Στριφογυρίζουμε μέσα στην κατσαρόλα που βράζει (συνέχεια)

(Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μεγάλο. Μπορείτε και να μη το διαβάσετε).

Βράζουμε, λοιπόν, μέσα στην κατσαρόλα που μας έβαλαν και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει, "βγείτε, πριν καείτε".

Ο κ.Σταυρίδης, (συνεχίζουμε με την αφορμή, που ξεκινήσαμε χτες) δεν θα χάσει ευκαιρία , όταν διαπιστώσει σύγκρουση συμφερόντων να πάρει το μέρος του "εργοδότη" και να διαπιστώσει την ύπαρξη ενός "κακού κράτους" και "κακών πολιτικών", που είναι "φοβισμένοι". Αυτό βλέπει κάποιος που με τα δικά του λόγια "Στη ζωή, όταν δεν θέλεις ή δεν μπορείς να ασχοληθείς με τα σημαντικά, είτε ασχολείσαι με τα ασήμαντα, είτε συζητάς τα λάθος πράγματα. "

Όταν λέει "να φτιάξουμε κράτος" δεν συμπεριλαμβάνει στις πολιτικές του κράτους την χρηματοδότηση με σχεδόν 200 "κρατικά" δις προς τις ιδιωτικές τράπεζες (στραβομάρα;). Ασχολείται με τον κακό ΟΣΕ, που όπως όλοι γνωρίζουν έγινε μεγάλο πάρτυ προμηθειών, από υπουργούς και στελέχη, αλλά κανείς δεν πήγε φυλακή. "Όταν χρωστάς στο κράτος, πάς φυλακή. Όταν το κλέβεις, γίνεσαι υπουργός".

Από την άλλη μεριά, οι συνδικαλιστές, συνήθως προσκείμενοι στο ΠΑΜΕ και γενικά στην αριστερά, όταν υπάρχει πρόβλημα , ζητούν χρήμα από τον "εργοδότη". Λες και ο εργοδότης, όταν βρίσκεται σε αδυναμία πληρωμών, έχει χρήμα.

Για τους "νεοφιλελεύθερους", σαν τον κ. Σταυρίδη, το χρήμα ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, οπότε ισχύει το "ουκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος εργοδότη". Δεν ισχύει, όμως, η ίδια γνώμη, όταν φορολογούνται, πέραν του δέοντος οι άνεργοι και οι φτωχοί, όπως καλή ώρα, τώρα. Οι "επαναδιαπραγματευτές" του μνημονίου, σήμερα, ψάχνουν 11,5 δις, από περικοπές φορολογικών εκπτώσεων για έξοδα σε γιατρούς, συντάξεων, "έφ' άπαξ", μισθών και θέσεων εργασίας. Να θυμήσουμε πως οι συντάξεις και το "εφ' άπαξ" είναι χρήματα που προέρχονται από εισφορές μιας ζωής ασφαλισμένων. Δηλ. τους παίρνουν αυτό που πλήρωσαν. Αλλά για τους Σταυρίδες είναι λογικό και πρέπον.

Είτε, λοιπόν, διεκδικούν χρήμα από τον φαλιρισμένο ή μη εργοδότη είτε από τον άνεργο, ενώ αυτοί δεν έχουν ή κι αν έχουν είναι ελάχιστο. (Χρήμα υπάρχει, αλλά όχι εκεί που το ψάχνουν).

Υπάρχουν κι αυτοί, που σήμερα, μπροστά στη νέα φορολογική λαίλαπα των "επαναδιαπραγματευτών", αναζητούν το χρήμα στην "ανάπτυξη" και στην "αλλαγή της ψυχολογίας", ώστε να τονωθεί η αγορά! Αυτά ειπώθηκαν, πρωί - πρωί, στην αντικειμενική κρατική τηλεόραση, η οποία διαπίστωνε το ίδιο με μας, ακούγοντας τα μέτρα: "ουκ αν λάβεις, παρά του μή έχοντος". Και γνωρίζοντας πως χρήμα δεν υπάρχει εκεί που το ψάχνουν οι ύπατοι αρμοστές της αυτοκρατορίας , στέλνουν την μπάλα στις κερκίδες της "ανάπτυξης" και της "ψυχολογίας".

