Το ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή"

Το κείμενο αυτό, το χρωστούσαμε σαν απάντηση σε κάποιους φίλους, που μας ρώτησαν " πού το πάμε" και ποια είναι η θέση μας για το ευρώ και τη δραχμή.

Η πολιτική δημιουργήθηκε από την πόλι και τους πολίτες της, όταν πρωταντιμετώπισε το πρώτο, το πιο μεγάλο και το πιο αληθινό δίλημμα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;  Η πολιτική είναι και ήταν ανάγκης γέννημα. Δημιούργημα για να αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα. Πριν τεθεί το δίλημμα, δεν υπήρχε πολιτική. Υπήρχαν θεοκρατικά καθεστώτα, βασιλιάδες, ολιγάρχες και μονάρχες. Και συνεχίζουν να υπάρχουν.

To ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή" το βάζουν όσοι θέλουν, είτε με δραχμή είτε με ευρώ, να μην αλλάξει η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων(Ολιγαρχία το όνομα της κι έχει πολλές εικόνες). Το ψευτοδίλημμα το έβαλε και η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, προφανώς, γιατί είναι υπέρ της δημοκρατίας και της ευτυχίας του ελληνικού λαού.

Στον νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό των κρατούντων κάποιοι αντιπαραθέτουν έναν "αριστερό" μονεταρισμό. Έχουν βρει το φάρμακο για κάθε νόσο.

Κατά αυτούς, το νόμισμα έχει ψυχή, φύση και αποτελεί κοινωνική οντότητα, που από μόνη της λύνει, ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.

Το νόμισμα, λοιπόν, είναι εργαλείο. Είναι κοινωνική σύμβαση. Είναι ή θα έπρεπε να είναι κάτι για να κάνουμε τη δουλειά μας.

Πρόβλημα υπάρχει, όταν το νόμισμα, ευρώ, δραχμή ή ρούβλι, δεν ελέγχεται από το λαό. Όταν, δηλ. δεν υπάρχει δημοκρατία, παντού και σε όλα. Όταν δεν διαχειριζόμαστε τίποτα από όσα ρυθμίζουν τη ζωή μας, φυσικό είναι να μην ελέγχουμε και το νόμισμα.

Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά οι σχέσεις εξουσίας. Το πολίτευμα, το σύστημα και το καθεστώς, που όλα είναι ολιγαρχικά.  Το ίδιο συμβαίνει και με το νόμισμα.

Κάποιοι επιμένουν να βάζουν το κάρο (νόμισμα) πριν από τα άλογα (δημοκρατία). Χωρίς δημοκρατία, όλα τα νομίσματα είναι κακά εργαλεία. 

Η δημοκρατία, οι ελεύθερα συναθροιζόμενοι και συναποφασίζοντες πολίτες θα αποφασίσουν και για την κοινωνική σύμβαση που λέγεται "νόμισμα". Θα αποφασίσουν τον τρόπο διαχείρισης του και όσα είναι απαραίτητα , ώστε ένα νόμισμα, όπως κάθε κοινωνική σύμβαση και κάθε θεσμός, να λειτουργήσουν υπέρ των πολλών.

Εν αρχή ήν η δημοκρατία, λοιπόν. Τα υπόλοιπα θα γίνουν εύκολα ή δύσκολα, χάρις στη δυνατότητα, που θα προσφέρει η δημοκρατία, στο λαό να αποφασίζει για τις τύχες του.

Σε μια δημοκρατία της περιόδου της Αναγέννησης(Φλωρεντία)  επινοήθηκαν τα κρατικά ομόλογα, για το καλό του λαού, για να μη φορολογηθούν άγρια οι πολίτες. Αλλά η δημοκρατία αυτή, έτσι καταλύθηκε και πέρασε στα χέρια των Μεδίκων , των δανειστών της. (των Ρότσιλντ εκείνης της εποχής).

Έκτοτε, τα κράτη φτιάχνουν ομόλογα, αντί να φτιάχνουν χρήμα. Και αυτό το δανείζονται από τους Μέδικους της κάθε εποχής.

Οι πολίτες, δηλ. η  θεσμοθετημένη δημοκρατία, πρέπει να ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού, για να μην πέφτει στους λάκους με τα φίδια.
Η απάντηση κρύβεται στη φρασούλα "δεν υπάρχει θεωρία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος". Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει δρόμος. Τον φτιάχνουμε. Κι εκεί θα φανούν τα δύσκολα. Τότε, θα δούμε τη σύγκρουση με τον εαυτό μας. Με αυτό που είμαστε και "πρέπει" να αλλάξει.

