Στον καιρό της "δημοκρατίας" και των "ολυμπιακών ιδεωδών"

Αν υπάρχει κάτι που απειλείται σε αυτή τη χώρα, από τις "σκέψεις" των παιδιών και τις πράξεις των κρατούντων είναι μια ελληνική λέξη, η σημασία της οποίας έχει σκεπαστεί από την πολύ οχλαγοή.

Ένα ανέκδοτο που, πιθανά, να το έλεγα κι εγώ σε κατάσταση φαιδρής χαλαρότητας αποτέλεσε το έναυσμα για να βγει η στο φως η εικόνα της άγνοιας και του αποπροσανατολισμού.

Η μικρή αθλήτρια δεν διώχτηκε, για ένα ανέκδοτο, αλλά για τις πολιτικές της πεποιθήσεις και συμπάθειες, οι οποίες είναι φανερές, αν κανείς δει το σταχυολόγημα στο οποίο έχουν προβεί τα "έγκριτα" μέσα.

Στο όνομα, λοιπόν, μιας "δημοκρατίας" που δεν υπάρχει απώλεσε το όνειρο της και πήγαν χαμένοι οι κόποι της.

Ο συστηματικά προπαγανδιζόμενος "εχθρός¨δεν είναι πια αυτός που με φορολογεί άγρια, μου τοκίζει κάθε δεκάρα που προσπαθώ να μαζέψω, για να συντηρηθώ ή ο κάθε φυλής ολιγάρχης. Εχθρός δεν είναι πια ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε διευθύνοντες και εκτελεστές, σε νομοθετούντες και υπηκόους. Είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από όλα αυτά. Φταίει το κακό το ριζικό μας, ο κακός πολιτικός, ο λαός, το κράτος, η αγορά ή η ιδιοκτησία, και τείνει να γίνει πίστη πως πάνω απ' όλα φταίει ο "κωλότουρκος", ο αφρικανός, ο τσιγγάνος, ο πακιστανός που φτύνει τη τσίχλα του στον πεζόδρομο, ο αλλόχρωμος, ο αλλόθρησκος ή ο αλλοεθνής. 

Ο γνωστός για τις εξαγωγικές σε χρήμα δραστηριότητες, κ. Κούβελος, συμβάλλει με τις πράξεις του  στη σύγχιση και από κοντά όλοι οι άλλοι.

Ο ολοκληρωτισμός, στην Ελλάδα (και όχι μόνο) έχει ποικιλία χρωμάτων για να εκφράζεται, από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Η δημοκρατία δεν έχει τίποτα. Παραμένει στα αζήτητα της ιστορίας και της πραγματικότητας.

Η δουλειά που κάνει το σύστημα πληροφόρησης και διαμόρφωσης συνειδήσεων είναι πολύ καλή. Η δουλειά που κάνουν ή δεν κάνουν,  όσοι υποτίθεται ή νομίζουν ή πιστεύουν πως αντιστρατεύονται όλες τις αληθινές αιτίες του κακού, είναι πολύ κακή. (Και η δική μας, μαζί). Δεν ξέρουν να αγαπούν . Δεν ξέρουν πως προϋπόθεση της κοινότητας είναι η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας και τα συνώνυμα. Πριν φτάσουμε στον τρόπο διοίκησης που λέγεται δημοκρατία.

Κι εμείς, που αυτά τα λόγια γράφουμε, είμαστε πολύ μικροί. Σχεδόν ηττημένοι.

Και κανείς δεν μπορεί να δει πως όλα αυτά κι εκείνα και τα άλλα, τα εκατέρωθεν και τα πομπώδη, δεν έχουν καμία σχέση, με ότι κράτησε των ελλήνων την κοινότητα ζωντανή στο πέρασμα των χρόνων. Αρέσει, δεν αρέσει, ότι ζούμε, πιστεύουμε και λέμε,  δεν έχει σχέση, με όσα σκέφτηκε ο Ρήγας ή είπε ο Καποδίστριας ή ο Κολοκοτρώνης.

Αυτό που αποτέλεσε συνεκτικό κρίκο και τελικά απελευθερωτική δύναμη, ήταν μια ενότητα βασισμένη στην κοινή γλώσσα και την κοινή πίστη.

Αυτά τα δυο, που συνέθεσαν έθνος, φιλοσοφία και επιστήμη, που ονομάστηκαν, γιατί ήταν, "ελληνικά", δεν εμπεριέχουν το μίσος ή τη λογοκρισία, την εξόντωση της άλλης άποψης, σαν βασικό ιδεολογικό όπλο, σαν μέσο ύπαρξης.

Αν δεν υπήρχε ο έλληνας, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος, σαν έννοια και νόημα και "μετά λόγου γνώσεως", οι δυτικοί της αναγέννησης ονόμασαν τις ελληνικές σπουδές, "ανθρωπιστικές". Τις αποδιώξαμε από το "πολιτικό" προσκήνιο, αποδιώχνοντας τον έλληνα και τον άνθρωπο (λέξεις συνώνυμες).

Ο έλληνας και ο βάρβαρος των αρχαίων ελλήνων διέφεραν σε τούτο μόνο: Ο βάρβαρος αγνοούσε την πολιτική, ως συμμετοχική πράξη πολιτών και όχι ως αυτό που ζούμε σήμερα.

Το ένστικτο της επιθετικότητας, η ανάγκη του ανθρώπου να φοβάται και να λατρεύει Μονάρχες, σταλμένους από το Θεό είχε εξημερωθεί, μόνο από αυτό που οι έλληνες ονόμασαν πολιτική. Με όσα συνέβεναν στην ελληνική πόλη και σχετίζονταν με τη διοίκηση της και όχι με την εξουσία κάποιου άλλου πάνω της.

Κατά τον μοναρχικό ή ολιγαρχικό Πλάτωνα, ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος προτού αναγνωρίσει τον άνθρωπο, η πολιτική έχει ως σκοπό τη διάπλαση ενάρετων ανθρώπων και η σπουδαιότητα της βρίσκεται στο ότι είναι αυτή που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.

Η νεωτερική ελληνική επανάσταση στηρίχτηκε πάνω στη σχέση των ανθρώπων, στον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας, όπως την προσδιόρισε ο Αριστοτέλης: τη φιλία. Καθόλου τυχαία, η επωνυμία "Φιλική Εταιρεία". Η φιλία δεν είναι μόνο το θεμέλιο αλλά και η βαθύτατη πηγή των νόμων. (Αν, βέβαια, καταφέρναμε τη δημοκρατία και την πολιτική, πριν υιοθετήσουμε τις λογικές των κοτσαμπάσηδων). Στη φιλία ανάμεσα σε ανθρώπους,  η δικαιοσύνη είναι πραγματοποιημένη. Όπως και η ισότητα, η αλληλεγγύη, ενώ απουσιάζει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, ο διαχωρισμός σε αυτούς που αποφασίζουν και σε αυτούς που πρέπει να υπακούουν.

Η ελληνική εκεχειρία των Ολυμπιακών αγώνων και οι ιδέα του δάφνινου στέφανου στους Δελφούς, ενός κλαριού ελιάς στην Ολυμπία ή ενός άγριου σέλινου στη Νεμέα, δεν έχουν σχέση με τα ιδεώδη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, του Κούβελου, των Ναζί και των λοιπών εκφραστών του ολοκληρωτισμού και της ολιγαρχίας. 

Κοινότητα Ανθρώπων - Κοινωνία του Δώρου

(εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ:"Από το "Α" της Αγάπης στο "Ω" της ζωής")