Όμως, και ο δυστυχής Μαρξ, όταν στην "Κριτική της πολιτικής οικονομίας", προσπαθεί να αποδείξει την ύπαρξη "υπεραξίας" στην περίφημη "δυναμική ενότητα Ε-Χ-Ε", όπου "Ε" είναι το εμπόρευμα και "Χ" το χρήμα, το τελευταίο αντιμετωπίζεται ως "ουδέτερη ζώνη". Ως ένα γεγονός αυθύπαρκτο, προερχόμενο από το πουθενά και υπάρχον ως ουδέτερο εργαλείο, που κάποιοι επιτήδειοι, τυχαία, συσσώρευσαν.

Όπως οι νεοφιλελεύθεροι, σήμερα, έτσι και ο Μαρξ, τότε, μας έλεγε πως "το χρυσάφι και το ασήμι μπαίνουνε στην παγκόσμια κυκλοφορία με μορφή εμπορευμάτων που ανταλλάζονται, ανάλογα με τον εργάσιμο χρόνο που περιέχουνε, με ισοδύναμα εμπορεύματα". Σε όλη την "κριτική" του, αλλά και στο μεγάλο έργο του "το κεφάλαιο", γράφει σελίδες επί σελίδων για τη σχέση χρήματος, εμπορεύματος και υπεραξίας, αλλά ούτε μια λέξη για να μας πεί "τίνος είναι το χρήμα;" ή "από πού μας έρχεται για να φτάσει στις αγορές;". Αν τον διαβάσεις, προσεκτικά, θα σου πει πως το χρήμα (υποκατάστατο του χρυσού και του ασημιού) μας έρχεται από τα ορυχεία.

Είναι σαφής ο καλός Μαρξ: "Το χρυσάφι γίνεται χρήμα...για να εκτελέση μέσα στον κόσμο των εμπορευμάτων το έργο του γενικού ισοδύναμου. Έτσι γίνεται το παγκόσμιο χρήμα."(Ο τονισμός είναι του βιβλίου και όχι δικός μας).  Και ακολουθεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο που μας αναλύει τη σχέση χρήματος και ορυχείων, δηλ. χρυσού και ασημιού.

Ο άνθρωπος Μαρξ, στην εποχή της βρετανικής βιομηχανικής επανάστασης, αυτά μπόρεσε να δεί, για αυτά έγραψε και πολλά δεν είναι για πέταμα. Ίσως, ήξερε και από τον Αριστοτέλη, πως "το νόμισμα είναι ο ανταλλάξιμος αντιπρόσωπος της ανάγκης μας". Και ο Μαρξ και ο Αριστοτέλης νόμιζαν πως το νόμισμα  είναι χρυσός, από τον Πακτωλό ποταμό της Λυδίας ή άλλα ορυχεία και υπάρχει για να μας διευκολύνει στις ανταλλαγές. Η ελληνική ετυμολογία της λέξης "νόμισμα" είναι συγκλονιστική: "Είναι ό,τι ο καθένας "νομίζει". Ο Αριστοτέλης δεν μπορούσε να δει την "μετάλλαξη", γιατί στην εποχή του δεν υπήρχε η φτηνή τυπογραφία και το χαρτί, που αντικατέστησαν τα μεταλικά κέρματα. Ο Μαρξ παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό της γρήγορης ανάπτυξης της τεχνολογίας και οραματίστηκε έναν κόσμο εργασίας, που θα φέρει την ευτυχία και δεν πρόσεξε την "ασήμαντη" λεπτομέρια πως το χρήμα δεν είναι ουδέτερη κατάσταση. Δεν θέλουμε να γίνουμε "κακοί", αλλά και στις πύλες του Άουσβιτς, οι ναζί είχαν γράψει: "Η εργασία απελευθερώνει". Προέβλεψε, επίσης, πως η διαρκής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, δηλ. της τεχνολογίας, θα έφερνε την ανθρώπινη άνοιξη και όλοι θα γίνουμε είτε μεγάλα πλήθη προλετάριων, που θα εργάζονται με αλυσίδες είτε μικρή ομάδα αστών, που θα ελέγχει τη βιομηχανία και την τεχνολογία. Ως ότου έρθει η "απελευθέρωση". Τίποτα από τα δύο δεν έγινε, πέρασαν 170 χρόνια, και οπαδοί του Φρίντμαν και του Μαρξ, κλωθογυρνούν γύρω από τις ερμηνείες του 18ου και 19ου αιώνα. Για όλους αυτούς, τίποτα δεν άλλαξε.

