ΣΠΙΘΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ : ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟ

 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, 19/2/2011 :

Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να δώσει τα βασικά χαρακτηριστικά του τι είμαστε, όταν λέμε «Σπίθα Κεφαλλήνων Πολιτών». Και παράλληλα,  να γίνει κείμενο – αφορμή για διάλογο και προβληματισμό, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση πολιτών, που θα οδηγήσει την κοινωνία σε νίκη ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, που λυμαίνεται τις ζωές των ανθρώπων και οδηγεί σε ανθρωπολογική καταστροφή και ανθρώπινη γενοκτονία.

 

1.      ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Πριν μπούμε στα θέματα μας,  θεωρούμε υποχρέωση μας να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στον κ. Μίκη Θεοδωράκη, γιατί, χάρις στην πρόσκληση που απεύθυνε, μία κίνηση πολιτών λίγων δεκάδων ανθρώπων μετατρέπεται σε ένα πολύχρωμο κίνημα χιλιάδων αποφασισμένων ανθρώπων.

 Η κριτική , όπως και η αυτοκριτική, είναι διαδικασίες απαραίτητες σε ένα διάλογο, που έχει σαν στόχο το συλλογικό καλό.  Όμως, θεωρούμε πως ένα μέρος της κριτικής που ασκείται στο πρόσωπο του κ. Μίκη Θεοδωράκη είναι κατευθυνόμενη και έχει σαν σκοπό να πλήξει τα τοπικά κινήματα, που μεγαλώνουν σε όλη την Ελλάδα. Σκοπός της κακόπιστης κριτικής δεν είναι η αλήθεια και ο διάλογος, αλλά να εμποδιστεί η διαφαινόμενη συσπείρωση χιλιάδων ανθρώπων, η οποία θα συνενώσει διαφορετικές απόψεις σε μία συγκροτημένη δύναμη ανατροπής της ολιγαρχίας, απελευθέρωσης της πατρίδας και εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας. 

 

 

2.      ΣΚΟΠΟΙ

Δύο είναι οι βασικοί στόχοι της πρωτοβουλίας «ΣΠΙΘΑ»:

1.       Η απελευθέρωση της Πατρίδας, η οποία τελεί υπό οικονομική κατοχή και απειλείται με μετατροπή σε γεωγραφική περιοχή, υπό την εξουσία της Παγκόσμιας Οικονομικής Εξουσίας.

2.       Η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας, γιατί το  πολίτευμα μέσα στο οποίο ζούμε, μόνο κατ’ ευφημισμό λέγεται «δημοκρατία». Είναι ένα πολίτευμα ολιγαρχικό, και σαν μοναδικό σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των σχεδίων μιας χούφτας διεθνών και ντόπιων οικονομικών ολιγαρχών. Η δημοκρατική ανατροπή του είναι αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση της πατρίδας και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, με τα χαρακτηριστικά και την έννοια της δημοκρατίας, που στηρίζεται στην Εκκλησία του Δήμου, στη μέγιστη συμμετοχή ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, σε αυτό που λέγεται άμεση δημοκρατία ή απλώς δημοκρατία, χωρίς επίθετα. Κάθε άλλη μορφή πολιτεύματος, που εμπεριέχει τον όρο «δημοκρατία» είναι ψευδεπίγραφο καθεστώς. Όλοι οι έλληνες βλέπουμε , σήμερα, πως ο κοινοβουλευτισμός και αυτό που ονομάζεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία. 

3.       Στόχος μας πρέπει να είναι η ριζική δημοκρατική μεταρρύθμιση του πολιτεύματος, σύμφωνα με τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις αποφάσεις των πολιτών. Οι «ιδεολογίες», οι πολιτικοί και οι πολιτικές, έχοντας, παραχαράξει νοήματα και λέξεις, μας υποχρεώνουν, όταν μιλάμε για δημοκρατία να βάζουμε επίθετα: Οι μεταρρυθμίσειςπρέπει να οδηγούνστην άμεση συμμετοχική δημοκρατία. Δημοκρατία είναι το κράτος του δήμου, η εξουσία του λαού. Κάθε τι άλλο δεν είναι δημοκρατία.

 

Η επίτευξη των στόχων αυτών μπορεί να ξεκινήσει, βάζοντας, άμεσα, το αίτημα για

ΣΥΝΤΑΧΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  -

ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Οι στόχοι αυτοί κάνουν σαφείς και ξεκάθαρες τις προθέσεις του μεγάλου κινήματος που θέλουμε να συγκροτήσουμε. 

 

3.      ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία, που τόσοι άνθρωποι, από τόσο διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και με διαφορετικές αφετηρίες αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της και δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, χωρίς τη συμμετοχή του μέγιστου αριθμού ελεύθερα, αυτόνομα και κριτικά σκεπτόμενων ανθρώπων. Βασικό στοιχείο της λειτουργίας μας είναι η διαρκής ενημέρωση, η προώθηση του διαλόγου και η διεύρυνση της συμμετοχής. Σκοπός μας είναι να επιτύχουμε μια τεράστια συσπείρωση πολιτών, η οποία θα μπορεί να επιβάλλει τις επιθυμίες της και να εφαρμόσει τα σχέδια και τις αποφάσεις της.  

 

4.      ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Μία κυβέρνηση και ένα κοινοβούλιο, που έχει απεμπολήσει βασικά χαρακτηριστικά της εθνικής μας κυριαρχίας και έχει παραδώσει την Ελλάδα σε καθεστώς ξένης κατοχής δεν νομιμοποιείται να νομοθετεί, κατ’ απαίτηση των τοκογλύφων,  και να απαιτεί εφαρμογή των νόμων, που στερεώνουν την κυριαρχία των αγορών πάνω στους ανθρώπους. Αυτό που η κατοχικοί υπουργοί αποκαλούν «ανομία» είναι στην πολιτική και νομική θεωρία «πολιτική ανυπακοή».

Η πολιτική ανυπακοή, η αμφισβήτηση του δικαιώματος της κατοχικής κυβέρνησης και του κοινοβουλίου να διοικούν και να νομοθετούν, είναι το δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν συνείδηση και να πράττουν σύμφωνα με τους άγραφους ηθικούς νόμους, τις αξίες και το δίκαιο, όπως αυτό έχει παραδοθεί και υπάρχει. Από την Αντιγόνη μέχρι τον Γκάντι, τους αγωνιστές για τα πολιτικά και εργατικά δικαιώματα, τους ειρηνιστές, τις σουφραζέτες και τους αντιρρησίες συνείδησης, η ανυπακοή δεν είναι παρανομία. Είναι η εξωτερίκευση της ηθικής συνείδησης και της πολιτικής πίστης στις αρχές της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Σε όλη την ιστορία, η ανυπακοή έχει αλλάξει καθεστώτα, συντάγματα και νόμους -- όπως βλέπουμε τώρα στην Αίγυπτο.

Η πολιτική ανυπακοή δημιουργείται όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει αποδοχή της βασικής πολιτικής και των αρχών του και πρέπει να καταφύγει στον ανοικτό καταναγκασμό, στην ιδεολογική χειραγώγηση ή στα ψεύδη για να κρατήσει το λαό υποταγμένο.  Όταν το πλήθος γίνεται παράγοντας ηθικής ανυπακοής εναντίον άδικου νόμου, τότε ο νόμος φθείρεται και παύει να υφίσταται – σε ορισμένες περιπτώσεις μαζί με την κυβέρνηση που τον θέσπισε.

Ένας πολίτης που δεν υπακούει σε έναν αντισυνταγματικό νόμο αντικαθιστά τα δικαστήρια, όταν αυτά αμελούν τα καθήκοντά τους. Αν υπάρχει “ανομία” σήμερα στην Ελλάδα, αυτή βρίσκεται στο διαχωρισμό νόμου και δημοκρατίας και στην καταστροφή κάθε έννοιας κοινού καλού. Η ανυπακοή είναι μια ηθική και πολιτική αντίδραση στην κυβερνητική “ανομία”. Είναι αυτή που διατηρεί τη δημοκρατία.

Η πολιτική ανυπακοή είναι μια συλλογική πράξη. Όταν μεγάλος αριθμός πολιτών συνειδητοποιεί ότι η δημοκρατική διαδικασία δυσλειτουργεί και θεμιτά παράπονα δεν ακούγονται, η υποχρέωση να μην υπακούσουν στο νόμο τους καθιστά από απλά υποκείμενα του νόμου σε πραγματικούς πολίτες. Αυτό είναι το επίτευγμα της ανυπακοής: ανυψώνει τους ανθρώπους από εκτελεστές διαταγών σε ενεργητικούς παράγοντες της δημοκρατίας που αυτο-νομοθετούν. Σε αυτό το σημείο, η προσπάθεια να ελέγξουν τα σώματα και τα μυαλά και να μετατρέψουν το μεγάλο πλήθος σε ένα εύπλαστο πολιτικό σώμα αποτυγχάνει. Αυτό φοβίζει την εξουσία περισσότερο από ό,τι η απώλεια κάποιων ευρώ στα διόδια ή στο μετρό.

Αυτή είναι η αυθεντική ηθική και η δημοκρατία στη δράση εναντίον της ανομίας της εξουσίας.

Και το χρέος των ανθρώπων, το χρέος της Σπίθας και του καθένα μας είναι να συμβάλλει, να δημιουργήσει και να οργανώσει το μεγάλο πλήθος, ώστε να μπορεί να επιβάλλει τη θέληση του.

Η ΣΠΙΘΑ πρέπει να διατηρήσει την πολυχρωμία του κόσμου των ιδεών, όπως αυτές δημιουργούνται από την χωρίς κουτάκια ελεύθερη σκέψη, ώστε να μπορέσει να συνεισφέρει θετικά στη δημιουργία και τη διατήρηση της αναγκαίας μεγάλης ενότητας.

Καλούμαστε να θυμηθούμε την ιστορία μας και την Αντιγόνη: ηθική υποχρέωση για τήρηση των ηθικών νόμων έστω και αν αυτό σημαίνει αντίσταση κατά των ανθρώπινων νόμων με τίμημα, ακόμα και το θάνατο.

Αντίσταση στον άγευστο αιώνα, που επιδιώκουν και επιβάλλουν κάποιοι λίγοι.

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΖΩΟ, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟ ΠΩΣ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ.

 (Αριστοτέλης)

 

5.      ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ

Η ελληνική σκέψη, όπως αυτή εμφανίστηκε, μετά τον ελληνικό «μεσαίωνα» , τον 8ο αιώνα π.Χ. στηρίχτηκε στην ελεύθερη και ανοιχτή κριτική σκέψη. Η βάση της ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το θαυμάζειν, ο θαυμασμός προς το ωραίο, το καινούργιο, την έκπληξη. Η ωραία σκέψη, χωρίς περιορισμούς. Η ελληνική αναγέννηση στηρίχτηκε στην Παιδεία. Η βάση της Παιδείας, κατά τον Πλάτωνα είναι ο έρωτας. Η βάση της δημοκρατίας είναι η παιδεία, που συμβάλλει στη δημιουργικότητα των ανθρώπων και αυξάνει την κριτική σκέψη. Η βάση της κοινωνίας, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η φιλία και τα συνώνυμα της, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο έρωτας.

Για τους έλληνες και τον Αριστοτέλη, πολιτική, δεν ήταν απλώς η τέχνη του εφικτού, αλλά η τέχνη των τεχνών και είχε σαν υπέρτατο σκοπό την επίτευξη του συλλογικού καλού.

Η ολιγαρχική πολιτική εξουσία , έχοντας πλήξει την παιδεία, επιτρέπει την καλλιέργεια της αμάθειας, τη σύγχυση και το σκοταδισμό, σαν χαρακτηριστικά της δικής της προσφοράς στην ιστορία.

Οι ιδεολογίες, που συγκροτήθηκαν κατά καιρούς εξυπηρέτησαν θετικά ή αρνητικά, την κοινωνία των εθνών και των ανθρώπων.

Σήμερα, η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, της ανθρώπινης φύσης, η πραγματική κίνηση της κοινωνίας και των ανθρώπινων πραγμάτων απαιτούν το άσβεστο πάθος του «θαυμασμού». Δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα σε ταχτοποιημένα και αποστεωμένα ιδεολογικά κουτάκια, που εμποδίζουν την ελεύθερη σκέψη να πετάξει. Ας ξεκαθαρίσουμε πως κάθε –ισμός είναι αδύνατος προκειμένου για τη σκέψη σε αέναη κίνηση και διαρκή αναζήτηση. Η ιστορία είναι ανθρώπινη δημιουργία, καλή ή κακή, εξαίσια ή τερατώδης.

Οι ελεύθεροι άνθρωποι καλούμαστε να απορρίψουμε τις αυθεντίες, όταν προσπαθούμε να φωτίσουμε τη σημερινή πραγματικότητα, το τι μας συμβαίνει και το τι πρέπει να κάνουμε.