Προηγείται, λοιπόν, το ερώτημα:
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα παραμείνουμε άνθρωποι του τάληρου;
Η ζώνη του ευρώ είναι και θα είναι υπό διάλυση, όσο η ΕΚΤ είναι ιδιωτική τράπεζα και το χρήμα ιδιοκτησία μιας χούφτας ιδιωτών. Δεν υπάρχει νομισματική λύση, χωρίς να τίθεται το ζήτημα της ιδιοκτησίας του χρήματος.

Η Ευρώπη των λαών και των δημοκρατιών τους, δεν θα μπορέσει να υπάρξει, όσο το χρήμα είναι ιδιοκτησία των λίγων. Η  κ. Μέρκελ και ο κ.Σαρκοζί δεν θα μας κουνούσαν το χέρι, πως "δεν μπορούν να μας δίνουν το χρήμα των φορολογούμενων ευρωπαίων, χωρίς όρους", αν οι ευρωπαίοι και ο κόσμος όλος ήξεραν πώς το χρήμα είναι ιδιοκτησία των τραπεζιτών και όχι των "φορολογούμενων πολιτών".
Το ξαναλέμε: Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" είναι ψευτοδίλημμα, όταν δεν τίθεται το θέμα της ιδιοκτησίας και της διαχείρισης του νομίσματος της.

Κάποιοι, αποκρύπτοντας την Αιτία και την Ουσία της απάτης, που λέγεται "κρίση", θέλουν να διαχειριστούν τη δραχμή, με τον τρόπο που όλα τα καθεστώτα, "εθνικά" και "υπερεθνικά",  διαχειρίζονται το ευρώ και όλα τα νομίσματα του πλανήτη.

Η κοινωνία -οι πολίτες σε διαδικασία επανάστασης-  θα καθορίσει το πλαίσιο,  τα ναι και τα όχι της. Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σαρκοζί, ούτε τα αποπροσανατολιστικά "αντιμνημονιακά μέτωπα" πάσης φύσεως.

Είναι προφανές, πως, αμφισβητώντας την οικονομική - μονεταριστική ουσία του ολιγαρχικού καθεστώτος, αμφισβητείς ένα παγκόσμιο σύστημα και το υποσύστημα του ευρώ. Έτσι, "κάνεις εξαγωγή ιδεών, πολιτικών και επανάστασης". Ανατρέπεις παγιωμένες αντιλήψεις σε όλο τον κόσμο. Δημιουργείς ουσιαστικές πολιτικές συμμαχίες.

Και είναι ακόμα πιο προφανές, πως αν η μεγάλη, ευρωπαϊκή και παγκόσμια επαναστατική συμμαχία δεν έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εσύ θα κοιτάξεις τα του οίκου σου, διαδίδοντας και εξάγοντας πολιτική.
Η αλλαγή νομίσματος δεν είναι μέρος της επανάστασης. Είναι διαχειριστικό γεγονός, που την κατάλληλη στιγμή θα τεθεί. Η αντιμετώπιση του και η προετοιμασία για αυτό το πολύ πιθανό γεγονός πρέπει να τεθεί από τώρα. Το αίτημα της επανάστασης είναι δημοκρατία. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Η προσωπική αγωνία ή η προσωπική φαντασίωση του καθενός δεν αποτελεί, μέρος της διαδικασίας που οδηγεί στη δημοκρατία. Η δράση του λαού , στους τελευταίους μήνες, ήταν και συνεχίζει να είναι απρόβλεπτη, θαυμαστή και να προκαλεί τη συνεχή πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία του συστήματος.

Μερικοί, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν, τραβάνε το σχοινί δώθε κείθε, αλλά κανείς δεν τους ακολουθεί. Ο λαός τραβά σε πρωτόγνωρους δρόμους. Π.χ. δεν πάει στις διαδηλώσεις, πάει στις παρελάσεις και εμφανίζεται σε διαδήλωση, όταν αυτός το θελήσει, όπως τότε, που κατέλαβε τις πλατείες και έθεσε το εκπληκτικό πολιτικό ζήτημα: (Άμεση) δημοκρατία.

Εμείς, κάποιοι λίγοι δηλ.,  πρέπει να λέμε "θέλουμε δημοκρατία" και ως εκ τούτου, ένα νόμισμα που να ελέγχεται από τη δημοκρατία. Ούτε κρατικοποίηση ούτε εθνικοποίηση. Από τη δημοκρατία και όχι από το κράτος ή τα υπερεθνικά μορφώματα.

