Πώς η αριστερά συσκοτίζει την αιτία του χρέους (Με αφορμή μια ομιλία του κ. Νίκου Κοτζιά).

Από μόνοι τους οι τίτλοι των μέσων ενημέρωσης που πρόβαλλαν την ομιλία του καθηγητή κ. Νίκου Κοτζιά, στο Αργοστόλι, αποκαλύπτουν την ουσία της ομιλίας. Αυτό που απέμεινε στους ακροατές: "Να κινηθούν οι πολίτες από τους καναπέδες τους"! Και κάποιοι πρόσθεσαν στον τίτλο την "πρόσκληση δημιουργίας ένός μεγάλου μετώπου".

Με δικά μας λόγια, ο κ. καθηγητής αποδίδει μέρος της ευθύνης, για όσα συμβαίνουν, στους καθισμένους στον καναπέ πολίτες.

Φυσικά, το κεντρικό πολιτικό και κομματικό σύστημα και οι κάθε λογής "προσκαλούντες" δεν αναρωτιούνται, μήπως η "μη έγερση" και η μη ανταπόκριση σε "καλέσματα" έχει να κάμει με πολιτικές που δεν αγγίζουν τα συσσωρευμένα προβλήματα του λαού και, επομένως, δεν μπορούν να συγκινήσουν; 

Από την ομιλία του καθηγητή, με το μόνο που θα συμφωνήσουμε είναι ότι "η Ε.Ε. εξελίσσεται σε Αυτοκρατορία".  Τα υπόλοιπα, στο βαθμό που έχουν λιγότερα ή περισσότερα στοιχεία αλήθειας ανήκουν στον κόσμο του δευτερεύοντος και του μη ουσιαστικού. Τουλάχιστον σε ότι αφορά το πώς δημιουργείται το χρέος και πώς η Ελλάδα γίνεται αποικία, λόγω χρέους. 

Και για το "δια ταύτα", ο κ. καθηγητής, συμπορευόμενος με τις πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε τη "δημιουργία ενός μετώπου που θα κάμει κυβέρνηση τις "αντιμνημονιακές δυνάμεις", που θα επαναδιαπραγματευθούν και θα διαγράψουν το "επαχθές" χρέος.

Σε μια ομιλία, που είχε για κεντρικό θέμα την μετατροπή της Ελλάδας σε "αποικία χρέους", απουσίαζαν α) το πώς δημιουργείται το χρέος και β) οι χρεωμένοι.

Ως "θεμελιακή αιτία" της κρίσης ανέφερε τη "μεγάλη μετακίνηση κεφαλαίων από τη Δύση προς την Νοτιοανατολική Ασία"! "Λείπουν αυτά τα λεφτά" είναι η φράση του. Αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή, αναγκάζει τους κυρίαρχους της Δύσης "να εφαρμόσουν πολιτικές μετακίνησης πλούτου από το Νότο προς το Βορρά (αυτού που λέγεται Δύση)". Και σε ότι αφορά την Ελλάδα, "η Ελληνική Ολιγαρχία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μετακίνηση πλούτου από το Νότο προς τον Βορρά, με μεγάλη ανακατανομή πλούτου στο εσωτερικό της Ελλάδας".

Αυτά χαρακτήρισε ο καθηγητής ως "οι τρεις μεγάλοι μηχανισμοί, από τους οποίους βγαίνουμε εμείς χαμένοι".

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο πώς και το γιατί, ιστορικά, η Γερμανία επιδιώκει να γίνει η κυρίαρχη οικονομική και πολιτική δύναμη της Ε.Ε.

Αυτά τα οποία αναφέρει ο καθηγητής είναι πραγματικά γεγονότα. Όμως... Κάτι λείπει.

Και δεν λείπει τυχαία. Αν και δεν ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ, συμπορεύεται με την ανάλυση αυτού του κόμματος. Πρόκειται για μία ανάλυση που μας οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα ότι αυτό που μας μένει είναι η επιλογή μιας κυβέρνησης που θα θέλει να διαπραγματευθεί και θα μπορεί να ανακόψει τις αρνητικές ροές του χρήματος.

Από τα γραπτά, τους λόγους και τις αναλύσεις του κ. καθηγητή, λείπει αυτό που γνωρίζει καλά και για κάποιους λόγους- που δεν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε- δεν αναφέρει:

"Πώς δημιουργείται το χρήμα και κατ΄επέκταση το χρέος;"

Μας το είχε πει, σε προηγούμενη ομιλία του, απαντώντας στην ερώτηση μας: "Γιατί το χρήμα να είναι ιδιοκτησία των τραπεζιτών;"  Τότε, μας είχε δώσει, περίπου, την ίδια απάντηση, με αυτή που μας έδωσε και ο κ. Αλ. Τσίπρας, όταν τον ρωτήσαμε το ίδιο: "Έχετε δίκιο". Και ο κ. Τσίπρας είχε συμπληρώσει: "Πρόκειται για μεγάλο σκάνδαλο".