Επιλέγουμε την ελευθερία στη σκέψη και την πράξη. Επιλέγουμε την αυτοθέσμιση και τον αυτοπροσδιορισμό, μακριά από τα στενά ιδεολογικά καλούπια, που περιορίζουν την κρίση και τη σκέψη των ανθρώπων. Σεβόμαστε την ιστορία των ιδεών και δημιουργούμε τις ιδέες που φτιάχνουν την ιστορία , όπως την θέλουν οι άνθρωποι.

Οι ιδεολογίες και τα κόμματα, σήμερα διαιρούν και υπηρετούν, με τη διαίρεση αυτή, την αδυναμία των πολλών να ενωθούν και να συγκροτήσουν ένα μεγάλο  απελευθερωτικό – δημοκρατικό μέτωπο. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα, όλα μαζί και το καθένα χωριστά, όταν εμποδίζουν την μεγάλη συνάντηση, τη μεγάλη συσπείρωση, την ενότητα των ανθρώπων, υπηρετούν, αντικειμενικά, την Ολιγαρχία.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ στη σκέψη, στην πολιτική και στη δημιουργία, από κάθε εξάρτηση πρέπει να είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και της συλλογικότητας των.

Πάνε μερικά χρόνια, που οι «ιδεολογικές» κατασκευές συγκλίνουν, έχοντας σαν βασικό χαρακτηριστικό την ολιγαρχική δομή, για πραγματικό συστατικό της φιλοσοφίας τους. Από τον φασισμό και τον ναζισμό, στον φιλελευθερισμό, το σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό και έως την αντιεξουσία, στην πράξη έχουν για κοινό χαρακτηριστικό την πεποίθηση πως κάποιοι λίγοι έχουν αποκτήσει το αλάθητο, μια μειοψηφία είναι εξυπνότερη και πρέπει να κυβερνήσει, διατηρώντας την «καθαρότητα» της και αρνούμενη να «συναναστραφεί» διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις. Για παράδειγμα, ο Φρίντμαν, ο εμπνευστής και καθοδηγητής του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ήταν ο βασικός σύμβουλος του «κινέζικου θαύματος» και του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, στην περίοδο της σφαγής στην πλατεία Τιεν Αν Μεν.

Η δική μας απάντησηείναι δημοκρατία παντού. Ο λαός στην εξουσία, θεσμοί που θα ανακαλούν ανά πάσα στιγμή στην τάξη τους εκπροσώπους. 

Και η δημοκρατία δεν είναι «ιδεολογία»: Είναι ιδέα, είναι τρόπος, είναι σύστημα αξιών, συμπεριφορά, σχέση ελεύθερων ανθρώπων, αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Είναι αγάπη, φιλία, αλληλεγγύη. Είναι ΠΡΑΞΗ. Ενώνει και δεν διαιρεί. Συμβαδίζει και πάλλεται από ζωή και δύναμη ελεύθερης σκέψης.  Δεν χωρά σε κουτάκια. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα εμποδίζουν τον ελεύθερο διάλογο, την ελεύθερη σκέψη, τη συνάντηση, τη συναπόφαση. Εμποδίζουν τη δύναμη που θα καταστήσει εφικτή την απελευθέρωση της πατρίδας και τη δημοκρατική διαχείριση της ζωής μας.

Κίνημα, μεγάλο και ελεύθερο, στηριζόμενο σε ιδέες και σκέψεις  και όχι κόμμα, αποστειρωμένο, ολιγαρχικό και μικρό.

 

6.      ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

ΟΛΑ τα κόμματα, όλες οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, τα ΜΜΕ, οι κοινωνιολόγοι και λοιποί «επιστήμονες», όλες οι ιδεολογικές κατασκευές του σήμερα συγκλίνουν, συμπίπτουν και συμφωνούν σε ένα πράγμα: Να κρύψουμε από τους πολίτες όλης της γης την πραγματική φύση και αιτία των κρίσεων, της ανισότητας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης. Να κρύψουμε τον πραγματικό τρόπο διακυβέρνησης, την αληθινή πηγή εξουσίας, την βασική αιτία του κακού, που οδηγεί σήμερα την ανθρωπότητα σε καταστροφή και γενοκτονία. Αυτό που αποκρύπτουν είναι το γεγονός πως,   

Η εμφάνιση της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και του κοινοβουλευτισμού στα τέλη του 17ου αιώνα, στην Αγγλία, συμπίπτει με το πέρασμα  του χρήματος στην ιδιοκτησία των τραπεζιτών. Το 1689 έγινε η δεύτερη αγγλική επανάσταση, που έδωσε ενισχυμένες εξουσίες στο κοινοβούλιο και το 1694 δημιουργήθηκε η Τράπεζα της Αγγλίας, με το προνόμιο να τυπώνει χρήμα χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό.

Στην Ελλάδα, η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό συνοδεύεται από επώδυνο δανεισμό. Ακολούθησε η ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας, με δικαίωμα έκδοσης χρήματος και με κεφάλαια ευρωπαίων τραπεζιτών (oικογένεια Ρόθτσιλντ, ο κύριος μέτοχος). Το 1928, ιδρύθηκε η Τράπεζα της  Ελλάδας, με κεφάλαια των ιδιωτών που κατείχαν την Εθνική Τράπεζα και με το ελληνικό κράτος να μην επιτρέπεται να υπερβεί ποτέ το ποσοστό του 35%, όπως γράφει το καταστατικό της. Η ΤτΕ ποτέ δεν ήταν κρατική τράπεζα. 

Ως τη δεκαετία του 70, διατηρήθηκαν κάποιες ισορροπίες μεταξύ πολιτικών και τραπεζιτών και το κράτος μπορούσε να τυπώσει χρήμα για τις ανάγκες του και οι τραπεζίτες να λαμβάνουν το μερίδιο τους, για να το δανείζουν.  Οι ισορροπίες  καταλύθηκαν, όταν οι τραπεζίτες αποφάσισαν να πάψουν να συγκυβερνούν και να συνδιαχειρίζονται το χρήμα και με τη βοήθεια των πολιτικών υπαλλήλων πήραν όλη τη διαχείριση του χρήματος και απαιτώντας τη ν παράδοση όλου του δημόσιου τομέα στους συνεταίρους τους, τις μεγάλες ολιγοπωλιακές εταιρείες.

Είναι η στιγμή που το χρέος πολιτών, επιχειρήσεων και κρατών αρχίζει να ανεβαίνει σε όλο τον κόσμο, διαδικασία που μας έχει φέρει στο σημερινό αδιέξοδο.

Το σύνολο των κομμάτων, των πολιτικών και των «ιδεολογιών» αποκρύπτουν πως αιτία για τη δημιουργία του χρέους είναι το γεγονός  πως ο ιδιοκτήτης του χρήματος είναι μια χούφτα τραπεζίτες.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε στη ζώνη του ευρώ,  για την Ελλάδα και μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, όταν οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξουσιοδότηση ή λαϊκή εντολή και εν κρυπτώ, παρέδωσαν το ευρώ στην ιδιωτική ΕΚΤ. Οι πολιτικοί, με  άρθρα που κανέναν δεν ρώτησαν αν τα θέλει, καθόρισαν πως τα κράτη πρέπει να αντλούν χρήμα από τους ιδιώτες τραπεζίτες (τις λεγόμενες «αγορές») και όχι από την ΕΚΤ. Αυτό επιδείνωσε την κατάσταση και έχουμε το σημερινό αδιέξοδο.

Το σύνολο, σχεδόν, των ανθρώπων  που εκπροσωπούσαν την ελληνική αναγέννηση στην αρχαιότητα είχε τοποθετηθεί αρνητικά για το ρόλο του χρήματος στην κοινωνία, για τον κίνδυνο να μετατραπεί σε αυτοσκοπό και για τις δραματικές συνέπειες του τόκου. Η ηθική καταδίκη του τόκου  συνεχίστηκε από τον χριστιανισμό και τις μονοθεϊστικές θρησκείες, για να φτάσουμε στη σημερινή τραγωδία.

 

Και είναι αυτό το θέμα που κανένα κόμμα δεν ακουμπά. Το χρέος υπάρχει, η ανισότητα υπάρχει, η φτώχια και ο θάνατος απλώνονται  και δεν υπάρχει καμία προοπτική λύσης, επειδή το χρήμα έχει ιδιοκτήτη μια χούφτα ανθρώπους. ΚΑΝΕΙΣ πολιτικός ή κόμμα δεν έχει ζητήσει να φύγει το χρήμα από τη διαχείριση των ιδιωτών τραπεζιτών.

 

Η δική μας απάντησηκαι το δικό μας αίτημα πρέπει να είναι  να γίνει το χρήμα , δημόσιο αγαθό και να ξεκινήσει ένας διάλογος για τη δημοκρατική διαχείριση του χρήματος και τα όρια αυτής.

Η Άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους, το πάγωμα των χρεών, η ανυπακοή στις πληρωμές χρεών είναι ηθικά νόμιμη άμυνα, απέναντι σε όλους αυτούς που κατέστησαν το χρήμα ακριβό εμπόρευμα και το στέρησαν από τις αγορές και τις κοινωνίες.

 

7.      ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

Η κατοχή από την ολιγαρχία δημόσιων συχνοτήτων ραδιοφώνου και τηλεόρασης επιτρέπουν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης, την παραγωγή ψεύτικης γνώσης, τη δημιουργία ψεύτικων αντιθέσεων  και την τοποθέτηση πλαστών διλημμάτων και την προβολή τους, σαν σημαντικά πολιτικά προβλήματα. Καλλιεργούν τη βυζοδιασκέδαση και την αποβλάκωση, εξουδετερώνοντας την κριτική σκέψη που θα οδηγούσε σε μαζική αντίδραση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλαστή αντίθεση «κράτους και αγοράς» και η συνοδευτική προπαγάνδα για «λιγότερο κράτος» και «ελεύθερη αγορά».

Πρόκειται για κατά συρροή μύθους και ψέματα.

-          Το κράτος και η αγορά έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη, δεν έχουν κάποια «αντίθεση» και λειτουργούν αρμονικά, με μοναδικό σκοπό τον περιορισμό του δημόσιου χώρου και του δημόσιου συμφέροντος. Το καθεστώς είναι ένα οικονομικοπολιτικό σύμπλεγμα, το οποίο διανέμει ρόλους και νομιμοποιεί τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

-          Το «κράτος» και οι «αγορές» είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, δεν σκέφτονται, δεν έχουν νόμους, άλλους από αυτούς που οι άνθρωποι αποφασίζουν. Δεν είναι φυσικά γεγονότα. 

-          Οι ψεύτικες ιδεολογικές κατασκευές, με κατασκευασμένη και βραβευμένη «επιστημονική» επικάλυψη έχουν προσδώσει μυθικό χαρακτήρα σε ανθρώπινα δημιουργήματα και προσπαθούν να πείσουν (και έχουν πείσει πολλούς) πως το κράτος και οι αγορές έχουν δική τους νοημοσύνη και κατά συνέπεια δικούς τους νόμους, ερήμην των ανθρώπων. Πρέπει να αφήνονται «ελεύθερα» να αποφασίζουν ή να μειώνονται, κατά τη βούληση ολίγων πολιτικών και εταιρειών, αλλά ερήμην της κοινωνίας των πολλών. Έχουμε την Επιστροφή των θρησκειών από το παράθυρο της βραβευμένης με Νόμπελ «επιστήμης»: Οι άνθρωποι να υπακούουν και προσκυνούν τα δημιουργήματα τους!!

-          Στην αρχαία Ελληνική πόλη, όπου άρχισε να σφυρηλατείται η έννοια της δημοκρατίας και της πολιτικής, δεν υπήρχε η έννοια του κράτους. Η λέξη «κράτος» σήμαινε «βία, δύναμη» και ουδέποτε απασχόλησε τους ανθρώπους, σαν μέρος της πολιτικής τους πράξης. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν το αληθινό περιεχόμενο των πολιτευμάτων και των πολιτικών καθεστώτων. Η  έννοια της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, της αριστοκρατίας, της μοναρχίας κλπ.  

-          Η αγορά, λέξη ελληνική, σήμαινε σημείο συνάντησης ανθρώπων, όπου αγόρευαν και αγόραζαν. Η αγορά από χώρος συνάντησης, διαλόγου και συναπόφασης έχει μετατραπεί σε ένα ολιγαρχικό σύγχρονο μύθο, όπου οι άνθρωποι είναι έρμαια αυτών που κινούν τα νήματα και παίρνουν τις αποφάσεις.

-          Δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά», όταν το χρήμα είναι μονοπώλιο. Δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά», όταν δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι, που να καθορίζουν τις τύχες τους και να συνθέτουν τον τρόπο διακυβέρνησης τους.

Η δική μας απάντηση: Να  αποκαταστήσουμε το νόημα των λέξεων. Να δώσουμε το αληθινό περιεχόμενο σε λέξεις και νοήματα. Δεν νοείται κράτος, χωρίς δημοκρατία.  Δεν νοείται αγορά, χωρίς ανθρώπους.

