Της "άμεσης¨και της "έμμεσης"

Ευρισκόμενος σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, διεπίστωσε πως το αυτοκίνητο - δώρο που του έκαμαν- χάνει λάδια.

• Πέρα από όλα τα άλλα, η ύπαρξη του αυτοκινήτου φορολογείται, ως τεκμαρτόν εισόδημα και η απελπισία είναι αυξημένη. Όντας χωρίς εργασία, του είναι αδύνατο να πληρώσει το τεκμήριο που προέκυψε από την ψήφιση του "εφαρμοστικού νόμου". Οι επιλογές είναι τρεις: Να καταθέσει πινακίδες, να το δώσει ή να το πάρει απόφαση και να βρεθεί για πρώτη φορά στη ζωή του, οφειλέτης της εφορίας; ΚΑΝΕΙΣ δεν παίρνει ένα αυτοκίνητο 12 ετών σε καλή κατάσταση, 1.800 κυβικών, στην τιμή των 2.500 ευρώ. Δεν μπορεί να το ανταλλάξει με μικρότερου κυβισμού, ούτε καν με βέσπα.

Και αυτά σκεπτόμενος και αυτά ζώντας, άρχισε να συμπληρώνει λάδια, ως ότου το χαμηλά αμοιβόμενο συνεργείο μαζέψει τη ζημιά. Λαστιχάκι αντικαθιστούσε και άλλο λαστιχάκι έσπαγε.

Την πρώτη φορά, το πλαστικό δοχείο με το λάδι πληρώθηκε 12 ευρώ.

Τη δεύτερη φορά, πλήρωσε στο συνεργείο 15 ευρώ. Το θεώρησε λογικό, γιατί κάποιος έκαμε και τον κόπο να πάει να το αγοράσει και εργάστηκε, με χαμηλή αμοιβή, πάνω στο όχημα.

Την τρίτη φορά, ο έμπορος κράτησε 17  ευρώ.

-"Πριν λίγες μέρες, έδωσα 12. Τώρα γιατί 17;", ρώτησε ο πελάτης.

-"Α, νόμισα πως δεν θα το καταλάβεις", ήταν η απάντηση που έλαβε και του επέστρεψε τα 4.

Ο έμπορος ήξερε την οικονομική κατάσταση του πελάτη. Ο πελάτης είχε ζητήσει τη βοήθεια του, για να ξεφορτωθεί το αυτοκίνητο.

Ο έμπορος ήξερε ποιον έκλεβε.

--------------------------------------

Κάποιοι περισσότερο ή λιγότερο σοφοί, κατεβάζουν "πολιτικά προγράμματα", σπουδαίες λύσεις, προτείνουν είσοδο, παραμονή ή έξοδο από το νόμισμα, κρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση, κοινωνικοποίηση και αυνανισμό. 

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όσο παραμένουμε "άνθρωποι του τάληρου", άσπρη μέρα δε θα δούμε.

Για την ανθρώπινη κατάσταση, κανείς δεν μιλά, γιατί κανείς δε θέλει να βάλει χέρι. Ετοιμάζουν στρατούς, καμωμένους από τέτοια μυαλά.

----------------------------------------

Η μοίρα του τόπου ορίζεται από τους ανθρώπους και όχι από τους "κακούς" πολιτικούς ή τους κακούς τραπεζίτες. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και μη μας ξαναρωτήσει κανείς "και τώρα, τι κάνουμε;"

Ας κοιταχτεί ο καθένας μας στον καθρέφτη.

Η δημοκρατία είναι ένα βαθύτατα ατομικιστικό πολίτευμα, αλλά και ένας τρόπος ζωής, που απαιτεί συλλογικότητα.

Ο Καζαντζάκης, όταν λέει ""Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω" λέει, ακριβώς, το ίδιο πράγμα με τον Καστοριάδη, όταν τον ρώτησαν «Τι θέλετε λοιπόν; Ν' αλλάξετε την ανθρωπότητα;" - "Οχι, κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: ν' αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της...».

Το συμφέρον του καθένα είναι, ταυτόχρονα, η ελευθερία του καθενός. Μη γαμάτε και τα δύο. Άστε τους επαγγελματίες της πολιτικής να το κάνουν.  