"Το χρήμα είναι ουδέτερο" και γεννιέται στη διαδικασία της παραγωγής. Κατά τον Μαρξ, αλλά και τους Φριντμανοθατσεριστές, η εργασία είναι η μητέρα του χρήματος, αλλά με διάφορα τερτίπια είτε κάποιοι το "κλέβουν", κλέβοντας υπεραξία, είτε οι ίδιοι το  δικαιούνται, χάρις στις ικανότητες ή το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο. Συμφωνούν στην αιτία, διαφωνώντας στον τρόπο. Κατ' αυτούς, εγώ, "ορθώς", διεκδικώ από τον "κακό εργοδότη" κι εσύ, "ορθώς", "καταγγέλεις τον τεμπέλη εργαζόμενο, τον φοβισμένο πολιτικό ή το σπάταλο κράτος".

Είμαστε ακόμα μέσα στην κατσαρόλα. Κάποιοι κάνουν πως δεν το βλέπουν ή δεν το ξέρουν και κάποιοι το ξέρουν, αλλά το κρύβουν. 

Και, μάλλον, κάνουν πως δεν ξέρουν. Και το χοροπήδημα, με τις πατούσες να καίγονται στον πάτο μιας καυτής κατσαρόλας, καλά κρατεί. Απλώς, έχουν διαφορετική πρόταση πηδήματος. Ο ένας λέει φορολογείστε τον πλούσιο, ο άλλος καταργείστε τα διόδια, ο τρίτος απολύστε, μειώστε, πουλήστε, ο τέταρτος μιλά για "ανάπτυξη" και ο πέμπτος μιλά για "κακή ψυχολογία". Και η κατσαρόλα εξακολουθεί να καίει στη φωτιά κι εμείς ν α καιγόμαστε μέσα της.

Κανείς τους δεν ξέρει ή δεν λέει για το παραμύθι του χρυσοχόου στα χρόνια, μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, που έγινε "τραπεζίτης", όνομα που πήρε από το τραπεζάκι, πίσω από το οποίο καθόταν. Το 1455, ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την Αγία Γραφή και δεν ήταν δύσκολο στους αργυραμοιβούς και τους τοκογλύφους, παίρνοντας μεταλικά νομίσματα ή πολύτιμα μέταλλα να δίνουν αποδείξεις (τραπεζογραμμάτια) τυπωμένα σε χαρτί. Και βρέθηκαν, με τρόπο "φυσικό", μισό βήμα από το να δίνουν "αποδείξεις", ανταλλάξιμο χαρτί, χωρίς αντίκρυσμα σε μέταλα. Και το έκαμαν.

Από τότε, φοβούνται το bankrupcy, την ταυτόχρονη και μαζική ανάληψη χρημάτων (μετάλλων) που δεν υπάρχουν.