Η αγορά και το κράτος είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και εργαλεία, που για σκοπό έχουν την εξυπηρέτηση του συλλογικού καλού όλων των ανθρώπων και όχι τα συμφέροντα της ολιγαρχικής σύμπραξης πολιτικών και εταιρειών.

Η δημοκρατία, είναι η απάντηση.

 

8.      ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ -

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή και δημοκρατία δεν έχουμε.

           

Η εμμονή κάποιων να μηδενίζουν την έννοια του έθνους είτε εμπεριέχει το στοιχείο της αφελούς άγνοιας είτε την σκοπιμότητα της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής οικονομίας.

            Η αμφισβήτηση της συλλογικότητας, που συγκροτούν τα έθνη, η άκριτη λογική της κατάργησης των συνόρων συμμετέχουν στις ιδεολογικές κατασκευές, που αποδομούν τις αντιστάσεις των λαών.

Την ίδια ώρα, από τις ίδιες ολιγαρχικές δυνάμεις, εμφανίζεται  η παράλληλη στήριξη  εθνικισμών και η δημιουργία νέων συνόρων, κατά τις ορέξεις των κρατούντων. Όλα αυτά συνθέτουν μια διεθνή σκηνή, χωρίς αρχές και δίκαιο, όπου υπερισχύουν οι δυνατοί και τα συμφέροντα τους.

Οι πολίτες του κόσμου, οι άνθρωποι, που πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, πού θα πρέπει να τοποθετήσουν αναχώματα ενάντια στη θύελλα των τοκογλύφων, πού θα βάλουν όρια, όταν δεν τα βάλουν εκεί που υπάρχουν εθνικά σύνορα;

Οι άνθρωποι δεν είναι ανέστιοι και άφιλοι. Η κοινότητα, η μικρή ή μεγαλύτερη πατρίδα συνθέτουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε ο άνθρωπος, γαλουχήθηκε, παιδεύτηκε , αγάπησε, πόνεσε, δημιούργησε, κατέστρεψε, δίδαξε και διδάχτηκε.

Η Πατρίδα και η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογίες. Είναι ιδέες, με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Είναι άνθρωποι, με ρίζα στον χρόνο και στον τόπο, με αναφορά σε εστία και μνήμη. Και η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, η ιστορία τους, ο πολιτισμός και οι αξίες τους.

Δεν υπάρχει αφηρημένος οικουμενισμός, παρά μόνο στα προσχήματα των δυναστών και των κυρίαρχων, που διαδίδουν ότι ο κάθε ένας άνθρωπος ανήκει μόνο κι απ' ευθείας στη γενική ομάδα «άνθρωπος», αφαιρώντας τα κρίσιμα ενδιάμεσα και πλευρές. Διότι κανείς δεν μπορεί να είναι αφηρημένα -είτε κοσμοπολίτικα, είτε διεθνιστικά- οικουμενικός και δημοκράτης.

Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πολύπλοκα οικουμενικοί και δημοκράτες. Κι η πατριδογνωσία είναι αναγκαία πλευρά της πολύπλοκης οικουμενικής-δημοκρατικής αυτοσυνειδησίας, συλλογικής και ατομικής. Η αληθινή γνώση της ιστορίας ανθρώπων και ιδεών επιτρέπει τη συγκρότηση της συλλογικότητας και της ενότητας που θα αμυνθεί , θα υπερασπιστεί, αλλά και θα διαδώσει. Οι άνθρωποι κάθε τόπου έχουν βιωματική ταυτότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Απλώς, υπάρχει και η παράκαμψη ή η αγνόηση της, μόνο βίαια και από αυταρχικές εξουσίες μπορεί να προέλθει, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα. Η απελευθέρωση του ανθρώπου ταυτίζεται με την απελευθέρωση της συλλογικότητας, που συγκροτεί το έθνος και την πατρίδα. Η ποικιλοχρωμία εθνών, θρησκειών και πολιτισμών είναι ταυτότητες, υπαρκτές που θα συνέλθουν σε ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο και διεθνική συνεννόηση, ώστε να αποφευχθεί η κακιά μοίρα που έχουν ετοιμάσει οι εξουσίες της ολιγαρχίας.  

Στα ελληνικά πράγματα, πάντως, η προφορική παράδοση έχει παίξει ιδιαίτερο ρόλο, ρόλο συνεκτικό, ιδεοαξιακό, αντιστασιακό, εγερσιακό. Αυτό δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί. Ο τόπος καθορίζει.

Η αγάπη για την πατρίδα, δεν σημαίνει μίσος και έχθρα για τον άλλον. Είναι ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας του καθένα.

Βασικό συστατικό της ελληνικής σκέψης ήταν ο άνθρωπος, και η αρμονική συγκρότηση  της κοινωνίας, η σύνθεση της  πόλης. «Ανθρωπιστικές», ονομάστηκαν οι Σπουδές, που βασίστηκαν στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και οι διδαχές έγιναν η βάση αυτού που ονομάστηκε «δυτικός πολιτισμός» και ο οποίος , σήμερα, απειλείται με καταστροφή και γενοκτονία. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αγνοεί και να το παρακάμπτει, εισάγοντας ιδεολογικές κατασκευές, άνευ νοήματος και καλλιεργώντας αντιθέσεις.

Ο Κόσμος (Cosmos) είναι μέτρο και αρμονία που δημιουργείται (και θεσπίζεται) αυτοχθόνως μέσα από σχέσεις κοινωνίας και σχέσεις κοινωνιών. Ο ελληνικός αξιακός πολιτισμός είχε τη συνεκτική δύναμη της οικουμενικότητας. Μένει σε μας, να ξαναβρούμε τη ζωντάνια, να δημιουργήσουμε αξίες, να διαδώσουμε, να ισχυροποιήσουμε αυτό το οποίο θα συγκρουστεί, σύντομα, με την ολιγαρχική καταβαράθρωση. Υπηρετώντας τα συμφέροντα τους, κάποιοι αγνόησαν την διαχρονική αλήθεια του Αριστοτέλη, πως ο άνθρωπος αν δεν είναι κοινωνικό ζώο θα είναι θηρίο και αν κάνει αυτοσκοπό το χρήμα θα καταστραφεί, γιατί «οι αριθμοί είναι άπειροι».

Κόσμος είναι κάθε βαθειά ομορφιά γενικά. Κόσμος και Πόλις είναι ένα ευρύχωρο όλον, μία αρμονική και τραγική ολότητα γύρω από τον άνθρωπο και μέσα στον άνθρωπο. Για τον αρχαίο άνθρωπο Κόσμος, Ιστορία, Φύσις είναι έννοιες αδιαίρετες, φυσικές και ταυτόχρονα μεταφυσικές, ενώ ο "ανθρωποκεντρισμός" του δεν είναι επιθετικός, κατακτητικός προς αυτές, οι άνθρωποι δεν νοιώθουν κατακτητές. Κατά τον ίδιο τρόπο ταυτίζονται πόλις, κοινωνία και δήμος.

Οι κυρίαρχες πολιτικές λογικές, σήμερα, αποσκοπούν στο να συντρίψουν το τοπικό, το εθνικό και τη σχέσεις των ανθρώπων  και να τα υποκαταστήσουν με τις «παγκόσμιες» ολιγαρχικές αξίες, επικαλούμενες την «ελευθερία των αγορών», τη «συρρίκνωση της δημόσιας, δηλ. συλλογικής περιουσίας»  και της «περιβαλλοντικής  σωτηρίας του πλανήτη».  

Την ίδια ώρα προωθούν κάθε είδους διαίρεση, για να επιβάλλουν το παιχνίδι τους, που στηρίζεται στον διασκορπισμό των πολιτών σε ποικίλες και οριζόντια αντιμαχόμενες ομάδες.

Στη θέση της αθλιότητας που βιώνουμε να βάλουμε  τον «ολοκληρωτικό χαρακτήρα αυτής της αναζήτησης, γνώσης και αναγνώρισης του κόσμου» που υπάρχει στους Έλληνες και αποτελεί «την υπέρτατη μορφωτική και νομοθετική δύναμη».

Η έξοδος από τον ελληνικό «μεσαίωνα», που προηγήθηκε του δυτικού, κατά 1.500 χρόνια, στηρίχτηκε στην ελεύθερη κριτική σκέψη. Και αυτό αποτελεί σπουδαία ιδιαιτερότητα, προς μελέτη και άντληση διδαγμάτων και δεν μπορεί να ισοπεδωθεί, όπως δεν μπορούν να αποκτήσουν την επιθυμούμενη ομοιομορφία των εταιρειών και των εμπορικών τους σημάτων οι πολιτισμοί και οι ιδιαιτερότητες του κόσμου.

 Η πολυπλοκότητα της αυτογνωσίας και της αυτοθέσμισης διαπερνούν την ιστορία, την τέχνη, το πάθημα, το μάθημα, τη σκέψη, την ανάγκη, την επιθυμία , όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε τόπο. 

Από την Ελλάδα στον Κόσμο και την Οικουμενικότητα, ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» της αθλιότητας, μέσω ψευδαισθήσεων, σύγχυσης και ισοπέδωσης κάθε είδους αξίας. Και η γνώση είναι παντού. Ακόμα και στην τέχνη, όπως θα δείτε στην παραπομπή. {1}

Το θέμα δεν είναι εάν τα Ομηρικά Έπη είναι το πρώτο έπος της Οικουμένης, αλλ' ότι αποτελούν το πρώτο οικουμενικό έπος.

Οι έλληνες εποίησαν και θα συνεχίσουν. Αυτό είναι δίδαγμα.

Ο άνθρωπος, χάρις στον ελληνικό πολιτισμό , πέρασε από τη φυσική κατάσταση της βίας, του φόβου, του μίσους για το άλλο, το άγνωστο και το διαφορετικό, στον πολιτισμό, την παιδεία, την πόλη, την πολιτική και τις ωραίες σχέσεις των ανθρώπων. Από την αρχή της βίας περάσαμε στην αρχή της κοινότητας.

Από το θηρίο των σπηλαίων πέρασε στο κοινωνικό ζώο και σήμερα η λογική των κυρίαρχων πως «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα» γυρνά τον άνθρωπο, πίσω στην κατάσταση του θηρίου, της βίας και του φόβου.

Σήμερα, πάλι από την αρχή, οι Έλληνες και οι άνθρωποι όλου του κόσμου πρέπει να περάσουν από την ολιγαρχία της βίας στην Δημοκρατία της κοινότητας.

Είναι «-ισμός» και υποκρισία να είμαστε υπερήφανοι, για κάτι που έκαμαν άλλοι, πριν από μας στον ίδιο τόπο. Ας φροντίσουμε να γίνουμε σεβαστοί και να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που δημιουργούμε εμείς.

{1}«με αυτό τον χορό παρηγορεί τον εαυτό του ο βαθυστόχαστος Έλληνας, ο μοναδικά ικανός να αισθάνεται τόσο την πιο ελαφριά όσο και την πιο βαριά οδύνη· είδε με ενεργητικό μάτι τις φοβερές καταστροφικές αναταραχές της λεγόμενης παγκόσμιας ιστορίας και τη σκληρότητα της φύσης. διατρέχοντας τον κίνδυνο να λαχταρήσει μία βουδιστική άρνηση της θέλησης. Η τέχνη τον σώζει και μέσω της τέχνης -η ζωή» …«Ο άνθρωπος, έχοντας συνείδηση της αλήθειας που είδε μία φορά, βλέπει τώρα παντού μόνο τη φρίκη ή τον παραλογισμό τού Είναι... τον κυριεύει η αηδία. Εδώ, μέσα σ' αυτό τον ύψιστο κίνδυνο για τη θέλησή του, τον πλησιάζει η τέχνησαν σωτήρια μάγισσα, ειδική στη γιατρειά· μόνον αυτή ξέρει πώς να μετατρέψει αυτές τις γεμάτες αηδία σκέψεις για τη φρίκη ή τον παραλογισμό της ενθαδικής ύπαρξης σε παραστάσεις με τις οποίες μπορεί να ζήσει κανείς: αυτές είναι το υψηλόως καλλιτεχνικό δάμασμα του φρικτού, και το κωμικόως καλλιτεχνική εκφόρτιση της αηδίας που νιώθουμε με τον παραλογισμό. Ο χορός των σατύρων είναι η σωτήρια πράξη της ελληνικής τέχνης».  (Νίτσε)

Η Hannah Arendt υποστήριξε ότι η αμεροληψία εμφανίστηκε στον κόσμο μαζί  με τον Όμηρο.

