Ποια είναι η «Βαθιά Ελλάδα»;

(με αφορμή ένα άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Ο καθηγητής της Οικολογίας και της Περιβαλλοντικής Πολιτικής, τ. μέλος της ΔΗΜΑΡ και νυν μέλος του «Ποταμιού», ακόμα κι όταν ασχολείται με το αντικείμενο της επιστήμης του, φοράει παρωπίδες. Κάπως έτσι σκεφτόμενος και γράφοντας, μας έχει πει ότι η αντίδραση στις Σκουριές είναι «ιδιοτελής». Προφανώς, δεν υπάρχει θέμα «περιβαλλοντικής πολιτικής» στις Σκουριές, όλα είναι καλά καμωμένα και η εταιρεία δρά, ανιδιοτελώς. Όταν ο τίτλος του καθηγητή χρησιμοποιείται, για πολιτικές σκοπιμότητες, τελειώνει η επιστήμη.

Όσο βάθος κι αν έχει ο τίτλος του άρθρου του, πολλή άγνοια υπάρχει και πολύ επιφανειακός είναι ο λόγος του.       Η πανεπιστημιακή αγραμματοσύνη συνοδεύει τους επιστρατευμένους του star system, στην προσπάθεια ενός ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος να πείσει ένα λαό, για τον «ορθολογισμό» του. Είναι «ορθολογική» η στήριξη των τραπεζιτών και η εξόφληση των δανειστών, με την παράλληλη εξαθλίωση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Διότι, κατά τον καθηγητή, «η σαθρή οικονομία έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίθετο». Αν ήταν αντικειμενικός στον τομέα της δικής του επιστήμης, θα έλεγα ότι μπήκε σε «ξένα επιστημονικά χωράφια», οπότε είναι λογικό να κάνει λάθη.  Επειδή η επιστημοσύνη του, όταν ακουμπά την πολιτική, δεν είναι και τόσο αντικειμενική, φαίνεται ότι έχει την ίδια σχέση με την πολιτική, με αυτή που έχει ο Ρουβάς. Από τα συμφραζόμενα του, προκύπτει ότι, ορθώς, πλήττεται ο λαός, που «μαζί τα έφαγε» και είναι αυτός που δημιούργησε τη σαθρή οικονομία.

            Μια ισχυρή οικονομία εξαρτάται από τρία βασικά πράγματα: 1. Τη διαχείριση του χρήματος. 2. Την παραγωγική συγκρότηση μιας κοινωνίας. 3. Την Παιδεία.

Κοινός παρανομαστής όλων αυτών είναι το ποιος αποφασίζει –ποιες πολιτικές αποφάσεις οδήγησαν σε όλα αυτά.  

            Αν ρωτήσουμε τον κ. καθηγητή, «τίνος είναι και ποιος διαχειρίζεται την κινητήρια δύναμη μιας οικονομίας- το νόμισμα», μάλλον, δεν θα απαντήσει, είτε γιατί δεν ξέρει είτε γιατί δεν τον συμφέρει να το πει.

-          Πώς θα υπάρξει ελεύθερη και ανοδική παραγωγική δημιουργία, με δίκαιη διανομή του πλούτου, όταν το χρήμα είναι μονοπωλιακή ιδιοκτησία κάποιων ιδιωτών και, μάλιστα, ιδιωτών, που έχουν την έδρα τους εκτός Ελλάδος;

-          Ο λαός αποφάσισε την υπερχρέωση του κρατικού τομέα, την αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και την κατασπατάληση του πλούτου σε προμήθειες και εργολαβίες, από τις οποίες επωφελήθηκαν κάποιοι λίγοι ιδιώτες, υπάλληλοι και πολιτικοί;

-          Ο λαός αποφάσισε τον δανεισμό του κράτους και τη διανομή σε «ημέτερους» των δανεικών; Δεν έχει ακούσει την παροιμία ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»; Δεν έχει ακούσει για μίζες και διαφθορά; Δεν έχει ακούσει ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, που σήμερα βρίσκεται στο κόκκινο, είχε μικρότερο επίπεδο δανεισμού, σε σύγκριση με τις «ανεπτυγμένες» χώρες, ως το 2008 και τα κόκκινα δάνεια εκτοξεύθηκαν, μετά από αυτή τη χρονολογία;  

-          Ο λαός όρισε το είδος της Παιδείας, που διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία και που συνεχίζουν να διδάσκονται στα πανεπιστήμια και στη ζωή, μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης;

Ας ψάξει να βρει αλλού το πρόβλημα, κοιτώντας, ταυτόχρονα, τον εαυτό του στον καθρέφτη. Η ελληνική άρχουσα τάξη, προβάλλοντας και χρηματοδοτώντας, επιλεκτικά, ορίζει το είδος της πολιτικής, που έχουμε. Πρόκειται για εκείνο το 1% του πληθυσμού, που επωφελήθηκε στην εποχή των «παχιών αγελάδων» -έστω και με δανεικά- και συνεχίζει να επωφελείται, σήμερα, με την επιβολή βαρών στους ασθενέστερους.

