώμα φθίνει. Είναι σταυρός, φερόμενος σε όλη τη ζωή, αν δεν γίνει κατανοητή η θνητότητα είτε ως φυσικό γεγονός είτε ως επιλογή θυσίας. Ο Ιησούς λευτερώνει δια της σταυρώσεως. Το νόημα της ζωής μένει μετέωρο ως ανολοκλήρωτο και ο θάνατος έρχεται σαν τιμωρία, συντηρώντας αγωνίες θανάτου, προπαγανδίζοντας το μίσος και το θάνατο και τελικά συντηρώντας το μέγα φόβο σε κάθε άγνωστο, διαφορετικό και μυστηριώδες.
"Τετέλεσται" σημαίνει την πληρότητα και ανάπαυσι που δίνει στο πνεύμα μου η επίγνωση ότι δεν ζω ούτε πεθαίνω για εμένα. Ζώντας και πεθαίνοντας για τους άλλους ο Ιησούς υπέφερε μόνος και σιωπηλός το θάνατο χωρίς να καταφεύγει σε φαντάσματα ψυχικής αθανασίας. Προσφέρθηκε, αδιακρίτως.
Στη συγκίνηση της προσφοράς η ορμή της ζωής και η δύναμη της αγάπης αντί να κατασταλούν εξιδανικεύονται ενώ ο θάνατος εσωτερικεύεται, στερώντας τον από το φόβο.
Το πρόσωπο του σταυρωμένου Μεσσία παίρνοντας τις αμαρτίες του κόσμου, δημιουργεί ζωτικό χώρο για να συμφιλιωθούμε με το θάνατο, τη ζωή τον πόνο, τους ανθρώπους. Βγάζουμε από μέσα μας το κακό.
Η εμμονή στην αλήθεια είναι εμμονή στον πλατύτερο δυνητικό εαυτό μας. Το ψέμα και ο φόβος ανήκουν στην παθολογία του ατομικισμού και της ατομικότητας.
Δυνάμεθα τον κόσμο κι όχι τον εγκλεισμό σε σκέψεις μίσους, σε γήινα σύνορα, στο ριζικό κακό.
θυσία για τον άλλο. Η καθημερινή σταύρωση είναι βίωση, είναι αγάπη, είναι έρωτας και ανθρωπιά.