Λέμε , όμως, Ναι στην πιθανότητα να το διαχειρίζονται "διεθνικές" και όχι "υπερεθνικές" δημοκρατικές οντότητες. Είναι πιο όμορφο και πιο δυνατό. Ως τότε, ας ετοιμαζόμαστε. Γιατί να μην ονειρευτούμε μια παγκόσμια επανάσταση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, αντί για τον "επαρχιωτισμό" μιας ψευδοαριστερής μονεταριστικής ενέργειας;  Όλος ο πλανήτης βλέπει αυτή τη στιγμή την Ελλάδα. Και δε βλέπει, μόνο, τους  ιλαροτραγικούς πολιτικούς. Βλέπει ένα λαό, που μήνες τώρα παραμένει στις επάλξεις, που ο ίδιος επιλέγει, όταν κάποιοι άλλοι λαοί είτε έχουν πάει σπίτι τους, όντας σε δρόμους αδιέξοδους, είτε νίκησαν, επιστρέφοντας σε ολιγαρχικά καθεστώτα. Εϊμαστε οι μόνοι, που περιγράψαμε με σαφήνεια στις πλατείες το στόχο. Δε λέμε, μόνο όχι, όπως τα κομματικά μορφώματα. Έχουμε πει κι ένα μεγάλο ΝΑΙ στη δημοκρατία. Και όλος ο πλανήτης έχει γίνει έλληνας, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα εμάς. Δε νομίζουμε πως αυτό συμβαίνει, επειδή συγκινούνται τόσο πολύ από τον μονεταριστικό επαρχιωτισμό κάποιων λίγων. 

Δεν προχωράμε με τους όρους των "ειδικών" και των "σοφών". Προχωράμε τον πρωτόγνωρο δρόμο, προϊόν μιας εσωτερικής ελευθερίας και μιας μεγάλης παράδοσης.

Θέλουμε ένα νόμισμα το οποίο θα ελέγχεται, πλήρως, από το λαό. Θέλουμε μια μη μεταβιβάσιμη μετοχή σε κάθε πολίτη (έλληνα ή ευρωπαίο, ή πολίτη του κόσμου) στην Τράπεζα που παράγει και διαχειρίζεται το χρήμα. Θέλουμε οι τράπεζες να μετατραπούν σε αποκεντρωμένα εργαλεία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος.  Θέλουμε μια παιδεία, που να προετοιμάζει τον άνθρωπο, ώστε να είναι πολίτης του κυβερνάσθαι και κυβερνάν, εκ περιτροπής. Θέλουμε το μάθημα ΧΡΗΜΑ- ΠΙΣΤΗ - ΤΡΑΠΕΖΕΣ , στα σχολεία, μαζί με πολλά άλλα μαθήματα που θα νοιάζονται για την εσωτερική συγκρότηση και τον αυτογνωρισμό του ανθρώπου. Θέλουμε παιδεία ουσίας και όχι τυπικών προσόντων. Κι αυτή την παιδεία συναντάμε σήμερα, στους δρόμους.  

                           Τώρα, κάποιοι λόγοι "τακτικής" και ιστορίας:
Πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε πολιτικό κίνημα , κόμμα κλπ, που να έγινε κυβέρνηση ή να άλλαξε ουσιαστικά τα πράγματα, κατεβάζοντας πολιτική πρόταση "υποτίμησης του νομίσματος". Αυτό σημαίνει στην πράξη η έξοδος από το ευρώ και η είσοδος στη δραχμή. Αυτό γίνεται, δεν συζητιέται. Για αυτό, όμως,  προετοιμαζόμαστε. Η κοινωνία προετοιμάζεται.
Όχι σε  μια κρατικίστικη αντίληψη διαχείρισης του νομίσματος. Εμείς  θέλουμε μια δημοκρατική διαχείριση του νομίσματος και προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα. Και εκεί είναι που μπαίνουν στη μέση οι αξίες μας.

                                   Και ένα  "διαχειριστικό" νομισματικό θέμα:

Η ισοτιμία ενός νομίσματος δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση μιας κρατικής οντότητας.
Εξαρτάται από α) τις ορέξεις των κερδοσκόπων και κυρίως β) από το σφρίγος μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας.
Όταν, λοιπόν, ως τώρα, γράφεται σε αυτό το κείμενο η λέξη "προετοιμασία", αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προετοιμάσουμε, από τώρα, μια ζωή, σχέσεις, παραγωγή,, τρόπους, που να αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό, στις δικτατορίες, στον πόλεμο και στους θυελώδεις ανέμους, που θα εξαπολύσουν οι πάντες εναντίον της δημοκρατίας σε ένα μόνο κράτος. Προσέξτε τι θα γίνει στην ελβετική δημοκρατία. Η κεντρική τράπεζα, μετά τα επαναλαμβανόμενα όχι του λαού στην ένταξη στη Ε.Ε., συνέδεσε το ελβετικό φράγκο με το ευρώ. Στόχος τους είναι η τελευταία δημοκρατία του πλανήτη. Εμείς, ας γίνουμε πιο έξυπνοι από τους ελβετούς.