«...οι άνθρωποι στην Ιλιάδα δεν χωρίζονται σε ηττημένους, σε δούλους και ικέτες από τη μία, και σε νικητές και ηγεμόνες από την άλλη. Δεν υπάρχει ούτε ένας που δεν αναγκάζεται κάποια στιγμή να υποταγεί στη βία (...) Τίποτα πολύτιμο, προορισμένο να χαθεί ή όχι, δεν περιφρονείται, η δυστυχία όλων εκτίθεται χωρίς να καλύπτεται ούτε να υποτιμάται, κανείς δεν τοποθετείται πάνω ή κάτω από την κοινή μοίρα των ανθρώπων, όλα όσα καταστρέφονται νοσταλγούνται. Νικητές και ηττημένοι είναι κοντινοί, είναι όμοιοι με τον ποιητή και τον ακροατή (...) Μόλις που διαισθανόμαστε ότι ο ποιητής είναι Έλληνας και όχι Τρώας...».( Simone Weil)

«Η ισοτιμία των ανθρώπων είναι το πρώτο κεράσι στο καλάθι  στο οποίο θα έλθουν να προστεθούν όλα τα υπόλοιπα, φιλοσοφία, δημοκρατία, ιστορία, εθνογραφία, αυτοαμφισβήτηση των πολιτικών θεσμών της κοινωνίας κ.λπ. Από τη στιγμή που οι άλλοι αξίζουν όσο κι εμείς, θέλουμε να τους γνωρίσουμε» (Κορνήλιος Καστοριάδης, για την Ιλιάδα).

«Είναι ο ποιητής αυτός που ποιεί, που δημιουργεί την ύπαρξη. Και ο ποιητής αυτός δεν απαγορεύει τίποτα, δεν επιβάλλει τίποτα, δεν δίνει διαταγές, δεν υπόσχεται τίποτα: λέγει. Και λέγοντας, δεν αποκαλύπτει τίποτα -δεν υπάρχει αποκάλυψη-, υπενθυμίζει. Θυμίζει αυτό που έχει υπάρξει και συγχρόνως την καταγωγή τού είναι και του δυναμένου να είναι» (Καστοριάδης)

9.      Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΧΘΡΑΣ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ – ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ – ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ - ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ –  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ «ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ»

Οι Έλληνες, με τον Όμηρο, τους τραγικούς, τον Θουκιδίδη, τον Μακρυγιάννη ή τον Αθανάσιο Διάκο δίδαξαν τον πολιτισμό της έχθρας. Όπως, αντίστοιχα, διδάχτηκαν και έλαβαν το σεβασμό και το φιλί του Ιμπραήμ στον νεκρό Παπαφλέσσα.

Καμία υποτιμητική λέξη για τον τρομερό εχθρό στον Όμηρο, στον Αισχύλο, στον Διάκο.  Υπήρχε η διάκρισις και η αμεροληψία. Κατακριτέος ήταν ο Ξέρξης και όχι οι Πέρσες. Ο εχθρός και όχι ο Τούρκος. {2}

Ο Οδυσσέας αντιδρά, χάριν του εχθρού του Αίαντα, απέναντι στις Εξουσίες. Ο Οδυσσέας δεν θέλει να δεί το θέαμα που η προστάτιδά του θεά Αθηνά τού προσφέρει για να τον ευχαριστήσει, τον Αίαντα να βρίσκεται σε κατάσταση παραφροσύνης και στα όρια της καταστροφής. (Σοφοκλέους, Αίαντας)

Στους έλληνες, η ύβρις δεν έχει θέση στην έχθρα.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο, λέει ο Οδυσσέας, μιλώντας με αφορμή τον εχθρό του, τον Αίαντα. Το αίσθημα αυτό, περιλαμβάνει ένα αίσθημα τιμής, αλλά πάει μακρύτερα. Είναι κάτι πλουσιότερο, όπως είδαμε: είναιαιδώς. Ξεδιακρίνεται, έτσι, από τη δυτική π.χ. παράδοση της ιπποτικότητας που είναι αυτοκεντρικό αίσθημα τιμής, ατομιστικό όχι συνάλληλο· ενώ, όπως λέει χαρακτηριστικά η Ρομιγύ (Ελληνική Τραγωδία, σ. 81), το σχόλιο του Οδυσσέα μάς οδηγεί κατευθείαν στην αυθεντικά ελληνική ιδέα ότι και μόνο το γεγονός πως είμαστε άνθρωποι συνδέει τον έναν με τον άλλον. {3}

            Οι προφυλάξεις που θέλει να πάρει η ελληνική κοινωνία απέναντι στην πανταχόθεν εισβολή δεν είναι φυλετισμός, ρατσισμός ή μίσος για το διαφορετικό.  Είναι αυτοάμυνα και αυτογνωσία: Ο λαός , μη έχοντας την εξουσία , γνωρίζει πως όσα καταστροφικά ζει οφείλονται στους κανόνες και τα παιχνίδια της διεθνούς εξουσίας των τοκογλύφων και των εταιρειών γίνεται καχύποπτος, απαιτεί διαφάνεια και δεν θέλει ανεξέλεγκτη εισροή ανθρώπων, άγνωστης προέλευσης. Και όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε ώρα βαθιάς κρίσης.

Η ΣΠΙΘΑ, πολιτική κίνηση ελλήνων ανθρώπων,  δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλακεί σε ψεύτικα και κατασκευασμένα διλήμματα: «Ανεξέλεγκτη «νομιμοποίηση» ή θρησκευτικό και φυλετικό μίσος».

Αποτελούν συνειδητά ψεύτικες κατασκευές και εφευρήματα, προς άγραν αφελών ,  οι «διεκδικήσεις»  και η μετατροπή  των μεταναστών,  σε μία ακόμα συντεχνία!!! Είπαν κι αυτοί, να κοιτάξουν, μόνο, το τομάρι τους: "απαιτούμε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών που ζουν και εργάζονται στη χώρα, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες."

Αποτελούν συνειδητά ψεύτικες κατασκευές και εφευρήματα, προς άγραν αφελών, και το αντίθετο τους, που θέλει βία και μίσος κατά των μεταναστών και δείχνει για υπεύθυνους  όλων των δεινών των πολιτών στην μετανάστευση, με το κάλυμμα του «εθνικισμού» ή του «πατριωτισμού» .

Δείχνουν με το δάχτυλο «εχθρούς» και είναι καιρός να δούμε ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν κάτι, ώστε να καταλάβουμε πού το πάνε.

Το αίτημα για διακοπή της παράνομης και ανεξέλεγκτης ροής μεταναστών αποτελεί στοιχείο άμυνας και συνδέεται με τον καταλογισμό αποκλειστικής ευθύνης στο οικονομικό, ολιγαρχικό και τραπεζοκεντρικό σύστημα την ευθύνη για όσα συμβαίνουν.

Χωρίς πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς εργασία, χωρίς μέλλον είναι και οι έλληνες. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων είναι κοινό αίτημα.

Οι άνθρωποι , στη δημοκρατία μπορούν να διαχειριστούν, με σεβασμό και αγάπη τους συνανθρώπους. Σήμερα, είναι φυσικό να εγείρονται επιφυλάξεις, να δημιουργείται ανησυχία και όλα να επιτείνονται από την προσχεδιασμένη εξαθλίωση.  Το ολιγαρχικό καθεστώς ζει από το φόβο, επιβιώνει από αυτόν και φροντίζει να τον συντηρεί , ποικιλοτρόπως.

Ας τελειώνουμε με τις συντεχνίες. Ένα αυταρχικό και άδικο πολίτευμα, στηρίχτηκε σε συντεχνίες και στην καλλιέργεια διαιρέσεων πάσης φύσεως, ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία. Είναι άνευ νοήματος οι συντεχνιακές διεκδικήσεις και η διατήρηση των «κεκτημένων».  Αυτοί που χρειάστηκαν τις συντεχνίες για να επιβληθούν, σήμερα δεν τις χρειάζονται. Η ατομική ή η συντεχνιακή διεκδίκηση δικαιωμάτων, η διεκδίκηση «κεκτημένων»  από ένα απολυταρχικό καθεστώς, που εκπαιδεύει το στρατό να φυλά τους πολίτες και όχι τα σύνορα, είναι άνευ νοήματος. Το καθεστώς πρέπει να αλλάξει.

Ο   κόσμος που έρχεται, δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος με τον κόσμο που φεύγει. Οι θεσμοί και η θέση που αρμόζει στον καθένα μας δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Τα προνόμια του ενός, που είναι βάρος για τον άλλο δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά. Η έχθρα, ο άγριος ανταγωνισμός, το μίσος, σαν βασική αξία ατομισμού δεν θα ξανάρθουν. Οι χίμαιρες και οι ψευδαισθήσεις του ανήθικου πλουτισμού δεν έχουν θέση στο δικό μας μέλλον. Η αργομισθία, ο νεποτισμός, το προσωπικό βόλεμα, η προνομιακή μεταχείριση δεν αποτελούν δική μας ιδέα. Η εξαγορά, το ρουσφέτι, η ιδιαίτερη και άδικη μεταχείριση είναι τυμπανιαίο πτώμα, που αναζητεί το νεκροθάφτη της. Η έχθρα και το μίσος, η εκδίκηση και η ευκαιρία πλουτισμού, πάνω από το πτώμα του διπλανού δεν έχουν χώρο. Να ξεχάσουμε τον κόσμο που φτιάξαμε. Δεν θα υπάρχουν ειδικά προνόμια, για άτομα και ομάδες. Θα υπάρχει δίκαιη ανισότητα, που θα φτιάχνεται, με κριτήριο το μόχθο, την προσπάθεια, την αφοσίωση, τη δημιουργικότητα, την εφευρετικότητα.  Όλα θ’ αρχίσουν από μηδενική βάση. Οι ανάγκες και οι προσπάθειες θα καθορίζουν την αμοιβή. Η προσφορά. Δεν θα είναι το χρήμα, ο κυρίαρχος σκοπός. Δεν μπορεί να είναι σκοπός μιας κοινωνίας ανθρώπων, που θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Σκοπός της πολιτικής, της κοινωνίας  και του ανθρώπου είναι το συλλογικό αγαθό, το δημόσιο καλό, η ασφάλεια, η σιγουριά, η ελευθερία. Η διεκδίκηση και αναζήτηση της προσωπικής και συλλογικής ευτυχίας, προϋποθέτουν την απελευθέρωση της πατρίδας και την  εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και αυτό  απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση ανθρώπων. 

Ας εγκαταλείψουμε τις κομματικές, ιδεολογικές, φυλετικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές συντεχνιακές λογικές κι ας ενωθούμε. Όλες οι μεμονωμένες «διεκδικήσεις» αναπαράγουν και συντηρούν τις λογικές του «διαίρει και βασίλευε» και αποσπούν, μαζί με πολλά άλλα, την προσοχή των ανθρώπων, από τον πραγματικό ένοχο και  στόχο, που είναι η οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικοί τους υπηρέτες.

Η ΣΠΙΘΑ πρέπει να καλέσει όλους όσους κατοικούν πάνω σε αυτή τη γη να ενωθούν, με τον κοινό στόχο της απελευθέρωσης και της δημοκρατίας.

Όσοι ζουν πάνω σε αυτό το κομμάτι γης, που λέγεται Ελλάδα και αγαπά τον τόπο που γεννήθηκε  ή τον συντηρεί , αν πράγματι αγαπούν τη γη που πατάνε, τη ζωή και τον διπλανό τους.

Να λευτερώσουμε , μαζί, αυτή τη μικρή γωνιά της γης, να φτιάξουμε δημοκρατία, να ξαναγίνουμε κοινωνία και άνθρωποι.

Μόνο με ένα τόσο τερατώδες μέγεθος ενότητας, αποφασιστικότητας και δράσης, μπορούμε να ελπίζουμε. Είμαστε εκατομμύρια. Είμαστε δισεκατομμύρια. Μπορούμε να νικήσουμε μια χούφτα ολιγάρχες. ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μπορεί να μας σταματήσει.  ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ. ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΜΕ. ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΖΙ.

Όσοι δεν συμμετέχουν, όσοι δεν σμίγουν με τον διπλανό τους, όσοι δεν βλέπουν το αυτονόητο της ενότητας, τι είναι αυτό που διεκδικούν; Και από ποιον;

Αν αγαπάμε αυτόν τον τόπο , χρειάζεται να το αποδεικνύουμε , κάθε μέρα, συγκροτώντας κίνημα και ανασυγκροτώντας τη ζωή και την κοινωνία.

«Όσους δεν μετέχουν στα κοινά της πόλης τους θεωρούμε αχρείους». (Περικλέους, Επιτάφιος)

Και αυτό αφορά έλληνες και ξένους, χριστιανούς και αλλόθρησκους, άθεους και μη, αριστερούς και δεξιούς, γιατρούς και φορτηγατζήδες, συνταξιούχους και μισθωτούς, εμπόρους και υπαλλήλους  και κάθε  έναν ξεχωριστά.

