Στο βάθος του παιχνιδιού δεν είναι κάποια χρήματα που πρέπει να πληρωθούν. Είναι η ίδια η κυριαρχία της χώρας.

Γιατί σκόρδα Κίνας;

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Κακά είναι τα ψέματα. Το σημερινό πολιτικό καθεστώς είναι δικό μας έργο. Ο,τι και να ψηφίσαμε, βάλαμε μια ψηφίδα στο μωσαϊκό της διαπλοκής. Και ο καθένας από μας έχει την ευθύνη που του αναλογεί. Και από κει και πέρα μιλάμε. Ποτέ δεν είναι αργά.

 Η ζωή έχει αύριο και μεθαύριο και δεν έχει καμία σημασία αν για κάποιους είναι παρελθόν. Και θα ήθελα, ποιητική αδεία, αν μπορούσαμε όλοι εμείς, να γράφαμε ένα γράμμα που να πάει σε όλους τους πολιτικούς και να ρωτήσουμε μερικά απλά πράγματα.

«Τι απέγινε το χρήμα του τάδε δανείου και με ποιους όρους συνήφθη;

 Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε;

Πώς διογκώθηκε το χρέος;...

 Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια;

Σε τι χρησίμεψαν;

Ποιο μέρος υπεξαιρέθηκε και γιατί;

 Ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιου;

Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του;

 Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το κράτος;

Με ποια απόφαση και με ποια αρμοδιότητα;

 Γιατί τα ιδιωτικά έγιναν δημόσια και τα πληρώνει ο κάθε πολίτης;

 Ποιος προώθησε σχέδια-μαϊμού;

Ποιος κέρδισε από αυτά;

Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικές και διοικητικές ευθύνες;».

 Ο κατάλογος των ερωτημάτων θα μπορούσε να είναι ατελείωτος. Απλά σταχυολογώ μερικά ερωτήματα από το συλλογικό βιβλίο «Ανοίγουμε τα βιβλία του χρέους» (Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια»), έναν πολύτιμο οδηγό για όποιον θέλει πραγματικά να μάθει πώς δημιουργούνται τα χρέη και ποιος είναι ο ρόλος τους. Στην έγκυρη αυτή μελέτη έχουμε όλη την εμπειρία του Νότου, με απολύτως εξακριβωμένα στοιχεία.

 Στο βάθος του παιχνιδιού δεν είναι κάποια χρήματα που πρέπει να πληρωθούν. Είναι η ίδια η κυριαρχία της χώρας. Οι συγγραφείς του βιβλίου προτείνουν κάτι πολύ απλό. Να βρούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο είναι το πλασματικό χρέος.
   Το λεγόμενο «επαχθές», που μπήκε στην τσέπη διαφθαρμένων πολιτικών και δικτατόρων ή σε έργα-μαϊμού που δεν λειτούργησαν ποτέ. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Το κουβάρι είναι τόσο πολύ μπερδεμένο που συχνά θέλει την κυβερνητική συνδρομή.
  Οπως έγινε σε μερικές χώρες του Νότου. Αυτό έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Σύμφωνοι, χρωστάμε. Να δούμε όμως ποιο είναι το πραγματικό χρέος. Μην τυχόν πληρώνουμε σπασμένα από την εποχή της χούντας;

 Αν η Ελλάδα ήταν κυρίαρχο κράτος, θα είχε κάνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και θα το πλήρωνε με αγροτικά προϊόντα. Λάδι βγάζουμε, πορτοκαλιές έχουμε και άλλα καλούδια. Η γη μας είναι η μάνα μας και το πετρέλαιό μας. Επενδύσαμε ποτέ σ' αυτήν; Τα έχουμε όλα και δεν εκμεταλλευτήκαμε τίποτα. Γιατί;

Ξέρουμε όλοι πως, από τη γέννησή του, αυτό το κράτος ήταν προτεκτοράτο.
Ο βασιλιάς του δεν ήταν ποτέ Ελληνας. Και από τους Βαυαρούς πήγαμε στους Δανούς. Και η δυναστεία των Γλίξμπουργκ ήρθε το 1863 για να φύγει το 1974. Και μια και μπήκαμε στην Ιστορία. Με ποιο δικαίωμα οι Αγγλογάλλοι καταλαμβάνουν τον Πειραιά (1854-1857) και φέρνουν μαζί τους τη χολέρα που αποδεκατίζει τους φτωχούς της Ελλάδας;
Γιατί η Ελλάδα δέχτηκε Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο το 1897;

 Μήπως γιατί είχε ένα άλλο επαχθές χρέος που δεν μπορούσε να το πληρώσει; Γιατί αυτό ήταν η πτώχευση του ελληνικού κράτους το 1893.

 Μήπως η ιστορία του χρέους είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία του νεοελληνικού κράτους;
 Και ακόμα, μήπως η Ε.Ε. είναι μια νέα Ιερά Συμμαχία που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της και θέλει τον ευρωπαϊκό Νότο αποικία της;
 Τα μέτρα που παίρνει καθημερινά η κυβέρνηση Παπανδρέου αυτό αποδεικνύουν.
  Και η ελπίδα μας όλη βρίσκεται στους αγανακτισμένους.
 Αλλά η αγανάκτηση θέλει πολιτικό προσανατολισμό. Αλλιώτικα, είναι μια ενέργεια που χάνεται. Τα κύματα και ο αέρας μπορούν να δώσουν ηλεκτρισμό. Εμείς τι ηλεκτρισμό μπορούμε να παράξουμε; Ας το κουβεντιάσουμε.

ΠΗΓΗ: η αλεπού του Ολύμπου