Ο πόλεμος γίνεται είτε με όπλα είτε πίσω από τις οθόνες. Όταν μια χώρα, δεν συμμετέχει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τον λόγο τον έχουν τα όπλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο και κανείς δεν το έχει θίξει, πως όλες οι χώρες που έχουν μπει, τελευταία στο στόχαστρο της "παγκοσμιοποιημένης τάξης πραγμάτων" και έχουν εμπλακεί σε πόλεμο δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό - νομισματικό σύστημα.

Ονόματα χωρών, που ενεπλάκησαν σε πόλεμο: Ιράκ - Λιβύη.

Χώρες που δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, ακόμα, αλλά είναι στο στόχαστρο: Σουδάν, Ιράν, Κούβα, Β.Κορέα.

Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν όλες αυτές οι χώρες;

Δεν έχουν μέτοχο την οικογένεια Ροθτσιλντ στις κεντρικές τους τράπεζες. Δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ώστε να μπορούν να πολεμηθούν πίσω από μια οθόνη.

Η σπαρασσόμενη Συρία και ο σφαγιασμένος λαός της δεν θα δουν ποτέ βοήθεια από τους "πολιτισμένους" της Δύσης , γιατι ο Άσαντ συμμετέχει στο σύστημα. Κι αν υπάρξει επέμβαση, θα είναι για να σωθεί το σύστημα και η συμμετοχή τους σε αυτό (βλ. Αίγυπτος, Τυνησία).

Με ή χωρίς δραχμή, το θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε και τι ρόλο θέλουμε να παίξουμε μέσα στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική αθλιότητα.

Τη μέρα, που θα βγούμε από το ευρώ. Τη μέρα που ο λαός θα πει "στάση πληρωμών", επειδή είστε απατεώνες και όχι γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν "καλύτερη", ο λαός θα ξέρει, θα έχει προετοιμαστεί, θα είναι έτοιμος. Εκείνη τη μέρα, θα έχουμε αφήσει πίσω μας τα αποκαϊδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του παγκόσμιου χρηματωπιστωτικού συστήματος. Θα έχουμε ανάψει πολιτικές φωτιές , παντού στον κόσμο.

Μόνο, που εμείς , ο λαός, θα είμαστε έτοιμοι, από καιρό.

Ας τελειώσουμε με τα παραμύθια: Δεν βγαίνουμε από το ευρώ, γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν καλύτερη.

Βγαίνουμε από τη δικτατορία των αγορών και απομακρυνόμαστε από τους ιδιοκτήτες του χρήματος, που διαφεντεύουν τον πλανήτη .Να τους κοιτάμε στα μάτια και να χαμηλώνουν το βλέμμα. Αυτό σημαίνει πόλεμο. Και προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Ο λαός να προετοιμάζεται για πόλεμο και όχι μόνο για 2-3 "μεταβατικά" χρόνια κάποιων δυσκολιών.

Η ευκολία με την οποία οι "ειδικοί" και οι πολιτικοί μας οδήγησαν στην καταστροφή, να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι πανάκεια. Ούτε η δημοκρατία. Είναι, απλώς, το μέσο που θα επιτρέψει στο λαό να σκέφτεται, να συζητά και να συναποφασίζει για το μέλλον του. Και λάθη, πολλά λάθη θα κάμει. Αλλά θα είναι κύριος της τύχης του και άξιος της  μοίρα , που ο ίδιος θα κουμαντάρει.

 
Βάλαμε ψηλά τον πήχυ, γιατί αυτό θα πει επανάσταση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το δύσκολο είναι ο δρόμος. Η "ευκολία" υπάρχει , όταν δεν υπάρχει σκέψη. Το να σκεπτόμαστε είναι το δύσκολο.

Νομίζουμε πως το "δύσκολο", τελικά, είναι εύκολο και όμορφο. Αρκεί να το θέλουμε.

Τα πιο πάνω είναι σκέψεις, που προέρχονται από την απόφαση μιας πλατείας:

"Η διακήρυξη που σκοτώνει" είναι ο τίτλος, με τον οποίο αναπαράγεται , ως τα σήμερα, σε διάφορα ιστολόγια  και ιστοσελίδες. Και στα πιο "απρόοπτα", δίπλα στον Μπρεχτ, τον αναρχικό ή τον Κατσαρό.