Κοιτώντας στον καθρέφτη, στο πρόσωπο μας είναι η ανθρωπότητα. Η συγγένεια και η κοινή ρίζα. 

Όντας όλοι παιδιά του Αδάμ και της Εύας, δεν βρίσκω λόγο να είμαι ρατσιστής απέναντι στον αλλόθρησκο, τον φτωχό , τον κλέφτη, τον έμπορο ή τον αλλοεθνή.

Κάπου στην Αφρική, στα πόδια του Κιλιμάντζαρο, βρίσκονται οι ρίζες των ανθρώπων, η εκκίνηση των διαδρομών, που ακολούθησαν προς όλη τη γη. 

Και καταλήγει ο Καστοριάδης: 

"σε μια δημοκρατία, ο λαός μπορεί να κάνει το οτιδήποτε -μα οφείλει να ξέρει ότι δεν πρέπει να κάνει οτιδήποτε. Η δημοκρατία είναι το καθεστώς του αυτοπεριορισμού, άρα επίσης το καθεστώς της ιστορικής διακινδύνευσης -άλλος τρόπος για να πούμε ότι είναι το καθεστώς της ελευθερίας -και είναι καθεστώς τραγικό...Επιπλέον δεν υπάρχει κανένα μέσο να εξαλείψουμε τους κινδύνους μιας συλλογικής ύβρεως. Κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει την ανθρωπότητα από την τρέλα ή την αυτοκτονία". *

Και ο φίλος ο Νίκος ο Ηλιόπουλος, μαθητής του Κορνήλιου και πραγματικά αυτόνομος στοχαστής,  γράφει: "Για την τελευταία φράση, θα όφειλα να προσθέσω πως ο ίδιος ο Καστοριάδης θεωρεί ότι είναι ίσως αυτή που προτιμά μέσα σε όλα όσα έχει γράψει".

Με τον τρόπο που μαζεύτηκε το πλήθος στις πλατείες τον Μάη και τον Ιούνη, με τον ίδιο τρόπο θα δημιουργηθεί κι αυτό που δεν είναι κόμμα και δεν είναι πολιτική, αλλά επινόηση ανθρώπων, που αποφάσισαν να γίνουν πολίτες. Να συναντηθούμε κοιτώντας στον καθρέφτη μας το χρέος και την ανθρωπότητα και βάζοντας μια κουκούλα στο κεφάλι και στο ονοματεπώνυμο μας.Να κρυφτούμε, να χαθούμε στη συλλογικότητα της ανάστασης. Οι άνθρωποι θα βρουν τους ηγέτες που θα υπακούουν στις εντολές. Αυτό που λέγεται "διανόηση" δε χρειάζεται να δώσει τη φωτογραφία της. Ας δώσει τη ψυχή της, αν και το πιο πιθανό είναι να απουσιάζει.**  Φτιάχνουμε πολιτική επινόηση, πράξη ανατροπής. Οι εκλογές τους είναι το πιο πρόσφορο πεδία. Ή θα αλλάξουν τη ζωή μας ή θα καταργηθούν. Το δίλημμα δεν είναι δικό μας. Είναι το δικό τους πρόβλημα, από τη δική μας δράση. 

Στην θέση των πολιτικών, των εμπόρων, των ταξιτζήδων, των εστιατόρων ή των πανεπιστημιακών, θά 'μπει μια μεγάλη, τερατώδης παρουσία ανθρώπων.

Δημιουργείται και επινοείται, τώρα. Γι' αυτό το καθεστώς τρέχει να προλάβει, ανακοινώνοντας "επανάσταση" και "απελευθέρωση", μέσω κάθε είδους κόμματος ή αποκόμματος.

Η αυτονομία δεν είναι ιδεολογία. Είναι τρόπος σκέψης και πράξης, και, στις μέρες μας,  ζητείται αποτελεσματικότητα.

* "Η αρχαιοελληνική πόλις και η δημιουργία της δημοκρατίας, Χώροι του ανθρώπου, σελ. 199.

** Subcommantante Marcos: Μια ηγεσία δίχως πρόσωπο. Μια ηγεσία με προσωπικότητα ...

foto: Σπύρος Δελάλης, Σαρακήνικο Ιθάκης