Είναι εκείνη η παρασιτική και κρατικοδίαιτη τάξη, που διαχρονικά, προσέδεσε τη χώρα στο άρμα διαφόρων ξένων δυνάμεων(Αγγλία, ΗΠΑ και τώρα Γερμανία). Πρόκειται για εκείνη την άρχουσα, οικονομικά και πολιτικά, τάξη, που δηλώνοντας «νεοφιλελεύθερη», δεν πρόσεξε τι έκαμε η Θάτσερ, όταν έπρεπε η Βρετανία να αποφασίσει ένταξη στο ενιαίο νόμισμα:

«Νομίζω ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι Δώδεκα έχουν παρόμοια ψήφο ή επιρροή σε αυτά τα θέματα. Νομίζω ότι κάποιοι στη Γερμανία μόνο για λίγο στηρίζουν το σύστημα, επειδήγνωρίζουν ότι η κυρίαρχη φωνή, η επικρατούσα φωνή, σε κάθε κεντρική τράπεζα θα είναι η γερμανική φωνή. Αν δεν είχαμε διατηρήσει την εθνική μας ταυτότητα στην Ευρώπη, οι κυρίαρχοι άνθρωποι στην Ευρώπη θα είναι οι Γερμανοί»(Θάτσερ στη Βουλή των Κοινοτήτων, 1990).

Έλληνες πολιτικοί και οικονομικοί άρχοντες φάνηκαν να μην ήξεραν τα οικονομικά και νομισματικά πράγματα: «Εάν μια χώρα ή περιοχή δεν έχει την εξουσία να υποτιμήσει [το νόμισμα της], και αν δεν είναι δικαιούχος ενός συστήματος δημοσιονομικής εξισορρόπησης, τότε δεν υπάρχει τίποτα για να την σταματήσει από το να υποστεί μια διαδικασία σωρευτικής και οριστικής παρακμής που οδηγεί, στο τέλος, στη μετανάστευση, ως την μόνη εναλλακτική λύση στη φτώχεια ή την πείνα». Αυτά έγραφε το 1992, στο  άρθρο του «Μάαστριχτ και άλλα», ο Wynne Godley, οικονομολόγος εξειδικευμένος στην ανάπτυξη θεωριών για τον μονεταρισμό και την αποτελεσματική χρήση του νομίσματος  στην οικονομία και την κοινωνία. Ο εκ των σχεδιαστών του ECU, της ενιαίας νομισματικής μονάδας, Μπερνάρ Λιτέρ, έχει πει: «Λοιπόν, δεν αλλάξαμε απλώς τους κανόνες, αλλάξαμε επίσης τους κανόνες της σχέσης ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες και αυτό δεν ήταν μέρος του σχεδίου αρχικά…. Η Ε.Ε. κυριαρχείται από τα μεγάλα λόμπι… Ένα είναι βέβαιο ότι η δύναμη έχει μετατοπιστεί οριστικά μακριά από τις κυβερνήσεις προς τις χρηματοπιστωτικές αγορές.  Όταν μία κυβέρνηση κάνει κάτι που δεν αρέσει στις αγορές -όπως στην Βρεταννία το ’91 ή στην Γαλλία το ’94 ή στο Μεξικό το ’95 – κανένας δεν κάθεται σ’ ένα τραπέζι να πει «δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό».  Απλά εκδηλώνεται μία νομισματική κρίση σε αυτό το νόμισμα.  Έτσι ορισμένες εκατοντάδες άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί από κανέναν και δεν έχουν απολύτως καμία συλλογική ευθύνη ή οτιδήποτε άλλο, αποφασίζουν, μεταξύ άλλων, για την αξία του συνταξιοδοτικού σου ταμείου».

Τα χρόνια πέρασαν και στη θέση της Βρετανίας του 91, της Γαλλίας του 94 και του Μεξικού του 95, ήρθε η Ελλάδα του 2015.

Αυτή είναι η «βαθιά Ελλάδα»-που δεν είναι «Ελλάδα»- κι όχι τα «εθνικολαϊκά ιδεολογήματα» ενός απελπισμένου και προδομένου λαού, που ψήφισε, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, 61,3% ΟΧΙ.

Για τον καθηγητή, το πραγματικό δεν είναι η γενικευμένη ανθρωπιστική καταστροφή, αλλά η άγνοια του λαού για το τι έφταιξε και η καλωσύνη Ελλήνων και ξένων πολιτικών, «που, κρατώντας αξιοσημείωτα ενωτική στάση, αφιέρωσαν άπειρο χρόνο σε ατέλειωτες συνεδριάσεις, για να διαμορφωθούν πολύπλοκοι συμβιβασμοί και να αναχαιτιστεί μια κατάρρευση για την οποία τουλάχιστον οι περισσότερες από τις 18 χώρες δεν ευθύνονται καθόλου».

Ας ξεκινήσει, μελετώντας την αλφαβήτα της πολιτικής, της οικονομίας και της οικολογίας, πριν ξαναγράψει. Εμείς ξέρουμε τον ένοχο και είναι γνωστή η αιτία:

Οι βολεμένοι υπηρέτες της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, στους οποίους ανήκει και ο καθηγητής, ενάντια στην πλειοψηφία των εξαθλιωμένων Ελλήνων. Αυτός είναι ο πόλεμος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα δεν είχε ποτέ της «εθνική συνείδηση». Ποτέ δεν νοιάστηκε, για τους ανθρώπους, που κατοικούν μαζί της στον ίδιο τόπο. Κι αυτό δεν είναι ούτε χριστιανικό, ούτε ελληνικό. Είναι απάνθρωπο.

            Γιάννης Κων. Κρούσος

 9/8/2015, Φαρακλάτα Κεφαλονιάς

(στην εικόνα, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)