Του άπιστου Θωμά

της Μαρίας Μαγδαληνής

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις δεσμεύουν αυτούς που τις πιστεύουν και όχι αυτούς που τις λένε.

 Η δική μου κολασμένη γιορτή είναι αυτή του Άπιστου Θωμά. Δεν έχω κανένα λόγο να πιστέψω τα λόγια, να πιστέψω στις ανάστασιμες υποσχέσεις, αν δεν βάλω επί των τύπον των ήλων το δάχτυλο μου. Και ως τώρα, δεν βρίσκω ούτε τον τύπον, ούτε τους ήλους. Μόνο όταν χαϊδεύω  τα χέρια μου και κοιτώ  τη ζωή μου, βλέπω τι μου συμβαίνει. Τι μου κάνουν.

Δεν ακούω λόγια. Ακούω τον χτύπο των σφυριών πάνω στα καρφιά, για να ακολουθήσει, μετά το τέλος των σκηνοθετημένων εκλογών, το σκίσιμο της σάρκας. 

Το χαρακτηριστικό της σταύρωσης, ως τρόπος θανατικής ποινής, ήταν ο βασανιστικός ερχομός του θανάτου. Είναι ο σαδιστικός τρόπος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (και κάθε αυτοκρατορίας) , όπου τα καρφιά σκίζουν τη σάρκα και την ψυχή, κάτω από το βάρος του δικού μου κορμιού. Το σώμα μου και το βάρος του μετατρέπει την τρύπα σε αργό κολασμένο πόνο, ως ότου ο θάνατος γίνει λύτρωση.

Στην προσπάθεια να αποφύγω τις επιθυμίες των βιαστών μου, ενσαρκώνομαι τον έρωτα και απιστώ στο λόγο τους. Η γνώση της θνητότητας μου θα κρατήσει ακμαίο και ζωντανό το πνεύμα και το σώμα, ως την ώρα που θα με σκίσουν οι ολιγαρχικοί λύκοι και τα λυσασμένα  για εξουσία σκυλιά .

-------

Αν και πολλοί προσπάθησαν να εμποδίσουν την είσοδο της Ανάστασης στη χώρα, εγώ, ο καλός λαθρομετανάστης ξέρει και άλλα μονοπάτια. Ήρθε, οίδε και έφυγε. Καλά Χριστούγεννα και του χρόνου με υγεία. Μας άφησαν να κάνουμε Πάσχα (φυσικά έριξαν το δικό τους βαρελότο, τον Άκη τον γόη και βρώμισε ο τόπος ναφθαλίνη και άσφαιρο μπαρούτι). Μ’ αυτά και με κείνα βαδίζουμε σε κάτι που λενε πως είναι εκλογές. (Τρομάρα τους)

Αχ, πως μου λείπουν οι συγκεντρώσεις! Λίγο ζωντανό βρίσιμο ρε παιδιά, σαν μεγαλοκοπέλα που είμαι κουράζομαι με τις τηλεοπτικές κοκορομαχίες. Άσε που βιάζουν την ακοή μου (μάλλον τη μόνη παρθενία που έχω ακόμη).

Καλά θα ήταν το κακό να σταματούσε στον ακουστικό βιασμό. Έλα όμως που παρενοχλούν σεξουαλικά και τον εγκέφαλο μου, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που σκέφτομαι σοβαρά να τους κάνω μήνυση…

Είμαι ψύχραιμος άνθρωπος (τόσα χρόνια στην κουζίνα εντρύφησα στο κάψιμο του φαγητού) και έμαθα από τη μάνα μου να κάνω πάντα δεύτερες σκέψεις. Δεν θα κάνω μήνυση, κοστίζει πολύ. Άσε που με τα νομικά τερτίπια του συστήματος η υπόθεση θα εκδικαστεί μετά τη σύνταξη( τη δική τους, εγώ δεν προβλέπεται να πάρω σε τούτη τη ζωή). Στην εκκλησία θα πάω, να ανάψω ένα κερί τιμώντας τον άπιστο Θωμά. Τον άνθρωπο που ζήτησε αποδείξεις για να πιστέψει. Ο Χριστός του απάντησε βέβαια, μακάριοι όσοι πιστεύουν χωρίς να βλέπουν, αλλά καλού κακού του έδειξε και τις πληγές από τα καρφιά. Σωτήρας ο Κύριος, σωτήρες οι… χμ… κύριοι. Αποδείξεις ο Ένας; Αποδείξεις και τούτοι. Ψάχνετε τη διαφορά; Θα σας την πω, μην κουράζεστε. Εκείνος έχυσε το αίμα του για να αποδείξει την ικανότητα του ανθρώπου να αγαπά πέρα από την αυτοσυντήρηση. Να δίνεται άνευ όρων. Να αγνοεί την ατομικότητα του στο όνομα του συνόλου. Έδωσε τις αποδείξεις της αυτοθυσίας. Τούτοι; Καθημερινά αποδεικνύουν την αναλγησία. Την αδιαφορία. Το μίσος προς το ανθρώπινο γένος και ειδικά το γένος των Ελλήνων. Την αντιπάθεια στους νέους, στους γέρους, στην αισιοδοξία, στο γέλιο, τη χαρά. Σιχαίνονται τον ήλιο και θέλουν να τον ξεφορτωθούν όπως όπως. Ανατριχιάζουν στη θέα της θάλασσας και αποφασίζουν να την παραβιάσουν. Φταρνίζονται όταν πατούν ελληνικό χώμα και καταβάλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια να γίνει ιδιοκτησία κάποιων (;) ξένων. Εκείνος, έδειξε το δρόμο της ελευθερίας, τούτοι προκρίνουν το δρόμο της σκλαβιάς. «Η εργασία απελευθερώνει» έγραφαν στην είσοδο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

« Η ανθρωπιά είναι ενάντια στα συμφέροντα των αγορών» γράφει η τεράστια πινακίδα που ανάρτησαν αυτοί πάνω από τα σύνορα της Ελλάδας.

Γαμώ τα κουλουράκια που έβαλα στο φούρνο, την Κυριακή θα ανάψω ένα κερί να τιμήσω τον άπιστο Θωμά, τον πρώτο αμφισβητία της πιο σύντομης καταγεγραμμένης διαδικασίας παραδοχής πίστης στην ιστορία. Μου θυμίζει ανελέητα την υποχρέωση μου να αρνούμαι τον πειθαναγκασμό.

Πάω να βγάλω τα κουλουράκια, πριν γίνουν κάρβουνο. (τι κοιτάς, ρε; Όποτε θέλω φτιάχνω κουλουράκια.

Μαρία Μαγδαληνή (Γυναίκα με ονοματεπώνυμο κι όχι η "Μαρία η Μαγδαληνή", από τα Μάγδαλα)

Δον ΨΥΧΩΤΗΣ:

το χιουμορ είναι το φτερό που γαργαλάει τη σκέψη...

Στην εικόνα του: τα κουλουράκια μου, σερβιρισμένα

(συνειδητή παραποίηση εικόνας. Άπαξ και ο λόγος ή το έργο φεύγει από τα χέρια ή το στόμα, απολύεται η πνευματική ιδιοκτησία. Είναι το κτήμα και η ερμηνεία όλων και του καθένα).