Το στρίβειν δια των εκλογών

Tον Αύγουστο, οι σφυγμομετρήσεις, όσο αυτές αποτυπώνουν την αλήθεια,  έδιναν περίπατο στο ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, όλες, πλην ελαχίστων, απέκρυπταν το πολύ μεγάλο (πάνω από 30%)ποσοστό της αποχής, του λευκού, των αναποφάσιστων και του άκυρου.

Τον Οκτώβρη, χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάτι δραματικό, η καταγραφή της κοινής γνώμης δίνει ραγδαία αντιστροφή του κλίματος. Αυτό που "μεσολάβησε", ανάμεσα στις δύο περιόδους, είναι η όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση, από την κοιωνία, πως όσα η κυβέρνηση επιβάλλει και τα ΜΜΕ υπερασπίζονται δεν δίνουν προοπτική εξόδου από την κρίση.

Οι θυσίες που θα οδηγήσουν το χρέος από το 115 στο 150%, στο τέλος της περιόδου "διάσωσης" θα φέρουν τη χώρα και τους πολίτες στο σημείο χωρίς επιστροφή. Και με δεδομένη τη σκλήρυνση του διαβόητου "Ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας", η ανθρωπιστική καταστροφή είναι αναπόφευκτη.

Αυτό πλέον γίνεται κατανοητό από όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και το πολιτικό μήνυμα των εκλογών θα είναι η ξεκάθαρη καταδίκη των επιλογών της κυβέρνησης.

Ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού επέλεξε να ρίξει το γάντι και , με μια θεσμική και πολιτική εκτροπή, θέτει πολιτικό δίλημμα στήριξης των επιλογών του, ενώ γνωρίζει πως το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό γι' αυτόν.

Οι απεγνωσμένες προσπάθειες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ να πείσουν πως ψηφίζουμε για δήμαρχο ή περιφερειάρχη έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις επιλογές του αρχηγού, που τους έριξε στη μάχη των εκλογών. Το άδειασμα αυτό των στελεχών, που ξοδεύτηκαν, προσωπικά, ηθικά και οικονομικά, για  τη μάχη αυτή, ο Γ.Α.Παπανδρέου θα το εισπράξει με δραματικό τρόπο, μετά τις εκλογές, όταν όλο το κόμμα θα τον δαχτυλοδείχνει, σαν υπεύθυνο της ήττας.

Ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού, εντεταλμένος πρωθυπουργός των τραπεζιτών, δεν λογοδοτεί πια στην ελληνική κοινωνία, ούτε καν στο κόμμα του. Σχεδιάζει, ερήμην της ελληνικής κοινωνίας και με βάση το τι συμφέρει τους εντολείς του.

Είναι η δεύτερη φορά, σε σύντομο διάστημα, που ένας πρωθυπουργός εγκαταλείπει, μέσω των πρόωρων εκλογών, την "εξουσία". Πριν καταρρεύσει με πάταγο το σημερινό κομματικό σύστημα, πριν οδηγηθούν οι συντηρητικοί σε ευθεία ρήξη με το ΔΝΤ, κάτω από την ολοένα αυξανόμενη κοινωνική πίεση,όπως στην Ουγγαρία, ο εντολοδόχος πρωθυπουργός οδηγεί τη χώρα σε εκλογές, για να σώσει τους τραπεζίτες και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Και, κατά πάσα πιθανότητα, την αμοιβή, που έχει να λάβει από αυτούς.

Οι πρόωρες εκλογές εμποδίζουν τον σχηματισμό ανεξέλεγκτων κομμάτων, με οδυνηρές επιπτώσεις για το ολιγαρχικό καθεστώς και το τραπεζοκρατικό σύστημα εξουσίας. Οι διεθνείς τραπεζίτες, οι αυτοαποκαλούμενες "αγορές", σχεδιάζουν και ο εντολοδόχος υλοποιεί:

•  Πρόωρες εκλογές, για να προλάβουν την περαιτέρω φθορά, 
• να προλάβουν τη δημιουργία νέων δημοκρατικών και αντικαθεστωτικών κομμάτων, 
• να προλάβουν την αυτοδυναμία κάποιου κόμματος και 
• να μοιραστούν την διακυβέρνηση, σε αυτή τη φάση,  όσοι πρόθυμα έχουν στηρίξει τις επιλογές της διεθνούς τοκογλυφίας. Μετά ... βλέποντας και κάνοντας. 

Για την εξέλιξη αυτή, ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει προϊδεάσει, με την προσχεδιασμένη  εμφάνιση του, αμέσως μετά την διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού, όπου πρώτη φορά μπήκε θέμα εκλογών. Σα να τόξερε. 

Ο Σαμαράς αντιδρά με χλιαρό τρόπο στην όλη κατάσταση, γνωρίζει πως η ψήφος που θα πάρει το κόμμα του δεν είναι δική του και δεν έχει καμία διάθεση για αυτοδυναμία. Ο ρόλος που του έχει ανατεθεί είναι αυτός της συντηρητικής αντιπολίτευσης στις επιλογές μιας ΔΝΤικής συγκυβέρνησης.

Τις πρόωρες εκλογές δεν τις αποφάσισε ο Γ.Παπανδρέου. Είναι αναγκαστική επιλογή, που καθορίζει η, έστω και βουβή,  αντίδραση της κοινωνίας στις επιλογές της στυγνής ολιγαρχίας.

Η δεύτερη φυγή πρωθυπουργού, η αδυναμία όλων των κομμάτων να παρουσιάσουν αξιόπιστη πρόταση εξόδου από το αδιέξοδο, που θα έχει φέρει το χρέος του 150% στο τέλος της διάσωσης, οι εσπευσμένες εκλογές, για να μην υπάρξουν άλλου είδους πολιτικά  απρόοπτα, το υψηλό ποσοστό αποχής και δυσαρέσκειας προς όλα τα κόμματα, είναι στοιχεία μιας βαθιάς κρίσης του σημερινού πολιτικού- κομματικού συστήματος.

Κάποιοι είχαν υποτιμήσει τη διεθνή εμπειρία, που λέει πως όπου εμφανιστεί το ΔΝΤ, το υπάρχον πολιτικό σύστημα διαλύεται. Οι πρόωρες εκλογές είναι μία ακόμα απόπειρα του συστήματος να διασώσει τον εαυτό του, μοιράζοντας ρόλους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Η αριστερά θα συνεχίσει να παίζει το μαξιλαράκι απορρόφησης κραδασμών, πετώντας τη μπάλα στις κερκίδες, κάθε φορά που έρχεται προς το μέρος της, αδυνατώντας(;) να παρουσιάσει ουσιαστική πρόταση. Οι "δημαράδες", που έγιναν αγαπημένοι των media (Realnews,Alter) και των δημοσκοπικών εταιρειών, πριν καλά - καλά ανακοινώσουν υποψηφιότητα, είναι η ύστατη λύση, που δεν αμφισβητεί την τραπεζοκρατία και το σύστημα της, αν αποτύχουν οι άλλες.

Τη λύση, με ή χωρίς εισαγωγικά,  θα δώσουν είτε δυνάμεις που θα προέλθουν από μια μεγάλη συσπείρωση της κοινωνίας είτε κομματικές κατασκευές προβεβλημένων παραγόντων, με την ανάλογη mediaκή υποστήριξη.

Ας αρχίσουμε να μαζευόμαστε.