Πάει μόνη της η ζωή. Ενίοτε ερήμην μας. Δεν είμαστε οι "φωτισμένοι". Είμαστε οι υπηρέτες. Κι ενώ έχουμε δουλειά, εμείς γράφουμε λόγια. Ας πάμε να οργώσουμε. Η προετοιμασία έχει αρχίσει.

(εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

Πιο μεγάλη σημασία, από την μάρκα του πιστολιού, έχει το ποιος κρατά το πιστόλι.

Εμείς κρατάμε την ψυχή μας και τον τρόπο της.

" Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω τα πράγματα δεν είναι ο τρόπος ενός ανθρώπου που διεκδικεί πραχτική λύση, αλλά ο τρόπος για να τα κοιτάς. Εάν ο τρόπος που προτείνω να τα κοιτάς έχει στοιχεία αληθείας, ο πραχτικός ξέρει τι να κάνει. Εκείνο που λείπει αυτή τη στιγμή είναι ο τρόπος να κοιτάμε τα πράγματα. Και βρεθήκαμε στην κρίση, γιατί τα κοιτάμε με πρακτικό τρόπο". (Στέλιος Ράμφος)

-----------------------------

Bertold Brecht, Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία

Εσείς οί νέοι άνθρωποι των εποχών πού έρχονται

Καί της καινούργιας χαραυγής πάνω στίς πολιτείες

Πού δέ χτίστηκαν ακόμα, καί σεις

Πού δέ γεννηθήκατε, άκούστε τώρα

Τη φωνή τή δική μου, πού πέθανα

Όχι δοξασμένα.

‘Αλλά

Σάν τόν αγρότη πού δέν όργωσε τό χωράφι του

Καί τόν χτίστη πού ξετσίπωτα τό ‘βαλε στά πόδια

Σάν είδε την τρύπια στέγη,

Έτσι κ’ εγώ,

Δέ βάδισα μέ τήν εποχή μου, ξόδεψα τίς μέρες μου,

Καί τώρα πρέπει νά σας παρακαλέσω

Νά πείτε εσείς αυτά πού δέν ειπώθηκαν,

Νά κάνετε αυτά πού δέν έγιναν, καί μένα

Γρήγορα νά μέ ξεχάσετε, σας παρακαλώ,

Γιά νά μήν παρασύρει καί σας

Τό δικό μου κακό παράδειγμα.

Αχ, γιατί κάθησα στων στείρων τό τραπέζι

Τρώγοντας τό φαΐ

Πού αυτοί δέν ετοίμασαν;

Αχ, γιατί ξόδεψα τά καλύτερα μου λόγια

Στη δική τους

Έξω όμως

Διάβαιναν οι άδίδαχτοι

Διψασμένοι νά μάθουν.

Αχ, γιατί

Τά τραγούδια μου δέν υψώνονται στά μέρη εκείνα

Πού θρέφουν τίς πολιτείες, εκεi

Πού ναυπηγούνται τά καράβια;

Γιατί δέν υψώνονται

Απ’ τίς γρήγορες ατμομηχανές

Σάν τόν καπνό

Πού αφήνουν πίσω τους στόν ορίζοντα;

Εκείνων πού είναι χρήσιμοι καί δημιουργικοί.

Ούτε μιά λέξη

Δέν ξέρω νά πω σέ σας, γενιές των εποχών πού έρχονται,

Μήτε μιά υπόδειξη δε θά μπορούσα νά σάς κάνω

Μέ δάχτυλο τρεμάμενο,

Γιατί πώς τό δρόμο νά δείξει

Αυτός πού δέν τόν διάβηκε!

Έτσι σπατάλησα άλλο δέ μένει

Παρά νά σας ζητήσω

Νά μή δώσετε προσοχή σε λέξεις

Πού βγαίνουν άπό τό δικό μας

Σάπιο στόμα, μήτε καί συμβουλή

Καμιά νά μή δεχτείτε

‘Απ’ αυτούς πού στάθηκαν τόσο ανίκανοι,

‘Αλλά μόνοι σας ν’ αποφασίσετε

Ποιό τό καλό γιά σάς καί τί σάς βοηθάει

Τόν τόπο νά χτίσετε πού εμείς αφήσαμε

Νά ρημάξει σάν τήν πανούκλα,

Καί γιά νά κάνετε τίς πολιτείες

Κατοικήσιμες

Read more: http://dithen2010.blogspot.com/2011/10/blog-post_9045.html#ixzz1cjvKR9Pq