Τα ‘μιαρά τέρατα’ της υποκρισίας

Ήταν περισσότερο από χρόνο,  μήνες πριν την ‘περίεργη φυγή’ του Καραμανλή από το πολιτικό σκηνικό της χώρας και προπαντός πάνω από δύο χρόνια της υπογραφής του Μνημονίου και την είσοδο της Ελλάδας στο παγκόσμιο δίκτυο του ΔΝΤ και των αρπακτικών του, που σκόρπιοι πολίτες αυτής της χώρας, αντιλαμβανόμενοι πολύ πριν ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικονομία και την ‘δημοκρατία των ολιγαρχών’, άρχισαν δειλά δειλά να οργανώνονται σε αυτόνομα κινήματα ανεξάρτητων πολιτών ανά την Ελλάδα, ψάχνοντας κυρίως μέσω του Internet ταυτοποίηση απόψεων, θέσεων, αντιθέσεων, γόνιμου διαλόγου με σκοπό μελλοντικές συνεργασίες για ένα ενιαίο παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης που να εκφράζει την δίψα για Δημοκρατία και διαφάνεια στο πολιτικό σκηνικό. Κάτι νέο και συνάμα μεγαλειώδες άρχισε να κυοφορείται στα σπλάχνα της διεφθαρμένης και σάπιας από θεσμούς διακυβέρνησης  της χώρας από την μεταπολίτευση και μετά.

Ο ‘καρπός’ δεν άργησε να φανεί. Ήταν Δεκέμβρης του 2010 όταν ο Μίκης Θεοδωράκης άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές του απλού Ελληνα πολίτη, όταν μέσα από μία ‘διακήρυξη’ του ζήτησε την ‘Σπίθα’ που αυτός ανάβει, οι Έλληνες να την μετατρέψουν σε Φωτιά που θα κάψει το σάπιο κατεστημένο και μέσα από της στάχτες του να αναγεννηθεί ένα κράτος Δικαίου, ένα κράτος που οι πολίτες του θα έχουν τον Πρώτο Λόγο στην διαμόρφωση ΤΩΝ ΑΠΟΦΆΣΕΩΝ που θα προδίκαζε της τύχες τόσο του Λαού όσον και την πορεία της χώρας στο Μέλλον.

Αυτό το ‘Θείο Δώρο’  το άρπαξαν κυριολεκτικά από τα μαλλιά, το πλείστον σχεδόν των κινημάτων που προείπαμε, το έκαναν σημαία τους, το έκαμαν το μέσο που θα κουβαλούσε όλους τους κρυφούς και ευσεβείς πόθους ενός ολόκληρου Λαού. Το αγκάλιασαν με περίσσια αγαλλίαση σχεδόν όλοι. Όπου και αν ανήκαν. Αριστεροί, κεντρώοι, Πασόκοι, Νεοδημοκράτες, Καρατζαφερικοί, ακόμη και τα άκρα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά.  Άλλοι επώνυμα και έμπραχτα, άλλοι ενδόμυχα και με σκεπτικισμό.

Αυτό το Μεγαλειώδες το ασύγκριτα Ωραίο, το Αληθινό, που ζήσαμε όλοι μας τις πρώτες μέρες, βδομάδες, όπως ήταν μοιραίο και αναμενόμενο πολεμήθηκε από το καθεστώς της Ολιγαρχίας, που είδε πολύ έγκαιρα, του τι θα συνέβαινε.

Μέχρι εδώ, κατανοητό και προσδοκώμενο. Αλλά.

Η επόμενη μέρα της 23/2/11, βρήκε την αδυσώπητη αντίδραση του κατεστημένου, όχι από τον αντίπαλο, αλλά μέσα από της τάξεις του. Οι δοσίλογοι, έχοντας προσχωρήσει στο κίνημα από τις πρώτες μέρες, φορώντας το προσωπείο του αγανακτισμένου Έλληνα, έπρεπε να δράσουν άμεσα και εν τη γενέσει του ‘Νέου’ που αναμόχλευε ιδανικά και αξίες που πρώτοι στον κόσμο σπούδασαν μελέτησαν και δίδαξαν οι Έλληνες.

Έτσι, έριξαν την πρώτη ‘λάσπη’.

Όπως: στο κίνημα συμμετέχουν χρυσαυγείτες, ή ακροδεξιοί, ή αναρχοκουμουνιστές ή κλπ, κλπ. και άρχισε το κυνήγι των μαγισσών.

Δεν έφθανε όμως αυτό, έριξαν λάσπη, στο πρόσωπο του Μίκη.  Μίλησαν για σταλινικές μεθόδους καθυπόταξης του κινήματος. Μάταια, ο Μίκης έβγαινε και επαναλάμβανε ότι δεν προσδοκά τίποτε περισσότερο από το να δεί το κίνημα να εξελίσσεται μέσα από ΑμεσοΔημοκρατικές  διαδικασίες και να μετουσιώνεται σε ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης με σκοπό όταν αυτό ανδρωθεί και συσπειρώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού να αναλάβει την ευθύνη του για να οδηγήσει μέσα από τις πρώτες εκλογές την τύχη της χώρας.

Η λάσπη ήταν η μόνη επωδός που ακολουθούσε από τους υποτιθέμενους πρωτεργάτες των ανεξάρτητων κινημάτων και δή της Σπίθας.

Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Ο κόσμος το πήρε είδηση πολύ νωρίτερα από κάτι ρομαντικούς, και εγκατέλειπε το κίνημα σωρηδόν.

Και φτάσαμε στο κίνημα της Πλατείας.

Στους ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ.

Αλλά φευ, πάλι τα ίδια.

Οι δοσίλογοι, οι χαφιέδες και το παρακράτος ήταν και εδώ παρών, στην ώρα του, στο ραντεβού του με τον ΕΦΙΑΛΤΗ.

Οι πλατείες άδειες τώρα. Ο πολίτης τρομαγμένος διπλοτρυπώνει στο καβούκι του, χολωμένος, προδομένος , αδύναμος, τόσο φοβισμένος, τόσο μικρός, ανθρωπάκος…

‘Κύριοι’ δήθεν αντιστασιακοί, δήθεν δημοκράτες δήθεν πρωτεργάτες, ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ, αν οι κυβερνώντες τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια έφεραν την Ελλάδα, στο χείλος της καταστροφής, έχουν της ευθύνες τους και κάποια μέρα θα πληρώσουν για τα εγκλήματά τους. Εσείς όμως έχετε, διαπράξει, το μεγαλύτερο έγκλημα που ισοδυναμεί με την προδοσία ενός ολόκληρου Λαού. Όχι μόνο, των μελλοντικών γενεών, όχι μόνο των παρόντων γενεών αλλά βεβηλώσατε, μιάσατε και ασελγήσατε και σε όλους τους τεθνεόντες και πεσόντες για την πατρίδα Έλληνες, από υπάρξεως του ανθρώπου σε τούτη ‘δώ την ΙΕΡΗ ΓΗ.

Είστε και θα είστε τα ΜΙΑΡΑ ΤΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ. 

Γεράσιμος Π. Βαλσαμής

Ασμχος ε.α.

Κεφαλονιά, 15 Ιουλίου 2011