Όποιος δεν θέλει να κινηθεί σε μια κοινή πορεία στο όνομα της «καθαρότητας» ή της μικροδιεκδίκησης του, περιφρονεί , δεν αγαπά, δεν θέλει τον διαφορετικό σε ιδεολογία, χρώμα, φυλή, θρησκεία . Όποιος αρνείται το διάλογο και την κοινή πορεία αποσκοπεί, πέρα από τη διατήρηση του συστήματος.

Όσοι δεν συμμετέχουν στα κοινά της πατρίδας τους θεωρούμε αχρείους, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους, που μισούν το διαφορετικό και αρνούνται το διάλογο μαζί του, ανθρώπους που δεν αγαπούν τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία. Είναι, αντικειμενικά , στυλοβάτες του απάνθρωπου συστήματος.   {4}

 

{2} «Αθανάσιος Διάκος: -Καραγκιόζη, πήγαινε γρήγορα και κρύψε τον Μελισόβαν μέσα στο Ιερόν»
Καραγκιόζης:-Είναι Τούρκοςκαι δεν κάνει.

Αθανάσιος Διάκος:-Είναι πλάσμα του Υψίστου. Εμπρός, πήγαινε και μη μιλάς...»  (στο έργο του Σπαθάρη: «Ο Αθανάσιος Διάκος και ο Καραγκιόζης κανδηλανάπτης»)

{3} Ο Σοφοκλής προσδίδει στην ιδέα αυτή τόση λάμψη, ώστε «γίνεται η ίδια η έκφραση της ελληνικής ανοχής, η οποία βασίζεται στην αλληλεγγύη που ενώνει τους ανθρώπους» (ο.π, σ. 80).

«Δεν είναι σκλάβοι ούτε υπήκοοι κανενός» είναι η απάντηση του χορού στη μάνα του Ξέρξη, που ρώτησε τι είναι οι έλληνες.  (στ.242).(Αισχύλου, Πέρσες)

Όπως εύστοχα λέει ο Καστοριάδης που αναδεικνύει τον στίχο, «ορισμός των Αθηναίων, ορισμός στον οποίο μπορεί κανείς να συμπτύξει ακόμη και σήμερα, και για πάντα, το πολιτικό πρόγραμμα όλης της ανθρωπότητας»!... Επίσης, όμως, εδώ ο Αισχύλος μάς δείχνει ότι η αρχοντιά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας δεν αποτυπώνεται μόνο σε πολιτικούς θεσμούς, είναι ολικήαρχοντιά. Ιδίως απέναντι στον εχθρό σου.

{4}  «Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».  ( Ρήγας Βελεστινλής)

«...Τελειώνοντας την προσευκή μου, περικαλώ την παντοδυναμία σου να σώσει πρώτα την πατρίδα μου και την θρησκεία μου και όλους τους τίμιους ανθρώπους, όσ' είναι καλοί άνθρωποι εις την κοινωνίαν, όποιας θρησκείας κι αν είναι...» (Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«Δία πατέρα τρανέ κι ασύγκριτε που κυβερνάς την Ίδα/ δώσε στον Αία τη νίκη, κάνε τον να δοξαστεί περίσσια./ Μα αγάπη αν έχεις και στον Έκτορα και γνοιάζεσαι για τούτον/ τότε και στους δυό 'σομοίρασε και δύναμη και δόξα» (Ιλιάδα, Η΄ 202-205)

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (Αριστοτέλης)

10.  ΠΑΙΔΕΙΑ

            Από την εποχή που οι πόλεις της αρχαίας Ελλάδας άρχισαν να αυτοθεσμίζονται, να φτιάχνουν νόμους, να συγκροτούνται και να αυτοδιοικούνται κατανόησαν το ρόλο της παιδείας και έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στην μόρφωση τους.  Η συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου απαιτούσε πολίτες μορφωμένους.

«Λαός αμόρφωτος , λαός ευδιοίκητος», λέει μια παροιμία. Σήμερα, στα σχολεία διδάσκεται η αμάθεια, η επαγγελματική κατάρτιση, σκοτώνεται η δημιουργικότητα, καίγονται ψυχές παιδιών και διδάσκεται η διαφθορά στα παιδιά, με την εξαγορά βαθμών, μέσω ιδιαίτερων μαθημάτων. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ.

            Βασικός στόχος της σημερινής εκπαίδευσης είναι η απομάκρυνση των νεοελλήνων από τη γλώσσα, την ιστορία και την κριτική σκέψη, με παράλληλη διαπαιδαγώγηση στον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Όλα στο όνομα της μελλοντικής ατομικής επιτυχίας και καριέρας. Με τη δικαιολογία της έλλειψης χρημάτων, υποβαθμίζεται, ακόμα περισσότερο, η εκπαίδευση και καταργούνται σχολεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δημιουργικές διεξόδους ,χωρίς να γαλουχεί τους νέους ανθρώπους με αξίες και ιδανικά, παράγει πολίτες που η άποψή τους για ότι συμβαίνει γύρω μας, είναι αυτή που του διαμορφώνει η τηλεόραση. Τα σχολεία είναι αποθήκες παιδιών.  

Τα σχολεία παράγουν μορφές αμάθειας. Ολοένα και πιο δύσκολα χειρίζονται τη γλώσσα, ολοένα και λιγότερο θυμούνται βασικά γεγονότα της ιστορίας, ολοένα και λιγότερο είναι σε θέση να κατανοούν γραπτά κείμενα ή να κάνουν λογικές αφαιρέσεις. Το σχολείο δεν πρέπει να «παράγει» ανθρώπους σαν εργοστάσιο, πρέπει να βοηθάει τους ανθρώπους να καλλιεργήσουν την δημιουργικότητά τους.

            Η απάντηση μας σε αυτή την τραγική κατάσταση είναι όμορφα σχολεία, όμορφη παιδεία, κατάργηση εξετάσεων, αλλαγή περιεχομένου, με έμφαση στις ανθρωπιστικές σπουδές, στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας, στην καλλιέργεια προσωπικοτήτων, στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και της αυτόνομης κριτικής σκέψης.

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, από το σύνολο των τοπικών  κοινωνιών, με τη συνδρομή της δημοκρατικής πολιτείας, ώστε να εξασφαλίζεται η ισότητα. Η Παιδεία αφορά το σύνολο της κοινωνίας και το περιεχόμενο της έχει επιπτώσεις στο σύνολο του πληθυσμού. {5}

{5}  Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙΣΘΕΙ, ΠΩΣ Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (Αριστοτέλης)

11.  ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποφασίσει μια κοινωνία , που στηρίζεται στις καλές ανθρώπινες  σχέσεις είναι η προστασία των αδυνάμων και των ανίκανων προς εργασία. Το ελάχιστο αξιοπρεπές εισόδημα, η ελάχιστη αξιοπρεπής παροχή υπηρεσιών, η άριστη ποιότητα ζωής. Από αυτό κρινόμαστε ΟΛΟΙ.

Το επίπεδο ζωής αυτών των ανθρώπων θα αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί μια δίκαιη ανισότητα, με βάση την προσφορά του καθένα, σε αντίθεση και σε πλήρη σύγκρουση με τις συντεχνιακές λογικές, τον ατομισμό και την άδικη ανισότητα.

Η δημόσια περίθαλψη, η ασφάλεια και η ασφάλιση του πολίτη, οι κοινωνικές παροχές, γενικά , είναι υπόθεση της δημοκρατίας. Όλοι μαζί, οι πολίτες μιας χώρας,  πρέπει να δώσουν το νόημα της αξιοπρέπειας για τον καθένα.

Η διεθνής των τοκογλύφων και των εταιρειών , έχοντας εκτιμήσει πως μπορούν να διαχειριστούν τον πλανήτη με το 20% του πληθυσμού, προχωρά σε γενοκτονία, διαλύοντας τα δημόσια συστήματα υγείας σε όλο τον κόσμο. Η υπαγωγή της δηµόσιας υγείας στις κερδοσκοπικές λογικές , πέρα από τα κέρδη, εξασφαλίζει μια νέα μέθοδο ρατσιστικής ευγονικής, όπου θα διαιωνίζεται η φυλή των πλουσίων και θα εξοντώνεται το είδος των φτωχών. Στην περιφέρεια και στους μικρούς τόπους, όμως, οι κακή δημόσια υγεία και η έλλειψη κερδοσκοπικού ενδιαφέροντος από εταιρείες καταδικάζουν το σύνολο του πληθυσμού σε θάνατο από θεραπεύσιμες ασθένειες και ιατρικά λάθη.

Υπάρχουν πια, σοβαρές αμφιβολίες για το ρόλο των φαρμακευτικών εταιρειών – κολοσσών, των βιομηχανιών διατροφής και των διεθνών οργανισμών υγείας και τροφίμων. Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες, ακόμα, και για το είδος και την προέλευση των νέων επιδημιών (βλ. γρίππη Ν1Η1) και των εμβολίων. Όταν τα πάντα βρίσκονται κάτω από καθεστώς αδιαφάνειας και διέπονται από τη λογική του κέρδους, κάθε «συνομωσιολογία» και καχυποψία είναι θεμιτή και πολλάκις αναγκαία. Καλύτερα καχύποπτος, παρά αφελής.

Η απάντηση μας είναι Αποκέντρωση και Αυτοδιοίκηση των Μονάδων του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.

Η έλλειψη χρήματος για τις δημόσιες παροχές είναι εικονική, προσχηματική και ψευδής.  Η έλλειψη χρήματος προκαλείται αποκλειστικά, από τους ιδιοκτήτες του, που είναι οι τράπεζες. Όπως κάθε επιχειρηματική μονάδα, που διατηρεί το μονοπώλιο πάνω σε ένα εμπόρευμα, έτσι και στο εμπόρευμα – χρήμα, δημιουργούν τεχνητή έλλειψη, καθιστώντας το χρήμα δυσεύρετο και ακριβό, κάνοντας φτηνές και περιττές τις ζωές μας. ΧΡΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ.

 

12.  ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ – ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

            Οι δύο βασικές «ιδεολογίες», που περιστρέφονται γύρω από το δίπολο «κράτος – αγορά» αναπαράγουν τον ολιγαρχικό εαυτό τους. Πέραν του ό,τι η αντίθεση είναι ψεύτικη, σε καιρούς κρίσης, η ιδιωτικοποίηση θεωρείται απαραίτητη, για την εξόφληση χρεών και την έξοδο από την κρίση, γεγονός που ΟΛΟΙ οι οικονομολόγοι γνωρίζουν πως είναι αναληθές.

Απλώς, βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν μεγαλύτερη περιουσία οι οικονομικά ισχυροί της γης, με τη βοήθεια πολιτικών υπαλλήλων.

Ούτε κράτος – ούτε αγορά. Το κράτος και η αγορά να τεθούν υπό τον έλεγχο της δημοκρατίας. Η δημόσια περιουσία θα αξιοποιείται, όχι από εξαγορασμένους πολιτικούς διαχειριστές, αλλά  από τον ιδιοκτήτη - λαό.

13.  «ΑΜΕΣΗ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΘΕΤΑ

Με την ταχτική του ψευδώνυμου, ονομάστηκαν «δημοκρατίες» ποικίλα καθεστώτα, που κοινό παρανομαστή είχαν τον αυταρχισμό, τη βία ή την ολιγαρχική δομή. Έτσι, σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να δίνουμε επίθετα στην ελληνική λέξη «δημοκρατία», η οποία για τους αρχαίους έλληνες που την εφεύραν είχε μόνο ένα όνομα, ένα περιεχόμενο και κανένα επίθετο. Το πολίτευμα και το καθεστώς , που έχει για «ιδεολογία» το κέρδος, το χρήμα, τον ατομικισμό και τον χωρίς όρια απάνθρωπο ανταγωνισμό μόνο από  χάριν ευφημισμού  το αποκαλούμε «ολιγαρχία».  Δεν παράγει, με τέτοιες αρχές, τη διαφθορά. Είναι συνώνυμο της διαφθοράς.

Σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι να βάλουμε το επίθετο «άμεση» μπροστά στη δημοκρατία, για να την ξεχωρίσουμε από τα ψευδώνυμα καθεστώτα, ως ότου αποκαθιστώντας το περιεχόμενο, πάψει να χρειάζεται επίθετο.

-          Η άμεση δημοκρατία εμπεριέχει την έννοια της συμμετοχής των πολιτών σε όλο το φάσμα των θεμάτων που τους αφορούν, χωρίς αποκλεισμούς  και εξουσιοδοτήσεις.

-          Όπου είναι αναγκαίοι «εκπρόσωποι» , μεταφέρουν θέσεις και αποφάσεις της βάσης που τους επέλεξε, είναι ανακλητοί και πολλάκις κληρωτοί.

-          Στη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητα τα κόμματα . Είναι απαραίτητη η συμμετοχή των πολιτών, η ανάπτυξη της ελεύθερης κριτικής σκέψης, η παραγωγή ιδεών, η αυτόνομη λειτουργία κάθε ανθρώπου και πολίτη.