Χρειάστηκε, λίγο περισσότερο από 200 χρόνια, από την πρώτη εκτύπωση πάνω σε χαρτί, για να νομιμοποιηθεί η απάτη των χρυσοχόων - τραπεζιτών. Ήρθε με την "ένδοξη επανάσταση" του 1688, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η "ένδοξη επανάσταση" γέννησε δύο πράγματα που καθορίζουν τη ζωή μας, ως τα σήμερα:

1. Την Τράπεζα της Αγγλίας, το 1694.

2. Τον κοινοβουλευτισμό, στις αρχές του 18ου αιώνα, που στην Ελλάδα το λέμε "δημοκρατία", κάνοντας λάθος στην μετάφραση της λέξης "repubilca".

Καθόλου τυχαία αυτή η σύμπτωση. Κοινοβουλευτισμός και τραπεζική απάτη έχουν την ίδια μήτρα. Με την ίδρυση της, η Τράπεζα της  Αγγλίας αποκτούσε το δικαίωμα, νομιμοποιήθηκε δηλαδή η απάτη, να εκδίδει χρήμα στο διπλάσιο της αξίας των αποθεμάτων της σε πολύτιμα μέταλλα.  Το "διπλάσιο", σήμερα, δεν έχει νόημα. Το χάρτινο, το πλαστικό ή το λογιστικό χρήμα, δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα. Αν κυκλοφορούν 12 τρις δολάρια σε όλο των κόσμο, το χρέος είναι πάνω από 70 και ο χρηματοπιστωτικός τζίρος βρίσκεται σε ύψη δυσθεώρητα και απλησίαστα. Γι΄αυτό μια μέρα όλα κατέρρευσαν, σαν φούσκα, και καλούμαστε από τις ύπατες αρμοστείες της παγκόσμιας τραπεζικής διακυβέρνησης, που αυτοαποκαλούνται "κυβερνήσεις",  να πληρώσουμε το μάρμαρο.

Η χαριστική βολή στη σχέση χρήματος και αποθεματικού μετάλλου δόθηκε το 1971, με την κατάργηση των συμφωνιών του Μπρέτον Γουντς, από τον Νίξον και την αποδέσμευση του δολαρίου, από τη ρήτρα χρυσού. Στη συνέχεια, ήρθε ο μονεταρισμός (σήμερα λέγεται νεοφιλελευθερισμός), στη Χιλή του Πινοσέτ έγινε  η πρώτη εφαρμογή και ο αστείος Φρίντμαν πήρε Νόμπελ το 1976.Την ίδια στιγμή, ήρθε η Τριλατεράλ Κομμίσσιον (Ροκφέλερ) το 1973 και ανακαλύφθηκε ο όρος "παγκοσμιοποίηση", δηλ. το όραμα του Χίτλερ για μια "παγκόσμια τάξη πραγμάτων",  με άλλο όνομα. Αυτό ζούμε σήμερα.

Αυτό, λοιπόν, που δεν βλέπουν, δεν είδαν ή δεν άκουσαν οι αριστεροδεξιοί "στοχαστές" και πολιτικοί είναι το "τίνος είναι το χρήμα". Και μας κρατάνε μέσα στην κατσαρόλα του αέναου χρέους, του μηδέποτε εξωφλούμενου, αφού για κάθε δεκάρα που δανείζεσαι πρέπει να επιστρέψεις αυτήν κι έναν τόκο, που ποτέ "δεν τυπώθηκε" και άρα δεν υπάρχει. Το ευρώ δεν είναι νόμισμα. Είναι χρεόγραφο, απόδειξη του χρέους μας προς τους ιδιοκτήτες των τραπεζών. Θέλουμε μια τράπεζα, που να τυπώνει χρήμα και να ανήκει με μία αμεταβίβαστη μετοχή, σε κάθε πολίτη. Με τόσο απλό τρόπο, θα βρούμε χρήμα και ζωή για όλους. Όταν το χρήμα θα είναι εργαλείο, δημοκρατικά ελεγχόμενο, θα ισχύσει ο ορισμός του Αριστοτέλη και θα επαρκεί για όλους. Τόκος και φορολογία, θα υπάρχουν μόνο για εκείνους, που ικανοί και τολμηροί όντες, θα μπορούν να αμοίβονται περισσότερο, για τις ιδιαίτερες ικανότητες και την επινόηση τους, αλλά όχι και να αφαιρέσουν τα βασικά από το δημοκρατικά καθορισμένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Και, φυσικά, δεν θα υπάρχουν έμμεσοι φόροι. Δεν είναι απαραίτητοι, όταν το χρήμα ανήκει στην δημοκρατική πολιτεία. (Αυτά, σαν μικρά παραδείγματα μιας κοινωνίας που θα είναι δημοκρατική στην ουσία της και όχι μόνο στο όνομα).