Από την ομιλία αυτή και από το σύνολο της επαγγελματικής πολιτικής, λείπει ο "Μηχανισμός των Μηχανισμών". Αυτός της πραγματικής παραγωγής χρήματος, χρέους, αποικιών και υποδούλωσης.

Τα πρόσωπα και τα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής υπακούουν στη διαχρονική υπόδειξη:

“Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του.”

Mayer Amschel Rothschild(1742-1812)

Εδώ, μπαίνουμε στον πειρασμό να αναφέρουμε τη φράση του φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη:

"Η λέξη πολιτική έχει υποστεί μεγάλες κακώσεις, έχει μάλιστα εκπορνευθεί".

Για να συνεχίσει ο πραγματικός Δάσκαλος Δημοκρατίας: "Για μένα ο μόνος δυνατός ορισμός -που κάνει την εμφάνιση του ήδη στην αρχαία Ελλάδα- είναι αυτός που την ορίζει ως συλλογική δραστηριότητα που προσπαθεί να σκεφτεί η ίδια τον εαυτό της και έχει ως αντικείμενο όχι τη μία ή την άλλη επιμέρους διάταξη, αλλά τη θέσμιση της κοινωνίας καθαυτής".

Από την υπάκουη, σε υποδείξεις και εντολές οικονομικά και πολιτικά ανωτέρων, επαγγελματική πολιτική σκηνή απουσιάζει η αλήθεια και η πραγματικότητα των πολλών.

Την ώρα, που οι τράπεζες και οι θυγατρικές τους, κράτος, ασφαλιστικά ταμεία, δήμοι και εταιρείες βομβαρδίζουν τους πολίτες με δικαστικές κλητεύσεις για ποινικά αδικήματα και εκκίνηση διαδικασιών κατάσχεσης, αυτοί δεν μπορούν, γιατί δεν θέλουν, να προτείνουν ρεαλιστική και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα του κρατικού χρέους. Δεν υπάρχει στον πολιτικό τους λόγο το πρόβλημα των υπερχρεωμένων, των ανέργων και των παντοιοτρόπως κατεστραμμένων. Και, φυσικά, δεν έχουν πρόταση.

Η λύση βρίσκεται στα χέρια μας.

Αν συνεχιστεί η συνένοχη σιωπή, για να μην αναγκαστούμε να πάρουμε τα όπλα για να προστατεύσουμε τις ζωές μας και το βιός μας, είναι πιο εύκολο να τους προειδοποιήσουμε ότι θα κατέβουμε σε κάθε είδους εκλογική αναμέτρηση (τοπική, περιφερειακή, εθνική ή ευρωπαϊκή.

Για να εισδύσει η πραγματικότητα των πολλών στη σφαίρα της πολιτικής.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

ΥΓ: Ο τρόπος του Αλμπέρ Καμύ είναι ο δικός μας τρόπος:

• Εχουμε δοκιμάσει λίγο όλα τα καθεστώτα και τώρα τα γνωρίζουμε. Αλλά ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να επινοηθεί, να δημιουργηθεί και να υποστηριχθεί μόνον από ανθρώπους που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, που αρνούνται να αποδεχθούν την προλεταριακή συνθήκη και που δεν συμφιλιώνονται ποτέ με τη δυστυχία των άλλων, αλλά ακριβώς αρνούνται να επιδεινώσουν αυτήν τη δυστυχία στο όνομα μιας θεωρίας ή ενός τυφλού μεσσιανισμού... η δημοκρατία είναι το λιγότερο κακό καθεστώς. Ξεκινώντας από δω, δεν είναι λυμένα όλα τα ζητήματα. Και γι’ αυτό ο συγκεκριμένος ορισμός δεν είναι οριστικός. Επιτρέπει όμως να εξετάσουμε υπό ένα ορισμένο φως τα προβλήματα που μας πιέζουν και που η αρχή τους σχετίζεται με την ιδέα της επανάστασης και με την έννοια της βίας. Επιτρέπει όμως να αρνηθούμε στο χρήμα όπως και στην αστυνομία το δικαίωμα να αποκαλούν δημοκρατία αυτό που δεν είναι δημοκρατία.

(στην εικόνα του "άστεγου" , ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)