-          Άμεση Δημοκρατία σε όλες τις εξουσίες: Νομοθετική – Εκτελεστική – Δικαστική , καθώς και στη Διαχείριση της Πληροφόρησης.

-          Τα τοπικά και εθνικά δημοψηφίσματα γίνονται βασικά εργαλεία απόφασης.

-          Η ασφάλεια και η άμυνα της πατρίδας και των πολιτών είναι παλλαϊκή υπόθεση.

-          Αφαίρεση των δημόσιων συχνοτήτων από τους ιδιοκτήτες των ανθελληνικών καναλιών και ραδιοφώνων, που προωθούν την αποβλάκωση. Διανομή συχνοτήτων σε τοπικές κοινωνίες, ομάδες και πολυμετοχικά σχήματα ενημέρωσης, παιδείας, πολιτισμού.

-          Κανένας «εκπρόσωπος» δεν έχει ασυλία. Η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος και η υπονόμευση του δημόσιου συμφέροντος είναι αδικήματα, που δεν παραγράφονται ΠΟΤΕ.

ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Η ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.

Και , ΣΗΜΕΡΑ, το πρώτο πολιτικό ζήτημα που πρέπει να θέσουν οι πολίτες είναι: ΣΥΝΤΑΧΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΤΝΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ, ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Αυτό πρέπει να είναι το μόνο νόημα συμμετοχής σε εκλογές και σε ένα κοινοβούλιο που πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από δημοκρατικούς θεσμούς. Κάθε άλλη επιλογή είναι υποκρισία.

Τα τοπικά πολιτικά κινήματα ελεύθερων ανθρώπων και αυτόνομων πολιτών πρέπει να διατηρήσουν την αυτονομία τους, να διασφαλίσουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους και να προστατευθούν από την τεχνητή «αναγνωρισιμότητα», την κατασκευή προσωπικών μηχανισμών και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων που θα διεισδύσουν, με κακή πρόθεση, σε ένα κίνημα που παίρνει διαστάσεις ανατροπής και επιβολής. Τα κινήματα , στα πρώτα τους βήματα είναι ευάλωτα, λόγω του ελλείμματος παιδείας και της ανισότητας γνώσεων και ικανοτήτων, μέσα στις συνελεύσεις: ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΑΣ ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΥΓΚΙΝΕΙ. {6}

{6}«ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΟΧΑΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, Η ΗΧΟΥΣΑ ΑΚΟΗ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ. ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ!» (Παρμενίδης)

ΑΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ (Αριστοτέλης)

14.  ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ 

ΤΟΠΙΚΗ – ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΧΡΗΜΑ

            Βασικό μέλημα των τοπικών κινημάτων είναι η ανασυγκρότηση των κοινωνιών τους, η δημιουργία καλών σχέσεων, η καταγραφή ατομικών και συλλογικών αναγκών, ικανοτήτων και δυνατοτήτων, η δημιουργία τοπικού σχεδίου δράσης και η διεύρυνση και ενίσχυση της άμυνας των τοπικών κοινωνιών απέναντι στην προσχεδιασμένη εξαθλίωση.

Η έννοια της ανεξαρτησίας εμπεριέχει το στοιχείο της όσο γίνεται μεγαλύτερης ανεξαρτησίας από την εισαγωγή αγαθών άγνωστης ποιότητας και περιεχομένου. 

Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να προστατεύσουν τα μέλη τους από την καταστροφή, την κατάθλιψη, την απελπισία, τη φτώχια, την πείνα και τον θάνατο.

Πρέπει να ανασχεδιάσουν τοπικές οικονομίες και κοινωνίες , με τρόπο που θα μπορούν να αντέξουν στην εξαπολυθείσα επίθεση.

Ως ότου πάρουν τη διαχείριση του χρήματος, ως ότου φέρουν τη δημοκρατία, οι τοπικές κοινωνίες διαμορφώνουν τη ζωή τους, με τρόπο που ενισχύει τις δυνάμεις τους στον πόλεμο, προστατεύει τους αδύνατους, προστατεύει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία, αναπτύσσει δεξιότητες, επιχειρεί ενάντια στην υποτέλεια και την εξάρτηση.

ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ. ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΩΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

-          Η δημόσια περιουσία θα διαχειρίζεται με αποφάσεις και δημοψηφίσματα, από την ‘εκκλησία’’ του Δήμου, με σκοπό την ‘ευεργετική’ απόδοση για την ντόπια κοινωνία.

Ενδεικτικά, στην Κεφαλονιά πρέπει να υπάρξει μια Μεγάλη Φιλική Εταιρεία (με έμφαση στο «φιλική»), που θα προωθήσει πολιτικές παραγωγής, διανομής, αλληλοβοήθειας, πληροφόρησης, ελέγχου τιμών και ποιότητας, (με επιδίωξη και σκοπό οι τιμές και η ποιότητα όλων των αγαθών στη περιφέρεια να είναι ανταγωνιστικές στα μεγάλα αστικά κέντρα), στήριξης τοπικής αγοράς , παραγωγής και οικονομίας,  επανακαλλιέργεια της γης, ανάπτυξη τοπικών ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών. 

Και αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν, πρέπει να συναντηθούν σε ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, συνεργασίας, φιλίας και προσφοράς.

Το χρήμα στην τοπική κοινωνία πρέπει να μειώνεται διαρκώς, σαν εργαλείο συναλλαγών στις μεταξύ μας σχέσεις και κυρίως πρέπει να πάψει να είναι αυτοσκοπός. Η ανασυγκρότηση μιας κοινωνίας στη βάση της αλληλοβοήθειας, θα αποκαταστήσει το πραγματικό νόημα του χρήματος, σαν ένα εργαλείο και όχι σαν σκοπός.  {7}

{7}  ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΜΕΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ .

ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ, ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ .

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΕΤΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΣΑ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ (Αριστοτέλης)

15.  ΧΡΗΜΑ

            Η μεγαλύτερη «επιτυχία» του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος ήταν και είναι η μετατροπή του χρήματος σε αποκλειστικό σκοπό κάθε ανθρώπου. Σε αυτό συνέβαλλαν και οι πολιτικές, κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, με τα οικονομίστικα αιτήματα. Βοήθησαν και οι λογικές του HomoEconomicus, που προήλθαν είτε από την κλασσική οικονομική θεωρία είτε από τους  «αντιπάλους» της.

Αυτό, όμως, δεν υπήρχε πριν την καθιέρωση του κοινοβουλευτισμού, την ιδιωτικοποίηση του χρήματος και την τεχνητή αναγόρευση του κέρδους, σαν πρωταρχικού σκοπού ζωής. Όλα αυτά υπάρχουν ΜΟΝΟ στα τελευταία 320 χρόνια της ζωής του ανθρώπου. Το χρήμα και η οικονομία δεν ήταν ποτέ το κυρίαρχο στοιχείο, παρά μόνο περιστασιακά. Και δεν ήταν ΠΟΤΕ αυτοσκοπός.

Το σύστημα αξιών, η ηθική, η πίστη πολλών κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, για χιλιάδες χρόνια,  είχαν το κυνήγι του χρήματος (που εμφανίστηκε, γύρω στον 8ο αιώνα π.Χ.), σε ηθική περιφρόνηση και καταδίκη. Πολύ περισσότερο, δε, περιφρονούσαν τον τόκο και τους τοκογλύφους. (Χριστιανισμός και Ισλάμ). 

Το κυνήγι του χρήματος και του κέρδους, υποστηριζόμενο από την παιδεία, την πολιτική, τα ΜΜΕ και διαπερνώντας κάθε στιγμή της ζωής του ανθρώπου, διέλυσε τις παλιές αξίες, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και τελικά τον άνθρωπο.

Όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίχτηκε  πάνω σε φρούδες ελπίδες, σε μεθοδευμένες ψευδαισθήσεις και παραπλάνηση , ώστε να δημιουργηθεί η απίστευτη σε μέγεθος υπερχρέωση λαών και κρατών, η οποία έφερε έναν ολόκληρο πλανήτη υπό τον πλήρη έλεγχο των τραπεζιτών και ένα βήμα πριν την βιβλική οικονομική καταστροφή.

Hσοφία των ελλήνων , αλλά και πολλών άλλων πολιτισμών θάφτηκε κάτω από τόνους καλοσχεδιασμένων ψεμάτων και κυρίως, μέσω της αναγόρευσης της οικονομίας, ως υπέρτατης «επιστήμης».

Είναι ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών μας και των προτεραιοτήτων μας. Η «κρίση» δεν είναι οικονομική ή χρηματοπιστωτική. Η κρίση είναι ολιστική, βαθύτατα ανθρωπολογική, αξιακή, πολιτική, κοινωνική.

 

Θα κλείσουμε, με αναφορά στον Αριστοτέλη, το σκοπό της ζωής, της κοινωνίας  και το χρήμα:

Ο Αριστοτέλης αντιμετώπιζε τα χρήματα σαν μέσον, για την επίτευξη στόχων - θεωρώντας πως οτιδήποτε αγοράζει κανείς, θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσόν που ξοδεύει, αφού διαφορετικά δεν θα το επιζητούσε. Δηλαδή, το προϊόν που αγοράζουμε, μας «υπόσχεται» ένα συναίσθημα, το οποίο ουσιαστικά εκτιμούμε περισσότερο από το ίδιο το προϊόν. Επειδή δε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών ευρίσκεται η ευτυχία, η οποία «ορίζεται» ευρύτερα ως η επιτυχία της ζωής συνολικά, η «εκπλήρωση» καλύτερα, όλα όσα επιδιώκουμε αποσκοπούν στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα της ζωής μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Αριστοτέλης προσδίδει στα χρήματα εκείνη τη λειτουργία, η οποία επιτρέπει την απόκτηση των μέσων που καθιστούν δυνατή την επίτευξη μίας ποιοτικά καλής ζωής - η οποία αποτελεί προϋπόθεση της ευτυχίας.

 Ο ίδιος όμως φιλόσοφος αναφέρεται σε ένα άλλο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, όταν (εάν) η ποιότητα της ζωής πάψει να αποτελεί το μέτρο της ευτυχίας, τότε δεν υπάρχουν πλέον όρια στην επιθυμία απόκτησης χρημάτων. Η αιτία είναι το ότι, οι «αριθμοί» είναι εκ φύσεως «ατελείωτοι» οπότε, αναγόμενοι στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών, «μεταλλασσόμενοι» δηλαδή από «μέσον» σε αυτοσκοπό, δεν επιτρέπουν ποτέ την «εκπλήρωση» του στόχου. Έτσι λοιπόν, το άτομο παρασύρεται από τη δίνη του «μαξιμαλισμού», αφού τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Όσα και αν έχει δηλαδή, μπορεί πάντοτε να αποκτήσει περισσότερα – κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά σε άλλους τομείς της ζωής, όπως για παράδειγμα στην υγεία, η οποία θεωρείται ως μια βασική προϋπόθεση της ευτυχίας.  

Αυτό λοιπόν που βιώνουμε σήμερα, ο κόσμος στον οποίο κινούμαστε, είναι η κορυφή του «εναλλακτικού» σεναρίου του Αριστοτέλη - αφού η «ιδέα» του μαξιμαλισμού έχει επικρατήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Η «ιδέα» αυτή έχει «παγιωθεί» καταναγκαστικά, επειδή ο ανταγωνισμός έχει «παγκοσμιοποιηθεί», με αποτέλεσμα να γίνει πολύ πιο «ανελέητος». Εάν λοιπόν δεν θέλει κανείς να ανήκει στους «χαμένους» του αύριο, οφείλει να συγκεντρώνει όσο πιο πολλά χρήματα μπορεί, έτσι ώστε να νοιώθει ασφαλής απέναντι στον συνεχώς αυξανόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Το γεγονός αυτό οδηγεί τόσο τον ίδιο, όσο και το «σύστημα» γενικά, σε αστάθεια – σε συνθήκες δηλαδή «μακράν» του σημείου ισορροπίας. 

 Έχοντας τώρα την άποψη ότι, το κέντρο βάρους του σημερινού «γίγνεσθαι» είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο πλέον παρομοιάζεται από πολλούς σαν μία γιγαντιαία, τύπου Madoff «πυραμίδα», αφού οι λειτουργίες του είναι όλο και περισσότερο «εικονικές» (virtual), θεωρούμε ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα βίαιο τέλος, το οποίο δεν θα έχει καμία σχέση με την εκπλήρωση και την ευτυχία.

 

 

Άλλες ενδεικτικές αναφορές για το χρήμα, στην αρχαία Ελλάδα:

ΑΠΑΙΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ (Ευριπίδης)

ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (Σοφοκλής)

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ο μεγάλος αληθινός σκοπός,  είναι η επιστροφή της κοινωνίας στα ανθρώπινα κοινωνικά μεγέθη, όπως αυτά έχουν περιγραφεί διαχρονικά στους πολιτισμούς, όπου ο άνθρωπος είναι η πρώτη προτεραιότητα και η ευτυχία είναι ο πρώτος σκοπός της ζωής μας.  