«Οι πιο εύποροι ήταν υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν την "τριηραρχία", την ετήσια δαπάνη για εξοπλισμό ενός πολεμικού πλοίου και τη σίτιση των ναυτών, που καθορίζονταν σε μια δραχμή ανά ναύτη ημερησίως», συνεχίζει η διευθύντρια του μουσείου, το οποίο εκθέτει μια σχετική στήλη του 481/0 π.Χ.

Χρειαζόταν τόλμη για να αρνηθεί κάποιος αυτό το σημαντικό έξοδο. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να υποδείξει κάποιον άλλον, που θεωρούσε πιο πλούσιο, και να προτείνει αντίδοση. Να ανταλλάξει, δηλαδή, την περιουσία του με την περιουσία του πλουσιότερου. Αν ο άλλος πολίτης αρνιόταν, τότε η ανάθεση γινόταν από τα αρμόδια δικαστήρια.

Αυτά στη δημοκρατία της Αθήνας (Όχι πως ήταν άγιοι, αλλά η δημοκρατία είναι το μέσο για να γίνεις άνθρωπος Είναι παιδεία).

Το γιατί, λοιπόν, όλοι αυτοί  δεν λένε την αλήθεια, ρωτείστε τους.

---------------------------------------------------------------

Κλείνουμε την ιστορική αναδρομή, με μια μικρή αναφορά στο πότε και γιατί χάθηκε το παιχνίδι της δημοκρατίας και οριστικοποιήθηκε η ολιγαρχική αντίληψη της πολιτικής, που ακούνε στα ονόματα κοινοβουλευτισμός και republica. Δεν θα ξοδέψουμε τόνους χαρτί ή άπειρα mbytes στο διαδίκτυο .

Οι δυο σημαντικές στιγμές ήταν

1. Κατά την αμερικάνικη επανάσταση, όταν ηττήθηκαν οι φεντεραλιστές, που ήθελαν αποκεντρωμένο σύστημα εξουσίας (οι σημερινοί ρεπουμπλικάνοι!). Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης των απελευθερωμένων ΗΠΑ χαρακτηρίστηκε "δύσκολος", αν και σπέρματα του υπάρχουν και σήμερα.

και 2. στη γαλλική επανάσταση, που λειτούργησε τον πρώτο καιρό με τη διαδικασία των συνελεύσεων, για να έρθει στη συνέχεια η "τρομοκρατία" και ο συγκεντρωτισμός, εξ αιτίας της πολεμικής κατάστασης και των αναγκών σε στιβαρή στρατιωτική εξουσία.

Έτσι προτιμήθηκε ο κοινοβουλευτισμός αντί της δημοκρατίας. (Παντού στον κόσμο, εκτός από την Ελβετική Δημοκρατία, με καθοριστικό τον ρόλο του Καποδίστρια, στην ύπαρξη της και τη δημιουργία ενός συντάγματος ενός ομοσπονδιακού κράτους . Η έμπνευση προέρχεται από τη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου).

