Στοιχήματα πάνω σε τσόχα

Πηγή: gasireu

Εκείνη.

Είχε ίσως τα ωραιότερα πόδια στον κόσμο.
Έτσι της έλεγα, που πάει να πει τα ωραιότερα πόδια που είχα δει εγώ. Το είπα όμως πιο αβανταδόρικα, έτσι όπως έπρεπε να ειπωθεί. Καταλαβαίνετε.
Πόδια που σε καύλωναν όταν τα σταύρωνε γυμνά, τα καλοκαίρια, που πριν λίγο τα είχε αγγίξει ο ήλιος, αυτός ο εφαψίας του κορμιού, αλλάζοντας τους ελαφρά χρώμα και υφή. Απαλή αφή.
Τέλοσπάντων, τι σπουδαία σημασία μπορεί να έχει ένα ζευγάρι πόδια; Κι’ όμως τα σταυρωμένα πόδια της, ήταν εικόνα που αληθινά υπήρξε, για μια στιγμή τουλάχιστον. Το βλέμμα την υφάρπαξε σαν λάφυρο, στην κατοχή του για πάντα, ολόδικη του. Αιώνιο στοπ-καρέ. Στοπ.

Είχε ίσως τον χειρότερο χαρακτήρα στον κόσμο.
Έτσι της είχα πει τουλάχιστον. Έτσι νόμιζα, έτσι με βόλευε. Ο χειρότερος συνδυασμός στοιχείων. Η μάχη του καλού με το κακό μέσα στο ίδιο σώμα. Το σώμα που πατούσε στα ωραία πόδια.
Απολίτιστο δείγμα ανθρώπου, πρωτόγονο, ασεβές, που το κατέτρεχε μια συνεχής τριβή ανάμεσα στα πιο άγρια και ποταπά ένστικτα και την απόλυτη προσφορά. Καθόλου ζυγισμένα, καθόλου ραφιναρισμένα χαρακτηριστικά. Ένα ανακατεμένο χάος. Δύσκολη περίπτωση. Και για πολλούς, χαμένος κόπος.

Κρίμα τα ωραία πόδια (και τα μακριά γυαλιστερά μαλλιά, αλλά αυτά είναι εφήμερα, σε μια νύχτα μπορεί να πέσουν ή να ασπρίσουν από τη θλίψη και η γυαλάδα τους θαμπώνει ειν’ αλήθεια με τα χρόνια, τα πόδια όμως, σχεδόν αιώνια).
Να παραδεχτώ την κάποια γοητεία της; ναι θα το κάνω. Άλλωστε είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι γρίφοι για δύσκολους λύτες. Κατάτι μαζοχισμός θα λεγόταν, αν ήμουν τέλειος ή σχετικά καλός, που δεν είμαι. Είμαι ένας εγωιστής του κερατά. Αγνώμων και για πάρτη μου, αλλά σήμερα δε μιλάμε για μένα. Και δεν είναι απίθανο να είναι και εκείνη πολύ καλύτερη της περιγραφής μου, αλλά σήμερα δεν είναι εδώ για να μιλήσει. Το καλό που της θέλω, ας σιωπήσει για πάντα.

Εκείνη ναι, είπαμε είχε το ενδιαφέρον της. Και ω, τι πόδια. Κι’ η φύση της προσφοράς, δεν ήταν άσχημη ιδιότητα. Κάποτε μου είχε πει, είμαι ικανή να κόψω κομματάκια από τη σάρκα μου και να στην ταΐσω στο στόμα, αν χρειαστεί, ή αν μου το ζητήσεις. Την πίστεψα. Μια λάμψη στα μάτια της, κάτι ανάμεσα σε παράφρονα και άφρονα, σε άγιο και σατανά, με έπεισε ότι το εννοούσε.

Στοιχήματα

Αυτή η γοητεία που ασκούσε καμιά φορά σε ανθρώπους επαρκώς ακατάλληλους, που κατά βάθος έλεγαν πως δεν τους έκανε, ήταν που θα την έβαζε στη σημερινή της θέση.
Σε στιγμές διαύγειας σκεφτόμουν πως τέτοιες γυναίκες ψάχνουν έναν εξισορροπιστή, ναι αυτός είναι ο ορισμός του ιδανικού άντρα. Να ζυγίσει τα αζύγιστα, να τρίψει την άγρια επιφάνεια, να αφήσει το φως να βγει από τα βάθη. Γνωστά αυτά, τι να λέμε τώρα.
Ατίθασα θηλυκά και πράσιν’ άλογα. Στην τελική θα μπορούσε να πάρει ένα μάθημα από τους ακατάλληλους. Για όλους υπάρχει ένας τρόπος αν δεν τους αγαπήσεις, να τους τσακίσεις, ή και τα δύο.

Την κοιτάμε που στέκεται ακίνητη δίπλα σε ένα βράχο. Από κάτω κενό, άγρια θεόρατα κύματα, αιμοβόρα θάλασσα...Η φιγούρα της τέμνει το τοπίο κάθετα, το φουστάνι της το σηκώνει ο άνεμος οριζόντια, ορθή γωνία με τα θεσπέσια πόδια.
Τα έχει δώσει όλα ή έτσι νομίζει. Τι σημασία έχει; Η ζωή είναι καθρέφτης της αντίληψης ή της ιδεοληψίας. Η προσφορά είναι μέγεθος σχετικό, χαρίζεις τον κόσμο όλο εκτός από μια πέτρα. Ε, αυτή η γαμημένη πέτρα είναι η λυδία λίθος.

Τώρα ότι ήταν να κάνει το έκανε, και το κακό και το καλό, ότι είχε να σκεφτεί, το σκέφτηκε με μανία, τόσο που πόνεσε το μυαλό της. Ότι έπρεπε να σεβαστεί, το έφτυσε.
Έχει ουρλίαξει, έχει ξεσκίσει τις σάρκες της, έχει λύσει τα μαλλιά της, παραπατάει στα μελανιασμένα όμορφα πόδια της.

Εμείς απλώσαμε την τσόχα και παίζουμε στοιχήματα.
Θα πέσει, δεν θα πέσει.
Ο θάνατος έχει μεγάλη απόδοση.
Ομορφότερο σαν τέλος.
Ηλίθια γενναίο.
Δεν πάει να γαμηθεί έτσι που φέρθηκε.
Τη βλέπεις πως είναι, παραμιλάει σαν τρελή, μπορεί και να τρελάθηκε.
Σίγουρα θα πέσει.
Μάρτυρας δεν είναι ο όσιος, είναι αυτός που θα δει τελικά, ο μόνος, την αλήθεια.
Η φιγούρα της τέμνει κάθετα τον ορίζοντα.
Και μεις πιο κει ψιθυρίζουμε, βάλε τώρα που γυρίζει, ή όλα ή τίποτα, νάτη κουνήθηκε προς το γκρεμό.
Στοπ καρέ. Στοπ.

ΥΣ.Στον κινηματογράφο, όταν κάποιος πεθαίνει, ηχεί αμέσως μια ελεγειακή μουσική, αλλά στις ζωές μας, όταν πεθαίνει κάποιος που γνωρίσαμε, καμιά μουσική δεν ακούγεται.