Σύες επι φορυτώ μαργαίνουσιν

Αρχή της εισαγωγή του προλόγου…

 

Τα γουρούνια του πλανήτη επιτέλους θ απολαύσουν αυτό που ο ποιητής πρόβλεψε… βλέπω τους στρατοδίκες σα κεριά να λιώνουν..

Μαζί τους κι όλοι εκείνοι που επί σειρά ετών «σκανδαλίζουν» «χλευάζουν» « λοιδορούν» και κυρίως εξαπατούν.

Ανθρωποειδή που έχασαν νωρίς το νόημα της ζωής, μαζάνθρωποι που ξεπέρασαν τα όρια της Ύβρεως με την «ελπίδα» ότι δεν θα υπάρξει Νέμεσις.

Η ήττα και η συντριβή της θετικιστικής αντίληψης σε όλα τα επίπεδα!

Επί ματαίω τα τηλε- σκύβαλα ωρύονται από οθόνης με τα κλισέ της συνομοσιολογίας,  να ξερνούν λέξεις για «ύποπτους» για «αλήτες» για «αντικοινωνικούς» η εικονική πραγματικότητα της δικής τους υλικής ευμάρειας  με  το «χόρτο», της γκόμενας, του γκόμενου, της χλίδας, του fitness,  της ατέλιωτης "νεότητας" και των "μπλέ χαπιών".
Τέλος!!

Καρέκλα λοιπόν και "αναπαυτικά" ας απολαύσουμε τη κατηφόρα των δεικτών του χρηματιστηρίου, τα cds  να πετάνε, τους τραπεζίτες να κάνουν κάθε μέρα τηλε-διασκέψεις, απομονωμένοι τραγικοί και μοιραίοι, μαζί με τους δήθεν ανυποψίαστους πολιτικούς. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, πρός το παρόν απολαμβάνω για πολλοστή φορά το "Ζήκο" στην υπέροχη ταινία  "Της κακομοίρας" μακρυά απο μεταμοντέρνες νεωτερικές σούπες...οικονομία δυνάμεων γιατί το μελλούμενο προβλέπεται εξαιρετικά συναρπαστικόν*

Συνεχίζεται...

 

 

γράφει ο Ιαβέρης και όχι μόνο...

 

* ανθυγιεινό πόνημα ιδιαιτέρως για "προοδευτικούς αριστερούς", δήθεν ανεξάρτητους, νεοταξίτες "πατριώτες" της παγκοσμιοποίησης και όλους τους καθ έξιν μασκαράδες ή παπατζήδες... που πίστευαν ή εξακολουθούν να μας δουλεύουν

 

 

 

ΣΗΜ."Ι":

Το κείμενο ελήφθη από :   H Εν Αθήναις Κυψέλη, διαδρομές ανθρώπων "προσώπων" !

Με την υποσημείωση:

Σε μια γειτονιά της Αθήνας κάποια "παράξενα" πρόσωπα άνθρωποι εξακολουθούν ν΄"αντιστέκονται" στη μαζοποίηση και στη νεωτερικότητα,σε πείσμα των καιρών που επιτάσσει το "θάνατο" κάθε ζωντανής πρωτοβουλίας στο ταξείδι της Ζωής.

 

Ζήτω οι γειτονιές και οι άνθρωποι τους.

(άμα είσαι κουρλοκεφαλονίτης, τέτοια γράφεις. Ακόμα κι όταν σε πλακώνουν τα τσιμέντα.)