Σήμερα, που οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν , μπορούμε.

 

16.  «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

Η Θεολογία του καπιταλισμού έχει για Θεό, εκτός από το χρήμα, την «ανάπτυξη». Αν δεν είσαι οικονομολόγος, είσαι ηλίθιος, όταν μιλάς για ανάπτυξη. Αν δεν τόπε άλλος, ας το πούμε εμείς. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων παραπέμπει στην «ανάπτυξη», σαν μέθοδο ευημερίας ή εξόδου από τις κρίσεις και τη φτώχια.

Είναι δυνατόν να υπάρχει απεριόριστη ανάπτυξη, όταν είναι πεπερασμένα τα όρια και οι αντοχές του ανθρώπου, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της φύσης;

Και, όταν μιλούν για «ανάπτυξη», υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα: Με ποια χρήματα; Με αυτά που έχουν, τυχαία, οι λίγοι; Με αυτά που τυπώνουν οι τραπεζίτες; Ή μήπως με αυτά που θα δανειστούμε;

Στο όνομα της «ανάπτυξης», του ατομικού πλουτισμού και του κέρδους, φτάσαμε ως εδώ. Στο όνομα του ανθρώπου, πρέπει να απελευθερωθούμε από τις ιδεολογικές απάτες, που αυτοαποκαλούνται «επιστήμη». Ας θυμηθούμε ξανά τον Αριστοτέλη και τους αρχαίους λαούς, γιατί δεν ήταν μόνο οι έλληνες, που δεν είχαν σχέση με τέτοιου είδους ανοησίες.

Η «ανάπτυξη», σαν στόχος, έχει την ίδια αξία που έχει το παιχνίδι “αεροπλανάκι” ή “πυραμίδα». Κερδίζει μόνο η κορυφή, βασίζεται σε φούσκες και καταρρέει, με καταστροφικό πάταγο.

Η ιδεολογία της «ανάπτυξης» αποκρύπτει τη φύση του κοινωνικού , ανθρωπιστικού και οικολογικού εγκλήματος που συντελείται. Η χωρίς όρια «ανάπτυξη» είναι ανέφικτη και υπάρχει σαν προπαγανδιστικό πυροτέχνημα και «εύκολη» ιδεολογική διέξοδος για τους πολιτικούς  που υπηρετούν τους λίγους στην κορυφή της πυραμίδας.  

Ένα άλλο σύστημα αξιών, με κέντρο τον άνθρωπο, πρέπει να απαντά στα φληναφήματα της «ανάπτυξης» με τη φράση «δίκαιη μοιρασιά». Ή «δίκαιη ανισότητα», αφού οι άνθρωποι δεν έχουν πάντα την ίδια δυνατότητα ή την ίδια όρεξη προς πλουτισμό. Υπάρχουν κι άλλες προτεραιότητες και αξίες.

 

17.  ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

Η ΣΠΙΘΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ δεν έχει «αντιπροσώπους», δεν εκλέγει όργανα και φροντίζει η αναγκαία εκπροσώπηση να γίνεται εκ περιτροπής. Το τελευταίο προϋποθέτει πως το τοπικό κίνημα είναι και μια μορφωτική διαδικασία , που διαχέει τη γνώση των μελών, ισότιμα.

Οι προτάσεις και οι πολιτικές αποφάσεις της συνέλευσης είναι ανοιχτές για διάλογο με την κοινωνία και συνεχίζουν να εμπλουτίζονται με τις ιδέες που καταθέτει κάθε πολίτης.

Η Σπίθα Κεφαλλήνων Πολιτών δεν έχει στεγανά και δεν αποκλείει μέλη, παρ’ εκτός και η συνέλευση αποφασίσει διαφορετικά, με αιτιολογημένη απόφαση. 

Δεν συμμετέχουν σε ομάδες δουλειάς και σε εκπροσώπηση , στελέχη κομμάτων.

Κάθε πολίτης που συμμετέχει σε ένα τοπικό κίνημα διατηρεί την αυτονομία της σκέψης, το δικαίωμα του λόγου και της άποψης και στην προσωπική του στάση δεσμεύεται μόνο ηθικά και αν συμφωνεί με τις απόψεις της συλλογικότητας που λέγεται «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών».

Κάθε μέλος της Σπίθας, αν δεν έχει εξουσιοδότηση με απόφαση της συνέλευσης ή εξουσιοδοτημένου οργάνου, καταθέτει προσωπικές απόψεις, ακόμα και αν αυτές ταυτίζονται με τις αποφάσεις της Σπίθας. 

Η ΣΠΙΘΑ Κεφαλλήνων πολιτών λειτουργεί με ομάδες δουλειάς, για διάφορα θέματα, οι οποίες εισηγούνται στη συνέλευση των μελών, όπου παίρνονται οι τελικές αποφάσεις. Οι ομάδες δουλειάς και τελικά η συνέλευση μπορούν να τροποποιούν προηγούμενες  αποφάσεις τους, ώστε να προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα. Ο τελευταίος λόγος ανήκει στη συνέλευση και όλες οι αποφάσεις που δεν έχουν την έγκριση της βρίσκονται πάντα σε εκκρεμότητα.

Οι μόνες ψηφοφορίες που αναγνωρίζονται και καθορίζουν την πολιτική, οργανωτική κλπ φυσιογνωμία της Σπίθας Κεφαλονιάς είναι αυτές της συνέλευσης των μελών.

Τα μέλη της  Σπίθας Κεφαλλήνων Πολιτών μπορούν να συγκροτούν ομάδες, κατά περιοχές και κατά αντικείμενο και οι αποφάσεις που τις αφορούν παίρνονται με ανάλογο τρόπο.

Όλα τα μέλη που εκπροσωπούν την Σπίθα Κεφαλλήνων είναι ανακλητά και χωρίς θητεία. Οι ομάδες δουλειάς συμπληρώνονται εθελοντικά και η ανάκληση μέλους ή όλης της ομάδας γίνεται με αιτιολογημένη απόφαση της συνέλευσης. Η ολική ανανέωση γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, που προσδιορίζει η συνέλευση.   

 

HΣΠΙΘΑ Κεφαλλήνων Πολιτών δικτυώνεται με τοπικά  ή μη κινήματα πολιτών σε όλη την Ελλάδα, με όμοιους ή παραπλήσιους στόχους, είτε φέρουν τον τίτλο της Σπίθας είτε όχι (π.χ. το κίνημα των διοδίων κλπ) . Κάθε τοπικό κίνημα διατηρεί την αυτονομία του.

Τα τοπικά κινήματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα Πανελλήνιο Συντονιστικό Όργανο, από εκπροσώπους των επιμέρους κινημάτων. Οι συλλογικές αποφάσεις πρέπει να ικανοποιούν το σύνολο ή την συντριπτική πλειοψηφία των κινημάτων και των πολιτών.

Το Συντονιστικό Όργανο των τοπικών κινημάτων αποφασίζει, συντονίζει, συνθέτει τις επιμέρους προτάσεις των τοπικών κινημάτων σε ενιαία πολιτική πρόταση και κοινή διεκδίκηση και διοργανώνει πανελλαδικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, λαμβάνοντας υπόψη τη θέληση κάθε τοπικού κινήματος – μέλους.

Είναι αυτονόητο πως σε κινήματα αυτονομίας και δημοκρατίας δεν χωρούν διορισμοί και άνωθεν επιφοίτηση ή εντολές.

18.  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Εκκλησία είναι το σώμα των ανθρώπων που έχουν κοινή πίστη. Το αίτημα του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας, όταν το σημερινό κράτος έχει γίνει δημοκρατία είναι άνευ νοήματος.

Το λογικό και το πρέπον είναι η ανασυγκρότηση της εκκλησίας σε κοινότητες, όπως ήταν, πριν ενσωματωθεί στα κοσμικά παιχνίδια εξουσίας και μετατραπούν, ακόμα και σε τραπεζίτες! Να πάψει να εξαρτάται από την κοσμική εξουσία και να συνδεθεί με το χριστεπώνυμο πλήθος και με την ουσία της έννοιας «Εκκλησία». Αυτονομία και αυτοδιοίκηση.

Σήμερα, το οργανωτικό σχήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι αυτό των Βαυαρών του  Όθωνα, οι οποίοι ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχο τους την εκκλησία, να διαλύσουν τον κοινοτικό χαρακτήρα και το αυτοδιοίκητο και τελικά την ουσία και την λειτουργία της πίστης. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο τραγικό φαινόμενο του δημοσιοϋπαλληλισμού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας έχει απόλυτο σεβασμό στην Πίστη και στο Θρήσκευμα του άλλου. Αυτό πρέπει να στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό και οι θρησκείες να μην γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και διαίρεσης από δυνάμεις, που αμφισβητούν την πατρίδα, την ανεξαρτησία της και τη δημοκρατία. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεκτή οποιαδήποτε δράση υπονομεύει τις βασικές αξίες και αρχές ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Η σεβαστή από όλους ανεξιθρησκία δεν είναι προς εκμετάλλευση. Λειτουργεί μέσα σε συνθήκες σεβασμού στις επιλογές και τις αξίες της δημοκρατίας.

  

19.  ΑΜΥΝΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η υιοθέτηση, κατοχύρωση και μη διαπραγμάτευση Ζωτικού Εθνικού Χώρου σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και με τις συνθήκες που έχουμε υπογράψει για τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας, η στήριξη στην παλλαϊκή άμυνα {Βλ. ΕΛΒΕΤΙΑ}, και σε στρατό, που υπερασπίζεται την Ανεξαρτησία την Εδαφική Ακεραιότητα και τη Δημοκρατία της Χώρας μας.

Δεν διαπραγματευόμαστε, δεν παραχωρούμε με κανένα τρόπο και κάτω από οποιαδήποτε απειλή ούτε την παραμικρή σπιθαμή Ελληνικού εδάφους. Το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ να είναι η μόνιμη και νόμιμη απάντηση σε οποιονδήποτε απαιτήσει έμμεσα ή άμεσα οτιδήποτε που άπτεται του θέματος που λέγεται ΕΘΝΙΚΉ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ-ΕΔΑΦΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

20.  ΚΡΑΤΟΣ – ΔΕΚΟ – ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

Δημοκρατικός έλεγχος – πολυμετοχική δομή λειτουργίας όλων των επιμέρους τμημάτων του δημόσιου τομέα. Το κράτος, όπως το ξέρουμε αντικαθίσταται από δημοκρατικά λειτουργούσες υπηρεσίες, παντού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως ότου καταργηθεί ή γίνει ασήμαντη ειδικότητα ο όρος, λογοδοτούν και ελέγχονται, άμεσα  από τον πολίτη. Η απόδοση και η παραγωγικότητα αμείβεται, το αντίθετο τιμωρείται,  με την αρχή της επιείκειας.

ΔΕΚΟ. Επανακαθορισμός του ρόλου τους. Πρέπει να γίνουν κοινωνικό αγαθό. Με δόγμα τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, τα συνολικά βάρη στον μέσο πολίτη (…., ευρώ/ετος) να μην ξεπερνούν ένα μίνιμουμ συμβολικό ποσό. … ευρώ μηνιαίως. (ΔΕΗ, Νερό, ιντερνετ, αστικές συγκοινωνίες).  Για ειδικές κατηγορίες πολιτών (ανάπηρων κλπ) πρέπει να υπάρχει επιδότηση και η σπατάλη να πληρώνεται ακριβά.

21.  ΕΡΕΥΝΑ - ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Όπως παντού (οικονομία,  επιστήμη, πολιτική, τέχνη κ.λπ.), έτσι και στο ζήτημα τής τεχνολογίας οι Έλληνες επιζήτησαν την υπαγωγή του σε ένα πεδίο ανώτερης γνωστικής  ενοποίησης, το οποίο είχε ως επίκεντρο τον Άνθρωπο. Η τεχνολογία έπρεπε να εξεταστεί ανθρωποκεντρικά και όχι, όπως σήμερα, ως κάτι δήθεν «αυθύπαρκτο», «ουδέτερο» και  αυτονομημένο από την κοινωνία. Υπ΄ αυτή την έννοια οι Έλληνες ανάπτυξαν γνήσια τεχνική σκέψη, η οποία δεν προσφέρεται, για να  ικανοποιεί τις τεχνολογικές «παραγγελίες» κάποιων εξουσιαστών.

Η τεχνική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων είναι προσανατολισμένη κατ΄ εξοχήν στην απαλλαγή από τον βιοποριστικό μόχθο και όχι στις άλλες παραμέτρους τής σύγχρονης παραγωγικής διαδικασίας (π.χ. κατοχύρωση «ευρεσιτεχνίας», μεγιστοποίηση τού κέρδους, «κατάκτηση» τής αγοράς κλπ.). {8}

Η  πολυδιαφημισμένη πανεπιστημιακή έρευνα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι παρά διεκπεραίωση τεχνολογικών παραγγελιών κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων - χρηματοδοτών («χορηγών»): πρόκειται για την -πονηρά διατυπωμένη- «σύνδεση τού πανεπιστημίου με την παραγωγή». (Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπαγωγή τού πανεπιστημίου στις ορέξεις μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η σύνδεση τής επιστημονικής γνώσης με τις κοινωνικές ανάγκες). 