Και μια παρεμφερής εκδοχή  για την ήττα της δημοκρατίας,  από το βιβλίο της Hannah Αrendt "Για την Επανάσταση".
"Θα αφανιστούμε γιατί, στην ιστορία της ανθρωπότητας, χάσαμε τη στιγμή για να θεμελιώσουμε την ελευθερία" Ροβεσπιέρος.
Δεν ήταν η συνωμοσία βασιλιάδων και τυράννων αλλά η πολύ ισχυρότερη συνωμοσία της ανάγκης και της φτώχειας αυτή που τους απασχόλησε για όσο χρειαζόταν ώστε να χάσουν την ιστορική στιγμή.Εν τω μεταξύ , η επανάσταση είχε αλλάξει κατεύθυνση δεν στόχευε πλέον την ελευθερία - ο στόχος της επανάστασης είχε γίνει η ευτυχία του λαού.ακόμη και ο Μάρξ ο μεγαλύτερος θωρητικός που είχαν ποτέ οι επαναστάσεις ,ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο για την ιστορία παρά για την πολιτική και έτσι παραμέλησε , σχεδόν τελείως , την αρχική πρόθεση των ανθρώπων της επανάστασης ,τη θεμελίωση της ελευθερίας και επικέντρωσε την προσοχή του σχεδόν αποκλειστικά , στη φαινομενικά αντικειμενική πορεία των επαναστατικών γεγονότων.Η εγκατάλειψη της ελευθερίας μπροστά στις επιταγές της ανάγκης.Αυτό "σφράγισε" από κει και πέρα την πορεία όλων των επαναστάσεων και σε πολύ μεγάλο βαθμό τον πυρήνα της ιδεολογίας της αριστεράς".

Περισσότερα για τις προσπάθειες εγκαθίδρυσης δημοκρατίας, στα πρότυπα της αρχαίας Ελλάδας, εδώ. (Και σε πολλά άλλα μέρη).

(Για τη φωτογραφία: Είναι εντυπωσιακό που στον "Επιτάφιο", ο Θουκιδίδης δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα ωραία σπίτια των αθηναίων, σαν ένα από τα καλά της δημοκρατίας. Σήμερα, μας θέλουν ανέστιους, γιατί "χρωστάμε". Η δημοκρατία είναι το σπίτι των ανθρώπων και όχι των άγριων θηρίων, που ορέγονται τη σάρκα του γείτονα. Η εποχή της θηριώδους κατάστασης του ανθρώπου είναι αυτή των σπηλαίων και το φόβου για κάθε ξένο ή διαφορετικό. Η παρουσία  της αγριότητας και η επιστροφή της, σήμερα, με τη χειρότερη μορφή της, παραπέμπει στα βασικά ένστικτα του κτήνους, πριν να γίνει κοινότητα και πόλη. Η ωραία κατοικία είναι το σπίτι των "πολιτικών ζώων", που απειλείται από τους επαγγελματίες της νεωτερικής έννοιας της "πολιτικής". Σήμερα, δεν πουλάμε μόνο τα ασημικά. Πουλάμε την κουζίνα που μαγειρεύουμε. Ύστερα, θα μας τη νοικιάσουν, για να ζούμε νοικάρηδες στην ίδια  μας την πατρίδα.  Δεν θα πληρώνουμε "διόδια" μόνο για να κυκλοφορούμε από τον ένα τόπο της μικρής πατρίδας στον άλλο. Θα πληρώνουμε διόδια για να μπούμε στο σπίτι, που δεν θα 'ναι πια δικό μας.  Φυσικά, αν έχουμε να πληρώσουμε, που το συνηθέστερο θα είναι να μην έχουμε. Ο κύριος Φρίντμαν, ο αγαπημένος του κ. Σταυρίδη,  μας  το είχε πει, αλλά δεν τον πιστέψαμε: "Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα". Γι' αυτό και θα πληρώσουμε είτε για κατοικία είτε για να μαγειρεύουμε στην κουζίνα μας).