Με αυτόν τον τρόπο οι σημερινές «ηγετικές» επιχειρήσεις φρενάρουν την τεχνολογική εξέλιξη και ενεργούν σαν τη δουλοκτητική Ρώμη, η οποία προτιμούσε τη δουλική εργασία από τις απελευθερωτικές τεχνολογικές καινοτομίες των Ελλήνων επιστημόνων.

Το εντέχνως προκαλούμενο ψευδοδίλημμα ως προς την επιλογή της τεχνολογίας, ή ενός «φυσικού τρόπου ζωής», είναι άνευ νοήματος. Η τεχνολογία είναι ένα εξελικτικό στάδιο του ζώου «Άνθρωπος» και ως τέτοια πρέπει να πραγματωθεί. Από την άλλη,  η υπάρχουσα τεχνολογία δεν ήταν κάποιος  μονόδρομος, αλλά επιλέχθηκε (και εξακολουθεί να επιλέγεται) ανάμεσα σε πολλά άλλα διαφορετικά είδη τεχνολογίας. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στον «φυσικό τρόπο ζωής» και την τεχνολογία, αλλά ανάμεσα σε διάφορα είδη τεχνολογίας. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει μια επιλογή τού τύπου κοινωνίας και των αξιών - σημασιών της.

Η έρευνα και η τεχνολογία είναι αντικείμενο και στόχος μιας δημοκρατικής παραγωγής. Η δημόσια – δημοκρατική παιδεία δίνει τα εφόδια στους ανθρώπους να ερευνήσουν, να δημιουργήσουν  και να παράγουν. Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, γιατί οι καλές ιδέες στοιχίζουν λιγότερο. Τα ερευνητικά κέντρα, όπως και τα πανεπιστήμια τελούν υπό τον έλεγχο της κοινωνίας και υπηρετούν αυτήν.

Αντί για το ψευδεπίγραφο «σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή», θα βάλουμε «τη σύνδεση της έρευνας με την κοινωνία και τους παραγωγούς», με τρόπο δημοκρατικά ελεγχόμενο.

Κάθε τι νέο και εμπορεύσιμο, που παράγεται μπορεί να αποτελέσει αφορμή για πολυμετοχική επένδυση και δημόσια εγγραφή.

{8} «Αν κάθε όργανο μπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόμενο, ή προαισθανόμενο από μόνο του όπως λέγεται για τα αγάλματα τού Δαιδάλου ή τούς τρίποδες τού Ηφαίστου, οι οποίοι, όπως λέει ο ποιητής, “έτρεχαν μόνοι τους (αυτόματοι) στη συγκέντρωση των θεών”, αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν μόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν μόνα τους τις χορδές τής κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους». (Αριστοτέλης, Πολιτικά, I, 1253 b33 - 1254 a1)

«Τα εργαλεία, που έχει εισάγει στην παραγωγή αλλά και παντού ο καπιταλισμός δεν είναι κοινωνικά “ουδέτερα” τεχνικά μέσα […] Ανταποκρίνονται στην αναγκαία τάση τού καπιταλισμού να περιορίζει όσο το δυνατό περισσότερο την κυριαρχία και την πρωτοβουλία τού ανθρώπου πάνω στη δουλειά του. Αυτή την τάση δεν την “εξυπηρετούν” εξωτερικά: την εκφράζουν και την ενσωματώνουν […] Για να αλλάξει πραγματικά η παραγωγή, η ζωή των ανθρώπων και η στάση τους απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να αλλάξει η σχέση των ανθρώπων με την εργασία τους, δηλαδή πρέπει να αισθάνονται την εργασία τους σαν δική τους. Αυτό σημαίνει, ότι οι άνθρωποι κυριαρχούν στις μηχανές κι όχι οι μηχανές στούς ανθρώπους. Κι αυτό συνεπάγεται άμεσα: άλλη οργάνωση τής δουλειάς και άλλου είδους μηχανές. Δεν είναι νοητή μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία, όπου το ποιες και τί είδους μηχανές θα κατασκευαστούν να αποφασίζεται ερήμην εκείνων, που θα τις δουλέψουν.» (Κορνήλιος Καστοριάδης).

 

22.  ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Σε μια δημοκρατία, που το χρήμα ελέγχεται από την κοινωνία, η έμμεση φορολογία καταργείται και η άμεση φορολογία επιβάλλεται κλιμακωτά, πάνω από ένα εισόδημα, που θα προσδιορίσουν οι πολίτες πως η δημιουργία και η κατοχή του είναι υπερβολή, στη βάση της δίκαιης ανισότητας.

Η φορολογία στα Τραπεζικά ιδρύματα και τις εταιρείες, που υπερβαίνουν την λογική και δίκαιη ανισότητα θα πηγαίνει ακέραια και θα αναπληρώνει τις κρατικές παροχές στην παιδεία για έρευνα και τεχνολογία (υγεία, άμυνα κλπ).

 

23.  ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Οι μηχανισμοί διαχείρισης του χρήματος πρέπει να τεθούν υπό δημοκρατικό έλεγχο:

Μία μετοχή της Κεντρικής Τράπεζας για κάθε πολίτη που γίνεται 18 ετών. Ως τότε, θα έχει εισαχθεί στο σχολείο το μάθημα ΠΙΣΤΗ – ΧΡΗΜΑ – ΤΡΑΠΕΖΕΣ και θα έχει συνδιαμορφωθεί η θεωρία και η γνώση για τη «δημοκρατική διαχείριση του χρήματος», η οποία, σήμερα, δεν υπάρχει.

Μία μετοχή της Κεντρικής Τράπεζας για κάθε πολίτη, είναι αίτημα και σκοπός , είτε η κεντρική εκδοτική χρήματος τράπεζα είναι η ΕΚΤ είτε η Τράπεζα της Ελλάδας, που πρέπει να μετονομασθεί σε Τράπεζα των Ελλήνων, γιατί σήμερα, κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκει.

Ο πληθωρισμός δεν είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας «προσφοράς – ζήτησης», αλλά κυρίως της λογικής για μεγαλύτερο κέρδος και της ολιγοπωλιακής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας. , από όσους διαθέτουν προϊόντα στην αγορά.

Αποδυναμώνοντας το ρόλο του χρήματος και ελέγχοντας τη διαχείριση του, ο έλεγχος του πληθωρισμού, δηλ. του εργαλείου με το οποίο σήμερα κάποιοι κλέβουν χρήμα από άλλους περνά από τη θεσμοθέτηση δημοκρατικών εργαλείων ελέγχου και αξιολόγησης. Η γνώση που θα αποκτά στο σχολείο , ο πολίτης για τους νόμους και τις λειτουργίες της κοινωνίας θα του επιτρέψουν να διαχειρίζεται καλύτερα και χωρίς εξαπάτηση τη ζωή του.

Ένα τεράστιο θέμα: Αν υποθέσουμε πως η δημοκρατία, δηλ. το σώμα των πολιτών, για το ελάχιστο ποσό χρήματος που επιτρέπει μια αξιοπρεπή διαβίωση, ποιο είναι αυτό και πού σταματά;

Αν δεν ανατρέξουμε στον Αριστοτέλη, αν δεν επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες και τους στόχους μας, σαν άτομα και σαν κοινωνίες, μπορούμε εύκολα να κάψουμε τον πλανήτη και να σφάξουμε την αγελάδα που μας συντηρεί.

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ιδού η πιο μεγάλη πρόκληση του ανθρώπου: Μπορεί να αυτοκυβερνηθεί; Η δική μας απάντηση είναι ναι, όταν διαθέτει πραγματική παιδεία και οι νόμοι λειτουργούν υπέρ των πολλών.

Ο καθένας από μας έχει σαν χρέος τη συμμετοχή στο διάλογο, τον εμπλουτισμό των ιδεών, που περιληπτικά παρουσιάστηκαν εδώ και την προσθήκη ακόμα πιο όμορφων ιδεών, για το καλό όλων μας.

Τίποτα από τα πιο πάνω δεν θα μας χαριστεί. Από τη στιγμή, που η κοινωνία υιοθετήσει αυτό το δρόμο, θα έχουμε πόλεμο. Και πρέπει να οργανωθούμε ανάλογα, με σαφήνεια και αδιαπραγμάτευτα. Η πολιτική μας πρέπει να σχεδιάζεται, περιμένοντας γενική οικονομική, πολιτισμική και κάθε είδους άλλη επίθεση.

Ένα δίλημμα υπάρχει: Ο κόσμος που έρχεται θα φτιαχτεί με τους όρους της ολιγαρχίας ή με τους όρους της κοινωνίας; Διαλέγουμε. Δεν υπάρχουν υποσχέσεις. Χωρίς τη συμμετοχή του καθένα μας, καλό μέλλον δεν θα υπάρξει. Ήδη το παρόν και ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης δείχνει που θέλει να πάει. Εμείς;

 

ΥΓ. Στη σύνταξη, πήραν μέρος τα μέλη της ομάδας δουλειάς της «ΣΠΙΘΑΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ» και βοήθησαν, με τα γραπτά τους, από όπου αντλήθηκαν αποσπάσματα:

-          Κώστας Δούζινας, Καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστημιο Birkberck του Λονδίνου: «Οι διαδηλώσεις δείχνουν τη δημοκρατία στην πράξη», άρθρο στο GreekLeftReviewκαι στο Guardian, 7/2/2011.

-          Γιάννης Φ.Φωτόπουλος,  www.fillomantis.gr

-          Νίκος Ηλιόπουλος: «Νέοι Δρόμοι για τη Δημοκρατική Πολιτική Σκέψη», έκδοση Θεμέλιο.

-          Βασίλης Βιλιάρδος, οικονομολόγος www.casss.gr

-          Θεοδ.Λαμπρόπουλος: «ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ»

-          Και όσοι τα ονόματα τους αναφέρονται στο κείμενο.

ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ιδρυτική εποχή επειδή τώρα ιδρύεται το μετά-τη-νεωτερικότητα, η έξοδος από τη νεωτερική κοιλάδα. Ένα νέο Ολικό ανεβαίνει αργά, βασανιστικά, αβέβαια στον ορίζοντα του δυνατού-αδυνάτου. Η εποχή μας είναι ιδρυτική διότι αυτό το Ολικό τώρα διαμορφώνεται. Κοινωνίες και λαοί στέκονται στα πόδια τους, έστω μπροστά στο χείλος της αβύσσου, αναγνωρίζουν τον μικρό/μέγα εαυτό τους, την επισφαλή ενότητα και την ημιάγνωστη ψυχή τους, τρεκλίζουν μα προχωρούν. Όλα αυτά με τρόπο αντιφατικό και αβέβαιο… ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ, ποιά θα μπορούσε να είναι η δικιά μας, η ελληνική, μη ανταγωνιστική συνεισφορά στην παγκόσμια συζήτηση για μιά νέα σύλληψη του Αιτήματος από τη σκοπιά της ανθρώπινης ελευθέρωσης. Μη ανταγωνιστική, μετα-βίαιη νοηματοδότηση, καθότι οικουμενική-πανανθρώπινη, που μπορεί να ξαναδιασταυρώσει την οδύνη με την ελπίδα, να συνδημιουργήσει μνήμη χαράς. Μη ανταγωνιστική, καθότι ικανή και αδήριτη να εμπλουτίσει/εξανθρωπίσει/εναρμονίσει άλλες ματιές: την αγγλο-τεχνική, την γαλλο-κριτική, την γερμανο-αφηρημένη την κινεζο-μακάρια την εβραιο-παθητική κ.ο.κ…. ΟΙ ΝΕΟΙ μας δοκιμάζουν πρακτικές, εγκαθιδρύουν σχέσεις, ανοίγουν ανεξερεύνητες πίστες, θέλουν να δούν πέρα από τα βουνά της ψευτο-εύφορης κοιλάδας που τούς ετοιμάστηκε, δεν ζαχαρώνουν με το καρουσέλ, είναι αγαπητικοί… Αποκτούν βλέμμα, και το βλέμμα τους αποκτά αυτονομία…

ΒΓΗΚΑΝ στην πλατεία του χωριού, μάς κοίταξαν στα μάτια, μάς ρώτησαν με αποστροφή και συμπόνια όπως μάς άξιζε, έγιναν θέμα μας και αμήχανη κρυφοελπίδα μας, μάς απευθύνθηκαν επικεντρώνοντας την παραζαλισμένη σκέψη μας στο ουσιώδες:

Έρωτας ή Τίποτα …

(Γιάννης Φ. Φωτόπουλος)

 

(φοτό: www.delalis.gr)